Абноўлена: Журналісты і праваабаронцы абвяргаюць смерць зняволенага па палітычных матывах у жодзінскай турме. Выглядае, што сям’я дала непраўдзівую інфармацыю дзеля палітычнага прытулку ў Швецыі.
Сёння mogilev.media пісалі:
“Выданне Mediazonaby.com паведаміла пра смерць яшчэ аднаго чалавека, асуджанага ў Беларусі па палітычных артыкулах. З уласных крыніц выданне даведалася, што асуджаны ў 2022 годзе мужчына памёр 2 жніўня. Ён не быў прызнаны палітвязнем праваабарончымі арганізацыямі, яго імя не паведамляецца дзеля бяспекі сям’і. Прычына смерці – унутрымазгавое кровазліццё, спалучанае з артэрыяльнай гіпертэнзіяй, як паказана ў дакументах.
У лістападзе 2022 года памерлы мужчына быў прыгавораны да 3 гадоў калоніі па артыкулах аб распальванні варожасці (частка 1 артыкула 130 КК), масавых беспарадках (частка 2 артыкула 293 КК), закліках да дзеянняў супраць нацыянальнай бяспекі (частка 3 артыкула 361, КК) “паклёпе” на Лукашэнку (частка 2 артыкула 367 КК), абразе прадстаўніка ўлады (артыкул 369 КК).
Нагадаем, 20 лютага гэтага года ў магілёўскай калоніі №15 памёр палітзняволены Ігар Леднік, у якога была другая група інваліднасці.
Цяпер жа з’явілася абвяржэнне.
Журналісты “Нашай нівы” высветлілі, што “памерлы мужчына, падобна, не меў дачынення да палітыкі, а людзі, якія распаўсюджваюць гэтую інфармацыю, спрабуюць падмануць медыя.” Выданне звяртае ўвагу на прыкметы падробкі ў пасведчанні аб смерці, апублікаваным сваякамі мужчыны.
Несупадзенні ў пададзенай сваякамі інфармацыі выклікалі пытанні і ў праваабаронцаў. “Вясна” піша: “Па інфармацыі «Вясны», судоў па такіх артыкулах у лістападзе 2022 годзе не было. Больш за тое, за «заклікі да санкцый» паводле арт. 361 КК пачалі судзіць толькі з 2023 года. Паведамлялася, што яго судзіў адзін з раённых судоў, але такія справы звычайна разглядаюць вышэйшыя суды.”
Як мяркуюць даследвальнікі, прычынай уводу ў зман прадстаўнікоў СМІ з боку родных памерлага (верагодна, па натуральных прычынах) стала імкненне атрымаць палітычны прытулак у Швецыі.
Дзень Кастрычніцкай рэвалюцыі.Дзяржаўнае свята ў Беларусі.
У 1917 годзе, а 21:45 у Петраградзе халастым стрэлам крэйсера «Аўроры» пачалася Вялікая Кастрычніцкая сацыялістычная рэвалюцыя, Кастрычніцкі пераварот (25-26 кастрычніка / 7-8 лістапада 1917).
У 2 гадзіны ночы Часовы ўрад быў арыштаваны.
Краіна, між тым, аб крутых пераменах не падазравала. У Петраградзе ў оперы “Дон Карлас” спяваў Фёдар Шаляпін, у Маскве ў Мастацкім тэатры давалі “Гора ад розуму”, у якім бліскалі Канстанцін Станіслаўскі, Васіль Качалаў, Іван Масквін. Там жа ў Маскве праходзіў першы бенефіс Аляксандра Вярцінскага.
Бальшавікі, што рваліся да ўлады, дэкларавалі: пабудову справядлівага грамадства, выкараненне эксплуатацыі чалавека чалавекам, роўнасць людзей у правах і абавязках, барацьбу супраць войнаў, сусветную сацыялістычную рэвалюцыю.
У той жа дзень адкрыўся II з’езд Саветаў рабочых і салдацкіх дэпутатаў, які прыняў пастанову пра пераход улады ў краіне да саветаў, сфарміраваў урад на чале з У. Леніным, абраў Цэнтральны Выканаўчы Камітэт, прыняў першыя дэкрэты аб міры, аб зямлі.
Архітэктар,прадстаўнік класіцызму, прафесар Віленскага ўніверсітэта.
Аўтар рэканструкцыі касцёла Святых Янаў у Вільні, праектаў палацаў у Яшунах, Тускуленах, Жылічах, будынкаў гімназій у Слуцку, Камянцы Падольскім і Свіслачы, вучылішчаў у Бабруйску, Невелі, Мазыры і іншых.
Найбольш удалым яго творам лічыцца помнік позняга класіцызму евангелічна-рэфармацкая царква ў Вільні.
Аўтар першага ў Беларусі і Літве падручніка тэорыі архітэктуры «Пачаткі архітэктуры для акадэмічнай моладзі», артыкулаў пра выкладанне архітэктуры, даглядання за садамі і паркамі.
Памёр 7 красавіка 1860 года.
