Жыхары дома на вуліцы Будаўнікоў, 24 у Магілёве дэманструюць, у што ператвараецца іх жытло пасля капітальнага рамонту даху, што быў праведзены нядаўна. Фота распаўсюджваецца ў папулярных сацыяльных сетках.
Tag: могилев
Дзень у гісторыі. 26 снежня. Дзень падарункаў. Уключэнне Інфлянтаў у ВКЛ. Заснаванне «Беларусбанка». Самае смяротнае цунамі ў гісторыі
Дзень падарункаў (Boxing day, літаральна “дзень скрынак”).
Згодна з каляднымі традыцыямі, у ноч з 25-га на 26 снежня, Санта-Клаўс кладзе пад навагоднюю ёлку падарункі ў святочных скрынках. Свята адзначаецца ў Вялікабрытаніі і ў краінах Брытанскай садружнасці нацый, у іншых каталіцкіх краінах, у Нарвегіі.
Святы Стэфан, першапакутнік, дыякан (у каталікоў).
Адзін з семярых памочнікаў апосталаў у ерусалімскім Касцёле для служэння бедным. Першы, хто прыняў пакутніцкую смерць за Хрыста, якая апісана ў Дзеях Апосталаў.
Існуе надзвычайнае падабенства смерці Ісуса і Стэфана – ілжывыя сведкі, смерць па-за горадам, адданне Ісуса Айцу, а Стэфана – Ісусу, прабачэнне забойцам. Культ святога распачаўся з IV стагоддзя. Дата яго нараджэння невядомая. Па паходжанні быў габрэем-эліністам. «Муж поўны веры і Духа Святога», «чыніў вялікія цуды і знакі сярод народу»
Сцяпан (народны каляндар). «Кожны сабе пан».
Дзень археолага Беларусі (прапануемая дата).
Некаторыя даследчыкі, як Леанід Калядзінскі, прапануюць святкаваць дзень у гонар таго, што 26 снежня 1818 года вядомаму археолагу, этнографу і фалькларысту Зарыяну Даленге-Хадакоўскаму Віленскім універсітэтам упершыню ў Расійскай імперыі была выдадзена Грамата на правядзенне археалагічных даследаванняў.
Ва ўсходнееўрапейскай версіі Дзень археолага адзначаецца 15 жніўня.
1566 год. Гарадзенскі сойм уключыў Інфлянцкае княства ў склад ВКЛ.
Лівонцы прызналі сябе часткай ВКЛ, але захавалі свае мясцовыя правы.
Кіраваў гэтай калоніяй губернатар, які прызначаўся каралём і вялікім князем літоўскім. Сталіцай быў горад Дынабург (Дзвінск, зараз – Даўгаўпілс). Ахоплівала тэрыторыі Лівоніі, якія знаходзіліся на поўначы і ўсходзе ад Дзвіны (Відзэмэ, Латгалія, Паўднёвая Эстонія).
1783 год. Фізік Луі Себасцьян Ленорман прадэманстраваў першы ў гісторыі скачок з парашутам з вялікай вышыні.
Ленорман пачаў свае эксперыменты па скачках з парашутам, натхнёны прадстаўленнем тайскага эквілібрыста, які выкарыстоўваў пляжны парасон для балансу. Перш чым здзейсніць публічны скачок з вежы абсерваторыі, Ленорман праверыў свае парашуты на жывёлах.
Навуковец спачатку скокнуў з даху аднапавярховага дома ў Парыжы, затым з вежы абсерваторыі ў Манпелье вышынёй 26 метраў.
Ленорман увёў ва ўжытак назоў “парашут” (грэцкае “para” – “супраць” і французскага “chute” – “падаць”), прапаноўваў выкарыстоўваць яго для выратавання людзей падчас пажараў.
Ленорман выкарыстоўваў так званы цвёрды парашут, гэта значыць з каркасам. Яго канструкцыя натхніла Андрэ-Жака Гарнэрэна, першага ў свеце парашуціста, на стварэнне гібкага парашута – без каркаса.
1812 год. Рэшткі напалеонаўскай арміі перайшлі раку Нёман у заходнім напрамку.
Да гэтага 600-тысячнае войска пераходзіла Нёман ва ўсходнім напрамку 24 чэрвеня 1812 года. За паўгода Напалеон страціў каля 550 тысяч чалавек, усю конніцу і артылерыю. У бітве пры Бярэзіне 26-28 лістапада Напалеон страціў каля 30 тысяч салдат і афіцэраў і накіраваўся ў Вільню.
1891 год. Нарадзіўся Алесь (Аляксей) Вініцкі.
Гісторык беларускай эміграцыі.
Настаўніцкая дзейнасць была перарвана ўдзелам у Першай сусветнай вайне (капітан).
Падчас Другой сусветнай вайны займаўся школьніцтвам на акупаванай тэрыторыі Нясвіжскага раёна, адчыніў Нясвіжскую беларускую настаўніцкую семінарыю.
У канцы вайны быў вывезены на прымусовыя працы ў Германію. Актыўна ўдзельнічаў у стварэнні Беларускага камітэта ў Рэгенсбургу, быў сябрам Рады БНР, удзельнічаў у аднаўленні Беларускай праваслаўнай аўтакефальнай царквы, працаваў у Беларускай гімназіі імя Янкі Купалы.
У 1956 годзе эмігрыраваў у ЗША, займаўся зборам матэрыялаў пра беларусаў у Германіі, па гісторыі беларускага скаўтынгу, гісторыі асветы на Беларусі, пра рэлігійныя справы.
У 1994 годзе ў мінскім выдавецтве «Тэхналогія» выйшла кніга «Матэрыялы да гісторыі беларускай эміграцыі ў Нямеччыне ў 1939-1951 гадох».
1893 год. Нарадзіўся Яўген Цікоцкі.
Беларускі кампазітар. Народны артыст БССР і СССР. Адзін з заснавальнікаў беларускай оперы і сімфоніі ў БССР. Лаўрэат дзяржаўных прэмій СССР і БССР.
Падчас вайны з палякамі, паміж баямі пры вызваленні Рагачова, Магілёва, Пухавіч, Бабруйска, у баявым маршы да Брэста, у вольныя хвіліны выступаў у перасоўных вайсковых клубах як піяніст і акампаніятар.
У 1920-1934 гадах творчасць звязана з Бабруйскам, піша музыку для паказальнага вайсковага тэатра, працуе піяністам у кінатэатры, дае канцэрты, стварае музычную школу (1927).
