Сейчас работникам быховского филиала предложено «помочь» могилевскому хлебозаводу и ездить в областной центр специальным транспортом. Помощь эта, якобы, продлится до конца года, а потом…
Потом еще одно предприятие в Быхове, скорее всего, закроется.
Событие это произойдет не с бухты-барахты: быховский хлебозавод сворачивал производство постепенно и, можно сказать, целенаправленно.
Сначала снизились объемы выпускаемого хлеба, потом закрылся кондитерский цех, самостоятельное предприятие стало филиалом, а его директора начали руководить заводом на основании доверенности.
Быхов, кстати, один из «лидеров» области по передаче контроля над местными предприятиями области. Шесть лет назад перестало существовать Быховское районное потребительское общество став придатком Могилевского райпо, еще раньше «ушел» в «Бабушкину крынку» молокозавод.
Всю эту «глобализацию» можно объяснить экономической необходимостью. Могилев в состоянии завалить Быхов хлебом – на профильных предприятиях областного центра установлены современные импортные линии и держать филиал в Быхове большого смысла нет.
Однако, дело не только в Могилеве. В Быхове давно и очень успешно продается хлеб из Вилейки, жители которой, благодаря этой экспансии, обеспечены рабочими местами. Интересно, что будет, если та же Вилейка, нарастит объемы хлеба и заткнет за пояс «Домочай»? Отправятся ли могилевские хлебопеки в поисках работы в Вилейку?
В любом случае, что делать быховчанам, которые работали на хлебозаводе – остается загадкой. Похоже, им предложат работу на могилевском хлебозаводе, а те, кто откажется мотаться в областной центр, вынуждены будут написать заявление на увольнение по собственному желанию, хотя никто из них такого желания не испытывает.
Выплачивать компенсацию за сокращение ОАО «Домочай» не станет, а разбираться с новой партией безработных предоставят быховским властям, которые, судя по всему, не в состоянии защитить интересы своих работников.
Трагедыя здарылася ўначы 11 снежня на чыгуначным перагоне паблізу вёскі Мокрае пад Быхавам.
Поезд Магілёў-Калінкавічы збіў 26-гадовую работніцу быхаўскага ПМК, дзяўчына загінула на месцы. У здарэнні зараз разбіраюцца праваахоўныя органы. Вядома, што машыніст неаднаразова падаваў папераджальныя сігналы і ўжыў экстранае тармажэнне.
Тым часам на вадаёмах вобласці таўшчыня лядовага покрыва не перавышае 2-4 сантыметраў, што не замінала дзясяткам аматараў выйсці на зімнюю рыбалку на Фацінскую затоку ў Магілёве.
Быховский консервный завод прекращает свое существования сейчас, но благодатная почва для банкротства крупнейшего белорусского производителя плодоовощной продукции была создана гораздо раньше.
Теперь с уверенностью можно сказать, что первой ласточкой будущего краха была масштабная реконструкция предприятия, загнавшая завод в долги, из которых он так и не смог выбраться.
Хвалебные оды этой реконструкции кто только не пел, начиная с государственных средств массовой информации и заканчивая целым хором руководителей предприятия, которые менялись с периодичностью в 2-4 года.
Всякий раз новая метла мела по-новому. Прогрессивные до мозга костей руководители подбирали себе команды из безумно квалифицированных специалистов, называли самих себя чуть не мессиями, посланными взять на себя грехи предыдущих директоров. Однако заканчивалось все всегда одинаково.
Намерения покорить рынки США, Японии, Канады, Китая, Израиля, Саудовской Аравии и Объединенных Арабских Эмиратов выливались в совершенно бесполезные заграничные командировки. Экспансия на российский рынок сводилась к созданию мутных торговых домов в Москве и, как следствие, судам.
За полтора десятка лет, прошедших с окончания реконструкции, на предприятии сменилось шесть руководителей – каждый мудрее и дальновиднее предыдущего.
Сначала это были директора, потом уже – исполнительные директора и антикризисные управляющие.
Один из них приговорен к 7,5 годам лишения свободы в колонии усиленного режима за служебные подлоги и прочие художества, представляющие собой узкосудебный интерес.
Остальным удалось покинуть завод без особого ущерба для здоровья, ввергнув предприятие в очередной виток кризиса.
Но вернемся к моменту окончания пресловутой реконструкции. Руководитель, проводивший реконструкцию, сразу был переведен на другую должность.
