Паводле маніторынга Камітэта дзяржкантролю Магілёўскай вобласці, у рэгіёне працягвацца неэфектыўнае расходаванне грашовых сродкаў – паведамляе mogilevnews.
Напрыклад, Крычаўскі фізкультурна-аздараўленчы комплекс незаконна атрымліваў сродкі на сваю дзейнасць. Больш за 650 000 рублёў гэтых сродкаў ужо вернуты ў бюджэт.
У РУП “Магілёўскае аддзяленне Беларускай чыгункі” “раздувалі” колькасць апарата кіравання, парушалі заканадаўства аб арэндзе, архітэктурнай і будаўнічай дзейнасці.
Камітэт дзяржкантроля выявіў, што правераныя арганізацыі беспадстаўна аказалі спонсарскую дапамогу на 3 000 000 рублёў. На закупцы тавараў у пасярэдніцкіх структур пераплацілі больш за 2 500 000 рублёў, на ўтрыманне залішняй штатнай колькасці выдаткавалі больш за 1 200 000 рублёў, на беспадстаўную выдачу работнікам беспрацэнтных пазык аддалі больш за 85 000 рублёў. Пры гэтым атрымлівалі грошы пры невыкананні асобных мэтавых паказчыкаў.
Наш каментарый
– Няма дзяржаўных грошай, ёсць толькі народныя. – казала Маргарэт Тэтчэр.
Пакуль не будзе кантролю за сродкамі з боку падаткаплацельшчыкаў, ніякімі праверкамі КДК сітуацыю не выправіць. Напрыклад, было б цікава даведацца, ці правяраў КДК эфектыўнасць набыцця дарагіх транспартных сродкаў для чыноўнікаў усіх узроўняў, на якой падставе працоўныя падчас рабочага дня ўдзельнічалі ў аўтапрабегах. А таксама – наколькі эфектыўна і апраўдана захаванне існуючай колькасці чыноўнікаў адміністрацый пры падзенні колькасці насельніцтва. Чаму, напрыклад, павялічваецца колькасць прарэктараў вышэйшых навучальных устаноў пры скарачэнні набору студэнтаў. І шмат іншага.
Міжнародны дзень бармэна (International bartender day, з 1951 года).
Устаноўлены ў дзень утварэння Міжнароднай асацыяцыі бармэнаў і ў дзень Святога Аманда – апякуна вінаробаў, півавараў.
У ЗША ў час «залатой ліхарадкі» ўладальнікі крамаў увялі моду на продаж разліўных спіртных напояў. Аматараў выпіўкі аказалася так шмат, што гаспадарам гандлёвых кропак прыйшлося наняць яшчэ аднаго чалавека, спецыяльна для продажу спіртнога. І выдзеліць яму асобнае месца з бар’ерам.
Бармэн – «чалавек за стойкай» – майстар прыгатавання дзіўных напояў для падняцця настрою. Ён трошачкі чараўнік, трошачкі артыст і трошачкі псіхолаг.
І ад бармэна, часта, залежыць поспех установы. І самае галоўнае ў гэтай справе – здолець адгадаць жаданне, адчуць густы кліента, а для гэтага трэба быць не проста камунікабельным і прыемным у зносінах, але і валодаць якасцямі сапраўднага псіхолага. Бо часта кліентам патрэбна не толькі выпіўка, але і спачуванне, разуменне і ўменне слухаць.
У працы бармэна існуе тры асноўныя стылі: класічны, флейрынг (фрыстайл) і спідміксінг.
Класічны стыль запатрабаваны ў дарагіх элітных установах, галоўнае ў ім стрыманасць.
Фрыстайл – стыль, які прадугледжвае свабодныя дзеянні бармэна за стойкай, нешта сярэдняе паміж тэатральным шоў і звычайнай працай бармэна. Тут выкарыстоўваецца і жангліраванне ёмістасцямі, і піратэхнічныя эфекты.
Спідміксінг – гэта стыль, які прадугледжвае хуткае змешванне напояў пры абавязковым выкананні рэцэптур кактэйляў.