З 1934 года працаваў ў Мінску, пісаў музыку для Беларускага радыё, выкладаў у музычнай школе, кіраваў Беларускай філармоніяй, узначальваў Саюз кампазітараў БССР. Актыўны абаронца ад руйнавання архітэктурнай спадчыны сталіцы.
Аўтар шэрагу опер, гераічных паэм, 6 сімфоній, сімфанічных паэм, канцэртаў, песень, музыкі да драматычных спектакляў і фільмаў.
Памёр 24 лістапада 1970 году ў Мінску.
Імя дзеяча прысвоена бабруйскім дзіцячай музычнай школе №1, завулку.
1922 год. Заснаванне Ашчаднага банка «Беларусбанк» (АААТ “СБ “Беларусбанк”).
У гэты дзень Савет Народных Камісараў Расіі сваёй пастановай заснаваў Ашчадныя касы.
«Беларусбанк» – найбуйнейшы ў Беларусі банк, займае лідзіруючыя пазіцыі ў беларускай банкаўскай сістэме па ўзроўні ўласнага капіталу, актываў, крэдытаў, дэпазітаў. Патрапіў пад санкцыі Еўрапейскага саюза летам 2021 года.
У часы СССР з 1922 па 1987 год у краіне дзейнічала сістэма Дзяржаўных працоўных ашчадных кас СССР. У 1987 годзе яна пераўтворана ў Беларускі рэспубліканскі банк Ашчаднага банка СССР, які праз 4 гады, у 1991 годзе, быў рэарганізаваны ў Ашчадны банк Рэспублікі Беларусь.
1937 год. Нарадзіўся Уладзімір Гніламёдаў.
Беларускі літаратуразнавец, крытык, пісьменнік. Доктар філалагічных навук, прафесар. Акадэмік.
Працаваў дырэктарам Інстытута літаратуры імя Янкі Купалы, інструктарам аддзела культуры, загадчыкам сектара мастацкай літаратуры ЦК КПБ, у Інстытуце мовы і літаратуры імя Якуба Коласа і Янкі Купалы НАНБ, галоўным рэдактарам выдавецтва «Галіяфы».
Вывучае гісторыю, тэорыю і метадалогію беларускай літаратуры і літаратурнай крытыкі XX стагоддзя, творчасць класікаў беларускай літаратуры.
Падрыхтаваў 14 кандыдатаў навук.
Аўтар шматлікіх брашур крытыкі, манаграфій, зборнікаў літаратурна-крытычных артыкулаў.
1937 год. Расстраляны Антук Крыніца (сапраўднае імя Антон Ждановіч).
Беларускі акцёр тэатра. Удзельнік стварэння Першага беларускага таварыства драмы і камедыі, яго вядучы акцёр. Брат акцёра Фларыяна Ждановіча.
З 1918 года працаваў у Беларускім савецкім тэатры, з 1920 года ў БДТ-1. Сярод найлепшых роляў: Лявон, Сцяпан Крыніцкі («Раскіданае гняздо», «Паўлінка» Я. Купалы), Сымон Мікула, Паўлюк («Рысь», «Хам» Э. Ажэшкі), Ваявода, Красінскі («Каваль-ваявода», «Кастусь Каліноўскі» Е. Міровіча), Бжазіцкі («Над Нёманам» М. Грамыкі), Разанаў, Кульмскі («Крывая аблона», «Вір» Я. Рамановіча) і іншыя.
19 лiстапада 1937 года арыштаваны. 11 снежня 1937 года прыгавораны да расстрэлу.
1937 год. Расстраляны Мікалай Каспяровіч.
Беларускі этнограф і мовазнавец, краязнавец, лексікограф, мастацтвазнавец і літаратуразнавец.
Настаўнічаў, быў інструктарам Часовага беларускага нацыянальнага камітэта і Цэнтральнай беларускай школьнай рады, арганізаваў і быў першым старшынёй Ігуменскіх павятовых беларускага нацыянальнага камітэта і школьнай рады, удзельнічаў у антыпольскім падполлі.
Працаваў інструктарам Наркамасветы БССР, інспектарам Слуцкага, Віцебскага аддзелаў народнай асветы, сакратаром Цэнтральнага бюро краязнаўства пры Інбелкульце.
Аўтар «Беларуска-расійскага слоўнічка», «Віцебскага краёвага слоўніка» і «Слоўнічка уласных найменняў», прац па краязнаўству, гісторыі беларускага выяўленчага мастацтва, архітэктуры, графіцы, гісторыі тэатра, навукі, бібліяграфіі твораў К. Каганца.
Укладальнік першага беларускага дапаможніка па тэорыі літаратуры.
Арыштаваны ДПУ ў 1930 годзе. Вязень ГУЛАГу. Паўторна арыштаваны ў 1937 годзе, прыгавораны да расстрэлу.
У яго гонар у 2013 годзе ў Віцебску па вуліцы Крылова, 4, усталявана мемарыяльная дошка.
1940 год. Памёр пасля збіцця невядомымі Баляслаў Пачопка.
Рэлігійны і культурна-асветны дзеяч, удзельнік беларускага хрысціянскага руху, журналіст, педагог і публіцыст. Да рэвалюцыі быў рэдактар-выдаўцом першай беларускай катaліцкай газеты «Biełarus» (Вільня), аўтарам «Нашай Нівы», выкладчыкам, арганізатарам школ, дырэктарам Свіслацкай беларускай настаўніцкай семінарыі. Аўтар шматлікіх кніг на беларускай мове на рэлігійныя тэмы, першай «Граматыкі беларускай мовы» (1918).
У міжваеннае дваццацігоддзе далучыўся да справы беларускага ўніяцтва. Душпастырскую дзейнасць праводзіў на Палессі.
За прыхільнасць да беларускай мовы і культуры праследаваўся польскімі ўладамі.
1959 год. У Арктыцы трагічна загінуў ураджэнец Магілёва Восіп Нядзвецкі.
Савецкі даследчык Арктыкі, палярнік, другі ў Магілёўскай вобласці, пасля акадэміка О. Шмідта, Герой Савецкага Саюза (1940).
Герой лядовага дрэйфу парахода “Г. Сядоў” (6100 км, 812 дзён). З 1946 года працаваў начальнікам палярнай станцыі на мысе Арктычны.
Пахаваны ў Маскве.
1969 год. Ізраільскія маракі сагналі з французскага порта Шэрбура пяць караблёў, якія Францыя адмаўлялася прадаваць у Ізраіль з-за міжнародных санкцый.
