Не было бы счастья, да несчастье помогло – Владимир Петрович, театральные заметки

Продолжаем знакомить наших читателей с театральными зарисовками известного могилевского актера и режиссера Владимира Петровича, который ведет свой блог “Субъективные заметки”.

В моей режиссерской практике было два случая, когда мужскую роль в пьесе я поменял на женскую. И это был не оригинальный режиссерский ход, не замороченный концепт, а стечение обстоятельств, вынудившие меня на это решение. 

Первый мой спектакль, в качестве режиссёра, был поставлен по пьесе Славомира Мрожека “В открытом море”. Это заявлялось как самостоятельная работа. Были приглашены актеры театра, состоялась читка, и мы стали потихоньку “копать” материал. Чем неблагодарна самостоятельная работа c репертуаром в театре провинциального городка, замешанная на добровольных началах? А тем, что в городе один драматический театр, труппа занята под завязку – спектакли, репетиции, выезды, плюс ко всему у каждого свои дела, у кого-то дети, кто-то болеет, у кого-то “халтура”… 

А мы могли собираться в свободное от работы время, то есть, время личное. А тут ещё один из главных героев (хотя там главные все) решил покинуть нас, пришлось предлагать роль другому артисту. К слову, после нескольких репетиций и он перестал ходить, не очень внятно объяснив причину ухода. Работа останавливалась.

То, что в театре что-то репетируется, не осталось незамеченным труппой, хотя мы не делали из этого секрет. И вот одна из актрис, а конкретно, Галина Лобанок, все любопытствовала, чем мы там занимаемся, не найдётся ли работа и для неё? Чтобы было понятно дальнейшее, вкратце о пьесе. 

Три человека – Крупный обломок, Средний обломок и Мелкий обломок на плоту в открытом море. Если проще, Крупный – правящая элита, Средний –  среднестатистический работяга и Мелкий – интеллигенция. Пьеса начинается с объявления, что провиант на плоту закончился, есть всем хочется и это надо как-то решать. Поступило предложение КОГО-ТО из присутствующих на плоту съесть. А так как “все мы люди цивилизованные” то и проблему надо решать цивилизованно. То есть, устроить предвыборную компанию, дебаты, голосование… Короче, конечно съели Мелкого. Вернее, так его идеологически обработали, что он сам себя предложил на съедение. 

Однако вернёмся к репетиционному периоду. 

Ситуация была безвыходная. Или прекращать работу, или…

Стали советоваться. 

Проделан путь, пьеса хорошая, силы и время потрачены, не останавливаться же на пол пути?!.

Короче, решили пригласить, нарезавшую круги возле репетиционного зала, Лобанок. Первое желание было дать ей роль Мелкого обломка. 

Почитали… 

Послушал… 

Понял, что взять и просто съесть женщину – моветон.

И решил предложить роль Крупного обломка. 

Вот здесь надо пояснение. Дело в том, что Крупный обломок выступает в роли правящего класса, эдакого идеолога, беспринципного и жестокого, но “соблюдающего все демократические процедуры”. А Галина, на тот момент, юное создание, играющая девочку Элли в “Волшебнике Изумрудного города”, эдакая легкая, обаятельная, красивая девушка. 

И вот тут начался настоящий трэш, с которым, правда, Галина блестяще справилась. Меняли всё; тембр голоса, мимику, пластику, речь. Было нелегко. В итоге, благодаря Галине Лобанок, спектакль получил новое звучание, обострил конфликт, внес некоторую пикантность и в завершении, на молодёжном театральном фестивале “Надзея“ в городе Гродно, Галина получила приз за лучшую женскую роль. 

К слову, благодаря ей, спектакль поставили в расписание на две недели, что дало повод наконец-то его закончить.

Вторым спектаклем, где мне пришлось поменять пол персонажа, стал спектакль “Билокси блюз” по пьесе Нила Саймона.