У Беларусі бармэны з’явіліся ў 1965 гоздзе, калі пачалі масава прязджаць замежныя турысты.
1191 год. Папа Рымскі Клімент ІІІ зацвердзіў статут Тэўтонскага ордэна.
Ордэн тэўтонскіх рыцараў шпіталя святой Марыі ў Іерусаліме, Нямецкі, Прускі – духоўна-рыцарскі ордэн у Акры, які складаўся толькі з немцаў.
У 1226 годзе ордэн захапіў частку Мазовіі, як плацдарм ва Усходняй Еўропе і ў наступныя стагоддзі ўсталяваў кантроль над усім балтыйскім узбярэжжам, меў сталіцу ў горадзе Марыенбург (Мальбарк).
Магутнасць Ордэна зломлена ў Грунвальдскай бітве 1410 года. Па Таруньскім міры 1466 года ордэн прызнаў сябе васалам Польшчы.
Ордэн адноўлены ў Аўстрыі ў 1834 годзе ў якасці каталіцкага шляхецкага саюза. Пасля 1918 года існуе толькі святарская галіна ордэна з рэзідэнцыяй у Вене. Таксама Тэўтонскі ордэн працягвае існаваць у межах пратэстантызму ў Утрэхце.
1800 год. Нарадзіўся Ігнат Кулакоўскі.
Беларускі дзяржаўны дзеяч, педагог, паэт, перакладчык. Прадзед Людвікі Сівіцкай (Зоські Верас).
Працаваў суддзёй, наглядальнікам, апекуном вучэльняў, бібліятэк Гродзенскай губерні, дырэктарам Беластоцкай гімназіі, членам Савета беластоцкага Інстытута шляхетных дзяўчат.
Член Гродзенскага губернскага статыстычнага камітэта, Віленскай археалагічнай камісіі, Лонданскага геаграфічнага таварыства, Таварыства даследнікаў старажытнасцей у Капенгагене.
Ведаў лацінскую, санскрыт, французскую, італьянскую, іспанскую, рускую, чэшскую, нямецкую і шведскую мовы, з якіх рабіў пераклады.
Увайшоў у гісторыю найперш дзякуючы сваёй вялікай «Запісцы…» (1834) у Міністэрства народнай асветы, у якой патрабаваў увядзення выкладання «гісторыі краю, славянскай мовы і літаратуры», вывучэння «народных гаворак» у школах краю і стварэння адмысловых падручнікаў для беларускага юнацтва. На думку Кулакоўскага, гэтыя падручнікі павінны знаёміць вучняў з уласнай гісторыяй беларусаў.
Збіраў гістарычныя матэрыялы, прадметы нацыянальнай даўніны, склаў «Кароткае гістарычнае апісанне г. Гродна», «Статыстычнае апісанне гарадоў Гродзенскай губерні». Аўтар вершаў.
Памёр у 1870 годзе.
1887 год. Нарадзіўся Уладзіслаў Талочка.
Беларускі рэлігійны і культурна-асветны дзеяч, культуролаг, гісторык, літаратурны крытык.
Служыў святаром у Вільні, адзін з ініцыятараў і арганізатараў Віленскага камітэта дапамогі пацярпелым ад вайны, беларускага дзіцячага прытулку «Золак», член беларускай «Хрысціянскай дэмакратычнай злучнасці», актыўны ўдзельнік беларускіх ініцыятыў.
За сваю дзейнасць з 1920-х гадоў пераследаваўся польскімі свецкімі і духоўнымі ўладамі.
Адзін з першых каталіцкіх святароў, хто ўжыў беларускую мову ў набажэнствах.
Падтрымліваў выданне каталіцкай газеты «Беларус», выкладаў рэлігію ў беларускіх школах, на курсах для непісьменных рабочых.
Прыхільнік ідэі экуменізму.
Памёр 13 лістапада 1942 года.
1898 год. Нарадзіўся Леў Акіншэвіч.
Беларускі і ўкраінскі гісторык, мемуарыст, правазнавец.
Актывіст беларускага нацыянальнага руху, працы беларускай дыяспары ва Украіне, грамадзянін БНР.
