Самы вялікі ў свеце айсберг, вядомы пад назвай А23а, адкалоўся ад Антарктыды больш за трыццаць гадоў таму, а цяпер пачаў сваё першае плаванне – паведамляе Guardian.
A23a адкалоўся ад шэльфавага лёду Фільхнера ў Антарктыдзе ў 1986 годзе, але затрымаўся на дне акіяна і шмат гадоў заставаўся ў моры Уэдэла. Па дадзеных Брытанскай антарктычнай службы, адзін з найбуйнейшых у свеце айсбергаў дрэйфуе за межы антарктычных вод пасля таго, як стаяў на зямлі больш за тры дзесяцігоддзі.
Нядаўнія спадарожнікавыя здымкі паказваюць, што айсберг вагой амаль трыльён метрычных тон цяпер хутка дрэйфуе міма паўночнай ускрайку Антарктычнага паўвострава, чаму спрыяюць моцныя вятры і плыні.
Айсберг прыкладна ў тры разы большы за Нью-Ёрк і мае памер каля 4000 квадратных кіламетраў.
Самы буйны на планеце айсберг А23а, які сеў на мелізну 30 гадоў таму, пачаў актыўны дрэйф з хуткасцю звыш 150 кіламетраў у месяц уздоўж Антарктыды – паведамляе прэс-служба Арктычнага і Антарктычнага навукова-даследчага інстытута Расійскай акадэміі навук.
Спецыялісты інстытута назіраюць за ходам руху айсберга. У цяперашні час ён рухаецца па моры Уэдэла ўздоўж берагоў Антарктыды – гаворыцца ў паведамленні.
Айсбергі ўяўляюць патэнцыйную небяспеку для судоў, таму навукоўцы стала сочаць за іх перасоўваннем.
Паводле наменклатуры Нацыянальнага лядовага цэнтра ЗША, айсберг А23а – найбуйнейшы ў свеце. Яго плошча складае каля 4,17 тысячы квадратных кіламетраў, што ў 12 разоў перавышае плошчу двухмільённай беларускай сталіцы.
У верасні 1986 года адбыўся адкол знешняга краю шэльфавага ледніка Фільхнера.
У месцы адколу ўтварыліся тры гіганцкія айсбергі.
Пазней найбуйнейшы з айсбергаў сеў на мель паблізу паўднёвай ускраіны падводнай банкі Беркнера, якая размешчаецца ў паўднёвай частцы мора Уэдэла, тым самым фактычна ператварыўшыся ў ледзяны востраў на доўгія дзесяцігоддзі.
Найбліжэйшая будучыня айсберга А23а залежыць ад шматлікіх фактараў: уздзеянне плыняў, выступаў падводнага рэльефу, метэаралагічных фактараў, але ў канчатковым выніку дні жыцця айсберга палічаныя – ён будзе вынесены на “чыстую ваду”, верагодней за ўсё, ужо ў гэтым годзе.
Ад 1991 да 1996 года Дзень незалежнасці адзначаўся 27 ліпеня. У 1990 годзе дэпутатамі Вярхоўнага савету 12 склікання была зацверджана Дэкларацыя аб дзяржаўным суверэнітэце Беларусі. Праз год ёй быў нададзены статус закону.
3 ліпеня стала Днём незалежнасці рашэннем А. Лукашэнкі. З яго ініцыятывы ў 1996 годзе правялі рэферэндум, адным з пытанняў якога было змяненне даты адзначэння Дня незалежнасці. Ён быў прымеркаваны да Дня вызвалення Мінску ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў.
Той рэферэндум пашырыў паўнамоцтвы Лукашэнкі. 1996 год лічыцца пачаткам усталявання ў Беларусі дыктатарскага рэжыму. Паводле апанентаў улады і міжнароднай супольнасці, правядзенне рэферэндуму праходзіла з істотнымі парушэннямі заканадаўства.
1410 год. Злучаныя польска-літоўскія войскі пад кіраўніцтвам Уладзіслава II Ягайлы рушылі да мяжы Тэўтонскага ордэна.
Ягайла прасунуўся ў глыб Тэўтонскіх тэрыторый на чале арміі з складзенай прыкладна з 20 000 конных шляхціцаў, 15 000 узброеных людзей простага паходжання, і 2 000 прафесійных вершнікаў, якіх у асноўным нанялі ў Чэхіі.
Паход завяршыўся перамогай пад Грунвальдам 15 ліпеня.
1660 год. Войска Паўла Сапегі вызваліла Мінск з-пад акупацыі маскоўскага войска.
