Mogilev.media давно и незаслуженно обращает внимание на попытки государственных журналистов Могилевского региона вписаться в желтую струю официальной пропаганды. Нам важно выяснить, кто эти люди, живущие среди нас и так отличающиеся от нас.
На Могилевщине действует около трех десятков государственных редакций – это коллективы двадцати одной районной газеты и около десятка изданий покрупнее расположены в Могилеве. В каждом коллективе как минимум по четыре-пять корреспондента, если речь идет о районках. Всего получается больше сотни лиц, профессионально занятых в государственной идеологической системе. Но из этой сотни человек только несколько единиц выбиваются из общего ряда тем, что пропаганде отдают себя с удовольствием.
Оставим пока за скобками тружеников областного уровня и обратим внимание на провластных блогеров из могилевской глубинки. Сколько их вообще всего? Как ни странно, ничтожно мало. Анализ передовиц районных газет показывает нам, что всего три человека, числящихся в штате региональных редакций, периодически выступают на страницах своих изданий с публицистическими попытками.
Вот эти люди – Александр Лейчинский, журналист из Хотимска, главный редактор газеты “Крычаўскае жыццё” Анна Шинкарева и костюковичский журналист Игорь Ковалев.
Александр Лейчинский из хотимской газеты “Шлях Кастрачніка” – глубокий пенсионер и коммунист, который не может представить себе полевые работы без экранов соцсоревнований, а западную демократию – без произвола полиции, применяющей водометы против мирных протестующих.
Александр Лейчинский – справа
Всю сознательную жизнь Александр Петрович проработал в газете “Шлях Кастрычніка”, занимаясь освещением сельскохозяйственных “успехов” одного из самых нищих регионов Могилевщины и привык к тому, чтобы находить корни наших бед в происках буржуинов.
Что из того, что коровы были об…ными, а на полях ни черта не росло и без всяких санкций? Что из того, что наши “экономические чудеса” зиждились на подачках России, с ее имперскими амбициями? Не суть. Сияющие вершины коммунизма все равно выглянут из-за туч англосаксонского мракобесия.
Александр Лейчинский продолжает выступать против ЦРУ, “Моссада”, МИ-6 и “Сюртэ” при первом удобном случае и уверенно лидирует в нашем мини-рейтинге пропагандистов с публикациями в рубрике “Зацепило”. По аналогии с “Накипело” Муковозчика.
На втором месте – редактор кричевской “районки” Анна Шинкарева. На страницах вверенного ей СМИ Анна скромно выступает в роли лидера реинкарнированного кричевского общества «Знание» и проповедует тему глобальных проблем Запада.
Но выступает она не как главред с соответствующей зарплатой, а как этакая общественница-патриотка, которая, якобы находясь в отдалении от провластного корыта, высказывает свою гражданскую позицию.
Эта дама не так осторожна в выражениях, как Александр Лейчинский и склонна употреблять оскорбления из убогого лексического запаса Азаренка, вроде “мосек” и “иуд”. Активистке общества “Знание” подобный жаргон может позволителен, а вот главному редактору вроде бы не пристало говорить с читателями на языке базарных торговок.
Именно на этой “фене” Шинкарева пытается что-то доказывать лондонской “Таймс”, с чисто ябатьковской наглостью забывая о том, что авторитетное английское издание выступает в ее случае в роли слона, на которого визгливо лает кричевская моська.
Как тут не вспомнить слова Мюллера, адресованные Штирлицу: не считайте себя фигурой, равной Черчиллю.
А Анна Шинкарева считает. Но что взять с человека, который сравнивает журналистов, обслуживающих культ личности Лукашенко с защитниками Брестской крепости?
Так и хочется сказать: прочь грязные лапы от героев! Не скажем, а просто отдадим Шинкаревой второе место в рейтинге пропагандистов из могилевской глубинки.
Третье место достается бесстрашному острослову из Костюкович Игорю Ковалеву, который, несмотря на то, что пытается играть в “Что? Где? Когда?”, как оказалось, слабо разбирается в географии и прославился тем, что однажды присоединил Калининградскую область странам Балтии.
Свою жизненную позицию Ковалев выражает кратко и емко: торопись медленно.