Працаваў ва Украінскай акадэміі навук, спецыялізаваўся ў галіне беларускага, украінскага і польскага права, даследаваў гісторыю казацтва на Беларусі. Супрацоўнічаў з Інбелкультам і Беларускай акадэміяй навук.
Аўтар прац пра казацтва на Беларусі, па гісторыі права на Беларусі і Украіне. Быў асабіста знаёмы з беларускімі навукоўцамі У. Пічэтам, Яз. Лёсікам, С. Некрашэвічам, В. Ластоўскім, Д. Даўгялам, пісьменнікамі Я. Коласам, Я. Купалам, Ц. Гартным і іншымі.
У 1932 за адмову стаць сакрэтным супрацоўнікам НКУС звольнены з работы ў акадэміі навук, потым – абвінавачаны ў беларускім і ўкраінскім нацыяналізме.
Працаваў прафесарам Нежынскага педінстытута, у Казахстане, Смаленску.
У Смаленску прызваны ў армію, трапіў у нямецкі палон, пасля вызвалення з яго, працаваў у Кіеўскім універсітэце, Львове, ва Украінскім вольным універсітэце ў Празе, у Мюнхене.
У 1949 годзе пераехаў у ЗША. Выкладаў у Калумбійскім універсітэце, працаваў у Даследчым цэнтры па вывучэнні СССР у Вашынгтоне, пасля ў бібліятэцы Кангрэса ЗША, супрацоўнічаў з беларускіміі і ўкраінскімі арганізацыямі.
Памёр 7 лістапада 1980 года.
У 2021 годзе ў мінскім “Кнігазборы” выдадзена кніга “Леў Акіншэвіч. Выбранае”.
1914 год. У в. Саматэвічы Касцюковіцкага раёна нарадзіўся Аркадзь Куляшоў.
Народны паэт Беларусі. Заслужаны работнік культуры Украіны.
Вучыўся ў Мсціслаўскі педтэхнікуме, Беларускім педінстытуце.
Аўтар вершаў, многіх дзясяткаў кніг паэзіі, зборнікаў, паэм, балад, Збораў твораў у 2-х, 4-х, 5-ці тамах.
Сааўтар сцэнарыяў фільмаў «Чырвонае лісце», «Першыя выпрабаванні» (па трылогіі Якуба Коласа «На ростанях») і «Запомнім гэты дзень».
Перакладчык твораў рускіх і еўрапейскіх класікаў.
Лаўрэат Дзвух Дзяржаўных прэмій СССР за паэмы «Сцяг брыгады», «Новае рэчышча», Дзяржаўнай прэміі БССР імя Янкі Купалы за пераклады вершаў і паэм М. Лермантава, «Энеіды» І. Катлярэўскага і «Спева аб Гаяваце» Г. Лангфела, прэміі Ленінскага камсамола Беларусі.
Імя паэта носяць вуліцы ў Мінску і ў Магілёве, Магілёўскі дзяржаўны ў ніверсітэт. Працуе Літаратурны музей А. Куляшова, устаноўлена Літаратурная прэмія імя А.Куляшова.
Памёр 4 лютага 1978 года.
1921 год. Выйшаў дэкрэт, які надаў беларускай, яўрэйскай (ідыш), польскай і рускай мовам статус дзяржаўных у БССР.
Гэта паспрыяла яднанню народаў, спрыла развіццю культур, стварэнню газет, часопісаў, тэатраў, нацыянальных суполак, нават, справаводства – суды вяліся на чатырох мовах. Наданне чатыром мовам статусу дзяржаўных было адлюстравана і ў гербе БССР.
1928 год. Нарадзіўся Уладзімір Стальмашонак.
Беларускі мастак. Народны мастак, Заслужаны дзеяч мастацтваў.
Выкладаў у Беларускай акадэміі мастацтваў, з’яўляўся старшынёй праўлення Саюза мастакоў Беларусі.
Працаваў у галіне станковага жывапісу, манументальнага мастацтва, графікі, дэкаратыўна-афарміцельскага мастацтва.