Ізраільскія спецслужбы пакаралі Францыю, сагнаўшы пад Каляды ракетныя катэры з Шэрбура. Францыя пагадзілася пабудаваць для Ізраіля ракетныя катэры тыпу Саар, але з-за араба-ізраільскага канфлікту цалкам замарозіла франка-ізраільскае ваеннае супрацоўніцтва.
У адказ Масад арганізаваў аперацыю “Ноеў каўчэг” па згоне некалькіх ракетных катэраў, ужо аплачаных Ізраілем. Гэтая аперацыя пацвердзіла славу Масада як адной з лепшых спецслужбаў свету і ў чарговы раз паказала свету, што Ізраіль – гэта дзяржава, якая ставіць на першае месца нацыянальныя інтарэсы.
2004 год. Катастрафічнае падводнае землетрасенне ў Індыйскім акіяне выклікала самае смяротнае цунамі ў свеце.
Магнітуда землетрасення склала 9,1-9,3 бала. Гэта 2-3 па сіле землетрасенне за ўсю гісторыю назіранняў. Цунамі дасягнула берагоў Інданезіі, Шры-Ланкі, поўдня Індыі, Тайланда і іншых краін.
Вышыня хваль перавышала 15 метраў. Цунамі прывяло да велізарных разбурэнняў і велізарнай колькасці загінулых людзей, нават у Порт-Элізабет, у Паўднёва-Афрыанскай Рэспубліцы, за 6900 км ад эпіцэнтра.
Усяго загінула, па розных ацэнках, да 300 000 чалавек.
Незавершаная паэма Віталя Еўмянькова
У нядзелю і на святы паміраюць праведнікі – лічылі нашы продкі. Сёння нас назаўжды пакінуў выдатны Чалавек, вельмі аўтарытэтны спецыяліст, навуковец, журналіст, літаратуразнаўца ад Бога, плённы пісьменнік, які да апошняга часу працаваў над сваімі новымі творамі.
Арганізм чулага, неардынарнага, вельмі добрага чалавека не вытрымаў выпрабаванняў лёсу апошніх гадоў. Стрэс пасля звальнення з універсітэта імя Куляшова, цяжкая хвароба памножаная на кавідную інфекцыю (або грып) прывялі да маркотнага фіналу.
Нарадзіўся Віталь 5 чэрвеня 1976 года ў Магілёве. Скончыў Магілёўскі дзяржаўны ўніверсітэт імя А. А. Куляшова па спецыяльнасці “Руская мова і літаратура. Беларуская мова і літаратура”. Надалей ён вучыўся ў аспірантуры па спецыяльнасці “Беларуская літаратура”, “Літаратура народаў краін замежжа (польская літаратура)”. Ягоныя навуковыя інтарэсы – славянскія літаратуры (польская, украінская, беларуская).
Віталь Іванавіч быў кандыдатам філалагічных навук, доўгія гады працаваў дацэнтам кафедры літаратуры і міжкультурных камунікацый у Магілёўскім дзяржаўным універсітэце імя Куляшова.
Як педагог, Віталь найперш займаўся навучаннем магілёўскіх журналістаў. вучыў іх праектным метадам, даючыся раскрыцца іх індывідуальнасці. Выдаў дзясяткі метадычных дапаможнікаў для сваіх гадаванцаў. Да сваіх студэнтаў ён адносіўся не проста як да студэнтаў, а як да сваіх дзетак. Увогуле праца была ягоным другім домам. Ён літаральна бесперапынна працаваў з імі.
Менавіта падтрымка студэнтаў у 2020 годзе, у тым ліку ў вершаванай форме, рэзка пагоршыла яго адносіны з кіраўніцтвам універсітэта, зламала прафесійную кар’еру і прывяла да звальнення ў наступным годзе. Для спадара Еўмянькова гэта стала надзвычай моцным псіхалагічным ударам. Ен нібыта згубіў матывацыю да жыцця.
Выратавала яго літаратура. Ён стаў нашмат болей пісаць… На жаль, бальшасць твораў так і засталіся незавершанымі і неапублікаванымі. Таму Віталь пакінуў нам не такую вялікую па аб’ёме, але вельмі нацыянальна арыентаваную і пранікнёную, напісаную на нерве літаратурную спадчыну.
Найбольш значным раманам напісаным у 2008 годзе сталі “Успаміны Ваяводы або Пялёсткі белай ружы. Шляхецкая гавэнда.” У кнізе адлюстраваны падзеі, якія адбыліся на тэрыторыі Навагрудскага ваяводства напярэдадні першага падзелу Рэчы Паспалітай. Аўтар асэнсоўвае шляхецкую гісторыю, пададзеную Адамам Міцкевічам у паэме «Пан Тадэвуш», нібыта запрашае чытача ў эпоху рыцараў-сарматаў, якія жылі і паміралі ў імя Айчыны, Веры і Кахання.
Апошняя ягоная незавершаная паэма “Філаматы” прысвечана 1820-м гадам. Але ў ёй лёгка пазнаць сучасных палітычных герояў. Яна была часткова прагаворана ім для ютуба і апублікавана на ўласным канале. Прапануем паслухаць яе і вам.
История “M.@rt-контакта” от Владимира Петровича – жюри, театральные критики, театроведы…
Mogilev.media продолжает знакомить вас с воспоминаниями одного из организаторов, творческих вдохновителей блистательного театрального действия “M@rt-контакт”. От которого могилевчанам, похоже, только и остались – воспоминания. Субъективные заметки бывшего главного режиссера Могилевского областного драмтеатра Владимира Петровича мы нашли в его небольшом и уютном блоге, и с любезного разрешения автора решили опубликовать без изменений и с сохранением авторского стиля для наших уважаемых читателей. Предыдущий выпуск Субъективных заметок вы можете найти здесь.
Часть 8.
“M.@rt-контакт” Субъективные заметки.
То, что изложено ниже, моё видение ситуации и моя правда.
Жюри, театральные критики, театроведы…
Обдумывая формат фестиваля, нам с Новиковым пришлось решать, будет ли он на конкурсной основе, или это будет просто показ спектаклей и их последующее обсуждение. Остановились на том, что фестиваль должен быть конкурсный, с номинациями “лучший спектакль”, “лучший режиссер”, “лучший актер” и т.д. по списку.
