На канечнай аўтобуснага маршрута раніцай у нядзелю 20 снежня засталіся паўтара дзясяткі чалавек, да якіх так і не даехаў аўтобус.
Вадзіцель палічыў, што дарога недастаткова расчышчаная, і пасля вёскі Чэрнеўкі развярнуў свой транспарт і скіраваў назад у Магілёў. Пасажыры з Чэрнеўкі патэлефанавалі жыхарам Белай і папярэдзілі, каб тыя дарэмна не чакалі, не мерзлі на марозе – аўтобус не прыйдзе да іх, ён з’ехаў у абласны цэнтр.
Вёска Белая знаходзіцца ў Дрыбінскім раёне і ляжыць у шасці кіламетрах ад трасы, якая вядзе з Магілёва ў Дрыбін. Сюды наладжаны штодзённы ранішні рэйс з абласнога цэнтра. У нядзелю многія жыхары вёскі збіраліся наведаць Магілёў – шмат у каго гэта адзіны выхадны, трэба было і ў аптэку, і ў крамы – піша раённая газета “Савецкая вёска”.
Педагог мясцовай школы Святлана Бялова расказала выданню, што па дарозе той раніцай ездзілі і легкавыя аўтамабілі, і хуткая, і транспарт сельгаспрадпрыемства. А літаральна хвілін праз 10-15 пасля званка аб тым, што аўтобус паехаў назад у Магілёў без пасажыраў з Белай, прыехала снегаўборачная тэхніка дарожнікаў і расчысціла праязную частку. Святлана, як і іншыя пасажыры, упэўнена, што калі б вадзіцель патэлефанаваў свайму кіраўніцтву і паведаміў аб сваіх асцярогах, а яно звязалася б з кіраўніцтвам дарожнай службы раёна або ўладай, то сітуацыя не была б такой драматычнай. Тым больш, што праехаць можна было першапачаткова. А за гэты час, пакуль аўтобус ехаў бы да Белай ад Чарнеўкі, якраз бы яго дагнаў у шляху спецтранспарт дарожнай службы.
Такім чынам, кіроўца аднаасобным рашэннем пазбавіў 15 вяскоўцаў магчымасці прыехаць у абласны цэнтр па сваіх справах, у кагосьці – па неадкладных. Цяпер трэба чакаць тыдзень да наступнай нядзелі.
Малады раённы цэнтр з дагледжанымі жылымі кварталамі, багаты народнымі традыцыямі і гісторыяй, з нестандартнай сучаснай архітэктурай і адметным фестывалем
Сёлета Дрыбін адзначае 25 год, як паселішча атрымала статус пасёлка гарадскога тыпу
Дрыбін – самы малады раённы цэнтр Магілёўскай вобласці, які пачаў актыўна забудоўвацца ў сувязі з перасяленнем сюды жыхароў з радыеактыўна забруджаных тэрыторый пасля аварыі на Чарнобыльскай АЭС.
Статус гарадскога пасёлка Дрыбін атрымаў толькі ў 1997 годзе. Гэтаму папярэднічала аднаўленне Дрыбінскага раёна ў канцы 1989 года. У 1990-я гады ў звязку з аднаўленнем раёну і статусу гарадскога пасёлка ў Дрыбіне разгарнулася масштабнае будаўніцтва. Аднак тым не менш на сёння Дрыбін з’яўляецца самым маленькім раённым цэнтрам Беларусі, а яго насельніцтва складае ўсяго тры тысячы чалавек.
Аднак, Дрыбін вырас і стаўся раённым цэнтрам не з вёскі, а з невялікага ўсходнебеларускага мястэчка са сваёй гісторыяй.
У раёна тры даты нараджэння і дзве даты скасавання
Свой адлік Дрыбін вядзе ад 1569 года як шляхецкага ўладання ў Мсціслаўскім ваяводстве. У свой час нават канцлер ВКЛ Леў Сапега ў сваім тэстаменце (1633) згадаў «вёску і пушчу Дрыбінскую».