Палац ў Жылічах (Кіраўскі раён), upload.wikimedia.org
1896 год. НарадзіўсяМіхась Чарот(Міхаі́л Кудзелька).
Беларускі паэт, драматург, празаік, рэдактар, грамадскі дзеяч.
Адзін з лідараў беларускай савецкай літаратуры 1920-х гадоў, пачынальнік беларускага імажынізму.
Настаўнічаў, спяваў у хоры У. Тэраўскага пры «Беларускай хатцы», быў старшынёй тэатральнай суполкі «Маладзік», Таварыства працаўнікоў беларускага мастацтва, выконваў ролі ў трупе У. Галубка, працаваў рэдактарам газеты «Савецкая Беларусь», двухтыднёвіка «Чырвоная Беларусь», загадчыкам літаратурнага сектара Дзяржаўнага выдавецтва БССР. Сустваральнік літаратурнага аб’яднання «Маладняк».
Пісаць пачаў у 13-гадовым узросце. Аўтар шматлікіх зборнікаў вершаў, паэм, паэм-фантазій, зборнікаў апавяданняў, п’ес.
Вершам «Суровы прыгавор падпісваю першым» далучыўся да публічнага асуджэння рэпрэсіраваных беларускіх пісьменнікаў.
Арыштаваны ў 1937 годзе, прыгавораны да расстрэлу. Расстраляны ў ноч з 29 на 30 кастрычніка 1937 года.
Іменем паэта названы вуліцы ў Мінску, Гродне, Маладзечне і Рудзенску. У апошнім, на будынку Дома культуры прымацавана мемарыяльная дошка.
Дзеяч беларускага нацыянальна-культурнага руху, краязнавец, публіцыст.
Арганізатар і настаўнік першай беларускай школы ў в. Пералёўка на Гомельшчыне, дзеяч і прапагандыст пашырэння беларускай школы ў Гомельскай губерні, якая тады ўваходзіла ў РСФСР.
Сакратар бюро выкладчыкаў беларусазнаўства ў Мінску (1924). Аўтар артыкулаў па пытаннях педагогікі, культуры, краязнаўства і беларусізацыі ў часопісах «Асвета», «Наш край», газетах.
Член прэзідыума Цэнтральнага бюро краязнаўства ад Гомельскай акругі.
Кандыдат гістарычных навук. Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, партызанскагу руху.
Працаваў у інстытутах гісторыі партыі пры ЦК КПБ, гісторыі АН Беларусі. Даследаваў гісторыю падпольнага і партызанскага рухаў у часы Другой сусветнай вайны.
Уролаг, доктар медыцынскіх навук, лаўрэат Дзяржаўных прэмій СССР і БССР, акадэмік.
Працаваў у розных медыцынскіх установах, рэктарам Беларускага інстытута удасканалення медыкаў, міністрам аховы здароўя (1966-1986), загадчыкам кафедры уралогіі Мінскага медінстытута (1987-1991).
Даследаваў прыроджаныя заганы развіцця ніжніх мачавых шляхоў, палавых органаў, прыроджаныя анамаліі нырак, праблемы лячэння анкалагічных захворванняў.
Зрабіў першую ў Беларусі перасадку ныркі. Падрыхтаваў 6 дактароў і 19 кандыдатаў медыцынскіх навук.
Памёр 12 чэрвеня 2001 года.
У яго гонар названа 4-я гарадская клінічная бальніца г. Мінска.
Служыў ваенным журналістам, карэспандэнтам газеты «Во славу Родины».
Аўтар 16 зборнікаў вершаў.
Пераклаў на рускую мову шэраг вершаў і паэм М. Аўрамчыка, А. Астрэйкі, Р. Барадуліна, А. Вялюгіна, С. Грахоўскага і іншых.
Памёр 14 лістапада 2008 года.
1940 год. У Магілёве адкрыўся кінатэатр “Радзіма”.
Пра гэта напісала “Савецкая Беларусь” 11 лістапада 1940 года.
Само будаўніцтва скончылася ў сярэдзіне жніўня 1940.
Пабудаваны ў межах плана пераноса сталіцы БССР у Магілёў.
1948 год. У Германіі на эміграцыі загінуў у аўтакатастрофеХведар Ільяшэвіч. Беларускі паэт, грамадскі дзеяч.
Выкладаў у Віленскай беларускай гімназіі, друкаваўся ў беларускіх часопісах.
Хадзіў па вёсках, распаўсюджваў ідэі беларускасці, літаратуру.
Па палітычных матывах двойчы арыштаваны польскімі ўладамі, быў вязнем Лукішскай турмы.
Абараніў дысертацыю «Друкарня дома Мамонічаў у Вільні» на ступень магістра філасофіі.
Падчас вайны дзеяч Беларускага камітэта, з вясны 1943 года старшыня Беларускага нацыянальнага аб’яднання ў Беластоку, адзін з арганізатараў беларускага школьніцтва на Беласточчыне, рэдактар штотыднёвіка «Новая дарога».
Аўтар артыкулаў пра М. Забэйду-Суміцкага, Ф. Аляхновіча, У. Жылку і іншых беларускіх дзеячоў культуры.