Для того чтобы это случилось и случилось на профессиональном уровне, нужны были люди, которые могли бы профессионально спектакли оценить. Я наивно полагал, что на каждом фестивале мы будем собирать новую команду из критиков и театроведов, что молодёжный формат будут оценивать молодые представители этих профессий. Новиков смотрел на это более скептично и более прагматично. В конечном итоге у нас образовался костяк из ведущих белорусских критиков: Татьяны Орловой, Людмилы Громыко, Алексея Стрельникова, Сергея Ковалева, Валентина Салеева, Вячеслава Грибайло, который ежегодно дополнялся критиками и театроведами других стран, таких как Украина, Германия, Польша, Литва, Молдова, Россия. Получался своеобразный коктейль из разных эстетик, степени насмотренности, пристрастий, ви́дений театра…
Тем не менее молодежное жюри было. И хоть оно было неформальным, оно имело голос, который иногда шел вразрез с мнением жюри официальным. Первыми двигателями этого неформального объединения состоящего из студентов факультета журналистики МГУ им А.А. Кулешова, были Тимофей Яровиков, на тот момент работавший у нас заведующим литературной частью, и один из представителей могилёвского андеграунда, Виталий Шум.
Занимательно было наблюдать, как “набивали синяки”, спорили, отстаивали свое мнение и на ходу учились молодые парни и девушки влюбленные в Театр.
Между критиками маститыми и только ставшими на этот путь, происходил обмен энергиями, знанием и профессионализмом. Иногда юношеский максимализм и бескомпромиссность выдавали на гора́ такое, что более опытным профессионалам, приходилось вразумлять ”молодость” пространными лекциями об этике и эстетике театра))
Кстати говоря, подведение итогов фестиваля у профессионального жюри, редко отличалось от итогов жюри молодёжного. Молодежное жюри могло отдельно отметить спектакль, который “зашел” по тематике, драйву, молодежному посылу, в то время, как официальное жюри, не отметило его никак. В ответственный момент вручения наград, это разночтение в оценке спектаклей обоих жюри, вносило особую пикантность и интригу.
Важнейшей составляющей форума было обсуждение просмотренных спектаклей. Первые годы обсуждения проходили в театре, последующие – в гостинице “Могилёв”.
На обсуждение приглашались коллективы уже просмотренных накануне спектаклей, режиссеры, директора, журналисты и прочий театральный люд. Первые годы я часто, точнее сказать ежедневно посещал эти обсуждения и у меня сложилось о них своеобразное впечатление. Да, когда было хорошо, то и говорили, что это хорошо, когда было плохо… Только один раз (я только о том, что я видел) был единодушный разгром спектакля, при том, что в самом театре, на тот момент, ситуация была неоднозначная, он переживал не лучшие времена.
По прошествии времени, думаю, что театру эта поездка на фестиваль и публичный разгром был нужен. Отрицательный опыт тоже опыт. Мы ведь тоже, съездив на фестиваль после долгого забвения, стали подниматься, как коллектив и театр в целом. Правда, мы на том фестивале выиграли в трёх номинациях)).
К слову, сейчас с тем театром всё хорошо.
Профессия театрального критика важна и продуктивна только тогда, когда получаешь от него подробный разбор увиденного спектакля, с учётом сильных и, главное, слабых его сторон, с конструктивными пожеланиями, как из этих “слабых сторон” выйти. Повторюсь, это моё понимание театральной критики.
Так как театральную критику на фестивале представляли разные страны, это было всегда интересно и занимательно. Иногда мнение критиков и театроведов по спектаклю было различным, но редко диаметрально противоположным.
Хотелось больше конкретики и бескомпромиссности, а превалировала обтекаемость формулировок и излишняя дипломатичность. Это остро чувствовали молодые журналисты, которые составляли молодежное жюри и освещали ход фестиваля.
Это был колоссальный опыт для всех. И всем, огромное спасибо!!!
18 декабря от нас безвременно ушёл театральный критик, светлый, неравнодушный человек, беззаветно любящий Театр, Алексей Стрельников. Ему было 39 лет.
Выбралі лепшую навагоднюю паштоўку Магілёва
Народны фотаклуб “Радуга” абвясціў вынікі штогадовага гарадскога конкурса навагодніх паштовак. Іх тэма – адчуванні года мінулага і надзеі на наступны год.
Сёлета прафесіяналы і аматары даслалі свае працы з Магілева, Мінска, Гродна, Асіповіч, Аўстраліі, Літвы, Масквы, Філадэльфіі. Усяго было даслана 80 паштовак ад 30 фатографаў.
Найбольш уразілі журы і былі прызнаны лепшымі паштоўкі Генадзя Карчэўскага (на вокладцы). Прыемна, што адзін з самых аўтарытэтных магілёўскіх фатографаў працягвае займацца творчасцю.
Другой была прызнана праца з гістарычным і нацыянальным каларытам Яфіма Чарнаглаза.
Прызавое месца заняла шматзначная праца легендарнага магілёўскага майстра фатаграфіі Аляксандра Ліціна.
24 снежня. Дзень у гісторыі. Вігілія ў каталікоў. Каляднае перамір’е на Заходнім фронце. Адкрыццё магілёўскіх “Чырвонай Зоркі” і музея В. Бялыніцкага-Бірулі. Нарадзіліся Адам Міцкевіч, Алесь Дудар
Вігілія (каталіцкі каляндар). Посная куцця. Святкі (рускі Cочельник).
Вігілія Божага Нараджэння, посная куцця – традыцыйная вячэра ў каталікоў 24 снежня, напярэдадні свята Божага Нараджэння. Апошні дзень Адвэнту, у які належыць сціслы пост і толькі адзін прыём ежы дасыта.
Вігілія мае падкрэслена сямейны, закрыты характар. Аднак лічылася, што да вігілійнага стала абавязкова трэба запрасіць любога выпадковага госця, каб не паўтарыць грэх тых, хто не пусціў пераначаваць Святую Сям’ю перад нараджэннем Хрыста.
На вячэру збіраюцца пасля з’яўлення на небе першых зорак, пад выбеленым абрусам сцялілі сена або салому, як напамін пра нараджэнне Хрыста ў стайні.
Перад пачаткам вячэры гаспадар дому дзяліўся з сям’ёй асвечанымі ў касцёле аплаткамі, якія потым ламалі між сабой астатнія члены сям’і.
Па выцягнутых з-пад абруса сцяблінках варажылі аб тым, які будзе будучы год; пасля вячэры сена, як і рэшткі вячэры, аддавалі жывёле.
