22 красавіка ў більярдным зале Дрыбінскага цэнтра фізкультурна-аздараўленчай работы адбудуцца штогадовыя спаборніцтвы па більярдзе сярод калектываў раёна. Кубак стартуе ў 10 раніцы, рэгістрацыя ўдзельнікаў – да 9.30, паведамляе “Савецкая вёска”.
Фота з адкрытых крыніц.
Сумесная прагулка карэспандэнта дрыбінскай раённай газеты “Савецкая вёска” з начальнікам прыродаахоўнай інспекцыі і памочніцай пракурора выявіла процьму месцаў у горадзе, дзе неахайна звалена смецце, часам цэлыя ўчасткі забруджаны пустымі бутэлькамі, як напрыклад каля крамы “Родны кут” па вуліцы Смаленскай – на фота.
Удзельнікі рэйда адзначылі, што смецце вывозіцца са «змешаных» кантэйнераў са сметнікаў штодня, а вось спецыяльныя кантэйнеры для пластыка, на момант праеркі былі перапоўненыя. Чаму – гэта пытанне да жылкамгаса.
На малочнатаварным комплексе «Дрыбінрайаграпрамтэхснаб» былі выяўлены рэшткі поліэтыленавай плёнкі, хаатычна раскіданыя каля сіласнай ямы і на тэрыторыі фермы.
Фота: “Савецкая вёска”
Пракуратура Магілёўскай вобласці абвясціла сваё абвінавачванне ў справе пра смяротную аварыю 22 лістапала мінулага года на дарозе Сялец-Дрыбін-Горкі. У той дзень, вечарам 46-гадовы вадзіцель на сваёй машыне Renault Espace ехаў па заснежанай трасе з перавышэннем дапушчанай хуткасці. Акрамя кіроўцы ў аўтамабілі на пярэднім сядзенні была яго 15-гадовая дачка, а на заднім старэйшая, 18-гадовая.
У пэўны момант праезд аўтамабілю перашкодзіў трактар, які рухаўся ў тым жа накірунку. Каб пазбегнуць сутыкнення з ім, кіроўцы выехаў на сустрэчную паласу, дзе сутыкнуўся з фурай.
І вадзіцеля і пасажырку на пярэднім сядзенні выратавалі паясы беспекі. Дзяўчына на заднім сядзенні не была прышпіленая, яе выкінула з салона машыны і ад атрыманых траўм 18-гадовая дачка вадзіцеля сканала на месцы. І кіроўца і малодшая дачка атрымалі цяжкія цялесныя пашкоджанні.
Паводле пракуратуры, віна за смяротнае ДТЗ ляжыць на вадзіцелі. Ён не ўлічыў пагодныя і дарожныя ўмовы – ападкі і заснежаную праезную частку. Акрамя таго, праігнараваў устаноўленае абмежаванне хуткасці і праявіў няўважлівасць да дарожна-транспартнай сітуацыі.
Справа накіраваная ў суд – піша БелТА.
Фота: Следчы камітэт
Тэхналогію пляцення лапцей з назвай «відушчыя» прыдумалі на Дрыбіншчыне шмат стагоддзяў таму. У такім абутку паміж падэшвай і пяцелькамі пад аборы застаюцца адтуліны – “вочкі”. Сакрэты майстэрства некалі перадавалі з пакалення ў пакаленне, а потым яно страціла актуальнасць.
Малодшы навуковы супрацоўнік Дома рамёстваў аграгарадка Кароўчына Валянціна Майсеева распавяла пра аднаўленне традыцыі:
– І мы вось да бабулі прыйшлі. Яна ўзяла ў рукі лыка і пачала плесці. Кажа: “Ой, галава не памятае, а рукі памятаюць”. Мы хадзілі, здымалі на фотаапарат, відэа здымалі, усё фіксавалі, потым глядзелі, спрабавалі. Што не атрымлівалася – зноў да яе ішлі. Доўга гэта ўсё, але навучыліся.
Зараз у Кароўчыне вырабляюць пад 300 пар лапцей штогод, самых розных памераў і ў тым ліку сувенірныя – піша газета “Савецкая вёска”.
Раней на Дрыбіншчыне адрадзілі яшчэ адзін старадаўні абутковы брэнд – валёнкі. Тэхналогіі валяння, якую мясцовыя шапавалы стварылі ў XVII стагоддзі, тут таксама навучаюць дзяцей. Шапавальства і лапцепляценне ўваходзяць у Дзяржаўны спіс гісторыка-культурных каштоўнасцей Беларусі.
Фота: “Савецкая вёска”
З штатнай колькасці ў 20 чалавек на ферме ў гаспадарцы “Дрыбін-Агра” працуе толькі сем чалавек.
– Па адной жывёлаводу на два хлявы. – распавяла карэспандэнтам СТВ жывёлавод гаспадаркі “Дрыбін-Агра” Наталля Брукштус – На старым хляве, дзе прывязное ўтрыманне, наогул ніводнага няма. Даярак няма, слесар у запоі.
У выніку кепскага абыходжання з жывёлай, гаспадарка згубіла больш за 80 цялят. Экспертыза даказала: усе хваробы цялят – вынік нядбайнага стаўлення да іх з самага нараджэння.