Аўтар партрэтаў Якуба Коласа, Р. Шырмы, Ф. Скарыны, Кірылы Тураўскага, Пятра Мсціслаўца, Ефрасінні Полацкай і іншых.
Аўтар больш за 20 партрэтаў прадстаўнікоў роду Радзівілаў, шматлікіх карцін, прысвечаных князям ВКЛ, малюнкаў, акварэляў.
Работа «Вольга Мініч з вогненнай вёскі» стала галоўнай ілюстрацыяй да кнігі «Я з вогненнай вёскі».
Аўтар карціны «Зона», прысвечанай Чарнобыльскай трагедыі, 18 вітражоў для рэстарана «Мінск» у Патсдаме, вітража для станцыі метро «Плошча Перамогі», мазаікі на станцыі «Маскоўская», 24 партрэтаў ганаровых грамадзян Беларусі для залі прыёмаў і пасяджэнняў Мінскай ратушы.
Памёр 7 чэрвеня 2013 года.
1963 год. Нарадзіўся Валеры Гапееў.
Беларускі пісьменьнік і журналіст.
Працаваў у раённай газеце «Івацэвіцкі веснік», стварыў сайт «Івацэвіцкі край».
Друкаваўся ў часопісах «Бярозка», «Першацвет», «Полымя», «Маладосць».
Аўтар твораў у супольных зборніках, 12 кніг. Лаўрэат 4 літаратурных прэмій, у тым ліку «Залаты апостраф» часопіса «Дзеяслоў», прэміі Цёткі.
2020 год. Памёр Кірк Дуглас (Ісэр Даніеловіч).
Амерыканскі кінаакцёр і прадзюсар.
Амерыканскі Інстытут Кіно прызнаў яго адным з лепшых кінаакцёраў усіх часоў.Сярод яго самых вядомых фільмаў – «Спартак» (загалоўная роля), «Сем дзён у траўні», «Прага жыцьця».
З гомельскіх і чавускіх яўрэяў. Яго бацькі, Гершэл і Брына Даніеловіч эмігравалі ў ЗША з Чавусаў.
Тройчы намінаваўся на «Оскар» (за ролі ў фільмах «Чэмпіён», «Злодзей і прыгажуня» і «Прага жыцця»), узнагароду атрымаў толькі ў 1996 годзе.
Атрымаў шэраг узнагародаў, у тым ліку зорку на Галівудскай Алеі Славы. У яго гонар названы праспект у горадзе Палм-Спрынгз, штат Каліфорнія.
Займаўся гуманітарнай дапамогай, за што атрымаў Прэзідэнцкі Медаль за Свабоду, Ордэн Французскага Легіёна, Нацыянальны Медаль за дасягненні ў галіне мастацтва. Быў паслом добрай волі ў Дэпартаменце ЗША.
Бацька акцёраў Майкла, Эрыка Дугласаў, прадзюсараў Джоэля, Пітэра Дугласаў.
Хросны ход і траўрная паніхіда ў памяць аб ахвярах, бязвінна забітых у гады ліхалецца ХХ стагоддзя адбыліся ў Магілёве. У шэсці прыняло ўдзел каля 350 чалавек.
Шэсце пачалося ад парка на Замкавай гары – цяпер парк Горкага і прайшло да крыжа каля Магілёўскага мясакамбіната, пастаўленага ў знак памяці пра ахвяр палітычных рэпрэсій.
Правядзенне хроснага хода да месца расстрэлаў так званых “ворагаў народу” у 1918 – 1930-х гадах стала новай традыцыяй праваслаўнай царквы – пісалі mogilev.media.
Продолжаем знакомить наших читателей с театральными зарисовками известного могилевского актера и режиссера Владимира Петровича, который ведет свой блог “Субъективные заметки”.
Придя по распределению в театр в 1980 году, мы застали яркое старшее поколение актеров. Это Заслуженные артисты БССР Юдифь Гальперина, Станислав Яворский, Вера Кабатникова, Анатолий Рудаков, Василий Гусев, артисты, Лев Закашанский, Лев Полонский, Народный артист БССР Сергей Бульчик…
В те времена гастроли были гастролями, а не кратковременными вылазками в тот или иной город. Театр собирался и всей труппой выезжал на три месяца в Украину, или Россию. Заказывали вагон, полтора и “актерским табором” выезжали на гастроли. Кстати, однажды пришлось делить вагон с цыганским табором. Это был жесточайший трэш! Но это отдельная история. Итак.