На Вігілію плялі саламяных “павукоў”, якіх вешалі ў доме ці перад уваходам, упрыгожвалі дом або падворак хваінкай або ялінкай (з XVIII ст.), дарылі членам сям’і і слугам падарункі (“каляду”). У залежнасці ад дабрабыту сям’і, падавалі 5, 7, 9, 11 або 13 (няцотны лік) посных страў, асноўны комплекс якіх быў адным і тым жа ў сем’ях усіх сацыяльных пластоў, сімвалізуючы еднасць усіх людзей як дзяцей Божых.
Асноўнымі кампанентамі вігілійных страў лічыліся пшаніца, мак і мёд, сімвалы дастатку і пладавітасці.
Галоўнымі стравамі былі куцця, у гонар якой часта называлася і ўся вячэра, сыта, аўсяны кісель, узвар з сушонай садавіны, рыбныя стравы (юшка, селядцы, шчупакі, карп), грыбная поліўка, чырвоны боршч з вушкамі, клёцкі з макам, капуста квашаная або тушаная з грыбамі, ламанцы з макам, сліжыкі.
У заможных дамах традыцыйнымі былі поліўка з мігдалаў, розныя дэсерты (“цукры”), арэхі, віно.
1777 год. Капітан Джэймс Кук на караблях “Рэзалюшн” і “Дыскаверы” адкрывае востраў, які 2 студзеня называе востравам Раства.
Востраў Раства – атол у архіпелагу Лайн, належыць дзяржаве Кірыбаці, знаходзіцца за 2500 км ад Ганалулу (Гаваі), за 2700 км ад Таіці. Самы вялікі ў свеце атол плошчай 321 км². На ім адна з самых высокіх канцэнтрацый марскіх птушак у свеце.
1798 год. Нарадзіўся Адам Міцкевіч.
Ураджэнец Беларусі, польскі паэт, публіцыст, асветнік. Дзеяч нацыянальна-вызваленчага польскага руху, сябар Таварыства філаматаў.
Вядомы перадусім сваімі баладамі, паэтычнымі апавяданнямі: драмай «Дзяды» і паэтычнай эпапеяй «Пан Тадэвуш», якая прызнаная апошнім вялікім эпасам шляхецкай культуры. Сярод іншых уплывовых твораў Міцкевіча вылучаюцца паэмы «Конрад Валенрод» і «Гражына».
Сябар дзекабрыстаў К. Рылеева, А.Бястужава, пісьменнікаў і паэтаў А. Пушкіна, А. Дэльвіга, І. Кірэеўскага, Д. Венявіцінава, Я. Баратынскага, А. Янушкевіча, П. Вяземскага і іншых.
За сваю антыўрадавую палітычную дзейнасць правёў у ссылцы ў цэнтральнай Расіі пяць гадоў, пакінуў Расійскую імперыю ў 1829 годзе і правёў рэшту свайго жыцця ў выгнанні, першапачаткова асеўшы ў Рыме, затым перабраўшыся ў Парыж, дзе ён стаў прафесарам славянскай літаратуры ў «Калеж дэ Франс». У Парыжы сустракаўся з Фрыдэрыкам Шапенам.
Памёр у Канстантынопалі, куды прыехаў аказваць дапамогу ў арганізацыі польскіх войскаў для барацьбы з Расійскай імперыяй у Крымскай вайне. Яго парэшткі пазней былі перавезеныя ў Вавельскі сабор у Кракаве.
1904 год. Нарадзіўся Алесь Дудар (сапраўднае імя Аляксандр Дайлідовіч).
Беларускі паэт, крытык, перакладчык.
Адзін з заснавальнікаў мінскай, віцебскай і полацкай філій “Маладняка”, член аб’яднання “Полымя”. У выніку кампаніі супраць беларускіх пісьменнікаў-студэнтаў сышоў з вучобы ў БДУ.
У сакавіку 1929 года арыштаваны ДПУ за верш «Пасеклі наш край папалам…», высланы ў Смаленск, арыштоўваўся і ў 1930, 1936 гадах. Паводле Загаду № 33 1937 года «Спіс літаратуры, якая падлягае канфіскацыі з бібліятэк грамадскага карыстання, навучальных устаноў і кнігагандлю» усе творы Алеся Дудара трэба было спальваць. 28 кастрычніка 1937 года асуджаны да расстрэлу. Расстраляны ў мінскай турме НКУС («амерыканка») у ноч масавага расстрэлу беларускіх дзеячаў з 29 на 30 кастрычніка 1937 года.
Аўтар 5 зборнікаў паэзіі, шэрагу паэм. У 1959 годзе выйшлі Выбраныя творы, у 1984 годзе – зборнік вершаў і паэм «Вежа».
Перакладчык з рускай, нямецкай, французскай моў. Пераклаў раман «Еўгеній Онегін» і некаторыя творы А. Пушкіна, А. Блока, Ё.Гётэ, С.Ясеніна і іншых.
У гонар паэта названа вуліца ў Мінску (раён Лошыца).
1907 год. Нарадзіўся Анатоль Шыбнёў.
Беларускі жывапісец, заслужаны дзеяч мастацтваў Беларусі. Сын мастака Даміяна Шыбнёва, бацька мастака Яўгена Шыбнёва.
Скончыў Інстытут жывапісу, скульптуры і архітэктуры імя І. Я. Рэпіна ў Ленінградзе і накіраваны на працу ў Брэст (1940).
З 1944 года жыў і працаваў у Мінску. Удзельнік мастацкіх выставак з 1936 года. Працаваў пераважна ў галіне станковага жывапісу ў жанрах тэматычнай карціны, партрэта, пейзажа.
Творы знаходзяцца ў Нацыянальным мастацкім музеі Рэспублікі Беларусь, фондзе Беларускага саюза мастакоў.
Памёр 19 сакавіка 1990 года.
1914 год. Негалоснае Каляднае перамір’е на Заходнім фронце Першай сусветнай вайны.
Сімвалічны момант чалавечнасці на фоне адной з самых драматычных падзей сучаснай гісторыі. Выпадкі кароткага, але даволі шырока распаўсюджанага неафіцыйнага спынення баявых дзеянняў, якія мелі месца на Заходнім фронце на куццю (вягілія, сочельник) і на Каляды.
За тыдзень да Калядаў частка англійскіх і германскіх салдат пачалі абменьвацца каляднымі віншаваннямі і песнямі праз акопы. У асобных выпадках напружанасць была зніжана да такой ступені, што салдаты пераходзілі лінію фронту, каб пагаварыць са сваімі супернікамі і абмяняцца з імі падарункамі.