Странно, согласитесь. Впрочем, если учесть то, что заводчане, заговорили о «новейшем» итальянском и немецком оборудовании 1990(!) года выпуска, ничего странного в быстром уходе «реконструктора» нет.
Так, если пользоваться терминологией жуликов, зачищаются концы.
Следующий директор новичком на предприятии не был – он начинал там с инженера и сразу заговорил о том, что никакой реконструкции заводу не требовалось. Концом его карьеры стал ответ на вопрос, заданный премьер-министром Сергеем Сидорским.
Тот поинтересовался у руководителя о перспективах.
– Завод спасет только приход частного инвестора – ответил директор.
Вскоре его сменил специалист по газосиликатным блокам, показавший всем пессимистам такую кузькину мать, что после своего увольнения еще долго приезжал в Быхов уже для участия в судах.
Ему, кстати, принадлежит знаменитое высказывание, обошедшее все газеты.
– Вложенные инвестиции позволили за три года не просто залатать дыры, а создать практически новое современное производство европейского уровня – заявил Сергей Громыко.
Но дыры продолжали расти. Европейский уровень оказался плодом воспаленной фантазии директора, во время «эффективной» деятельности которого ОАО «Быховский консервно-овощесушильный завод» посетил Александр Лукашенко.
Главе страны показали тогда красочный график, на котором кривая благосостояния завода неуклонно поднималась вверх с такой скоростью, что готова была пробить все экономические потолки.
Не пробила.
Следующие спецы по преодолению кризисов, снова и снова включали заезженную пластинку о двухстах наименованиях выпускаемой продукции, затоваривали склады неликвидным березовым соком и без особого успеха пытались впарить его бедуинам и индейцам.
Все без исключения знали о приближающемся крахе, но старались сохранить хорошую мину при плохой игре.
А ведь когда-то завод был действительно прибыльным и прославился он на весь Советский Союз благодаря вовсе не яблочному джему, а кабачковой икре и консервированному зеленому горошку.
Их, в свое время, отправляли потребителям не машинами, а вагонами.
Утрата экономических связей, должна была стать сигналом для экономистов, заседающих в министерствах и ведомствам, вовсе не к реконструкции предприятия, а к неким другим действиям.
Кстати, после этой реконструкции, объемы выпускаемой ОАО «Быховский консервно-овощесушильный завод» продукции, если и выросли, то крайне несущественно.
Комплекс будынкаў (былое ваеннае мястэчка №4 «Цэль») размешчаны паблізу Асіповіч і выстаўлены для бязвыплатнай перадачы для рэалізацыі бізнес-планаў інвестпраектаў.
Аб’екты размешчаны на 20 зямельных участках агульнай плошчай 14,4639 гектара.
Да ведама. Дагэтуль на Магілёўшчыне прастойвае без справы амаль 300 былых ваенных аб’ектаў, якія з 1992 года пачалі перадавацца ў камунальную ўласнасць, але не знайшлі свайго прымянення. Тым часам “адстаўныя” будынкі замест таго, каб даваць грошы, прыносяць страты.
Праблемы з былой ваеннай маёмасцю, на жаль, ёсць не толькі ў Асіповіцкім раёне.
Так, на балансе быхаўскага “Жылкамгаса” знаходзіцца каля 80 аб’ектаў былых ваенных гарадкоў. Больш за 50 не выкарыстоўваюцца. Прадпрыемства траціць на іх утрыманне каля 100 мільёнаў рублёў за год.
Пра крадзёж 100 рублёў грошай быхаўская 70-гадовая пенсіянерка нават не ведала. Яна двойчы выходзіла са сваёй кватэры на пяць-дзесяць хвілін не замыкаючы дзверы, і гэтага аказалася дастаткова, каб са стульчыка ў пярэднім пакоі знікла сумка з кашальком – паведамляе афіцыйны сайт Камітэта судовых экспертыз па Магілёўскай вобласці.
Затое прапажу западозрыла іншая пенсіянерка з таго ж самага пад’езда ў шматкватэрным доме па вуліцы Савецкай у Быхаве. Яна знайшла знаёмую сумку суседкі ў падвальным памяшканні і прынесла яе пацярпелай.