В спектакле заняты пять парней и две девушки. Парни, это новобранцы проходящие обучение на военной базе перед отправкой на фронт. Время действия, Вторая мировая война.

Большая часть действия происходит в казарме. Это я все к чему? За недели три до премьеры уходит один из парней, потому что поступил в питерский театральный институт. На тот момент заменить его было некем. Встал вопрос, или останавливать и замораживать работу до лучших времён, или… 

Этим “или” оказалась Елена Кривонос, которая предложила себя на роль отсутствующего бойца, во время совместной прогулки с нашей собакой.

Предложение мне показалось настолько диким, что я отказался его обсуждать. Первые мысли. Война, казарма, двухъярусные койки, много парней и среди них, на равных правах, девчонка. Бред.

Но зерно было вброшено и его стали методично поливать. Через день мысль уже не казалась такой бредовой. Оправдывалось это умозрительными допущениями основанными на том, что у них там контрактная армия, а вишенкой на торте, для полного самоуспокоения, стал фильм “Солдат Джейн”)) Короче, я дал себя уговорить. 

Да простит нас Нил Саймон, но его пришлось дописать, переписать и местами подкорректировать. На выходе, девушка Джейн Карни, жила в одной казарме с парнями, бегала 20-ти километровый кросс, отжималась, подтягивалась, вступала в мужские конфликты. Появилась неявная любовная линия к главному герою, а сцена похода отделения к проститутке, проявила глубину ее чувства к нему. 

Появились разные смыслы, материал зазвучал более объемно. Не обошлось, правда, без замечания критика, который обозвал все это неправдой, мол такого в американской армии быть не может, потому что не может быть никогда. Что, впрочем не помешало спектаклю получить на Международном молодежном театральном форуме “M@rt-контакт” приз, “За лучший актёрский ансамбль”

Хочу сказать слова благодарности сложившимся обстоятельствам и людям, которые помогли эти обстоятельства разрулить. 

Спасибо, дорогие!

 

Амаль паўтара дзясяткі помнікаў археалогіі на Магілёўшчыне пазбаўлены аховы

14 помнікаў Асіповіцкага, Бабруйскага, Бялыніцкага і Мсціслаўскага раёнаў выключаны са Спісу помнікаў і фактычна прызнаны страчанымі.  

Пастановай Міністэрства культуры на падставе рашэння Навукова-метадычнай рады ў студзені 2023 года шэраг помнікаў археалогіі рэгіёна – найперш курганы ды курганныя могільнікі, а таксама адно гарадзішча – пазбаўлены ахоўнага статусу.

У Беларусі помнікі гісторыі і культуры, у тым ліку археалогіі, знаходзяцца на асаблівым палажэнні і могуць быць выключаны з Дзяржаўнага спісу пры наяўнасці заключэння аб іх поўным вывучэнні і толькі па рашэнні Міністэрства культуры. Такая высокая ступень аховы павінна забяспечваць захаванасць помнікаў ад знішчэння. 

І вось Міністэрства вырашыла вельмі спецыфічна ахоўваць археалагічную спадчыну вобласці – выключыць помнікі з ахоўнага спісу. У Асіповіцкім раёне выключана найбольшая колькасць помнікаў – 9, у Бабруйскім – 2, у Бялыніцкім – 1, у Мсціслаўскім – 2. 

Абвінавачванне ў знішчэнні гісторыка-культурнай спадчыны ў адрас Міністра культуры А. Маркевіча будуць па-чалавечы зразумелыя, але горкая праўда заключаецца ў тым, што дэ факта пастанова прызнае існуючы стан рэчаў. З-за нездавальняючай аховы амаль усе гэтыя курганы ўжо знішчаны ў ранейшыя або цяперашнія часы. Іх папросту няма. Часам спецыялісты  не могуць нават знайсці месца, дзе раней быў курган. 