На Куццю і Каляды салдаты абодвух бакоў, а таксама, у меншай ступені, французы, самастойна выходзілі на нейтральную паласу, дзе змешваліся, абменьваючыся прадуктамі харчавання і сувенірамі. Праводзіліся таксама сумесныя цырымоніі пахавання загінулых, некаторыя сустрэчы заканчваліся сумеснымі каляднымі спевамі.
Войскі абодвух бакоў бывалі настолькі прыязныя адзін з адным, што часам нават гулялі паміж сабой у футбол на нейтральнай паласе.
1915 год. У в. Каменка Бабруйскага раёна нарадзіўся Іван Трухан.
Эканомгеограф, кандыдат геаграфічных навук, прафесар.
З 1949 года з невялікімі перарывамі працаваў у БДУ: заснавальнік і загадчык кафедры эканамічнай геаграфіі СССР, дэкан геаграфічнага факультэта. Рэктар Беларускага інстытута народнай гаспадаркі (1962-1965), дырэктар НДІ эканомікі і эканоміка-матэматычных метадаў планавання пры Дзяржплане БССР (1965-1967).
Аўтар больша за 100 навуковых прац, якія ў асноўным прысвечаны пытанням размяшчэння сельскагаспадарчай вытворчасці, эканамічнай геаграфіі Беларусі, геаграфіі гаспадаркі Гомельскай вобласці, Беларускага Палесся, асобных эканамічных раёнаў і рэспублік СССР. Прымаў удзел у складанні першага Атласа БССР (1958).
Пад яго кіраўніцтвам падрыхтавана некалькі дзесяткаў аспірантаў, 6 кандыдатаў і 2 доктары навук (С. Сідор, І. Пірожнік).
Памёр 16 чэрвеня 2000 года.
1932 год. Урачыстае адкрыццё магілёўскага кінатэатра “Чырвоная Зорка” і прагляд першай гукавой кінапраграмы “Пераварот” рэжысёра “Беларусьфільм” Юрыя Тарыча.
Дэманстрацыя ажыццяўлялася на апараце фірмы “Патэ” – самай вядомай на той момант у свеце.
Першае знаёмства жыхароў Магілёва з дзіўным светам кіно адбылося 10 жніўня 1903 года. Першы стацыянарны “сінематограф” атрымаў у Магілёве пастаянную прапіску ў 1909 годзе, калі на Дняпроўскім праспекце (зараз вуліца Першамайская), 42 адчыніўся тэатр «электрабіёграф» пад назвай «Чары». Сама назва ўжо падкрэслівала “фантастычны” характар незвычайнага відовішча – кіно. Будынак кінатэатра “Чары” у 1930-1932 гадах быў рэканструяваны і стаў належыць “Чырвонай Зорцы”.
1942 год. У канцлагеры Трасцянец загінуў Вінцэнт Гадлеўскі.
Беларускі грамадскі дзеяч і публіцыст.
Служыў вікарыем пры кафедральным касцёле ў Мінску. Браў удзел у дзейнасці беларускіх культурна-адраджэнскіх, рэлігійных і палітычных арганізацый.
Член Беларускага нацыянальнага камітэта, удзельнік Усебеларускага з’езда. Член Рады БНР.
У 1920-я гады шырока займаўся нацыянальна-рэлігійнай і культурна-асветнай дзейнасцю на Віленшчыне, за якую арыштоўваўся польскімі ўладамі, быў асуджаны на 2 гады турмы.
Адзін з заснавальнікаў Беларускага каталіцкага выдавецтва ў Вільні (1928).
Пераклаў на беларускую мову Новы запавет. Заснаваў газету «Беларускі фронт».
За крытыку нямецкай палітыкі ў дачыненні да беларускага народа быў арыштаваны нямецкай паліцыяй і адпраўлены ў канцлагер Трасцянец.
1982 год. Адкрыты Магілёўскі мастацкі музей В. К. Бялыніцкага-Бірулі.
Філіял Нацыянальнага мастацкага музея Беларусі. Размешчаны ў 2-павярховым мураваным асабняку, які з’яўляецца помнікам архітэктуры XVIIІ стагоддзя. Экспазіцыя музея знаёміць з жыццём і творчасцю беларускага мастака, акадэміка жывапісу В. Бялыніцкага-Бірулі. Фонд музея налічвае 114 твораў жывапісу, 39 прадметаў этнаграфіі і побыту, 81 адзінку фотаматэрыялаў. Агульная плошча музея 712 м², плошча экспазіцыйных памяшканняў 484 м².
У мансардзе музея знаходзіцца выставачная зала, дзе адбываюцца выстаўкі выяўленчага мастацтва з фондаў Нацыянальнага мастацкага музея, Саюза мастакоў Беларусі, дзіцячай творчасці.
1997 год. Памёр ураджэнец в. Галачоўка Чавускага раёна Міхал Манышаў.
Вядомы савецкі і беларускі географ, педагог-дэфектолаг, аўтар сусветна вядомых падручнікаў па геаграфіі для дзяцей з асаблівасцямі развіцця. Заслужаны настаўнік БССР.
Скончыў Чавускую сямігодку, Княжыцкую (Магілёўскі раён) школу рабочай моладзі, Шклоўскую школу ФЗН, геаграфічны факультэт Магілёўскага педінстытута (1940). Удзельнік абароны Магілёва (1941), вызвалення Польшчы, Прагі, узяцця Берліна.
Настаўнічаў ў школах Клімавіцкага, Бялыніцкага, Чавускага, Магілёўскага раёнаў, быў інспектарам школ Чэрыкаўскага раёна, намеснікам дырэктара Мсціслаўскага педвучылішча (1945–1948), Мсціслаўскай спецыялізаванай школы глуханямых дзяцей (1948–1976).
Аўтар спецыялізаваных падручнікаў, распрацоўшчык шэрагу пытанняў дэфекталогіі, аўтар падручнікаў па прыродазнаўству (3-6 класы), геаграфіі (6–9 класы), якія ў розны час былі перакладзены на шматлікія мовы народаў СССР, Еўропы.
Импортозамещение по-могилевски на практике – из почти сотни инвестпроектов только 20 имеют смысл
А за некоторые из них немножко стыдно. Продолжение экономической аналитики в нашем лонгриде, начало читайте здесь.