Мінск прабыў пад уладай маскоўцаў 5 гадоў.
Тады ішла 13-гадовага вайна, распачатая ўсходнім суседам. Шырокай беларускай грамадскасці пра яе стала вядома з кнігі гісторыка Генадзя Сагановіча «Невядомая вайна».
Наступствы той вайны для земляў Беларусі былі катастрафічныя. Да вайны насельніцтва Мінску складала 7 000 чалавек. Па вайне, у 1667-м налівалася толькі 300 двароў. Даваенную колькасць насельніцтва ўдалося аднавіць Мінску толькі праз 100 год.
1828 год. Нарадзіўся Уладзіслаў Чартарыйскі (1828-1894).
Польскі палітычны дзеяч. Паходзіў з роду князёў Чартарыйскіх. Лідар кансерватыўнай плыні польскай эміграцыі («Атэль Ламбер»).
У час паўстання 1863-1864 гадоў прадстаўнік на Захадзе польскага Нацыянальнага ўрада, супрацоўнічаў з партыяй «белых».
Старшыня гісторыка-літаратурнага таварыства ў Парыжы. Пераехаў у Галіцыю, у 1876 заснаваў у Кракаве Музей Чартарыйскіх.
Памёр 23 чэрвеня 1894 года.
1896 год. Нарадзіўся Яраслаў Кастыцэвіч (1896-1971).
Беларускі педагог, грамадскі і царкоўны дзеяч.
Адзін з арганізатараў і дырэктар Беларускай дзяржаўнай гімназіі ў Бельску Падляскім, дырэктар беларускага ліцэю.
У Бельску Падляскім на будынку ліцэю імя Браніслава Тарашкевіча ў яго гонар усталявана мемарыяльная дошка. Яго імя носіць комплекс школ з дадатковым навучаннем беларускай мовы ў Бельску Падляскім.
Памёр 1 красавіка 1971 года.
1901 год. Нарадзіўся Аляксандр Крыт, вядомы як айцец Андрэй (1901-1983).
Рэлігійны і грамадскі дзеяч беларускага замежжа.
Змагар за беларушчыну, праваслаўны святар, іерарх Беларускай аўтакефальнай праваслаўнай царквы.
Член Згуртавання беларусаў Вялікай Брытаніі, ЗША. Святар у прыходзе Жыровіцкай Божай Маці ў Кліўлендзе (штат Агаё).
Памёр 21 мая 1983 года.
1916 год. Адбыўся суд па справе аб катастрофе лайнера “Тытанік”
“Тытанік” затануў падчас свайго першага рэйса, у ноч з 14 на 15 красавіка 1912 года ў паўночнай частцы Атлантыкі.
Ён сутыкнуўся з айсбергам і праз 2 гадзіны 40 хвілін затануў. Ён меў на борце 1316 пасажыраў і 891 члена экіпажа, усяго 2207 чалавек (62% планавай загрузкі).
Катастрофа “Тытаніка” стала легендарнай і з’явілася адным з самых буйных у гісторыі караблекрушэнняў. Усяго загінула 1496 чалавек.
Параход “Карпат” падабраў 711 выратаваўшыхся чалавек.
Суддзі пастанавілі, што “карабель затануў з прычыны сутыкнення з айсбергам, выкліканага празмернай хуткасцю, з якой яго вялі”.
Маральнаму асуджэнню падвергнуўся Стэнлі Лорд – капітан парахода “Каліфорнія”, які, на думку экспертаў, знаходзіўся за 6 міль ад месца трагедыі. Ён быў абвінавачаны ў самым страшным па марскіх законах злачынстве – неаказанні дапамогі людзям.
Толькі пасля смерці Лорда, у 1962 годзе, высветлілася, што ён – невінаваты.
1918 год. У Магілёве нарадзіўся Рыгор Бярозкін (1918-1981).
Беларускі літаратуразнавец, крытык, журналіст.
Вучыўся на педрабфаку ў Магілёве, на літаратурным факультэце МДПІ.
Працаваў у часопісе «Полымя рэвалюцыі», у кабінеце маладога аўтара пры Саюзе пісьменнікаў, у газеце «Літаратура і мастацтва».
Арыштаваны НКУС БССР у красавіку 1941. Знаходзіўся пад следствам у Мінску. 26 чэрвеня 1941 уцёк з-пад канвоя. Ваяваў пад Сталінградам, Кіевам, у Карпатах.
Пасля вайны быў карэспандэнтам газеты савецкай ваеннай адміністрацыі ў Германіі «Советское слово».