История первая
Однажды, где-то на гастролях, играли спектакль “Прости меня”. На сцене стояли фанерные берёзки, лавочки… всё как в настоящем театре)) Игралась сцена – внук навещает бабушку в доме престарелых, куда ее спровадили неблагодарные дочь и сын. Бабушка с внуком ведут очень душевный диалог, и вдруг, внук видит, что со всех сторон, прячась за берёзами (чтобы не мешать их разговору), крадутся какие-то личности. Внук спрашивает: “Кто эти люди, бабушка?” Бабушка: “Это, внучек, мои друзья, пенсионеры, на улицу подышать вышли”
Так должно было прозвучать.
Но на каком-то спектакле Юдифь Самойловна, решив, что она играет простую белорусскую бабушку из деревни, перешла на беларускую мову. Скорее всего решение было спонтанным, не до конца продуманным, потому что в итоге фраза прозвучала так: “Гэта, унучак, мае сябры, пенсіянеры, на вуліцу падыхАць выйшлі” Действие пошло дальше, только почему-то вразнобой ещё долго тряслись берёзы.
Юдифь Гальперина
История вторая.
Играли сказку “Аленький цветочек”. Батюшку играл Заслуженный артист России Александр Палкин. Вот он выходит в центр сцены и говорит: “Я вернулся, доченьки, и привёз вам гостинцев из стран заморских!”
На сцене стоп-кадр, все ошарашенно смотрят на батюшку и не могут выйти из ступора. Первой опомнилась младшенькая дочь Алёнушка, и со страшными глазами двигаясь через всю сцену, прошипела: “Папенька, вы ещё никуда не уезжали!!!”
Дело в том, что батюшка, в исполнении Палкина, вышел в первом акте с фразой второго акта, когда уже много всякого произошло – и у чудища он успел побывать, и назад с подарками воротиться. Так что порцию адреналина тогда получили все без исключения, начиная от артистов, и заканчивая звукооператором и помощником режиссёра.
История третья.
С тем же Палкиным Сан Санычем.
Спектакль “Оглянись в любви своей”. Эдакая предтеча бразильских мыльных опер. Правды ноль, но зритель почему-то его любил. С этим спектаклем у меня очень тесная связь, ибо сыгран был мной он более 400 раз, и мне много о чем есть порассказать. Но об этом как-нибудь в другой раз.
Кратко суть.
У героини роды проходят неудачно. Она умирает, ребёнка спасают.
Деталь. Героиня попросила врачей, чтобы они спасали ребёнка в первую очередь!!!
Моя мама 40 лет принимала роды. Когда я ей это рассказал, она объяснила, что ее бы никто не стал слушать, всегда спасают мать. Но это так, к слову…
Итак, родильный дом. Подруга семьи, которая принимала эти неудачные роды, в своем кабинете курит одну папиросу за одной. К ней входит со словами: “Ну что, Рита родила?” ещё один друг семьи… Так было написано в пьесе и так всегда игралось.
Выездной спектакль в каком-то клубе. Полный зал. Сцена. Врач (друг семьи) нервно курит, а в это время, друг семьи и друг врачихи, заболтался за кулисами. На сцене затянувшаяся пауза…
Вдруг, Палкин (друг семьи и врачихи) хватает цветы, срывается с места, выкатывается на сцену этаким бодрячком со словами: “Ну что, Рита УМЕРЛА?!!”
Через долю секунды он, правда, поправился, но папироса уже выпала изо рта “врачихи” и она, растоптав её каблуком, тяжело смерив его взглядом, проговорила: “Да… (пауза) Нет… Рита умерла…” За кулисами все упали в истерике. Трагический момент спектакля был беспощадно испорчен. Заметил ли это зритель, не знаю)
Абстрэлы расійскімі акупантамі Мікалаева і гарадоў вобласці працягваюцца. Толькі за апошнія два дні ад ракет і артылерыі пацярпелі пасяленні Ачакаўскай (на фотаздымку) і Куцурубскай абшчын. Ппашкоджаны жылыя дамы, гаспадарчыя пабудовы – паведамляе korabelov.info.