Мудрости вроде “беги шагом” или “кричи шепотом” наверное и подвигают Игоря время от времени высказывать свое мнение о проблемах совсем не костюковичского масштаба.
У Игоря, правда, нет жизненного опыта Лейчинского и напористости Шинкаревой, но есть, как уже замечено, бесстрашие и стремление к плюшевому самопожертвованию, с которыми он и обличает самого опасного соперника всей своей жизни – “коллективный Запад”. А с такими задатками Ковалев себя еще покажет. Тем более, что он земляк Ирины и Виталины Петрусевич, захвативших власть в областных СМИ.
Спёка і задуха яшчэ будуць панаваць у Магілёўскім рэгіёне на самым пачатку новага тыдня – прагназуюць сіноптыкі. Так, у панядзелак 1 ліпеня ўмовы надвор’я будуць вызначаць атмасферныя франты, якія рухаюцца з захаду, і вельмі цёплая паветраная маса. Днём па ўсёй краіне чакаюцца кароткачасовыя дажджы і навальніцы, тэмпература паветра да +30 +34°С.
Франтальны падзел будзе вызначаць надвор’е і ў аўторак, 2 ліпеня. Заходняя частка Беларусі пры гэтым трапіць пад уздзеянне прахалодных паветраных мас, тады як на ўсходзе захаваецца высокая тэмпература. Сутыкненне франтоў прывядзе да вялікай колькасці ападкаў. На Магілёўшчыне чакаюцца дажджы і навальніцы, моцны парывісты вецер. Тэмпература паветра ноччу +20°С, днём +25°С.
3 ліпеня ўмовы надвор’я ў асноўным будуць вызначаць прахалодныя няўстойлівыя паветраныя масы. Месцамі пройдуць кароткачасовыя дажджы, у асобных раёнах навальніцы. Уначы і раніцай месцамі слабы туман. Вецер пераменных напрамкаў умераны, пры навальніцах парывісты. Тэмпература паветра ноччу +11 +18°С, днём +20 +21°С.
Воблачнае надвор’е з невялікімі дажджамі прагназуецца на апошнія дні тыдня. Тэмпература паветра крыху павысіцца, да +26 °С у чацвер, 4 ліпеня. У пятніцу чакаецца +24 °С. На выходных – без асаблівых ападкаў, сонечна, +23°С +28°С.
У дні святкавання Магілёвам Дня горада – разбіраем асноўныя версіі пра яго паходжанне. Спойлер – у Магілёва насамрэч цэлая куча дат на любы густ, з якіх можна было б з поўным правам адлічваць храналогію.
Афіцыйная дата заснавання Магілёва – 1267 год. Але калі звярнуцца да гісторыкаў з просьбай патлумачыць, адкуль узялася і наколькі справядлівая гэтая дата, то можна пачуць вельмі шмат розных складаных разважанняў. Напрыклад, мы пачуем, што насамрэч няма ніякай гістарычнай крыніцы XІІІ стагоддзя, дзе была б запісаная гэтая дата. Таксама мы пачуем, што паводле археалагічных крыніц горад нашмат старэйшы, і мог бы смела адзначаць сваё 1000-годдзе. І нават больш дакладную дату сёлета – 1422-годдзе. Альбо, мы пачуем, што наогул няма ніякіх летапісных доказаў існавання Магілёва ў перыяд, ранейшы за 1380-я гады.
Што не так з датай 1267
Многія гісторыкі лічаць, што ўпершыню дата заснавання Магілёва ў 1267 годзе паявілася ў выданні “Хроніка беларускага горада Магілёва”, якое было падрыхтавана магілёўскім гісторыкам Мікалаем Гартынскім і пабачыла свет у 1887 годзе. Выданне Гартынскага – гэта пераклад магілёўскай хронікі Трафіма Сурты з польскай мовы на рускую, са скарачэннямі і невялікімі зменамі. Дык вось, у арыгінальным тэксце хронікі Сурты гэтай даты – 1267 год – няма.