Падчас вайны Расіі з Рэччу Паспалітай у 1654 – 1667 гг. гэтая мясцовасць апынулася ў цэнтры баявых дзеянняў: 8 кастрычніка 1660 года непадалёк ад Дрыбіна абаронцы Вялікага Княства Літоўскага пад камандаю гетмана вялікага Паўла Яна Сапегі здабылі перамогу над маскоўскімі захопнікамі.
Станам на 1784 год мястэчка з’яўлялася цэнтрам маёнтку Цеханавецкіх, тут быў 181 двор, 25 крамаў, млын, царква. У 1830 годзе ў Дрыбіне заснавалі вінакурнае прадпрыемства.
У 1845 годзе выбухнула выступленне сялян супраць прыгоннага права, жорстка задушанае расійскімі салдатамі. У 1877 годзе мясцовасць перайшла ў валоданне Урангеля фон Гюбенталя. На 1880 год Дрыбін налічваў 250 двароў, існавалі царква, два малітоўныя дамы, валасная ўправа, бальніца, два млыны, школа пісьменнасці.
Апрача сельскай гаспадаркі жыхары займаліся промысламі, найбольш вядомымі былі дрыбінскія шапавалы. Паводле перапісу 1897 г. у Дрыбіне было 1828 жыхароў, сярод якіх 856 праваслаўных і 971 іудзей. З 1903 года ў мястэчку дзейнічала пажарнае таварыства, у 1910—1911 гадах адкрыліся паштова-тэлеграфная кантора і ашчадная каса.
У 1924 годзе ўпершыню быў утвораны Дрыбінскі раён, аднак у 1935 годзе ён быў прыбраны. Наогул у раёна тры даты нараджэння і дзве даты скасавання. У 1930-я гады ў Дрыбіне працавалі вадзяны і нафтавы млыны, кузня, кравецкая майстэрня «Чырвоная ігла», шавецкая майстэрня, арцель «Смычка», смалакурны завод, арцель «Смалапрадукцыя», хлебапякарня, крухмальны, масларобча-сыраварны і шапавальны заводы. Падчас Другой сусветнай вайны нямецкая акупацыйная адміністрацыя стварыла ў Дрыбіне лагер смерці, дзе знішчылі 2,5 тыс. чалавек.
Самы малы райцэнтр Беларусі
Дрыбін знаходзіцца ў баку ад буйных аўтатрас, за 64 км на паўночны ўсход ад Магілёва. Аўтамабільнымі дарогамі злучаны з Магілёвам і Горкамі. Самы малы райцэнтр Беларусі можа здзівіць падарожнага сваёй утульнасцю і дагледжанасцю, што ўбачыш не ў кожным мястэчку ці нават у буйным горадзе.
Вывучыць цэнтр Дрыбіна не складана, бо трэба прагуляцца ўсяго хвілін па дваццаць у адзін і другі бок. Цэнтр мястэчка заўсёды выглядае ўпарадкаваным і прыбраным, хоць і іншыя раёны горада таксама не надта адстаюць у гэтым сэнсе. Між іншым, праект забудовы і планавання Дрыбіна распрацавалі яшчэ ў 1982 годзе.
У Дрыбіне дзве цэнтральных вуліцы, якія арыентуюцца з захаду на ўсход: адна носіць імя лідара бальшавікоў Леніна, а другая – Савецкая. Дарэчы, менавіта вуліца Савецкая падзяляе Дрыбін на дзве часткі: стары Дрыбін з драўлянымі хатамі і невялічкімі катэджамі і новы Дрыбін з масівам пяціпавярховых дамоў і адміністрацыйнымі будынкамі. Нягледзячы на прысутнасць у тапаніміцы мястэчка розных савецкіх назваў, помніка Леніну ў Дрыбіне не існуе. Сярод гарадскіх найменняў адзначым невялічкую вуліцу, названую ў гонар вядомага беларускага пісьменніка Максіма Гарэцкага.