А ўсяго, па папярэдніх дадзеных, агульная плошча разбурэнняў у Мікалаеве складае больш за 650 000 квадратных метраў. 77% пашкоджанняў прыйшлося на жыллёвы сектар горада.
Пішам, як вайна ва Ўкраіне ўплывае на жыццё еўрапейскіх гарадоў, якія маюць партнёрскія дачыненні з гарадамі Магілёўскай вобласці.
42% культурных аб’ёктаў Мікалаеўскай вобласці знішчылі рускія акупанты. Гэта 2-гі паказчык пасля Данецкай вобласці, дзе знішчана 85% – паведамляе Мінкультуры
Пашкоджанні і разбурэнні атрымалі клубныя ўстановы, бібліятэкі, музеі, тэатры, філармоніі, установы мастацкай адукацы і аб’екты культурнай спадчыны.
А гадзіннік усё яшчэ ідзе
Своеасаблівым помнікам расійскіх разбурэнняў і 100%-м новым прэтэндэнтам на сімвал трываласці ўкраінцаў з’яўляюцца рэшткі аднаго з мікалаеўскіх дамоў. У разбураным жылым доме засталіся вісець гадзіннік і дыван. Гадзіннік усё яшчэ ідзе. Адлічвае час да ўкраінскай перамогі.
Нягледзячы на складаную перадфрантавую абстаноўку, на тое, што ў Чорнае мора зайшлі 13 варожых караблёў з агульным залпам у 20 крылатых ракет, у Мікалаеўскую вобласць вяртаюцца жыхары, якія раней з’ехалі ў іншыя рэгіёны. Гэта дае магчымасць фарміраваць з патрыятычных грамадзян новыя батальёны МУС і стралецкія батальёны – пішуць мясцовыя СМІ.
У Мікалаеве адмовіліся ад пераднавагодніх планаў па аднаўлённі школьных заняткаў оф-лайн у бягучым навучальным годзе, але плануюць у канцы красавіка – пачатку мая аднавіць працу дашкольных дзіцячых устаноў.
Пабрацімства Мікалаева з Магілёвам было замацаванае дамовай у 2009 годзе.
31 мая 2022 году мэр украінскага гораду заявіў, што Пагадненне аб пабрацімстве з Магілёвам скасаванае і выказаў спадзеў, што яно будзе адноўленае, калі Беларусь стане свабоднай.
Магілёў. media працягвае сачыць за жыццём Мікалаева, нягледзячы на спыненне партнёрскіх сувязяў з Магілёвам.
Мікалаеў месціцца за 65 кіламетраў ад Чорнага мора. Да вайны ў ім жыло 490 тысяч чалавек. Траціна з іх вымушана была пакінуць горад. Паводле Генштабу Узброеных сіл Украіны Мікалаеў адзін з асноўных кірункаў наступу расіян.
Яго рэгулярна абстрэльваюць, знішчаючы гарадскую інфраструктуру і змушаючы мясцовую ўладу капітуляваць. Прэзідэнт Украіны Уладзімер Зяленскі прысвоіў Мікалаеву ганаровае званне «Горад-герой».
Замчышча Свіслач і пясчаныя барханы Елізава ў іх непаўторнасці – у Выставачнай зале Музея гісторыі Магілёва ідзе арыгінальная фотавыстава.
У сутоку Свіслачы і Беразіны а таксама ў Елізава мастакі з двух фотаклубаў – “Раніца” з Асіповіч і “Радуга” – спрабавалі знайсці тыповае і ўнікальнае, з’яднаць іх і адлучыць адно ад другога. І вось цяпер 18 майстроў і аматараў фатаграфіі паказваюць сваё бачанне свіслацкай прыгажосці ў выставачнай зале на Болдзіна ў Магілёве.