У дадзенай сітуацыі археолагаў і краязнаўцаў заўсёды найбольш бянтэжыць выключэнне гарадзішчаў, бо той жа вал ці роў – гэта элементы фартыфікацыйнага дойлідства. І таму пры поўным вывучэнні археалагічнага пласта яны працягваюць мець гісторыка-архітэктурную вартасць, і было б лагічна захоўваць іх як помнікі гісторыі, а не проста выкідаць са Спісу. 

Адзінае ліквідаванае ў пастанове гарадзішча І тыс. г. нашай эры знаходзіцца каля вёскі Лютня на 0,3 км на захад ад вёскі на беразе ракі Суточка.  Як можна было непрыкметна знішчыць цэлае гарадзішча – незразумела. 

На вялікі жаль, адсутнасць рэальнай сістэмы аховы помнікаў археалогіі пры іх фармальнай юрыдычнай абароне дазваляе думаць, што гэтая пастанова Савета Міністраў будзе не апошняй. І яшчэ шмат археалагічных помнікаў будзе выведзена са спісу гісторыка-культурных каштоўнасцяў.

Палымяныя абяцанні некаторых магілёўскіх парламентарыяў пра тое, што распрацоўка сістэмы абароны помнікаў, найперш археалогіі – іх галоўнае перадвыбарчае абяцанне народу, так і застаецца пустым гукам. 

Фота з адкрытых крыніц.

Ліквідуецца “Кнігазбор” – буйнейшы выдавец беларускай літаратуры

Інфармацыю пра пачатак працэсу ліквідацыі ПУП “Кнігазбор” размясціў на сваёй старонцы ў Фэйсбук выдавец Генадзь Вінярскі.

– Вось і скончылася мая эпапея выдаўца. – напісаў ён у ФБ – 27 гадоў працы, каля 3 тысяч найменняў кніг, сустрэчы з аўтарамі, прэзентацыі, выставы… Сёння здаў у Міністэрства інфармацыі Пасведчанне выдаўца.

У хуткім часе пачнем працэс ліквідацыі ПУП “Кнігазбор”.

Наша даведка.

«Беларускі кнігазбор» — кніжны праект класікі беларускай літаратуры і літаратуры пра Беларусь ад старажытнасці да нашых дзён. Заснаваны Міжнародным Фондам «Беларускі кнігазбор» ў 1995 годзе. Асноўная дзейнасць — падрыхтоўка кніг праекта. 

Ідэя была распрацавана беларускім пісьменнікам і літаратуразнаўцам Кастусём Цвіркам. Сярод заснавальнікаў Фонда былі: Н. Гілевіч, Р. Барадулін, С. Шушкевіч, Р. Гарэцкі, В. ЗуёнакГ. Бураўкін, А. Клышка, К. Цвірка, Г. Вінярскі, В. КіпельА. Баршчэўскі  і іншыя.

Распачыналі дзейнасць тры чалавекі — К. Цвірка (прэзідэнт), Г. Вінярскі (выканаўчы дырэктар) і Марына Адамовіч.

Першай надрукаванай кнігай стала «Ян Чачот. Выбраныя творы» (1996). Першыя тамы Фонд выдаваў пры частковай дзяржсубсідыі, пазней – за ўласныя сродкі і пры дапамозе спонсараў. Наклады першых тамоў былі ад 4 000 да 10 000 («Філаматы і Філарэты»).

У  2006 годзе змянялася назва з МФ «Беларускі кнігазбор» на МГА «Беларускі кнігазбор» і на МГА «Белкнігазбор». Пад канец 2018 года Аб’яднанне спыніла сваю дзейнасць, але каардынаванне працы па збору і апрацоўцы матэрыялаў, па падрыхтоўцы да друку кніг праекта «Беларускі кнігазбор» працягвала ПУП «Кнігазбор» выдаўца Г. Вінярскага. 

Новае свята будзе праводзіцца ў Слаўгарадскім раёне – “Народная прыпеўка”

У Слаўгарадскім раёне будзе праводзіцца новае свята традыцыйнай культуры – “Народная прыпеўка”, паведамляе Нацыянальны прававы інтэрнэт-партал.