Сярод мясцовых адметнасцяў варта адзначыць будынак, у якім размяшчаюцца пракуратура, суд, натарыяльная служба і ЗАГС. Архітэктурна ён выглядае нестандартна, бо ў ім прасочваецца гульня з аб’ёмамі і формамі.
Дарэчы, цэлы комплекс адміністрацыйных будынкаў у Дрыбіне пабудавалі пасля таго, як мястэчка зноўку аднавіла статус раённага цэнтра. Адным з нешматлікіх яскравых будынкаў савецкага перыяду, што захаваўся ў Дрыбіне, з’яўляецца мясцовая дзіцячая мастацкая школа.
На зліцці трох рэк
Масіў панэльных і цагляных шматпавярховых дамоў у Дрыбіне размешчаны ў трох кластэрах. Цагляныя дамы часам вылучаюцца нязвыклай для раённага цэнтра архітэктурнай формай жылых пабудоў. Раёны, дзе размешчаны панэльныя і цагляныя дамы настолькі добра дагледжаны, што могуць нават прэтэндаваць на якую-небудзь рэспубліканскую ўзнагароду па ўпарадкаванасці кварталаў і двароў.
Асобна вылучаецца масіў невялікіх чатырохкватэрных двухпавярховых домікаў з агародамі, якія будавалі для першых перасяленцаў адразу пасля чарнобыльскай трагедыі. Гэты раён у параўнанні з іншымі выглядае больш блякла, але таксама досыць прывабна.
Адзначым, што ў мястэчку ёсць гасцініца, якая называецца проста – «Дрыбін». У параўнанні з іншымі раённымі гасцініцамі яна дае наведвальнікам досыць якасныя і недарагія паслугі.
У мястэчку ёсць некалькі месцаў, дзе можна адпачыць. Кафэ-бар «Малахіт» – месца паломніцтва аматараў добра пагуляць і «адарвацца», рэстаран «Фламінга» – месца культурнага адпачынку, правінцыйны рэстаран з дэмакратычнымі коштамі.
Ёсць гэтаксама невялікае кафэ з сімвалічнай назвай “Проня”. Дарэчы, гарадскі пасёлак Дрыбін стаіць у месцы зліцця Проні з рэкамі Быстрая і Гольша.
“Картушніцкі лемезень”
Дрыбін – даўняе мястэчка гістарычнай Мсціслаўшчыны, вядомае тутэйшымі шапаваламі, якія распрацавалі ўласную ўмоўную мову – «катрушніцкі лемезень».
Мястэчка і ваколіцы прываблівае турыстаў у першую чаргу сваім унікальным промыслам — шапавальствам (ручное валянне валёнак), які стаўся рэгіянальным брэндам і часткай нематэрыяльнай спадчыны Беларусі.
На фестываль насельніцтва павялічваецца ў два разы
З 2011 года ў раённым цэнтры праводзіцца фестываль “Дрыбінскія таржкі” мэтай якога з’яўляецца захаванне і папулярызацыя не толькі шапавальства, але і народных творчасці, промыслаў і раместваў у шырокім сэнсе, а таксама прыцягненне ўвагі дзяцей, падлеткаў, юнакоў і дарослых да беларускіх народных традыцый, абрадаў і звычаяў, дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва. Прычым на фестываль прыязджаюць з розных куткоў Беларусі і Расіі, а таксама госці з бліжэйшага замежжа.
Фестываль народнай творчасці, промыслаў і рамёстваў “Дрыбінскія таржкі” звычайна досыць шматгранны, бо праводзіцца два дні. На ім можна не толькі паесці стравы народнай кухні, набыць сувенір, аднак і паўдзельнічаць у кірмашовых забавах і народных гульнях. Акрамя таго, можна паўдзельнічаць у мастар-класах па народных рамёствах і промыслах, у тым ліку па валянні валёнак і спрачыніцца да шапавальскага навыку.
Апошнім часам фестываль мае высокую папулярнасць і падчас яго правядзення насельніцтва Дрыбіна павялічваецца ў два разы.