Жанчыны выявілі прапажу грошай з кашалька пенсіянеркі і выклікалі міліцыю. Следча-аператыўная група яшчэ не паспела наведаць пацяраелую, як пранізлівасць прыватнага дэтэктыва праявіла яшчэ адна пенсіянерка з таго ж самага пад’езда. Яна знайшла ў падвальным памяшканні бутэльку з-пад піва і прынесла яе ў дом абрабаваны суседкі.
Эксперты выявілі на бутэльцы адбіткі пальцаў і ў той жа дзень быў затрыманы 45-гадовы мясцовы жыхар за адміністратыўнае правапарушэнне (верагодна, першапачаткова яму інкрымінавалася толькі распіццё піва). Мужчына прызнаўся ў крадзяжы грошай з кватэры пацярпелай.
Па словах затрыманага, ён прыходзіў да былой жонкі, якая пражывае ў гэтым жа доме, і пакуль чакаў яе, выпіваў піва. І заадно зазірнуў у адчыненую кватэру пенсіянеркі. Выкрадзеныя грошы ў яго канфіскавалі часткова – частку сумы ён паспеў патраціць. Крымінальная справа перададзена ў пракуратуру.
Здарэнне адбылося ўвечары 31 кастрычніка. Дзядуля разам з бабуляй і двума ўнукамі адправіліся ў лес, каб нарэзаць яловых галінак і накрыць імі саджанцы – паведамляе прэс-служба МНС. У нейкі момант 9-гадовы ўнук праваліўся ў адчынены калодзеж з вадой. Дзядуля палез даставаць хлопчыка, але праваліўся ў калодзеж таксама. Бабуля выклікала ратавальнікаў, якім удалося выцягнуць ахвяр на паверхню. Хлопчык атрымаў агульнае пераахалоджанне і адправіўся ў лякарню, яго дзядуля не пацярпеў.
Дмитрий Мартинович оценил работу сельхозпредприятий района на тройку с минусом.
Не так уж и часто в нынешней Беларуси власти трезво анализируют собственную деятельность и признают допущенные ошибки. Чаще мы слышим о новых победах и достижениях в самых различных сферах. Вот и в Быховском районе, если верить местной государственной газете, все в полном ажуре.
Чего только стоит название статьи об ОАО «Быховский консервно-овощесушильный завод», предприятии, находящемся на грани банкротства и в стадии санации.
«Наша икра идет на ура!» – так назвали свой материал быховские журналисты, поведав общественности о том, сколько кабачков заготовило предприятие.
Цифры там приведены абсолютные и они ни о чем не говорят. Тонны, десятки и сотни тонн… Хорошо это или плохо? Много это или мало? Ответы на эти вопросы остались, что называется, за кадром.
А что в реальности?
Икра Быховского КОСЗ, может, и идет где-то «на ура», но в местной торговой сети ее днем с огнем не сыщешь. Так что победа на фронте заготовки кабачков, скорее всего, Пиррова, а статья быховских газетчиков – очередная попытка выдать желаемое за действительное.
Тем отраднее, что подводя итоги деятельности за девять месяцев текущего года, руководство Быховского района нашло в себе силы признать то, что до наступления эры всеобщего благоденствия региону еще далеко. Вместо того, чтобы рассказывать о победах, председатель райисполкома Дмитрий Мартинович подверг резкой критике работу специалистов животноводческой отрасли Быховщины.
А повод для этой критики был самым веским. Надои молока на сельхозпредприятиях упали на полтора-два литра, мяса произведено меньше, чем реализовано.
Норматив по растелам выполнило только одно хозяйство района – СК «Дурова».
Общая же картина выглядит удручающе: за девять месяцев минус составил 1779 растелов.
Дмитрий Мартинович признал, что причина столь бедственного положения животноводческой отрасли района носит сугубо субъективный характер и именуется простым и емким словом «бесхозяйственность».
Не обошлось на заседании без, уже набившего оскомину, предупреждения о том, что время уговоров закончилось.
Правда на этот раз слова не разошлись с делом – руководителей хозяйств, допустивших снижение объемов производства и реализации молока, не обеспечивших кормление крупного рогатого скота технологическими комбикормами предложено привлечь к дисциплинарной ответственности.
Как уже сообщали Могилев.media, жители бывшего военного городка в Быхове, наконец-таки, дождались ремонта дорог.
В последний раз их ремонтировали при советских летчиках морской авиации, когда Быхов-1 был еще военно-воздушной базой союзного значения.