Адсюль і распаўсюджаная ў колах аматараў гісторыі Магілёва думка, што ўзятая немаведама адкуль, ледзь не выдуманая Гартынскім дата ніяк не можа лічыцца падставай для адліку гарадской храналогіі. Але гэта не зусім так – чаму, патлумачым ніжэй.
Трэба адразу агаварыцца, што самай ранняй летапіснай крыніцай, у якой згадваецца горад Магілёў, з’яўляецца гістарычна-геаграфічны твор канца XIV стагоддзя “Спіс рускіх гарадоў блізкіх і далёкіх”, час напісання якога даследчыкі адносяць да 1380-х гадоў.
Папярэдняя выснова, якую неабходна зрабіць у гэтым месцы – любая дата існавання Магілёва, старэйшая за 1380-я гады, з’яўляецца гіпатэтычнай і была сфармуляваная ці прапанаваная ў пазнейшыя часы. А з гэтага вынікае, што калі б адміністрацыя горада Магілёва адлічвала храналогію абласнога цэнтра абапіраючыся выключна на дакладныя крыніцы, то самай старажытнай і бясспрэчнай была б даціроўка прыблізна пад 1380-м годам, а значыць, сёлета наш горад адзначаў бы не 757, а 644 гады сваёй гісторыі.
Але ж, падставы для святкавання Дня горада мы прадстаўляем не ў судзе, таму тут можна дапускаць некаторыя вольнасці, абапірацца на легенды і гіпотэзы, альбо наогул, як у нашым выпадку – проста на традыцыю. Гісторыкаў жа ніхто ўжо даўно не слухае.
А што гісторыкі маглі б прапанаваць яшчэ?
Знішчанае гарадзішча антаў
Першай і самай старажытнай гіпатэтычнай датай, якая з дакладнасцю да канкрэтнага года рэгіструе магілёўскія старажытнасці, можа быць не тое што 1267-мы, і нават не 1001-1003-ці гады, а канкрэтна 602 год нашай эры. А гэта значыць, што сёлета Магілёў меў бы поўнае права святкаваць 1422-годдзе.
Гэтая дата, 602 год – гэта верагодная дата знішчэння (верагодна аварамі, верагодна антскага) гарадзішча Змяёўка, ці Пелагееўскага гарадзішча – аднаго з двух захаваўшыхся ў Магілёве гарадзішчаў.
Як маглі выглядаць анты па версіі нейрасеткі midjourney.co
Паводле дадзеных археалогіі, гэтае гарадзішча існавала на беразе Дубравенкі ў першай палове І тысячагоддзя нашай эры, і адносіцца да кіеўскай і калочынскай культур. Кіеўская культура існавала на украінскіх, беларускіх і сумежных расійскіх землях у II – V стагоддзях, а калочынская лічыцца разнавіднасцю кіеўскай, якая існавала на землях Магілёўшчыны і Гомельшчыны ў V – VII стст. Гэтыя культуры сучаснымі даследчыкамі звязваюцца з такім старажытным славянскім народам, як анты.
З пісьмовых крыніц вядома, што ў 602 годзе аварскі каган зладзіў ваенны паход супраць антаў, хаўруснікаў Візантыі, дзеля помсты за напад візантыйскіх войскаў на аварскія землі. Пра тое, што гэты паход быў паспяховым для авараў сведчыць факт, што з гэтага часу анты знікаюць з гістарычнай арэны.
У сваёй супольнай працы “Гарадзішча Змяёўка (Пелагееўскае гарадзішча) у Магілёве” дактары гістарычных навук, прафесары І.А. Марзалюк і Я.Р. Рыер выказваюць меркаванне, што ў выніку дадзенага пахода было знішчана ў тым ліку і гарадзішча Змяёўка.
Гарадзішча Змяёўка на фотаздымку 1980-х гг.
На карысць гэтай гіпотэзы гаворыць слой попелу, якім завяршаецца культурны слой на гарадзішчы. Такі самы фінальны слой попелу знаходзяць археолагі і на іншых помніках калочынскай культуры. Наогул, у VII стагоддзі абрываецца існаванне ўсёй калочынскай культуры.