Гэта прадугледжана рашэннем Слаўгарадскага раённага выканаўчага камітэта ад 29 снежня 2022 года

Арганізатарамі “Народнай прыпеўкі” выступаюць  аддзел ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Слаўгарадскага райвыканкама і ДУК “Цэнтралізаваная клубная сістэма Слаўгарадскага раёна”.

Свята накіравана на развіццё і папулярызацыю жанру народнай прыпеўкі, традыцыйнай ігры на гармоніку, на захаванне лепшых узораў фальклорнай спадчыны і мясцовага аўтэнтычнага матэрыялу.

Мерапрыемства будзе праводзіцца ў фармаце біенале – адзін раз на два гады. 

Праграмай мерапрыемства прадугледжаны конкурсныя выступленні па намінацыях: “Выканаўцы прыпевак” (індывідуальныя выканаўцы), “Гарманісты” (ансамблі гарманістаў ад двух і больш выканаўцаў),

“Групы і ансамблі” (фальклорныя гурты, ансамблі народнай песні).

Чакаецца, што ў ім будуць удзельнічаць творчыя калектывы і індывідуальныя выканаўцы як Слаўгарадскага, так і іншых раёнаў, гарадоў, замежных краін.

Дату, тэрмін і месца правядзення свята будзе вызначаць арганізатар – райвыканкам.

Фота носіць ілюстрацыйны характар

Цэнтр Адэсы ўключаны ў спіс аб’ектаў спадчыны чалавецтва – здагадайцеся, хто быў супраць

ЮНЕСКА ўключыў гістарычны цэнтр Адэсы ў свой спіс аб’ектаў сусветнай спадчыны, якая знаходзіцца ў небяспецы, хаця расійскі дэлегат катэгарычна выступаў супраць гэтага рашэння.

Гэтае пытанне разглядалася з 2009 года, але ўвесь час адкладалася. Цяпер ва ўмовах расійскага ўварвання ва Ўкраіну рашэнне было зацверджана ў Парыжы па паскоранай працэдуры, бо падчас вайны Адэса некалькі разоў абстрэльвалася расіянамі. 

Расійскі прадстаўнік некалькі разоў спрабаваў затрымаць галасаванне Камітэта ЮНЕСКА. Тым не менш яно адбылося. Шэсць членаў прагаласавалі за ўключэнне Цэнтра Адэсы ў спіс, адзін быў супраць, яшчэ 14 устрымаліся.

У межах цэнтра Адэсы цяпер знаходзяцца 42 помнікі культурнай спадчыны нацыянальнага і мясцовага значэння. Рашэнне зробіць немагчымымі дзеянні забудоўшчыкаў на гэтай тэрыторыі.

Акрамя таго, магчымае знішчэнне расійскімі ракетамі спадчыны ЮНЕСКА, як лічаць украінскія эксперты, будзе разглядацца міжнародным судом у Гаазе.

Фота 24tv.ua

У Магілёве пройдзе конкурс малюнкаў прыроды – недарагі і для любога ўзроста

Конкурс малюнкаў “Захаваем прыроду роднага краю” абвешчаны Палацам культуры вобласці. Усе жадаючыя могуць аплаціць унёсак у суме 6 рублёў і выслаць сваю працу на электронны адрас арганізацыі. Канкурсанты будуць падзеленыя на некалькі ўзроставых катэгорый – да 6 гадоў, ад 7 да 10, з 11 да 14, ад 15 да 17 і старэй за 18. Конкурсныя працы будуць прымаць да 14 красавіка.

На фота: Акварэль магілёўскага мастака Фёдара Кісялёва.

В Могилеве открылась фотовыставка «Рассвет над Свислочью»

В выставочном зале Музея истории Могилёва на улице Болдина открылась фотовыставка «Рассвет над Свислочью».