С тех пор жители пятиэтажек по центральной улице Гришина слышали много обещаний властей и уверений в том, что порядок будет наведен, но дело с мертвой точки сдвинулось только сейчас – тридцать лет спустя.
Нет ничего удивительного в том, что быховчане просто поражены, в хорошем смысле этого слова, активностью УКП «Быховский жилкомхоз», которое уже приступило к укладке асфальта на многострадальных дорогах.
Сусветны дзень псіхічнага здароўя (World Mental Health Day, з 1992 года). Псіхічнае здароўе з’яўляецца неад’емнай часткай і найважнейшым кампанентам здароўя.
Яно вызначаецца як стан дабрабыту, пры якім кожны чалавек можа рэалізаваць свае здольнасці і ўласны патэнцыял, супрацьстаяць звычайным жыццёвым стрэсам, прадуктыўна і плённа працаваць і ўносіць уклад у жыццё сваёй супольнасці.
У гэтым пазітыўным сэнсе псіхічнае здароўе з’яўляецца асновай дабрабыту кожнага чалавека і эфектыўнага функцыянавання ўсёй супольнасці.
У свеце больш за 450 мільёнаў чалавек пакутуюць на псіхічныя захворванні.
Кожны сёмы – дакучлівы параноік / умераны шызафрэнік, альбо схільны дэпрэсіям і алкагалізму, розным фобіям.
1503 год. Манахі маскоўскага Крамля ўпершыню атрымалі “рускую” водку. Яе выкарыстоўвалі як антысептычны сродак.
Тэрмін «водка» уваходзіць шырока ў мову з 1533 года ў адносінах да лекавай спіртавой настойкі са збожжа.
На землях ВКЛ першыя моцныя алкагольныя рэктыфікаваныя напоі называліся хлебнае віно, акавіта (з 1398), гаржалка (gorzałka, 1528-1532), віні крамаці (“паленае віно”, 1537 год).
1702 год. Капітуляцыяй абаронцаў горада скончылася аблога Быхава казакамі і войскам ВКЛ.
Гераічны старабыхаўскі гарнізон мусіў здацца на ганаровых умовах і прысягнуць каралю Аўгусту II.
Усе абаронцы амнісціраваліся. Мяшчанам пакідаліся ўсе вольнасці і прывілеі.
Аблога цягнулася з 29 жніўня да 10 кастрычніка 1702 года.
Прычына аблогі ў тым, што ўладальнік Быхава К. Сапега падтрымліваў шведскага караля Карла XII і быў супраць хаўруса Рэчы Паспалітай з Пятром І.
Вялікалітоўскі архітэктар эпохі позняга барока, манах-дамініканец.
Злучыў традыцыі архітэктуры барока з элементамі мясцовай архітэктуры.
Пабудаваў шэраг храмаў, у тым ліку касцёл і дамініканскі кляштар Святога Юрыя каля в. Валынцы (зараз Верхнядзвінскі раён), спраектаваў фасад віленскага касцёла Узнясення Гасподняга.
У 1749 годзе апублікаваў неаднаразова перавыдаваны малітоўны даведнік па Жэмайцкай Кальварыі.
1794 год. У баі пад Мацяёвіцамі быў цяжка паранены і трапіў ў расійскі палонТадэвуш Касцюшка.
На наступны дзень Т. Касцюшку, пад імем Шыманскага, праз Кіеў, Чарнігаў, Магілёў, Шклоў, Віцебск і Ноўгарад адправілі ў Санкт-Пецярбург.
Начальнікам узброеных сіл 12 кастрычніка 1794 года Найвышэйшая Рада прызначыла Тамаша Ваўжэцкага.
1796 год. Нарадзіўся Міхаіл Без-Карніловіч.
Беларускі гісторык, краязнавец, этнограф, вайсковы тапограф, статыстык, генерал-маёр.
Брат дзекабрыста Аляксандра Карніловіча.
Карніловіч стаў Без-Карніловічам у выніку бюракратычнай памылкі.
Праводзіў тапаграфічнае і ваенна-статыстычнае вывучэнне Мінскай, Віцебскай і іншых губерняў, Беластоцкай акругі.
Збіраў звесткі аб беларускіх старажытнасцях.
Аўтар ваенна-статыстычнага агляду Віцебскай губерніі, кнігі «Гістарычныя звесткі пра выдатныя мясціны на Беларусі…» (1855).