Импортозамещение предполагает более высокий уровень производства чем в обычных условиях, что обязательно скажется на валовом региональном продукте (ВРП). Как мы уже отмечали, Могилевская область за 9 месяцев 2022 года выполнила 4 из 8 установленных показателей социально-экономического развития, в том числе и по росту выпуска импортозамещающих товаров. Увы, не достигнут основной из целевых показателей – по параметру ВРП, составившему 97,3 % к соответствующему результату 2021 года. Что ж, будем надеяться, что решение первостепенных задач по дальнейшей диверсификации экспорта и обеспечению роста выпуска импортозамещающей продукции поправит ситуацию в экономике области.
С другой стороны, чего только не “пихают” в импортозамещение: ученые горецкой сельхозакадемии предлагают наладить выпуск оборудования для создания искусственных оболочек на поверхности семян с последующим его внедрением в хозяйствах, что позволит снизить стоимость семенного материала на 35 % (всего-то!). А вот стоимость оборудования окажется в 5 (!) раз ниже импортных аналогов.
Параллельно на опытных полях академии выполняются регистрационные исследования по оценке хозяйственной эффективности пестицидов и удобрений таких зарубежных компаний, как “БАСФ”, “Гринхим”, “Байер ВР” и других. Дело нужное, но продукция данных фирм весьма авторитетна и не стоит, видимо, тратить 500 000 рублей на подтверждение очевидного, а пустить данные средства еще на какие, например, импортозамещающие проекты.
В сельском хозяйстве имеется весьма оригинальный подход в импортозамещении – производство семян подсолнечника. Культура весьма полезна, незаменима, например, в птицеводстве, с использованием раннеспелых сортов вполне может возделываться на территории даже Могилевской области. С другой стороны, требовательна к плодородию и по выносу питательных веществ является рекордсменом среди возделываемых культур. Так что для птицеводческих хозяйств может и выгодна, а остальным нужно подумать – договорной цены может ведь и не быть (выше цена – больше срок). Да и выращивали раньше у нас подсолнух.
Импортозамещение идет по следу инвестиций инновационного характера – без вложений в современные технологии говорить об импортозамещении не солидно. Тут и должны выйти на арену экономической битвы за светлое будущее облисполкомовские и иные чиновники.
Нужно определить инновационные ниши и продукцию по импортозамещению, рассчитать объемы требуемых инвестиций и сроки их реализации. И что мы видим в данном ракурсе как результат деяний бюрократов? Именно, бюрократов (хороший чиновник – находка для государства), которые во-многом определяют инновационность экономики через разработку государственных программ, в том числе и по импортозамещению.
Так вот, в Могилевской области в рамках государственной программы инновационного развития Республики Беларусь на 2021-2025 гг. выполняются только 3 (!) проекта по созданию новых производств, а также 3 мероприятия по развитию инфраструктуры. И что же это за производства, которые можно презентовать по теме реализации программы импортозамещения?
В 2022 году госпрограммой реализуются: проект по созданию производства кондитерских изделий в УП “Красный пищевик – Славгород”. Проект производства отливок из чугунов и стали методом точного чугунного и стального литья по газифицируемым моделям в ООО “Спецлит”. А также – проект по совершенствованию системы зимнего содержания республиканских автодорог на основе внедрения новых технологий борьбы с зимней скользкостью и оценки состояния покрытия в режиме реального времени в РУП “Могилеавтодор”. За третий так называемый инновационный проект “зимнего содержания дорог” стало немножко стыдно и чиновники исключили его из программы.
В реале мы видим разновекторность приложения усилий лебедя (полет фантазий чиновников), щуки (научное обеспечение процесса – ученые, как рыба в воде) и рака (производственники со своими расчетами выгоды). Впрочем, с лебедем мы поторопились. Иначе как объяснить тот факт, что в области даже не обеспечено надлежащее формирование перечня инновационных объектов.
Реализуются 50 инвестпроектов из 95, и те не все полезны
Более того, из заявленных горисполкомами и райисполкомами на 2022 год 95 региональных инвестиционных проектов, пусть даже и с заимствованными инновациями, семнадцать к реализации на самом деле субъектами хозяйствования даже и не планировались. Реализация еще 15 проектов в связи с введенными санкциями и отсутствием финансирования отложена на неопределенный период.
Сегодня в реализации 50 проектов. Но, по мнению Могилевского комитета госконтроля, поскольку эти проекты не влияют на отраслевое развитие, а также ввиду того, что в мире сейчас появляются производства, создающие принципиально новые продукты и они активно продвигаются на мировом рынке, важного социально-экономического значения для области эти 50 инвестпроектов не имеют.
Подтверждение тому: 25 из реализуемых в настоящее время проектов направлены на модернизацию действующих предприятий и не предполагают создания новых рабочих мест. Еще пять – это строительство зданий (медицинского и просветительного центров, автомоек (!), склада).
Только 20 проектами предусмотрено создание новых предприятий либо инновационных производств ( “Белшина”, “Могилевхимволокно”, “Могилевлифтмаш”). Среди инновационных инвестиций строительство свиноводческого репродуктора в Климовичском районе и мусороперерабатывающего завода в Бобруйске.
Как показывает мировая практика, потенциальных инвесторов всегда интересуют проекты с использованием местного сырья. Провал и в этом направлении – из 23 инвестпроектов, планируемых к реализации в 2023 году треть из них включена в список формально – их реализовывать никто не собирается. В частности, реализация проекта в ООО “Романовичи Агро” по производству крупяных изделий в Чаусском районе предстает в следующей “перспективе”: бизнес-план не разработан, земельные участки для выращивания зерновых не определены (их попросту нет), отсутствует соответствующее оборудование.
Фото иллюстративное
Ремесленная ярмарка «Зімовыя ўзоры» проходит в центре Могилева – фото
До 29 декабря здесь будут проходить встречи с народными коллективами которые представляют районы Могилёвской области. Также в нескольких палатках можно приобрести поделки и сувенирную продукцию мастеров, полакомиться имбирными пряниками и другими сладостями.
Новогоднюю ярмарку – «Зімовыя ўзоры» организовал Могилевский областной методический центр народного творчества и культурно-просветительной работы, расположенный напротив драмтеатра.
Так же второй год районы Могилёвской области представляют выставку ёлок, каждая из которых отличается друг от друга и ни одна не похожа на рядом стоящую.
Есть сшитая из материала, а несколько других сплетены из виноградной и ивовой лозы. Игрушки искусно сплетены из соломки, а вот висят керамические колокольчики. Одна из лесных красавиц украшена раскрашенными пластиковыми бутылками, так и хочется назвать ее эко-елкой.