Старажытныя авары вачыма сучаснага мастака. Крыніца: pikabu.ru
Такім чынам, існуе пэўны лагічны ланцуг у разважаннях, які дапускае, што самай старажытнай датай, якая можа быць прапанаваная сучаснымі гісторыкамі дзеля адліку магілёўскай храналогіі – можна лічыць 602 год. Аднак, канечне, спробы прывязаць падзеі, зафіксаваныя археалагічна з канкрэтнымі гістарычнымі звесткамі заўсёды маюць умоўны характар.
Тысячагоддзе, якое не адбылося
Наступнай гіпатэтычнай даціроўкай, на якую магла б абапірацца гарадская храналогія, з’яўляецца кароткі перыяд княжання ўнука Рагнеды, полацкага князя Усяслава Ізяславіча, 1001 – 1003 гады. Ён быў, верагодна, старэйшым сынам Ізяслава – сына Рагнеды і Уладзіміра Святаславіча, і пражыў вельмі кароткае жыццё. Гісторыкі мяркуюць, што ён яшчэ дзіцём быў абраны на полацкае княжанне і памёр у зусім юным узросце. Яго княскае кляймо выяўлена на фрагменце керамічнага вырабу, знойдзеным І.А. Марзалюком падчас раскопак у Магілёве.
Кляймо з выявай “Трызуба” Усяслава Ізяславіча з Магілёва.
Кароткі перыяд княжання Усяслава Ізяславіча, а таксама геральдычная адметнасць выявы “Трызуба” (раздвоены правы верхні кут “Трызуба” – унікальны элемент асабістага княскага знака) даюць падставы ўпэўнена абапірацца на дадзеную даціроўку.
Не хапае, аднак, яе засваення грамадствам. Гістарычны шанец для гэтага быў згублены ў 2001-2003 гадах, калі горад меў усе падставы адзначыць 1000-годдзе сваёй гісторыі, але адной ініцыятывы з боку гісторыкаў для гэтага аказалася мала. Ні кіраўніцтва горада, ні шырокія колы грамадскасці не праявілі адпаведных ініцыятыў.
Канечне, мы зноўку маем справу з археалагічным артэфактам, які зноўку надае пэўную долю ўмоўнасці нашым высновам, але ў дадзеным выпадку гэта надзвычай інфарматыўны артэфакт, і яго пераканаўчая база даволі вялікая.
І зноў 1267-мы
Але, вернемся да той даты, якая зараз з’яўляецца афіцыйнай для пачатку адліку магілёўскай гісторыі. Мы казалі, што гісторыкі часам наракаюць на Мікалая Гартынскага, што гэта быццам бы менавіта ён адвольна размясціў у сваім перакладзе “Хронікі Магілёва” 1267-мы год, як год заснавання горада.
У 2017 годзе ў газеце Магілёўскага дзяржаўнага універсітэта “Універсітэцкі веснік” вядомы магілёўскі гісторык Васіль Набелахаў размясціў фундаментальны артыкул, у якім пераканаўча патлумачыў прычыну паяўлення даты 1267 у выданні Мікалая Гартынскага.
Як вядома, “Хроніка Магілёва” была распачатая магілёўскім лаўнікам і старастай купецкім Трафімам Суртой у канцы XVII стагоддзя. Пасля яго смерці запісы ў хроніку стаў рабіць рэгент магілёўскай магдэбургіі Юрый Трубніцкі, а пасля яго – яшчэ тры пакаленні Трубніцкіх, давёўшы хроніку да пачатку ХІХ стагоддзя. Але акрамя Трубніцкіх у канцы XVIIІ – пачатку ХІХ стагоддзяў над рукапісам працаваў яшчэ нехта – гісторыкі пакуль не ведаюць, хто, а толькі дапускаюць меркаванне, што рукапіс на некаторы час пакідаў сям’ю Трубніцкіх, а потым зноў вярнуўся да гаспадароў.
У гэты ж час, у прамежку з 1798 па 1820 гг. на падставе хронікі Сурты і Трубніцкіх у Магілёве быў зроблены скарочаны варыянт хронікі, так званы кароткі спіс, у які ўвайшлі толькі звесткі, якія непасрэдна адносіліся да магілёўскіх падзей. У выніку скарочаны варыянт складае ўсяго ¼ ад тэкста першапачатковага рукапісу. Аўтар гэтага скарочанага варыянта таксама застаецца невядомым.