Тэрыторыю Беларусі абмяжоўваў Віцебскай i Магілёўскай губернямі, астатнія землі называў Літвой.
Беларусамі лічыў нашчадкаў крывічоў, гаварыў пра беларусаў як пра асобны народ.
1867 год. Памёр Ігнат Легатовіч.
Беларускі і польскі паэт, педагог.
Вёў педагагічную дзейнасць у Лепелі, Полацку, Вількаміры, Мінску. Блізкі сябар Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіч.
Бібліёграф, выдавец гісторыка-літаратурных помнікаў, перакладчык, збіральнік афарызмаў. Меў багаты кнігазбор з унікальнымі выданнямі.
Аўтар навуковай працы «Даследаванне пра лісты» (1817), кніг на польскай мове «Эпіграмы» (Вільня, 1848), дыдактычных двухрадковых максімаў «Алафтэгмы» (Вільня, 1854), павучальных кніг для дзяцей і юнацтва.
1938 год. Памёр у ГУЛАГу Адам Бабарэка.
Беларускі пісьменнік і крытык, паэт, філосаф.
Адзін з арганізатараў і кіраўнікоў літаратурных аб’яднанняў «Маладняк», «Узвышша». Працаваў у БДУ, Інстытуце беларускай культуры.
Аўтар кнігі прозы, літатурна-крытычных прац, распрацоўваў метадалагічныя пытанні літаратуразнаўства і эстэтыкі.
Даследаваў гісторыю беларускай літаратуры, творчасць Я. Коласа, М. Багдановіча, У. Дубоўкі, М. Чарота, З. Бядулі і іншых.
Рэпрэсаваны НКУС у 1930 годзе па справе «Саюза вызвалення Беларусі».
На фота А. Бабарэка сядзіць 2-гі злева
1939 год. Вільня і частка Віленскай вобласці БССР перададзены Літве.
Сталінам перададзена Літве 6909 км² з 490 тысячамі жыхароў.
У склад БССР тэрыторыя ўваходзіла з 24 верасня 1939 года.
Арганізоўваліся беларускія школы, установы, выходзіла газета “Вiленская праўда”. Абмяркоўваліся планы аб переносе сталіцы БССР з Мінска ў Вільню.
Пасля далучэння Літоўскай ССР да СССР у кастрычніку 1940 года ад БССР дадаткова перададзена Літве тэрыторыя ў 2637 км².
1940 год. Нарадзіўся Кастусь Тарасаў.
Беларускі пісьменнік, гісторык, дзеяч нацыянальна-дэмакратычнага руху.
Працаваў у геалагічнай экспедыцыі, у выдавецтвах, часопісах, газетах, на кінастудыі «Беларусьфільм».
Аўтар кніг аповесцяў, эсэ, раманаў на гістарычныя тэмы, пра Грунвальдскую бітву, Рагнеду, Міндоўга.
Па матывах яго аповесці «Чорны шлях» драматург Аляксей Дудараў напісаў п’есу «Ядвіга» (Купалаўскі тэатр, рэжысёр Валер Раеўскі).
Узнагароджаны Прэміямі Міністэрства абароны СССР за раман «Пагоня на Грунвальд» (1988), «Залаты апостраф» журнала «Дзеяслоў» (2007), імя Францішка Багушэвіча Беларускага ПЭН-цэнтру (2010).
Памёр 20 сакавіка 2010 года.
1943 год. У Магілёве нарадзіўся Валеры Галубовіч.
Беларускі гісторык. Кандыдат гістарычных навук, прафесар.
Даследчык гісторыі гаспадаркі ў IX-XIII стагоддзях, БССР у 1940-1980-я, гісторыі развіцця ў Беларусі эканамічнай навукі і адукацыі.
Пад яго кіраўніцтвам упершыню для студэнтаў эканамічных спецыяльнасцяў распрацаваны курсы «Эканамічная гісторыя Беларусі», «Эканамічная гісторыя Беларусі і замежных краін».
Сябар рэдакцыйнай калегіі “Беларускага гістарычнага часопіса”.
Асобныя яго вершы пакладзены на музыку. Уладзімір Караткевіч называў яго «паэтам з рысамі рыцара».
Па словах Уладзіміра Някляева, ўяўленні пра рыцарства Дранько-Майсюка «злучаны з яго стаўленнем да жанчыны, да сяброў, да паэзіі, да Беларусі і ўсяму крэўнаму, беларускаму».