Дрыбінскі гісторыка-этнаграфічны музей таксама звязаны з шапавальскім промыслам. У музеі ёсць шапавальскае майстэрня, дзе займаюцца дзеці і дарослыя. Больш за тое, на папулярызацыю промысла і стварэнне адпаведнай экспазіцыі па шапавальству ўстанове культуры неаднаразова вылучаліся нямалыя датацыі.
Дарэчы, наведвальнікі музея могуць пазнаёміцца не толькі з тэхналогіяй выраблення валёнак, але і з асноўныямі прыладамі працы, якія выкарыстоўваюцца ў гэтым промысле.
Усяго ў музеі знаходзяцца 6 залаў, якія прысвечаны промыслам і рамёствам, народнаму адзенню і мясцовай прыродзе, ваенным падзеям, археалогіі і гісторыі развіцця Дрыбінскага раёна і абразам XIX-XX стст.
Сярод іншых адметнасцяў можна вылучыць брацкую магілу (1943-1944 гг.), дзе знаходзіцца абеліск загінулым салдатам.
Менавіта па Проні падчас вайны на працягу дзевяці месяцаў ішлі жорсткія баі паміж савецкімі войскамі і войскамі гітлераўскай Германіі.
Да архітэктурных славутасцяў Дрыбіна адносяцца вадзяны млын і драўляная Свята-Праабражэнская царква. Вадзяны млын пачатку ХХ стагоддзя стаіць на рацэ Радзебка – прытоку Проні. Драўляная Спаса-Праабражэнская царква, у сваю чаргу, датуецца 1940-мі гадамі.
Размешчана яна ў звычайнай драўлянай хаце, прычым ініцыятарам яе збудавання быў мясцовы жыхар. Адзначым таксама, што ў Дрыбіне захаваліся старыя яўрэйскія могілкі, а вядомая ізраільская балерына і выкладчыца класічнага балета Мія Арбатава нарадзілася ў 1911 годзе менавіта ў гэтым беларускім мястэчку.
А яшчэ ў ваколіцах Дрыбіна, за 1 км на паўднёвы захад ад паселішча знаходзіцца старажытны курган і дзве археалагічныя стаянкі каменнага веку.
В приснопамятные советские времена в Могилевской области четко выделялись три экономических региона: центральный (Могилев), юго-восточный (Кричев) и юго-западный (Бобруйск). Привязка к данным городам в качестве центров определялась их значимостью в экономике области и территориальным расположением.
Со временем в кричевском регионе был построен Белорусский цементный завод, а в самом Кричеве ушли в небытие десятки организаций и, в первую очередь, мясокомбинат, что потянуло на экономическое дно производство мясной продукции и автотранспортные предприятия района.
Ситуация зашла в такой минус по региону, что в 2015 году было принято решение о развитии ЮВР (юго-восточного региона) под непосредственным патронажем главы государства. Регион получил из разных источников более миллиарда рублей инвестиций, без которых он бы за эти 7 лет после Указа точно бы “загнулся”.
Дела в Центральном регионе в сельском хозяйстве тоже не очень блестящие – Чаусы, часть Могилевского и Шкловского районов, Дрибин и Круглянщина явно затормозились в экономическом развитии, в Быхове даже умудрились довести до состояния банкротства овощеперерабатывающий завод. В-общем, петь дифирамбы в этом регионе в принципе некому.
И совсем уж позабыт в успешности своих деяний юго-западный регион (ЮЗР) во главе с Бобруйском, а сейчас и с Осиповичами, как крупным промышленным центром.
Конечно, нельзя отрицать успехи “колхозов” Бобруйского района, которые с 2016 года демонстрируют постепенный рост производства сельскохозяйственной продукции, иногда прорывается в “плюсы” Осиповичский район, но окончательно портит картину своими антирекордами в производстве зерна, реализации скота на убой и по удою молока на 1 корову Глусский район.