Фота: dribin.by
Дрибинский район является подтверждением тезиса о том, что для района оценивать эффективность управления исключительно по совокупности конечных социально-экономических показателей – не совсем правильно.
Более того, в нынешних условиях хозяйствования положение территории не всегда зависит от управленческих талантов районных руководителей, а чаще от имманентных району особенностей.
Сегодня можно услышать, что в Могилевской области существует четыре района: Дрибинский, Краснопольский, Круглянский и Хотимский, которые безболезненно могут быть присоединены к другим территориям и успешно функционировать в их составе. Это не совсем так: дело в том, что район не образуется субъектами хозяйствования для извлечения прибыли и, соответственно, не может быть ликвидирован из-за финансовой несостоятельности.
Другая важнейшая составляющая – интересы населения. Именно эту составляющую нужно считать определяющей, поскольку сам район, как административно-территориальное образование, ориентирован на максимально комплексное удовлетворение потребностей проживающих здесь людей. Так что жителям вышеозначенных районов беспокоится по поводу их ликвидации не стоит. Конечно, если в областную вертикаль не придет очередной реформатор.
С другой стороны, вышеозначенные районы должны показывать значимость социально-экономического развития, которое должно ощущаться государством и местным населением.
Дрибинский район самый маленький в Могилевской области, а по численности населения занимает предпоследнее место в регионе. Дрибинский район как антипод «загрязненным» территориям был организован в 1989 г. на части территорий Горецкого и Шкловского районов по причине необходимости расселения людей из Краснопольского, Славгородского и Чериковского районов, пострадавших от аварии на Чернобыльской АЭС.
Вместе со строительством жилья для переселенцев планировалось расширение сельхозпроизводства и создание промышленной сферы. Проекты писались один глупее другого. Например, в Пудовне собирались построить гусиную ферму с полной переработкой, в Михеевке и Рясно – конеферму с производством кумыса. Еще более глобально планировали инвестиции на территории Трилесино: реконструкция кирпичного завода, строительство двух свинокомплексов с цехом по переработке мяса, производство по переработке молока.
Грандиозность строительства разбилось о реалии в виде канувшего в Лету Советского Союза. Может и правильно – о кормовой базе для обеспечения грандиозного производства как-то и не подумали. В конце концов, в районе так и осталась одна серьезная отрасль – сельское хозяйство.
В свое время пытались как-то могилевско-минские бизнесмены организовать производство мороженого в Дрибине, но жадность влиятельного чиновника в виде 100 тыс. долларов США поставила крест на данной затее. Так что «вертикаль» так и не удостоила Дрибинский район промышленным влиянием. Конечно, ожидать выдающихся результатов в социально-экономическом развитии Дрибинщины при таком раскладе не приходится. Да и в сельском хозяйстве района прогресса не наблюдается.
Казалось бы, приток рабочих рук в Дрибинский район создаст здоровую конкуренцию и выведет его в лидеры сельхозпроизводства. Увы, недолго музыка играла. Эйфория первых лет вскоре улетучилась – люди не смогли адаптироваться к чужой территории и стали массово покидать Дрибинский район.
Особенно миграционный процесс усилился в последние годы – с 1996 по 2022 гг. численность населения в районе уменьшилась на 41 %. С другой стороны, в районе стали ценить рабочие руки – соотношение принятых и уволенных работников одно из самых лучших в области и составляет 98,7 %. При этом, соотношение улучшается из года в год.
Производство сельскохозяйственной продукции в Дрибинском районе серьезно стало лихорадить с 2015 г. – если в 2014 г. производство зерна была на уровне 40 тыс. тонн, то уже в следующем году на 10 000 тонн меньше. За 7 лет урожайность зерновых снизилась в 2 раза и в 2021 г. составила 21,2 ц/га, что поставило район в ряд с самыми проблемными территориями Могилевской области.
В растениеводстве Дрибинщина прекратила в сельхозорганизациях производство льна и картофеля. Вместо наращивания поголовья скота в районе наблюдается обратный процесс: крупного рогатого скота за последние 7 лет стало меньше на 3,6 %, коров – на 0,8 %. А вот реализация мяса уменьшилась на 34 %, производство молока – на 42 %, средний удой молока на 1 корову – на 35 %.
Это что же такое произошло на территории Дрибинского района, что удой на корову в 2015 г. составлял 4 294 кг (7 место в области), а по итогам 2022 г. скатился на уровень 2775 кг (12 место)? Может виноватых поискать в кабинетах райисполкома?
Вы думаете, что дрибинские руководители стали больше суетиться по поводу наращивания объемов производства? Отнюдь, за январь 2023 г. производство сельскохозяйственной продукции снизилось на 0,2 %, производство молока – на 4,7 %, средний удой на 1 корову – на 5,2 %.
Добавили производство мяса на 17 %, всего лишь восстановив уровень 2020 г. И это на фоне резкого роста обеспеченности кормами (147,5 %), в том числе и концентратами (142,1 %). Главный козырь бездельников – отсутствие кормов – бит ими же.