Паўторна арыштаваны 9 жніўня 1949 года і ў 1950 асуджаны на 10 гадоў лагераў. Знаходзіўся ў зняволенні ў Карагандзінскай і Омскай абласцях. У 1955 годзе вызвалены.
Працаваў у часопісе «Советская Отчизна», газеце «Літаратура і мастацтва», у бюлетэне «Помнікі гісторыі і культуры Беларусі». Шмат публікаваўся, імкнуўся аднавіць імёны рэпрэсаваных паэтаў.
Памёр 1 снежня 1981 года. Пахаваны на Усходніх могілках Мінска.
1939 год. У п. Брожа Бабруйскага раёна нарадзіўся Міхаіл Болбас.
Беларускі вучоны ў галіне эксплуатацыі аўтамабільнага транспарту, заслужаны работнік адукацыі Беларусі.
Амаль усё жыццё прысвяціў працы ў Беларускім нацыянальным тэхнічным універсітэце. Прайшоў шлях ад аспіранта да прафесара, ад намесніка дэкана да прарэктара БНТУ, рэктара Рэспубліканскага інстытута інавацыйных тэхналогій БНТУ.
М. Болбас – апошні справа
1941 год. Пачалася 23-х дзённая абарона Магілёва ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў.
Трывала да 26 ліпеня. Абаронцы Магілёва скавалі значныя войскі гітлераўцаў і развеялі міф пра іх непераможнасць.
Вакол горада сканцэнтраваліся часткі 13-й савецкай арміі – 61-ы стралковы (53, 110 і 172 дывізіі), 20-ы механізаваны, 4-ы паветрана-дэсантны корпусы, рэшткі 8-10 дывізій – усяго каля 100 000 салдат і афіцэраў. Сам горад абараняла 172-я дывізія М. Раманава.
10-11 ліпеня вермахт пачаў фарсіраваць Дняпро сіламі 24, 46 і 47 матарызаваных корпусаў. 12 ліпеня нямецкая танкавая дывізія Модаля імкнулася прарвацца да Магілёва з боку Бабруйска. Тут, на Буйніцкім полі, абарону трымаў 388 стралковы полк С. Куцепава 172-й дывізіі. Пасля цяжкага 14-гадзіннага боя пад Буйнічамі немцы адступілі і пакінулі 39 падбітых сваіх танкаў і бронемашын. У раёне Старого Быхава нямецкая 4-я танкавая дывізія прарвалася да Крычава. 14 ліпеня авангард 3-й танкавай дывізіі абайшоў Магілёў і захапіў Чавусы. На гэтым скончылася акружэнне Магілёва. Пасля штурма (17-25 ліпеня) і вулічных баёў, 23-24 ліпеня савецкія войскі пачалі пакідаць Магілёў. У ноч на 26 ліпеня нямецкія войскі ўвайшлі ў горад.
Падзеі, звязаныя з абаронай Магілёва адлюстраваныя ў фільмах «Дняпроўскі рубеж», «Бітва за Маскву», «Жывыя і мёртвыя». У памяць аб баях 172 стралковай дывізіі ў 1995 годзе адкрыты мемарыяльны комплекс «Буйніцкае поле».
1941 год. Урад БССР пераехаў з Магілёва ў гарадскі пасёлак Лёзна.
У Магілёве ўрад знаходзіўся з 25 чэрвеня да 3 ліпеня. Прыкладна ў гэты час недзе згубіўся з будынка абкама партыі Крыж Еўфрасінні Полацкай. З Лёзна ўрад пераехаў ў Рослаўль Смаленскай вобласці, потым – у Гомель, потым – у Маскву.
У гэтым будынку размяшчаўся ўрад БССР 25 чэрвеня-3 ліпеня 1941 года
1944 год. Падчас аперацыі “Баграціён” савецкія войскі вызвалілі Мінск ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў.
Зараз у гэты дзень святкуецца Дзень Незалежнасці Рэспублікі Беларусь.
Вялікую дапамогу войскам аказвалі беларускія партызаны, якія ўладкоўвалі засады на шляхах адыходу немцаў, грамілі варожыя штабы і асобныя часткі, захоплівалі пераправы, знішчалі масты. Да 12 ліпеня групоўка нямецка-фашысцкіх сіл пад Мінскам была ліквідаваная. Па савецкіх дадзеных, з нямецкага боку страты склалі звыш 70 000 чалавек забітымі і каля 35 000 палоннымі (у тым ліку 12 генералаў).