Острый дефицит финансовых ресурсов – беда еще та для всех сельхозорганизаций Могилевщины. Но в хозяйствах ЮЗР в последние годы вмешались и объективные обстоятельства – они попали под влияние южной климатической зоны. Погода и раньше не благоволила хозяйствам ЮЗР с их песчаными почвами, а тут просто навала какая-то климатическая.
Дело в том, что в этой зоне давно уже прописались почвенные засухи – не менее 6 за десятилетку. Чиновники не очень прислушиваются к ученым по поводу необходимости обводнения сельскохозяйственных угодий или облесения таковых с балльностью менее 17.
В распоряжении хозяйственников остается лишь одна рекомендация – научное планирование посевов. Этот вариант иногда срабатывает, но без инвестиций в аграрный сектор ЮЗР кардинальных успехов не достичь. Без изменений инвестиционной судьбы ЮЗР оставалось и далее влачить горькую судьбу недолюбленных детей государства.
Помощь, однако, пришла совсем с неожиданной стороны и помощь весьма авторитетная. Дело в том, что по Указу № 300 в 2016 году была организована БНБК (белорусская национальная биокорпорация) с целью углубленной переработки зерна и получения ряда незаменимых аминокислот. Естественно, с использованием их в производстве современных комбикормов.
Комбикорма из покупного зерна получались сверхдорогими и тогда возникла идея организации собственной сырьевой зоны по производству дешевого зерна и руководство БНБК обратило взор на проблемные районы ЮЗР – Глусский, Бобруйский и Осиповичский. Для цели юридического обоснования извлечения зерна из закромов Могилевщины, в начале 2022 года БНБК создало дочернее предприятие – ООО “БНБК-Агро”, которому в доверительное управление на три года переданы акции всех 6 сельхозпредприятий Глусского, 4-х Бобруйского и всех 5 “колхозов” Осиповичского районов.
Кстати, руководству ООО поставлена задача, характерная для всех промышленников, ввязавшихся в агросектор – дать импульс развитию сельского хозяйства в этой части Могилевской области. Так что с удешевлением производства собственного зерна придется повременить.
Возглавляющая ООО Надежда Катковец с огромным финансовым рвением взялась за работу на территории ЮЗР и, в первую очередь, в Глусском районе. На ремонт и закупку новой сельскохозяйственной техники первой необходимости ООО весной 2022 года уже потрачено 17 млн. рублей. Дальше-больше…
Окунувшись в проблемы аграриев Глусчины, выявили необходимость в приобретении машин и механизмов для полного цикла возделывания сельхозкультур. Заметим, это не только плуги и культиваторы, но и кормо- и зерноуборочная техника на сумму 63 миллиона рублей. Инвестиционные фантазии уже простерлись до необходимости приобретения и строительства зерносушильного комплекса мощностью 1 тысяча тонн в сутки и явно за валюту. Алё-о-о! Кто-нибудь остановит процесс угробления государственных денег?
В лучший год по зерновым (2016) Глусский район выдал почти 21 тысячу тонн, а это в среднем по 300 тонн в сутки намолота. “Апофеоз” зерновой деятельности района приходится на 2022 год – всего лишь 7 200 тонн. Надежда на зерно кукурузы?
Во-первых, оно очень дорогое; во-вторых, по урожайности оно почти на уровне зерновых колосовых. Глусский район уже 2 года получает менее 15 ц/га зерна! Даже при двукратном росте урожайности, покупать сушильный комплекс – финансовое преступление. Как предложение: в Беларуси (в Бресте) производятся неплохие сушилки: одну из них установить в “Экспериментальной базе “Глуск”, вторую – в Заволочицах. Тогда можно вести разговор о рациональности и эффективности.
ООО “БНБК-Агро” пришлось втянуться и в иные работы и подотрасли сельского хозяйства, в частности, Глусского района. Еще весной для поддержки животноводства выделили комбикорма на 2 млн. рублей, в течение лета приводилась в порядок ремонтная база машинно-тракторной станции (МТС), распахивались запущенные земли и вводились в севооборот, но и приняли участие в заготовке кормов. На финише уборочных работ все зерно из зоны действия ООО вывезено в Пуховичи.