Але самае галоўнае для нас вось што: скарочаны варыянт хронікі атрымаў яшчэ і шэраг дапаўненняў. Так, у ім паявілася ўступленне, якое павінна было пазнаёміць чытача з кароткім аглядам гісторыі ўзнікнення горада – гэта частка, якой у паршапачатковай “Хроніцы” не было.
Менавіта тут, ва ўступленні, невядомым аўтарам упершыню было адзначана, што “Замак Магілёўскі мае назву ад рускага кіеўскага князя Льва Данілавіча, які заснаваў яго ў 1267 годзе ад Нараджэння Хрыстова”.
Першая старонка кароткага спіса “Хронікі Магілёва”з даціроўкай заснавання горада пад 1267-м годам.
Ці абапіраўся аўтар кароткага варыянта “Хронікі” на нейкія дакументы – застаецца невядомым, і наўрадці будзе высветлена.
Заснавальнік Магілёва – Леў Данілавіч?
Таксама, неабходна выказаць некалькі разважанняў пра ўказанага ў гэтай кароткай “Хроніцы” заснавальніка Магілёва. Ці мог Леў Данілавіч (больш вядомы як князь галіцкі, а не кіеўскі) апынуцца ў нашым рэгіёне ў адзначаны час? Тэарэтычна мог, гэтаксама як мог на кароткі час быць успрынятым як князь кіеўскі – так што моцнага супярэчання гістарычным фактам тут мы не знойдзем.
Справа ў тым, што назадоўга да гэтага, у 1264 годзе памёр яго бацька, Данііл Раманавіч, вялікі князь кіеўскі, і ў адным з пазнейшых тэкстаў – “Сінапсісе” 1674 года Леў Данілавіч называецца кіеўскім князем на 1266 год.
Леў Данілавіч на фоне сваёй сталіцы, г. Львова (карціна XVII ст.)
У 1267 годзе Леў Данілавіч прэтэндаваў на тытул вялікага князя ВКЛ і ўступіў у канфлікт з тагачасным вялікім князем Войшалкам, які рыхтаваўся адысці ад улады. Войшалк вырашыў перадаць кираванне ў дзяржаве не Льву Данілавічу, а яго брату, Шварну Данілавічу. 18 альбо 23 красавіка 1267 года Леў Данілавіч забіў Войшалка ў манастыры горада Уладзіміра-Валынскага.
Леў Данілавіч так і не стане вялікім князем ВКЛ, але і пазіцыі Шварна пасля смерці Войшалка былі пахіснутыя. Мы можам зноў жа тэарэтычна дапусціць, што некаторыя беларускія землі маглі стаць арэнай актыўнасці Льва Данілавіча ў адзначаны час. Але гэта, зноўку, дапушчэнне.
Такім чынам, мы знаходзімся перад фактам, што рэгістрацыя даты 1267-мы год, як даты заснавання Магілёва, мае рэтраспектыўны характар, упершыню паявілася ў канцы XVIII – пачатку ХІХ стст., а дакументы, блізкія да ХІІІ ст., якія б яе пацвярджалі, застаюцца невядомымі сучаснай навуцы. Адначасова, хада гістарычных падзей на тэрыторыі Беларусі ў гэты час падштурхоўвае нас да высновы, што да гісторыі горада Магілёва сапраўды мог спрычыніцца князь Леў Данілавіч і адбыцца гэта магло менавіта ў раёне 1267 года.
І гэта ўсё? Не!
У 1847 годзе ў Лейпцыгу выдавец Іахім Лялевель надрукаваў гістарычны атлас Польшчы, на адной з мап у якім, пазначанай як мапа на 1279 год, быў указаны Магілёў.
Як бачым, сама мапа адносіцца да сярэдзіны ХІХ ст., і ў які раз для нас застаецца невядомым, на якія крыніцы абапіраўся выдавец, размяшчаючы на ёй Магілёў – у яго былі на гэта дакументальныя падставы, ці ён выкарыстаў наш горад проста дзеля геаграфічнай прывязкі?
