З сённяшняга дня Бялынічы афіцыйна становяцца культурнай сталіцай Беларусі. З гэтай нагоды ў горадзе пройдзе выстава “Падарожжа матрошкі”, выстава рускага традыцыйнага касцюма, арганізаваныя сумесна з расійскімі рэгіёнамі, а таксама канцэрт. У музеі імя В.К. Бялыніцкага-Бірулі ўрачыста пагасяць марку “Бялынічы – культурная сталіца 2024”. Мерапрыемства пройдзе ў 14.50 – паведамляе афіцыйны сайт Магілёўскага аблвыканкама.
Фота: redflag.by
Работніцы бабруйскай швейнай фабрыкі “Славянка” зрабілі тэматычную пляцоўку падчас урачыстага мерапрыемства гарвыканкама, на якім падводзіліся вынікі года – піша bobr.by. На ёй дзяўчаты пераўвасобіліся ў персанажаў папулярнай кітайскай анімэ-гульні Genshin Impact.
Касплэй Геншын – папулярны занятак сярод моладзі, у сеціве можна знайсці шмат прапановаў набыцця касцюмаў персанажаў для тэматычнай вечарынкі. Работніцы “Славянкі” Святлана Сцяпанава і Настасся Комар заняліся падрыхтоўкай касцюмаў самастойна і ўвасобіліся ў Нэвілету і Аяку адпаведна. Трэці персанаж, ролю Барбары на сабе прымерыла спецыяліст па моладзі прадпрыемства Валерыя Самахвалава.
Фота: ААТ “Славянка”
С 21 по 27 марта в Могилеве пройдет Международный театральный форум М.@rt.контакт. Мероприятие будет проводиться в семнадцатый раз и в четвертый раз после политического разгона значительной части коллектива областного драматического театра.
Мероприятие “Вітаю вас ізноўку, землякі!” прошло в районном Центре культуры. Там была оформлена тематическая выставка “Летапісец Быхаўшчыны”. За свою журналистскую и литературную деятельность Николай Владимирович удостоен многочисленных наград, пишет районная газета. Книги Левченко вошли в золотой фонд Быховщины.
Николай Владимирович ознакомил участников встречи со своей биографией и поделился новыми творческими задумками. Находясь на заслуженном отдыхе Левченко ведет большую общественную работу – он частый гость в школах района.
Фото: “Маяк Прыдняпроўя”
Евген не стал объяснять почему выставка с таким названием, но рассказал о своих работах, что придерживается в основном классической школы реалистической живописи, но в этом году всё получилось по другому.
Он начал искать другие пути выражения и получились эти работы:
Эти работы, моё послание всем и каждому зрителю, который имеет возможность общаться с работами, смотреть в себя. Здесь работы пограничные как какой-то сон, где могу показать свою субличность, стать птицей, музыкантом, художником, это моя фантазия.
Антон Тихоновец:
Шум, это двоякое значение, никто не думал, что когда закрывается дверь выставочного зала, заходя сюда, шум пропадает. Сейчас на выставке присутствует шум, а как правило этот зал тихий и спокойный, когда можно погрузиться в самого себя и посмотреть, почувствовать наши работы. О своём творчестве – керамика, хотел бы оставить всю философию для зрителя, чтобы каждый мог воображать, представлять , может быть его философия, которую он видит, в моих работах окажется даже лучше чем моя.
На мой взгляд как зрителя, выставку надо увидеть несколько раз, и в большом количестве зрителей, присутствующих на открытии и в одиночестве, пересмотрев работы другим взглядом войдя из шума в тишину зала, оставшись наедине с этой замечательной выставкой и с самим с собой.
Выставка работает до 17 декабря.
Фото, видео: Могилёв медиа.
Як аказалася свой талент чавускі мастак Іван Марозаў дэманструе ўпершыню, бо гэта яго першая публічная выстава яго карцін. Наогул мастак не прывык дэманстарваць свае творчыя працы, а больш праводзіць сам-насам са сваімі думкамі і перажываннямі, якія адлюстраваны ў карцінах.
Ініцыятарам выстаўкі была дырэктар музея ў Чавусах Іна Казакова, якая пазнаёмілася з мастаком на гарадскім кірмашы. Уражаная карцінамі майстра, дырэктар прапанавала арганізаваць выставу Івана Марозава. І зараз наведвальнікі маюць магчымасць прайсціся па выставачнай зале і ацаніць мастацтва майстра пэндзля — паведамляе чавуская раённая газета “Іскра”.
Іван Марозаў з ранніх гадоў захапляўся жывапісам і з упартасцю развіваў свой талент. Вынікам мастацкай самаадукацыі з’яўляецца незлічоная колькасць работ, звязаных з родным Чавускім раёнам. У кожнай працы мастака ёсць душэўная гісторыя, пра якую можна даведацца ў самога майстра альбо паспрабаваць адчуць працу і ўявіць сабе той момант або падзею, што адлюстраваны на карціне.