Из Могилёва и Осиповичей в одном зале представлено более 100 фотографий. Всего 17 участников фотопленера, из них пять фотографов из Могилёва, народный фотоклуб « Радуга» и Осиповичский народный фотоклуб «Раніца». Возраст участников от 14 лет до 75 лёт.

Сам фотопленэр проходил в мае 2022 года на слиянии двух рек, Свислочи и Березины, на возвышенности, в историческом месте где находился древний Свислочский замок.

По словам руководителя народного фотоклуба «Радуга» Анатолия Толкачёва идея родилась у известной журналистки и фотографа Ирины Савосиной, которая решила провести в этом месте фотопленэр спустя 35 лет. Тогда приезжали фотографы из Литвы Украины России и Беларуси.

Елена Ермолович, руководитель народного фотоклуба «Раніца» из Осиповичей рассказала про то, что в составе фотоклуба 25 человек, он был организован в 2001 году. Работы предыдущего пленэра 1988 года и 2022 года интересны тем, что фотографии создавались разными людьми и тогда и сейчас. 

Возникает вдохновение, когда видишь, что коллеги работают и нам тоже надо быть на уровне. Клуб молодой и глядя на старших интересно вдохновляться и не отставать, быть на том же уровне.

Начало очень хорошее для дальнейших встреч двух фотоклубов Могилёвщины.

Зрителю будет интересно посмотреть на интересные места Беларуси. Выставка будет проходить до 5 февраля 2023 года в Выставочном зале на Болдина.

Фото: mogilev.media

Фальшывыя жабракі і таямнічая інакіня Стэфаніда – выйшла новая відэалекцыя магілёўскага гісторыка

Магілёўскі гісторык Аляксей Бацюкоў працягвае выпуск гістарычных лекцый па мінуўшчыне Магілёўскага рэгіёна.

Новая лекцыя, што была апублікаваная 22 студзеня, прысвечана панараме гарадскога жыцця ў Магілёве 1620-х гадоў. 

Бацюкоў расказвае пра імкненне гарадскога магістрата абмежаваць у Магілёве наплыў несапраўдных жабракоў, якія просяць міласціню на вуліцах горада, хоць самі не маюць ніякіх хвароб і калецтваў. Наступная тэма лекцыі – дэтэктыўнае даследаванне Яраша Казана, які здолеў прадставіць на суд рабаўніка ягонай крамы, апазнаўшы ў руках злачынцы свой скрадзены талер.

Жыццё жанчыны ва ўмовах строгіх сацыяльных правілаў і забаронаў раскрываецца праз гісторыю з загадкавай інакіняй Стэфанідай, якая спрабавала памяняць сваю сацыяльную ролю. Чым адказала на гэта грамадства – можна даведацца з новай лекцыі гісторыка. 

Владимир Петрович про новый театральный проект – “PORTALТЕАТР с Максимом Чернюком”.

Продолжаем знакомить наших читателей с театральными зарисовками известного могилевского актера и режиссера Владимира Петровича, который ведет свой блог “Субъективные заметки”.

“#PORTALTEATP – это серия встреч с нашими актёрами. Это искренние беседы об искусстве, уникальном творческом пути и нескончаемой борьбе за место под софитами.

#PORTALTEATP максимально близко познакомит Вас с нами.

Ведь театр – это не здание, не спектакли и даже не буфет.

Театр – это люди!

И мы считаем, что пришло время нам всем близко познакомиться.”

Следующим гостем проекта стала актриса театра Елена Кривонос (предыдущими гостями были отец и дочь, Григорий и Евгения  Белоцерковские).

Елена Кривонос окончила Белорусскую государственную академию искусств. В театре с  2002 года. Ею сыграно более пятидесяти ролей; Смерть в “Я твоя невеста”, Инна в «Трех красавицах»,  Кончитта, в “Последней женщине сеньёра Хуана”, Агафья Тихоновна в «Женитьбе», Мата Хари в «Полковнике и птицах»,  Жюли в “Фрекен Жюли”, Марта в “Одноклассниках”. 