Што характэрна – на іншых, пазнейшых картах з гэтага атласа Магілёў знікае, і паяўляецца зноў толькі на мапе на 1572 год.
Мапа “Польшча ў часы Баляслава”, на 1279 год. З Выдання J. LELEWEL, Historischer Atlas von Polen, Leipzig 1847.
Што з гэтага вынікае? Што тэарэтычна, маглі існаваць крыніцы ХІІІ стагоддзя, у якіх рэгіструецца горад Магілёў – прычым храналагічна вельмі блізка ад нашай легендарнай даты 1267, што ўскосна грае на карысць гэтай традыцыйнай даціроўкі.
Да Дня горада, што адзначаецца ў Магілёве на гэтых выходных, “Магілёўліфтмаш” падрыхтаваў абласному цэнтру даволі сумніўны падарунак. Вертыкальная электрычная велапаркоўка на шэсць ровараў была ўсталяваная прадпрыемствам на плошчы перад “Атрыўмам”. Раней гэтую дзіўную канструкцыю ўжо прэзентавалі на адкрыцці веласезона ў Магілёве.
Кіраўніцтва “Магілёўліфтмаша” пазіцыянуе сваю велапаркоўку як нейкае элегантнае вынаходніцтва, тады як у жыхароў горада, асабліва ў раварыстаў, узнікае вельмі шмат пытанняў што да глуздоў у аўтараў гэтай ініцыятывы.
Па-першае, на тым месцы, якое займае велапаркоўка, можна было б звычайным чынам размясціць тыя ж самыя шэсць веласіпедаў, калі не больш. Прадстаўнікі “Магілёўліфтмаша” на гэта заяўляюць, што ўтылітарныя функцыі велапаркоўкі другасныя, а ў першую чаргу гэта “малая архітэктурная форма” і “арыгінальны дызайн”. А па-другое, сумненні выклікае якраз дызайн. Жалезная спаруда, пафарбаваная ў аранжавы колер – гэта тое, што павінна ўпрыгожваць горад, здзіўляюцца гараджане?
“Хватит уродовать город разным мусором” – рэагуюць на канструкцыю каментатары пабліка Mogilev Live. “Бессэнсоўна і бязлітасна. Я свой ровар туды ніколі не пастаўлю, навошта мне гэты гемарой з абвязваннем стужкамі каб далібог не зваліўся?” – піша карыстальнік, падпісаны як Andrej Žuraŭkoŭ.
Каля Магілёўскага абласнога музея імя Масленікава ўжо паставілі недарэчную гаргару – вертыкальную паркоўку для аўтамабіляў – нагадваюць таксама магілёўцы. У выніку толькі сапсавалі від на гісторыка-культурную каштоўнасць, а самой паркоўкай так ніхто і не карыстаецца.
Пропагандистка с позывным “Массандра” собирается писать книгу о событиях 2020-го года. Расскажет ли она в этом трактате о том, как принимала участие в убийстве Романа Бондаренко?
Кроме того, Эйсмонт готовит беларусов к тому, что «пересидент» выставит свою, изрядно потрепанную кандидатуру на выборах-2025 по «многочисленным» просьбам трудящихся».
Если Эйсмонт ограничится одним фантастическим романом, то Юрий Воскресенский пойдет еще дальше. Политический ЛГБТ-деятель, у которого ни черта не вышло с «круглым столом», собирается уложить на лопатки Оливера Стоуна с его «Александром», написав сценарий к «бестселлеру» о собственном опыте переобувания в полете и том, как Лукашенко пытался вписать свое имя в историю с помощью «эскадронов смерти», ОМОНовских дубинок и автозаков.
Каждое из этих заявлений настолько напоминает психиатрический диагноз, что заслуживает подробного рассмотрения.
Первое заявление о намерении продлить мракобесие в Беларуси еще на пять лет, Александр Лукашенко сделал еще в феврале, закамфулировав свое маниакальное стремление к власти тем, что не может оставить страну в таком аховом, им же созданном, положении.
Ну, а поскольку света в конце беларусского тоннеля ужасов не предвидится, то и конца правлению узурпатора – тоже. Железная логика.