З 1944 года на эміграцыі ў Германіі. Займаўся педагагічнай і выдавецкай дзейнасцю, уваходзіў у кіраўніцтва Беларускай незалежніцкай партыі. Удзельнічаў у Другім Усебеларускім кангрэсе.
Зараз БелАЗ кантралюе амаль 30% рынку кар’ерных самазвалаў грузападымальнасцю больш за 90 тон і ўваходзіць у лік сямі вядучых сусветных канцэрнаў па вытворчасці кар’ернай тэхнікі.
За гісторыю прадпрыемства тут выпушчана звыш 130 тысяч адзінак кар’ернай тэхнікі – гэта нашмат больш яго асноўнага канкурэнта, кампаніі Caterpillar.
У 2013 годзе завод прадставіў самы вялікі ў свеце самазвал «БелАЗ-75710» грузападымальнасцю 450 тон.
У “БелЛАЗ-Холдынг” уваходзяць ААТ “Кузлітмаш”, Магілёўскі вагонабудаўнічы завод, Старадарожскі механічны завод, Магілёўскі аўтамабільны завод і іншыя.
Выступаў за клубы «Дынама» (Мінск), «Ювентус» (Турын), «Лечэ» (Італія), «Гамба Осака» (Японія), «Адэвольд» (Швецыя) і іншых.
У чэмпіянатах СССР правёў 220 матчаў, забіў 31 гол, у еўрапейскіх кубкавых турнірах правёў 36 матчаў, за зборную СССР/СНД – 77 матчаў. У 1992-1994 гадах выступаў за зборную Беларусі.
Працаваў трэнерам італьянскіх «Ананьі Фантана», «Пантэдэру», «Крас», галоўным трэнерам маскоўскага «Тарпеда-Металург», падмаскоўнага «Віднае», літоўскай «Дайнава», у італьянскай дзіцячай школе ў Каперціна, у філіяле футбольнай акадэміі клуба «Ювентус».
Чэмпіён СССР (1982), фіналіст Кубка СССР (1987), віцэ-чэмпіён Еўропы (1988), уладальнік Кубка Італіі і Кубка УЕФА (1990).
У гонар футбаліста заснаваны Клуб Сяргея Алейнікава.
football-pitch.ru
1989 год. Створаны Дом-музей дзеда Талаша ў вёсцы Навасёлкі Петрыкаўскага раёна.Размешчаны ў хаце Васіля Талаша, пабудаванай ім у 1918-1920 гадах.Васіль Талаш (1844-1946) – удзельнік партызанскага руху ў савецка-польскай і Вялікай Айчыннай войнах, народны герой, герой аповесці Якуба Коласа «Дрыгва», самы стары ўдзельнік Вялікай Айчыннай.
У музеі на 63 м² размешчана каля 500 прадметаў асноўнага фонду і 360 навукова-дапаможнага. Экспазіцыя мае раздзелы: сям’я дзеда Талаша; Дзед Талаш і аднавяскоўцы; 125–130-ая партызанскія брыгады.
Чэрыкаўскі прадпрымальнік і дэмакратычны актывіст Дзмітрый Іваноў неаднаразова затрымліваўся і атрымліваў штрафы – пісалі. За каментарый, пакінуты пад відэа са сцэнай дзе жодзінскі міліцыянт Мікалай Бараноўскі наводмаш б’е жанчыну па твары, ён атрымаў паўтара гады “хатняй хіміі” і абавязак заплаціць “маральную шкоду” ў 1000 рублёў.
Інцыдэнт са збіццём жанчыны адбыўся ў Жодзіна 13 верасня 2020 года. На акцыі пратэста маёр міліцыі Мікалай Бараноўскі пабачыў жанчыну, якая здымала яго на мабільны тэлефон. Адным ударам ён выбіў у жанчыны тэлефон з рук, а другі нанес у твар так, што жанчына рухнула на зямлю.
Следчы камітэт Мінскай вобласці адмовіў у крымінальнай справе супраць Бараноўскага, абгрунтаваўшы гэта тым, што “выкананы ўмовы і не перавышаны межы прымянення фізічнай сілы, а прычыненая шкода суразмерана сіле пераадольванага процідзеяння, у тым ліку меркаванага”, а Бараноўскі “дзейнічаў ва ўмовах абгрунтаванай прафесійнай рызыкі або крайняй неабходнасці”.
Вось як апісваў інцыдэнт сам міліцыянт на судзе, падчас камунікацыі з адвакатам.
– Вы свидетельствовали в показаниях, что видели женщину, у которой в руках был предмет и вы приняли решение его…
– Выбить.
– Выбить? Ну и как, выбили?
-Так.
– И какой это был предмет?
– Телефон.
– Выбили из руки, а по лицу попадали?
– Вас какой удар интересует? Правой ладонью выбил предмет, который посчитал возможно опасным для своей жизни и здоровья, а левой ладонью применил задержание.
– Задержание по лицу?
– Ладонь пошла вскользь по ушной раковине и к шее, насколько я помню. Я планировал просто схватить.