За большой вклад в развитие театрального искусства, Белорусский союз театральных деятелей, наградил Елену Кривонос призом «Хрустальная звезда».

Начался вечер коротким вступительным стендапом, ведущего проекта Максима Чернюка.

Когда с залом был установлен доверительный контакт, была приглашена гостья вечера, актриса театра Елена Кривонос.

Какие интересные факты её биографии узнал зритель?

До прихода в театр, Елена четыре курса отучилась в Белорусской государственной сельскохозяйственной академии по специальности зоотехник коневод…

“О, сколько нам открытий чудных

Готовят просвещенья дух,

И опыт, сын ошибок трудных,

И гений, ПАРАДОКСОВ друг,

И случай, бог изобретатель…”

Первые шаги на театральных подмостках Елена сделала в студенческом театре-студии “Парадокс”, потом была проба в драматический театр, зачисление в труппу, и… яркое, самобытное СЛУЖЕНИЕ в Могилёвском театре по сей день.

Вопросы на встрече задавались разные; о ролях, об отношении к работе, коллегам, жизни. Оказалось, что многие зрители помнят её в роли Смерти, в спектакле “Я твоя невеста”. Лично я до сих пор не могу понять, как это было сыграно. Тем интереснее, из первых рук было узнать, как Елена готовилась к этой роли.

Кстати, спектакль “Я твоя невеста” получил Гран-при на первом Международном театральном форуме “M@rt-контакт”, а Елена Кривонос, названа критиками лучшей актрисой фестиваля.

Встреча длилась полтора часа, разговор был содержательным, непринужденнвым, не лишенный иронии и самоиронии, и даже на условно неудобные вопросы зритель получал исчерпывающий ответ, в присущей Елене манере. За кажущейся непринуждённостью, граничащей со стёбом, читался глубокий, тонкий, ранимый человек, с очень четкими нравственными принципами. И это придавало встрече гармоничное звучание.

Зрительские овации и благодарность, высказанные Елене, были тому подтверждением.

P.S.

Я спросил Елену после встречи:

– Было страшно?

– Ужасно!..

Драўляны праваслаўны храм сярэдзіны XIX стагоддзя ператвараецца ў руіны ў Касцюковіцкім раёне

Галоўная славутасць вёскі Гаўрыленка, што ў 30-ці кіламетрах ад горада Касцюковічы  – Свята-Пакроўская праваслаўная царква. Яна была ўзведзена ў 1863 годзе на беразе рэчкі Зубр. 

У 1884 годзе ў царкве была адкрыта прыходская школа і ёй належала 37 дзесяцін зямлі. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі, калі бальшавікі вялі барацьбу з рэлігіяй, царква была зачынена. У савецкі час тут размяшчалася збожжасховішча. У пачатку 90-х гадоў з храма быў вывезены ў горад Клімавічы пазалочаны іканастас.

Гісторыя царквы авеяна легендамі. Адна з іх – падземны ход, які нібыта звязваў яе з капліцай на мясцовых могілках. Некаторае падабенства ходу захавалася да гэтага часу, але, на жаль, на сёння гэты магчымы ход засыпаны зямлёй.

Дзіўнай прыгажосці храм, які без перабольшвання можна назваць перлінай драўлянага дойлідства, доўгі час з’яўляўся сельскім духоўным цэнтрам. Як бачна, гэты каштоўны гістарычны помнік у хуткім часе можа ператварыцца ў руіны і знікнуць з твару зямлі. Натуральна, што праблема разбурэння помніка ўзнікла не зараз, але з кожным годам стан сакральнай пабудовы пагаршаецца.

Між іншым царква знаходзіцца ў прасторным скверы, размешчаным у цэнтры вёскі. Аднак цяпер вакол царквы парасло шмат дрэў і ў далейшым гэта тэрыторыя можа ператварыцца ў лес, у якім і следу не будзе ад храма.

Фота з адрытых крыніц