“Массандра” развила эту тему, заявив, что желающих продлить «царствие» Лукашенко в Беларуси – миллионы.
Ну, с ней-то понятно: с фюрером погибну, с фюрером восстану из пепла. А насчет миллионов… Тут она отдать должное скромности Натальи. Могла бы сказать – миллиарды. Такие же, как «нарисованные» ей и ее коллегами восемьдесят процентов, вместо трех.
Что касается книги Натальи Эйсмонт, то рассказать ей действительно есть о чем. Особенно интересно будущим читателям будет узнать о том, как ближайшее окружение Лукашенко убивало Романа Бондаренко и об истории происхождения погоняла «Массандра» полученного пресс-секретарем из-за пристрастия к экзотическим винам.
У Юрия Воскресенского планы куда амбициознее. После того, как лавочку КСДС прикрыли, а здание, где находилось это увеселительное заведение, снесли под строительство станции метро «Комаровская», Юрий решил вдарить по Голливуду и написать сценарий своего «Александра», бросив вызов не кому-нибудь, а мэтру Оливеру Стоуну.
Почему нет? Имена сходятся. Амбиции у нашего Александра такие же. Он, как и Александр Великий, наверняка уверен в том, что произошел от Геркулеса. Битву при Гавгамелах можно заменить на битву с безоружными минчанами, Буцефала – на электромобиль, «подаренный» Илоном Маском или на собачку Умку, меч – на «калаш» без рожка, а поход в Индию на визит в Монголию. Все. Сценарий готов. И вот, Искандер Двурогий, ну или Александр Синепалый, в сверкающих доспехах скачет по картофельному полю в Вавилон. Тьфу. В Дрозды.
Учитывая то, что за тридцать лет правления Лукашенко в Беларуси не появилось сколь-нибудь заметного фильма или книги (он сам это признал) творческие планы писательницы Эйсмонт и сценариста Воскресенского иначе как маниловщиной не назовешь.
Ну, а сам покровитель муз и любимец Терпсихоры о 2020-м сказал так: я абсолютно в этом уверен – если бы 2020-го года не было в нашей жизни, его надо было бы придумать.
Тут Александр Григорьевич абсолютно прав: ему, кровь из носа, требовался повод для создания из Беларуси концентрационного лагеря – иначе удержать беларусов в повиновении было уже невозможно.
Только вот думать нашему старичку опасно – может усилиться тремор головы и отчетливый запах нафталина спугнет эйсмонтовские электоральные «миллионы».
За Лукашенко подумают другие миллионы – выжатых из страны беларусов и те, кто стиснув зубы, наблюдает изнутри за тем, как агрохунта продолжает насиловать Беларусь.
Подумают ребята из полка Калиновского, которые придут в Минск не с красными и белыми шариками, и не станут показывать ОМОНу «сердечки».
Поэтому писать книги и сценарии Эйсмонт и Воскресенскому надо уже сейчас, не откладывая дела в долгий ящик. Если засесть за будущие «нетленки» без проволочек, у всех нас есть шанс вдоволь посмеяться над тем, что выйдет из-под пера.
Беларуская Санэпідэмслужба з наступленнем спёкі абнавіла спіс пляжаў па Беларусі, на якіх забаронена купацца, альбо ўведзеныя абмежаванні для наведвальнікаў. У Магілёўскім рэгіёне пад такія абмежаванні патрапілі восем пляжаў, на трох з іх купацца забаронена ўвогуле.
Так, забаронена купацца на вадасховішчы ў пасёлку Брады ў Магілёве, на пляжы ў Палыкавічах і на рацэ Проня ў Дрыбіне каля аўтамабільнага маста.
Магчымасць купацца на пляжы Святога возера ў Магілёве прыпыненая.
Таксама абмежавана купанне дзяцей на гарадскім пляжы Магілёва на рацэ Дняпро, у зонах рэкрэацыі Вільчыцкага вадасховішча ў аграгарадку Вільчыцы Магілёўскага раёна, на вадасховішчы Рудэя ў раёне аграгарадка Гарбавічы Чавускага раёна, у месцы адпачынку на рацэ Осліўка каля базы адпачынку «Глухарыны ток» Бялыніцкага раёна.