У сваю чаргу гістарычным музеі Крычава ў інтэр’ернай зале «Прыказчыцкая» экспануецца настольны тэлефон-свечка з нумаранабіральнікам і перагаворнай трубкай. Прычым датуецца апарат першай паловай ХХ стагоддзя і паходжаннем сваім з’яўляецца замежным.
Новы фармат знаёмства з экспанатамі ў крычаўскім музеі з’явіўся не толькі афлайн пры знаёмстве з экспазіцыяй культурнай установы. На сайце гістарычнага музея таксама можна прачытаць гісторыю з’яўлення тэлефона і тэлефоннай сувязі, і ў прыватнасці пазнаёцца з асаблівасцямі тэлефона-свечкі (або па-іншаму тэлефон-слуп), што быў распаўсюджаны цэлых паўстагоддзі (з канца 1890-х па 1940-я гады).
Фота chausynews.by і potyomkin.by
У Выставачнай зале Музея гісторыі Магілёва на вуліцы Болдзіна праходзіць юбілейная выстава вядомага мастака Базыля Камарова “Шчырасць адзіноты”. Гэтая выстава ўключае некалькі мастацкіх цыклаў і серый, а таксама асобных твораў жывапісу і графікі, сабраных ў адной зале.
Творчасць Базыля Камарова адрозніваецца глыбокай праработкай гістарычнай і архітэктурнай спадчыны роднага краю. Яго творы з выявамі старажытнага Магілёва лічацца ў шэрагу лепшых рэканструкцый сярэдневяковых беларускіх гарадоў.
Базыль Камароў нарадзіўся 12 ліпеня 1953 года ў в. Міхайлаўск Магілёўскага раёна. З 1965 г. вучыўся ў Рэспубліканскай школе-інтэрнаце па музыцы і выяўленчым мастацтве. У 1972 годзе скончыў аддзяленне графікі Беларускага тэатральна-мастацкага інстытута (сёння Беларуская дзяржаўная акадэмія мастацтваў).
Фота: mogilevnews.by
З чэрвеня гэтага года “Культура беларускай дуды” ўключаная ў спіс нематэрыяльнай гісторыка-культурнай спадчыны Беларусі. Носьбітамі гэтага майстэрства афіцыйна лічыцца 30 чалавек па ўсёй краіне, і адзін з іх жыве на Магілёўшчыне, у вёсцы Вяззе Асіповіцкага раёна.
Мікалай Забаўскі – прафесійны музыка, кіраўнік самадзейнага аркестра народных інструментаў. Пятнаццаць гадоў таму, падчас працы над рэканструкцыяй мясцовага вясельнага абраду да яго прыйшла думка адрадзіць на вяселлі гучанне беларускай дуды. Пра матывы Мікалай Забаўскі расказвае так:
– Мае продкі, прадзеды па матчынай лініі, былі Саўка ды Грышка. Вось і атрымалася, як у беларускай песні: “Саўка ды Грышка ладзілі дуду”. З гэтай гісторыі нарадзілася такая думка, што я таксама павінен граць менавіта на гэтым музычным інструменце. Лічу, што дуда – самы каларытны і самы народны інструмент, які бытуе на Беларусі ўжо доўгія стагоддзі.
Інструмент Мікалай Забаўскі вырашыў замовіць у мінскага майстра за грошы, якія адкладаў на падарожжа. У выніку яго сям’я адправілася ў круіз па Заходняй Еўропе, а музыка здзейсніў сваю даўнюю мару – стаў вучыцца граць на дудзе.
Гэта аказалася няпроста – капрызны і наравісты інструмент улоўлівае нават энергетыку навакольных людзей. Для адных ён гуляе цудоўна, а для іншых – маўчыць, нягледзячы на ўсе майстэрства дудара.
– Усё вельмі непрадказальна, бо інструмент жывы, драўляны. – дзеліцца музыка – Гэта не жалезная прылада – зварыў, і матэрыял ужо нікуды не дзенецца. Не адразу ўсё атрымліваецца: гук залежыць нават ад вільготнасці паветра, таму складанасці ёсць. Але ўсё роўна, дуда – для душы, для майго эстэтычнага задавальнення.
Часцей за ўсё Мікалай Забаўскі іграе на дудзе беларускія мелодыі і прыпеўкі – гэта традыцыйны дударскі рэпертуар. Матывы гэтых песень ён памятае яшчэ з дзяцінств. Ёсць як “вясельныя”, так і “жалобныя” кампазіцыі. Бывае і так, што ўдзельніцы калектыву сельскага дома культуры, салісткі народнага ансамбля “Вязынка”, зацягнуць сваю мелодыю, і менавіта гэтая песня найлепшым чынам кладзецца на інструмент – атрымліваецца вельмі гарманічная і кранальная кампазіцыя – піша пра асіповіцкага дудара БелТА.
Фота: БелТА