Ліквідацыя мінскай групоўкі немцаў, у давяршэнні да разгрому віцебскай і бабруйскай груповак, стварыла спрыяльнае становішча для далейшага наступлення галоўных сіл савецкіх войскаў на захад. Былі нанесены моцны ўрон нямецкім дывізіям. У стратэгічным фронце ворага быў прабіты шырокі пралом працягласцю да 400 км, 30 непрыяцельскіх дывізій былі знішчаны або адрэзаны. Войскі Чырвонай Арміі атрымалі магчымасць імкліва прасоўвацца да заходніх межаў Савецкага Саюза.
Мінск 3 ліпеня 1944 года. Мастак Валянцін Віктаравіч Волкаў
1958 год. Нарадзіўся Генадзь Лаўрэцкі.
Беларускі архітэктар і гісторык архітэктуры. Кандыдат мастацтвазнаўства. Узначальвае архітэктурна-мастацкі савет Беларускага экзархату Рускай праваслаўнай царквы.
Навуковы кіраўнік і аўтар праектаў рэстаўрацыі помнікаў архітэктуры Віцебскай Дабравешчанскай царквы, Гродзенскай Барысаглебскай царквы, Полацкай Спаскай царквы (прырабіў цыбулепадобны купал, пакрыты пазалотай, якой там ніколі не было).
Вельмі крытыкуецца гісторыкамі, архітэктарамі (А. Краўцэвіч, А. Астаповіч, У. Папруга), якія ўказваюць на тое, што У. Лаўрэцкі выйшаў за межы сваёй кампетэнцыі па рэстаўрацыі шэрагу помнікаў.
Суаўтар мемарыяла ахвярам трагедыі на Нямізе (2000).
2009 год. У Магілёве адкрыты мемарыял дзецям ваенных гадоў «Дзеці міра – дзецям вайны».
Размяшчаецца на вуліцы Лазарэнкі. Аўтары праекта – мінскія архітэктар І. Марозаў і скульптар У. Слабодчыкаў.
Мемарыял тэматычна звязаны з размешчаным побач помнікам воінам-вызваліцелям, што робіць іх адзіным комплексам-ансамблем. Пабудаваны на ахвяраванні жыхароў Беларусі.
Па дадзеных брытанскіх навукоўцаў, два велізарныя айсбергі, якія адкалоліся ад шэльфавага ледніка Бранта ў Антарктыдзе, паволі набліжаюцца да суднаходных раёнаў Атлантычнага акіяна.
На тое, каб раскалоцца і цалкам растаць, у гэтых гігантаў могуць спатрэбіцца дзесяцігоддзі, паведамляе The Seattle Times.
Памеры ледзяных груд сапраўды ўражваюць. Меншы айсберг мае плошчу памерамі з Лондан, а гэта 1600 квадратных кіламетраў – таксама гэта як Бабруйскі раён. А другі, большы, прыкладна ў два разы яго пераўзыходзіць – гэта як тры паўночных раёны Магілёўскай вобласці – Круглянскі, Шклоўскі і Горацкі разам узятыя.
Каб праплысці вакол апошняга айсберга, навукова-даследчаму судну “Дыскаверы” спатрэбіліся суткі.
У дадзены момант акіянскія плыні і вецер павольна выносяць абодва айсберга на поўнач. На думку навукоўцаў, ад ледзяных груд паступова будуць адколвацца кавалкі паменш, якія могуць уяўляць сур’ёзную небяспеку для караблёў, якія праходзяць у Атлантычным акіяне.
Ад шэльфавага ледавіка Антарктыды адкалоўся айсберг у 1 500 квадратных кіламетраў. Гэта як плошча Лондана, паведамляе партал Science Alert са спасылкай на Антарктычную службу Вялікабрытаніі.
Айсберг таўшчынёй 150 метраў аддзяліўся ад шэльфавага ледніка Бранта. Першыя разрывы на шэльфе былі знойдзены вучонымі яшчэ 10 гадоў назад.
Навукоўцы лічаць, што адколіна не звязана з кліматычнымі зменамі, што гэта вынік натуральнага руху льда. Спецыялісты працягнуць адсочваць рух новага айсберга і нададуць яму імя.
У 2022 годзе ад Антарктыды ўжо адколваліся гіганцкія айсбергі: адзін на пачатку года меў плошчу 1 270 квадратных кіламетраў (гэта як плошча Горацкага раёна), другі – у маі – 4 320 квадратных метраў, што амаль ўдвая перавышае плошчу самага вялікага ў Магілёўскай вобласці Быхаўскага раёна (2 240).
Навукоўцы канстатуюць, што плошча марскога лёду ў Антарктыцы рэкордна зменшылася ў другі раз за 5 апошніх гадоў.