В первой половине дня, сразу после сказочного представления, с детьми играют сказочные герои, а ближе к вечеру на ступеньках ОНМЦ проходят концерты народных, фольклорных коллективов. Так будет до 29-го декабря, спешите увидеть. Выставка ёлок будет проходить на открытой площадке до 31-го декабря.
Фото: mogilev.media
У беларускіх школах пачынаюць пераходзіць на еўрапейскую сістэму харчавання школьнікаў, не разумеючы яе сутнасць
У сярэдніх школах Магілёва № 39 і № 45 і ў Вяйнянскай сярэдняй школе Магілёўскага раёна распачынаецца пілотны эксперыментальны праект па арганізацыі новай сітэмы харчавання школьнікаў.
Усяго ў краіне эксперымент будзе праходзіць у 21 школе. Па форме нам прапануюць зрабіць пераход на сістэму, якая даўно прымяняецца ў еўрапейскіх школах. Але застаецца пытанне, ці разумеюць беларускія чыноўнікі ад адукацыі прычыны ўвядзення падобнай сістэмы ў заходніх краінах?
Сутнасць беларускага праекта
Сёння беларускія школьнікі могуць выбраць сняданак, экспрэс-сняданак і абед. Калі вучні ў школе снедаюць пасля першага ці другога ўрока, то многія стравы трапляюць у адыходы. Мяркуецца, што дзеці, якія паснедалі дома, яшчэ не галодныя ў час школьнага сняданку і неахвотна ядуць.
У навучальных установах – удзельніках эксперыменту, сняданак і экспрэс-сняданак будуць адменены. Школьнікі будуць есці праз 3,5 гадзіны пасля пачатку заняткаў, і гэта будзе абед. Але абед будзе большым па аб’ёме і яшчэ больш карысным і спажыўным. Акрамя таго, у меню паспрабуюць уключыць стравы, якія дзеці ядуць з большай ахвотай.
Трэба адзначыць, што колькасць страў будзе залежыць ад часу знаходжання школьніка ў навучальнай установе. Калі дзіця вучыцца ў школе ад 3,5 да 6 гадзін, прадугледжаны адзін прыём ежы, ад 6 да 10 гадзін – два, а калі больш за 10 гадзін – тры.
Адна з эксперыментальных школ Магілева № 45 размешчана ў Спадарожніку. Яна самая вялікая ў рэгіёне. Чыноўнікі палічылі, што калі сістэма запрацуе тут, то яна запрацуе і ў іншых школах.
У школе № 45 сёння вучацца 2 636 дзяцей у 95 класах. У яе сталовай маецца 360 пасадачных месцаў, і яе прыйдзецца пашырыць да 430, каб паспець накарміць усіх школьнікаў своечасова. Каб накарміць дзетак, нават разглядаюцца маршруты праходу дзяцей па школьных калідорах так, каб яны маглі як найхутчэй трапіць у сталовую на гарачы абед і не затрымліваць іншых.
Пакуль што ў школе праводзіцца падрыхтоўчая праца, а ўжо пасля зімовых канікул школьнікі сярэдняй школы № 45 пачнуць есці ў адпаведнасці з новымі правіламі.
Еўрапейскі досвед
Тое, што ў нас лічыцца эксперыментам і сціпла называецца “новай” сістэмай, насамрэч даўно апрабаваная школьная практыка краін Еўразвязу. У большасці краін Еўропы пасля 3-4 урокаў у школьных занятках робіцца вялікі перапынак на абед і адпачынак школьнікаў. Падобна, што нашы чыноўнікі проста не хочуць прызнавацца, што пераймаюць вопыт заходніх краін.
Напрыклад, у французскіх школах ужо ў сярэдніх класах зранку праходзяць 4 урокі дзвюма парамі, а затым робіцца перапынак. У маленькіх гарадках перапынак можа складаць некалькі гадзін. Школьнікі ідуць ці едуць на веласіпедах дадому або абедаюць у школах, потым гуляюць, тусуюцца. А затым зноў вяртаюцца да заняткаў у другую змену. Такія перапынкі і абед рэзка павышаюць эфектыўнасць урокаў і менш стамляюць школьнікаў. Такі рытм навучання больш здаровы для дзіцячага арганізама.
Еўрапейскія дзеці любяць хадзіць у школу ў тым ліку дзякуючы вялікім перапынкам на абед.
Вялікі перапынак у школах на захад ад Бугу прадугледжаны не толькі для абеду, але найперш для адпачынку і аднаўлення сіл, для зносін з аднагодкамі. У гэты час і настаўнікі адпачываюць ад дзетак. А потым яны разам плённа працуюць на астатніх уроках. У такім выпадку ніякай праблемы з хуткасцю прыёму ежы няма. Наадварот, трэба проста зрабіць перапынак большым і арганізаваць месцы для адпачынку дзяцей і настаўнікаў у школе.
Галоўны плюс падобных вялікіх перапынкаў: змяншэнне нагрузкі на дзяцей, паляпшэнне здароўя школьнікаў і навыкаў камунікацыі, якія атрымоўваюць дзеці ў час перапынкаў, стварэнне прыемнай атмасферы ў школе.
Гледзячы па пытаннях, якія хвалююць беларускіх школьных дырэктараў у час эксперыменту, разумееш, што для іх галоўнае пытанне – як хутка накарміць дзяцей. А ў краінах Еўразвязу галоўная мэта – даць дзецям час на харчаванне і адпачынак ад урокаў.
Беларускі эксперымент будзе доўжыцца да канца красавіка, каб да новага навучальнага года ацаніць, ці варта рэалізаваць гэты досвед ва ўсіх школах краіны. Найхутчэй у беларускіх школах усё ізноў будзе зведзена да “тэхналогіі кармлення” дзяцей.
Фота ілюстрацыйнае
“Брудная снежная бомба” ў магілёўскай Саломінцы павялічылася ў некалькі разоў нягледзячы на забарону – відэа
Звозяць брудны снег у Саломінку ўжо не першы год.
Летась горы снега нарабілі нямала праблем уласнікам гаражоў і пешаходам. Напярэдадні зімы тут нават усталявалі шыльды “звалка снега забаронена”, але гэты надпіс МАЗы проста праігнаравалі.
Літаральна за тыдзень звалка снегу на вуліцы Жамчужнай на поўначы Магілёва павялічылася да агромністых памераў – паведамляюць нашы чытачы.
Снег працягваюць прывозіць, нягледзячы таксама на тое, што будаўніцтва электрыфікаванага мікрараёна Саломінка-2 побач ужо пачалося.
Фота, відэа: mogilev.media