Фото взято из открытых источников и носит иллюстративный характер. (продолжение следует)
У жылым доме ў вёсцы Кішчыцы Дрыбінскага раёна на пажары знойдзены загінулы гаспадар 1949 года нараджэння, пенсіянер. Трагедыя адбылася ўвечары другога снежня. Прычыны пажару і гібелі ўстанаўліваюцца.
Фота носіць ілюстрацыйны характар і ўзята з адкрытых крыніц.
Пра серыю акцый, накіраваных супаць афіцыйнай сімволікі паведамляе прэс-служба МУС. У апошнія дні кастрычніка ў Дрыбінскім раёне 22-гадовы мясцовы жыхар і яго 23-гадовы знаёмы сарвалі палотнішча з будынка Дома культуры. А ў мінулую нядзелю малады бабруйчанін сарваў сцяг з будынка магазіна.
Аналагічныя ўчынкі зафіксаваныя і ў іншых рэгіёнах Беларусі – у Івацэвіцкім раёне 33-гадовы вясковец сарваў чырвона-зялёны сцяг з будынку мясцовай адміністрацыі. Аналагічнае дзеянне 26 кастрычніка здзейсніла 26-гадовая мінчанка.
Прамыўка і прачыстка вадаправодных сетак не дапамагаюць, акрамя таго пачаліся яшчэ і разрывы ў сістэме водазабеспячэння. Праблему пітной вады ў аграгарадку абмяркоўвалі на сустрэчы адміністрацыі раёна і прадстаўнікоў камунальных служб з жыхарамі Трылесіна, паведамляе dribin.by.
Падчас размовы выявілася, што праблема з чыстай вадаправоднай вадой у аграгарадку пачалася яшчэ месяц таму, калі мясцовыя жыхары заўважылі значнае пагаршэнне яе якасці. Камунальнымі службамі былі прынятыя меры па прачыстцы водаправодных сетак, было праведзена іх прамыванне, але ўсё гэта аказалася не дзейсным. Вада сваю якасць не палепшыла, як паказалі лабараторныя даследаванні, якія на пастаяннай аснове ў аграгарадку праводзяць спецыялісты раённага цэнтра гігіены і эпідэміялогіі. Акрамя гэтага, падчас прамывання труб пад ціскам на некаторых участках адбыліся парывы.
Камунальнікі вырашылі, што каб прыбраць праблему, звязаную з дрэннай якасцю вады, сістэму водазабеспячэння трэба закальцаваць. Работы над гэтым будуць весціся да пачатку лістапада. Начальнік Дрыбінскага ўчастка водаправодна-каналізацыйнай гаспадаркі філіяла «Магілёўскі водаканал» Сяргей Лукуцін выказаў меркаванне, што пасля гэтых работ якасць вады павінна палепшыцца, паколькі будзе забяспечаны добры рух вады ў вадаправоднай сетцы.
На час рамонтных работ у аграгарадку філіялам “Магілёўскага водаканала” арганізаваны падвоз пітной вады па шасці адрасах у розных кропках Трылесіна з 11:00 да 12:30 кожны дзень.
Чарговыя “абасраныя каровы” і не толькі былі выяўлены на ўсіх сельгаспрадпрыемствах.
Пракурор Магілёўскай вобласці Аляксандр Чадзюк асабіста праводзіў надзорныя мерапрыемствы ў арганізацыях аграпрамысловага сектара – паведамляе прэс-служба Генеральнай пракуратуры Беларусі.
У ходзе праверкі ім было ўстаноўлена, што практычна ва ўсіх гаспадарках Дрыбінскага раёна не выконвалі ключавыя патрабаванні да ўмоў утрымання жывёлы. У асобных арганізацыях не выконвалі рацыёны кармлення буйной рагатай жывёлы, не прыбіралі своечасова адыходы жыццядзейнасці жывёл. Неналежным чынам захоўваўся корм. Часам прымяняліся ветэрынарныя прэпараты са скончаным тэрмінам прыдатнасці.