Міжнародны Алімпійскі камітэт пацвярдзіў, што да ўдзелу ў галоўных спаборнцітвах планеты, што пройдуць гэтым летам у Парыжы, дапушчаныя шэсць беларускіх спартсменаў і спартсменак у нейтральным статусе. Дзве з іх прадстаўляюць горад Магілёў. Гэта батутыстка Віялета Бардзілоўская і цяжкаатлетка Сюзана Валадзько.
Таксама допуск да Алімпійскіх гульняў у Парыжы маюць яшчэ шэраг атлетаў, у тым ліку краснапальчанін Яўген Залаты, які выступае ў акадэмічнай грэблі (на фота – справа). Аднак, яго ўдзел у спаборніцтвах яшчэ не мае канчатковага пацвярджэння.
Фота: redflag.by
Нагадаем, МАК лічыць магчымым удзел у АГ спартсменаў з Беларусі і Расіі толькі ў статусе індывідуальных нейтральных атлетаў (AIN) пры выкананні шэрагу патрабаванняў, сярод якіх адсутнасць «актыўнай падтрымкі» вайны ва Украіне, а таксама кантракта з ваеннымі або сілавымі ведамствамі Беларусі або Расіі. Магчымасць допуску AIN да Гульняў вызначае спецыяльна створаная МАК камісія AINERP. Абмежавальныя захады ўведзеныя ў адказ на вайну, якую з 24 лютага 2022 года працягвае Расія ва Украіне з выкарыстаннем тэрыторыі Беларусі.
Беларускі Дзяржстандарт забракаваў прадукцыю магілёўскага вытворцы бытавой хіміі, прадпрыемства “Сэльвін-Про”. Пад забарону трапіў пральны парашок WASHING TONE (“Горная свежасць Аўтамат”).
Адна з прэтэнзій да магілёўскага пральнага парашка – “увядзенне ў зман спажыўцоў”. На пакунку пазначана, што сродак падыходзіць для пральных машын любога тыпу, але гэта супярэчыць паказчыкам пенаўтварэння. Пры норме пенаўтваральнай здольнасці ў гэтым выпадку не больш за 180 мм, у WASHING TONE яна склала больш за 199. Гэта значыць, што парашок не падыходзіць для машын з вертыкальнай загрузкай.
Акрамя таго, яго мыйная здольнасць аказалася па факце ўдвая ніжэй, чым прадугледжана дзеючымі стандартамі.
В областном центре провели награждение участников электоральных кампаний, ответственных за подтасовку результатов выборов.
«За многолетнюю добросовестную работу в составе избирательных комиссий, Почетной грамотой и Благодарностью председателя ЦИК были отмечены 25 представителей Могилевщины», сообщается на официальном сайте облисполкома.
Председатель ЦИК Карпенко также озвучил количество граждан, которые напрямую участвовали в преступлении против беларусского народа – фальсификации выборов. Всего в Могилевской области потенциальных кандидатов на привлечение к уголовной ответственности 8500 человек.
Говорили на мероприятии и том, что «надо жить своим» – то есть, не обращать внимания на то, что за последние три десятка лет ни одни «выборы» в Беларуси не были признаны международным сообществом.
А реалии таковы, что читая этот текст, задаешься вопросом: в каком веке живет «процветающая» Беларусь, в двадцать первом или все-таки в каменном? Сельские магазины в Осиповичском районе закрываются один за другим и из-за уменьшения численности населения, и из-за того, что желающих в них работать не найти днем с огнем.
Если в стационарных торговых точках не хватает продавцов, то на автолавках – дефицит водителей.
Нет желающих колесить “…в любую погоду по гравийным и грунтовым проселочным дорогам, чтобы обеспечить жителей товарами первой необходимости.” Дело это непростое: “случается и завязнуть в грязи или снегу, или убирать с дороги отломанные ветви, или искать пути для объезда…”
Не лучше обстоят дела и в самом райцентре: «…замками на дверях встречают посетителей магазины “Мегоопт“ на улице Черняховского, ”Перекресток“ и ”Родны кут” на Юбилейной…»