Можно с определенной долей безразличия относится к «успехам» Дрибинского района, только вот людей жалко: по уровню зарплаты район занимает 13 место в области и перспектив роста для людей пока не предвидится.
Удивляет пафос ситуации, когда в очередной раз меняют председателя райисполкома – сколько надежд у населения, сколько надежд у областного начальства. Увы, самый молодой район Беларуси с самым малым по численности населением райцентра никак не вырвется из болота низких доходов: по уровню начисленной зарплаты район барахтается на уровне таких же районов-горемык: Мстиславского, Круглянского, Краснопольского и других.
Дрибин 8 лет был райцентром в статусе деревни – нонсенс, конечно, но ведь и развития не ощущается. А сколько пустых рабочих мест создано, финансируемых из бюджета! Может, вернуться в 1989 г. и разделить район по прежним границам и передать Горецкому и Шкловскому районам и прекратить дрибинскую бессмыслицу как административно-территориальное образование? Тем более, что перспективы простому белорусу при установившемся качестве управления территорией точно не видать в обозримом будущем.
Фото из открытых источников.
Праваахоўнікі ноччу вырашылі праверыць мікрааўтобус, які выклікаў падазрэнні: стаяў на ўзбочыне дарогі непадалёк ад складоў мясцовага сельгаспрадпрыемства у в. Кузьмінічы.
У ім знайшлі больш за 50 мяшкоў насеннага аўса, які скраў 41-гадовы жыхар Дрыбінскага раёна з неахоўваемых складоў сельскагаспадарчага прадпрыемства.
Мужчына падабраў ключы, пракраўся на склад і вынес мяшкі са збожжам з мэтай продажу фермеру ў Дрыбінскім раёне.
Скрадзены авёс вагой 1960 кілаграм на агульную суму 1744 рублі канфіскаваны.
Узбуджана крымінальная справа.
Фотаздымкі з сайта УУС Магаблвыканкама
Мясцовая раённая газета “Савецкая вёска” зладзіла рэйд па сметніках Дрыбінскага раёна сумесна з начальнікам раённай інспекцыі прыродных рэсурсаў і аховы навакольнага асяроддзя. Падчас рэйда, знайшлі некалькі несанкцыянаваных звалак, а таксама выявілі выкід неачышчаных каналізацыйных стокаў у рэчку Шыпаўка, што ўпадае ў Проню каля вёскі Галавічы. Каналізацыя проста выцякала з металічнай трубы ў вадаём.
Высветлілася, што забруджванне рэчкі адбываецца на тэрыторыі водаправодна-каналізацыйнага ўчастка Дрыбінскага філіяла «Магілёўскага водаканала». Арганізацыя атрымала штраф у 50 базавых велічынь.
Фота: “Савецкая вёска”
Як паведаміў выданню выканаўца абавязкаў старшыні Міхееўскага сельвыканкама Віктар Дубікоўскі, у той дзень ён практычна адразу пасля здарэння выехаў у Міхееўку, але нідзе сабаку-нападніка не знайшоў, як і на наступны дзень.
Начальнік участка дрыбінскага УКП «Жылкамгас» Андрэй Алісіевіч распавёў выданню, што скаргаў на сабак у аграгарадку ў апошні час паступіла нямала, з прычыны таго, што зараз сезон так званых сабачых вяселляў.
Майстар участка «Жылкамгаса» Валерый Гарбачоў таксама пракаментаваў сітуацыю з нападам сабакі, і расказаў аб утрыманні гадаванцаў жыхарамі аграгарадка:
– Сабака, які напаў на дзяцей, нібыта рудой афарбоўкі, падобны на аўчарку. Магчыма, мог прыбегчы з суседніх вёсак, дзе ніхто не ўтрымоўвае сабак на ланцугу. Нашы людзі не лічаць патрэбным утрымліваць сваіх гадаванцаў у вальерах альбо на прывязі, каб яны не дастаўлялі праблем іншым жыхарам.
Фота ілюстрацыйнае
Цяжка ў гэта паверыць, але дагэтуль жыхарам раённага цэнтра дзеля букета свежых кветак прыходзілася ездзіць у іншыя гарады. Цяпер жа ў Дрыбіне адкрылася кветкавая крама, у якой прадстаўлены некалькі разнавіднасцяў руж, хрызантэмы, гваздзікі. Да святаў будуць паступаць кветкі ў збанках – піша газета “Савецкая вёска”.
Прадавец крамы Валянціна Багданоўская (на фота) расказвае пра сакрэты абыходжання з кветкамі:
– Каб кветкі стаялі працяглы час, неабходныя тры ўмовы: пэўная тэмпература, свежы зрэз на сцябле, рэгулярная змена вады і правільная апрацоўка сцёблаў некаторых разнавіднасцяў руж. А наогул самыя ўстойлівыя кветкі – гэта гваздзікі і хрызантэма. Яшчэ працягласць жыцця кветак залежыць ад таго, з якім настроем яны падораны. Дарыць іх таксама трэба ўмець: прыгожа паднесці, падабраць правільныя словы.
Фота: “Савецкая вёска”