Па выніках праверкі 12 чалавек былі прыцягненыя да дысцыплінарнай адказнасці. Як заяўляецца ў паведамленні Генеральнай пракуратуры, для ліквідацыі большасці парушэнняў не патрабуецца значных матэрыяльных затрат, а толькі выкананне вытворча-тэхналагічнай і працоўнай дысцыпліны ў гаспадарках.
Грошы на рамонт дарог забяруць у Шклова і Крычава, і перанакіруюць у Бабруйск, Бялынічы, Дрыбін і Магілёў.
У гэтай гісторыі выявілася безгаспадарчасць і неарганізаванасць дзяржаўных чыноўнікаў, забюракратызаванасць працэсаў вызначэння праектных і будаўнічых арганізацый. А яшчэ бачна смеласць абласнога начальства, якое наважылася забраць грошы ў “недатыкальнага” Шклоўскага раёна.
Шэраг раёнаў Магілёўскай вобласці, найперш Шклоўскі і Крычаўскі раёны, не здолелі засвоіць грошы на рамонтныя работы. У выніку дадатковыя метры дарожнага пакрыцця плануюць адрамантаваць у больш паспяховых раёнах.
У многіх рэгіёнах вобласці зацягнулі падрыхтоўку да правядзення рамонту дарог – паведамляе магілёўская рэдакцыя тэлеканала “Беларусь 4”. Прычынай затрымкі, па словах чыноўнікаў, сталі складанасці з правядзеннем тэндараў для вызначэння праектных і будаўнічых падрадчыкаў. Не ўсе тэндары адбыліся. Прыходзілася прызначаць новыя. У выніку такія раёны, як Шклоўскі і Крычаўскі, нават страцілі магчымасць засвоіць выдзеленыя грошы да канца года.
Цяпер незасвоеныя грошы Шклова і Крычава пераразмеркавалі на Бабруйск, Бялынічы, Дрыбін і Магілёў. У наступным годзе плануецца чарговае паступленне сродкаў рэспубліканскага дарожнага фонду.
Больш за 760 тысяч квадратных метраў вулічных дарог сёлета мусіць быць адрамантавана ў Магілёўскай вобласці, з іх амаль 75 тысяч «квадратаў» – капітальны рамонт. На сёння больш як 80 працэнтаў гэтых работ у вобласці выканана.
Тое было ў 2015 годзе, калі ў Беларусі трываў чарговы перыяд лібералізацыі.
Улада атрымлівала грантавую падтрымку ад еўрапейцаў
Тады рэгіянальны фестываль народнай творчасці, промыслаў і рамёстваў «Дрыбiнскія таржкi» стаў пераможцам у конкурсе садзейнічання развіццю мясцовых ініцыятываў. Ён рэалізоўваўся Праграмай развіцця ААН (ПРААН) пры фінансавай падтрымцы Еўрасаюзу. Бюджэт праекту не агалошваўся, але паводле ўмоваў грантадаўцы, мог сягаць 25 тысяч еўра.
Разам з дрыбінскім праектам былі падтрыманыя яшчэ 17 ініцыятываў з Магілёўскай вобласці.
У 2018-ым Дрыбін адведала кіраўніца прадстаўніцтва ААН у Беларусі Іаана Казана-Вішнявецкая. Яе сустракаў старшыня райвыканкаму. Замежніцу цікавіла, як ажыццяўляецца праект “Стварэнне «Дрыбінскай школы шапавалаў»”, пад які было выдзелена фінансаванне па той жа ААН-аўскай праграме. Бюджэт праекту складаў 12 438 еўра.
Іаана Казана-Вішнявецкая паўдзельнічала ў майстар-класе вырабу сувенірнай прадукцыі. На памяць аб знаходжанні ў Дрыбіне ёй падарылі сувенірныя валёнкі, каралі і эмблему фестывалю «Дрыбінскія таржкі».