Выстава – вынік пленэраў, паміж якімі 34 гады. Першы адбыўся ў 1988 годзе, а другі ў 2022 – пісалі mogilev.media. І ўжо адно гэта робіць яе ўнікальнай. Да таго ж цікава, як адны і тыя ж майстры бачаць аб’ект у такой вялікай адлегласці ў часе.
Працы атрымаліся сакавітыя і аднастайныя, кантрастныя і прыглушаныя, панарамныя і партрэтныя. Пачынаецца ўсё з чорна-белых постсавецкіх фотаздымкаў, а завершваецца фотаздымкамі з дронаў. Карацей, працы найперш розныя і ў той жа час аб’яднаныя прадметам з’дымак і пазітыўным настроем.
Для тых хто не паспее наведаць выставу, прапануем дайджэст асноўных тэм свіцлацкай непаўторнасці:
Хаця найлепш усё пабачыць на свае вочы і ўзняць сваё светаадчуванне. Фота: mogilev.media
Продолжаем знакомить наших читателей с театральными зарисовками известного могилевского актера и режиссера Владимира Петровича, который ведет свой блог “Субъективные заметки”.
История едва не свершившегося убийства.
Получилось так, что мы в “погоне за лучшей жизнью” оказались в Национальном Академическом драматическом театре им. Якуба Коласа в городе Витебске. Проработали в нём два года, с 1985 по 1987 год. Из ярких впечатлений, гастроли по Прибалтике в городе Каунасе и Таллинне, и месяц сельских гастролей, проведённый на Браславских озерах.
В то время театром руководил Валерий Мазынский. И вот он как-то решил: “А не замахнуться ли нам на Вильяма, понимаете ли, нашего Шекспира?” И замахнулся. Замах длился то ли шесть, то ли девять месяцев. Театр стал дружно репетировать “Ромео и Джульетту”.
— Две равно уважаемых семьи В Вероне, где встречают нас событья, Ведут междоусобные бои И не хотят унять кровопролитья.
Как раз “междуусобные бои” мы стали репетировать в первую очередь. Пьеса начинается с массового побоища, ну а дальше всем известный сюжет.
К нам приставили специалиста по постановке боя, выдали специально выкованные для спектакля мечи и кинжалы, каждая пара, или несколько человек, с помощью инструктора придумывали рисунок боя, и потом тупо, методично оттачивали каждый свою партию. Надо отдать должное, что довели бои до автоматизма, так что работали только руки, голова не подключалась.Травматизма за время репетиций не припомню.
Теперь об оружии. Оно доставило много хлопот. Случай произошедший со мной. Мы уже на сцене. Отрабатываем бой. Наступая на “противника”, я наношу боковой удар, меч выскальзывает из моих рук и остриём летит в зал, где легко пробивает материал, которым были накрыты кресла и вонзается в спинку одного из них. Благо, это была репетиция и в зале никого не было.
В этом инциденте моей вины было мало. Дело в том, что ручки мечей были сделаны из гладко отшлифованного дерева и сверху покрыты лаком. Результат – несовместимое сочетание потных ладоней и лакированной рукоятки. После всеобщего кратковременного шока, была дана команда обмотать рукоятки верёвкой. Одна проблема была решена.
Вторая проблема была в стали, из которой эти мечи были сделаны. Она была очень мягкая, и при ударе плашмя легко гнулась, образуя букву “Г”. Что однажды и произошло у меня на спектакле. Меч сразу был выброшен в кулисы, пришлось заканчивать драку с одним кинжалом. Но было стыдно, что допустил при зрителях такой косяк.
Третья проблема – человеческий фактор. Конечно, мечи и кинжалы были тупыми, хотя я в драках вонзал их в сцену и это было эффектно. Но тут была своя хитрость. Я вонзал кинжал всегда по волокнам пола сцены.
Подхожу к сути истории. У меня была роль Тибальта, племянника леди Капулетти. Горячий, задиристый, безбашенный персонаж. Ромео играл только-только закончивший институт, молодой артист Михаил К. Видно, Михаилу понравился эффект вонзания кинжала в сцену, и он даже нашел где его использовать.