Пра супрацоўніцтва з Еўропай у Дрыбіне не згадваюць
У сёлетніх анонсах «Дрыбiнскіх таржккоў» згадкі пра супрацоўніцтва мясцовай улады з еўрапейскай структурай няма. Увага акцэнтуецца на тым, што фестываль праходзіць у 11 раз і на ім будзе весела.
Сёлета ён пачаўся 19 жніўня і завершыцца 20-га. У праграме канцэрты, шоу, майстар-класы, кірмаш. Наведнікам пакажуць рэтрамабілі і для іх спяе Алена Ланская. А потым будзе феерверк. Для жыхароў аддаленага ад буйных людных мясцінаў райцэнтра фестываль – аддушына ў сумным аднастайным жыцці.
«Сёлета ўсе нашы крамніцы і падворкі будуць здзіўляць гасцей рознымі стравамі з цёртай бульбы. І гэта невыпадкова, бо традыцыйныя беларускія дранікі і стравы з цёртай бульбы ўключаны ў дзяржаўны спіс гісторыка-культурных каштоўнасцяў краіны. Аднак гэта не адзіная наша неспадзеўка. Упэўнена, свята пройдзе на высокім узроўні і надоўга запомніцца ўсім гасцям і ўдзельнікам» – абяцала напярэдадні адкрыцця галоўны ідэолаг райвыканкаму Ганна Падворная.
Пра Дрыбін, сьцісла
Дрыбін – найменшы райцэнтр Беларусі. Да Магілёва, абласнога цэнтру, 60 кіламетраў. Да беларуска-расейскай мяжы два дзясяткі напрасткі. Вытворчых прадпрыемстваў у раёне няма. Мясцовая эканоміка трымаецца на «калгасах», камунальных арганізацыях, дзяржаўных установах і прадпрымальніцкай актыўнасці.
Раён стварылі пасля аварыі на Чарнобыльскай АЭС. Тут багата набудавана пасёлкаў для перасяленцаў з забруджаных радыяцыяй мясцін Магілёўшчыны. Многія дамы пустуюць.
Мястэчка славутае тутэйшай школай шапавальства. У даўнія часы мясцовыя шапавалы выдумалі сваю мову – «катрушніцкі лемезень».
Насельніцтва Дрыбіна – меней за 3 тысячы чалавек. Упершыню ў гісторыі пра яго згадалі ў XVI стагоддзі, як шляхецкае ўладанне ў Мсціслаўскім ваяводстве. У XVII стагоддзі існаваў Новы Дрыбін. Канцлер Леў Сапега ў сваім тастаменце 1633 году ўпамянуў «вёску і пушчу Дрыбінскую».
Дырэктар сельгаспрадпрыемства купіў нібыта для гаспадаркі два трактары, якіх у ёй не пабачылі. За тэхніку было заплачана больш за 90 тысяч рублёў з бюджэту сельгаспрадпрыемства. Працэс над абвінавачаным у карупцыйным злачынстве зрабілі паказным.
Справу аграрніка з Дрыбініскага раёну разглядалі на выязным судовым пасяджэнні, на якое склікалі кіраўнікоў іншых сельгаспрадпрыемстваў.
59-гадовы кіраўнік гаспадаркі, імя якога не называецца, у канцы жніўня 2020 года «у парушэнні патрабаванняў статуту прадпрыемства, без узгаднення з назіральным саветам, не пераканаўшыся ў фінансавых магчымасцях прыватнай камерцыйнай арганізацыі», заключыў з ёй дамову на набыццё двух трактароў МТЗ, паведамляе прэс-служба пракуратура.
Аграрнік віну прызнаў часткова, але аплаціў нанесеную сваім злачынствам шкоду.
Яго асудзілі на тры гады пазбаўлення волі з адтэрміноўкай. Ён мае сплаціць штраф у 9600 рублёў. Яму забаронена займаць кіроўныя пасады цягам 5 гадоў.
У абвінавачанага застаецца шанец абскардзіць вырак.