И вот вижу, идет Миша по коридору, с восхищением смотрит на свой кинжал, трогает пальцем острие. Я остановил его, взял в руки кинжал и глазам своим не поверил. На острие кинжала была боевая заточка. Я накричал на него и заставил вернуться и закруглить острие. Скрепя сердце, он это сделал. Благодаря этому дальнейшее произошло именно так, как произошло.
Почему это меня так дернуло? Этим кинжалом он в пьесе меня убивает. К слову сказать, до случившегося, а это был спектакль где-то 17, он меня так усердно тыкал кинжалом, что на теле оставались ровно столько синяков, сколько мы сыграли спектаклей. Спасала одежда в несколько слоев сшитая из ткани двунитки.
В этот злополучный спектакль все шло хорошо, я только что убил Меркуцио, Меркуцио, перед тем как умереть, с долей скепсиса, иронии и трагизма, проклял оба враждующих дома, Ромео вызывает меня на бой, мы красиво, технично деремся. Я ударом ноги сшибаю Ромео, он падает, я из далека (второе мое вонзание оружия в сцену) бросаю меч в Ромео, (при этом не теряю контроля), Ромео откатывается, меч эффектно вонзается, я понимаю, что не попал, бегу добивать противника, и… получаю кинжалом в лицо.
Удар был сильный. Меня качнуло, почему-то стало желто в глазах, кровь хлынула из двух ноздрей и раны. Я понимаю, что нельзя “светиться” в таком виде зрителю. Спиной продвигаюсь к своей мизансцене возле столба, сползаю по нему и “умираю”.
Дальше выбегают два семейства, жители Вероны, герцог, и пятнадцать минут идут разбирательства, кто зачинщик, а кто жертва? Первым порывом у коллег было остановить спектакль. Я показал глазами, что жив, все относительно нормально, продолжайте спектакль.
Я сидел, а кровь все шла и шла. Из складок одежды образовалось некое подобие чаши, вот туда она и стекала. Могу с уверенностью сказать, что лучше эта сцена не игралась ни до, ни после. Играли быстро, по делу, эмоционально, а некоторые дамы были на грани обморока. Как только, свет стал гаснуть, мужчины бросились ко мне, помогли встать и отвели в гримерку.
Потом был травмопункт, где сказали, что мне очень повезло, что кинжал попал в кость, если бы чуть выше – то лезвие вышло бы с другой стороны. Это меня утешило, и мы распрощались.
Через несколько дней, при встрече, я спросил Мишу: “Что это было?” Его ответ меня сразил напрочь: “Но ведь у Шекспира написано, что Ромео убивает Тибальта случайно, защищаясь…” Я: “Так что, все репетиции и 17 спектаклей ты не видел куда бросаешь руку с кинжалом?!!” Миша: “Нет”
У 355-тысячным Магілёве налічваецца 12,5 тысяч сем’яў з дзецьмі, якія не здольны своечасова аплаціць жыллёва-камунальныя паслугі.
Менавіта столькі адрасоў падобных сямей накіраваны ў аддзелы адукацыі для разгляду на пасяджэннях каардынацыйных саветаў – паведамляе прэс-служба Магілёўскага гарвыканкама. Пры гэтым звыш 50% – гэта сем’і, у якіх трое і больш дзяцей.
І гэта ўсё адбываецца на фоне роста заробкаў, выплат на ўтрыманне дзяцей, дзеяння праграм па падрымцы сямей.
Таксама паведамляецца, што 44 гараджаніна з пазыкамі за камунальныя паслугі ўжо выселілі ў 2022 годзе, з іх 35 — “без прадастаўлення жылога памяшкання”. А 2699 адрасоў з запазычанасцю адключылі ад камунальных паслуг.
Ратавальнікам прыйшлося пры дапамозе спецыяльных інструментаў дэблакаваць руку работніцы прадпрыемства “Магатэкс” 1991 года нараджэння – паведамляе прэс-служба МНС. Руку жанчыне заціснула ў аддзелачным цэху, у станку сушыльна-шырыльнай стабілізацыйнай машыны. Здарэнне адбылося вечарам 3 лютага. Жанчына шпіталізаваная з траўмамі.
