На будынку музея, у якім яшчэ не так даўно знаходзіўся філіял Беларусбанка, сапсавалі шыльду з падсветкай. І гэта адбылося ўжо не ўпершыню.
Ужо другі раз шыльду з неонавай падстветкай ў форме герба Крычава на будынку музея псуюць мінакі. Першы раз адміністрацыя музея ўспрыняла гэта як выпадковасць, але ў другі – не як супадзенне, а планамернае хуліганскае дзеянне. Кожны рамонт шыльды каштуе добрыя грошы для мясцовага бюджэта.
Адміністрацыя музея звярнулася з заявай у міліцыю, для таго каб знайсці парушальніка. Прычым выпадкі вандалізм у горадзе і раёне не рэдкасць, а выпадак з шыльдай не з’яўляецца выключэннем з правілаў – паведамляе мясцовая газета “Крычаўскае жыццё”.
P.S. Хуліганства альбо не – да канца сказаць цяжка. Ёсць верагоднасць, што ў пагоне за таннай славай і паказухай працы мясцовыя чыноўнікі (а сярод іх і дырэктар музея Мішчанка) лепяць шыльды (і не толькі іх) з вельмі танных і нетрывалых матэрыялаў. Гэта ў сваю чаргу прыводзіць да таго, што усё прыходзіцца перарабляць і траціць дадатковыя грошы з мясцовага бюджэту.
Очередной набор “рекрутов” прошел в Славгородском районе
Ряды партии “Белая Русь” пополняются так стремительно, что просто дух захватывает.
Не остался в стороне от поголовного вступления в партию Славгородский район.
На фотографиях, размещенных на сайте районной газеты, видно, что в члены “Белой Руси” рвется и стар и млад.
Церемония вручения членских билетов прошла в районном музее.
Участие в ней приняли не только белорусские, но и российские общественные и полуобщественные организации.
Финальным аккордом торжества стало посещение выставки художников объединения “Русская Атлантида”.
Если учесть то, что мифический остров-государство, в свое время, был поглощен океаном и бесследно исчез, трактовать название объединения живописцев можно с разных точек зрения.
Впрочем, у членов “Белой Руси” разных точек зрения не может быть по определению.
На уяздных кампазіцыях абодвух райцэнтраў, якія не адрозніваюцца высокім мастацкім густам, пазначана няправільна дата заснавання мастэчак. І гэта нягледзячы на тое, што сапраўдны час заснавання Хоцімска і Краснаполля гісторыкам вядомы, але мясцовыя ўлады ігнаруюць даследаванні прафесійных даследчыкаў.
На ўяздным знаку Хоцімска, а таксама на сайце мясцовага райвыканкама заснаванне раённага цэнтра адносяць да 1430 года. Сапраўды, доўгі час была прынята думка аб тым, што гэты населены пункт вядзе сваю гісторыю з першай паловы XV стагоддзя.
Але гістарычныя даследаванні паказваюць абсалютна іншую карціну мінуўшчыны. Насамрэч Хоцімск быў заснаваны надзе на рубяжы XVІІ-ХVІІІ стагоддзяў, калі пасля заключэння ”вечнага міру” паміж Рэччу Паспалітай і Расіяй у 1686 годзе памежная зона абедзьвух дзяржаў перастае быць тэрыторыяй ваенных канфліктаў і пачынае актыўна асвойвацца.
Нягледзячы на тое, што гісторыкі знайшлі матэрыялы пра сапраўдны час заснавання мястэчка, на ўяздным знаку Хоцімска дагэтуль пазначаецца няправільная дата. І гэта нягледзячы на тое, што вясной гэтага года на мясцовым узроўні зацыкліліся на ўяздных знаках: іх актыўна фарбавалі і нават абвясцілі конкурс на стварэнне новай кампазіцыі знака, пра што пісалі mogilev.media.
У Краснаполлі таксама карціна падобная. На галоўным уяздным знаку пазначана дата заснавання мастэчка — 1707 год. На сённяшні дзень існуе некалькі варыянтаў аднаго падання, што Краснаполле нібыта ўзнікла недзе падчас руска-шведскай вайны (1700–1721) і звязаваюцца з ваеннымі падзеямі, якія адбываліся на ўсходзе Рэчы Паспалітай.
Адпаведна такім жа чынам тлумачыцца і назва горада. Сённяшні райцэнтр атрымаў сваю назву нібыта ад жорсткіх баёў паміж шведамі і рускімі войскамі, маючы пад увагай колер зямлі ад пралітай крыві, хаця, між іншым, гісторыя не ведае пра якія-небудзь баі паміж рускімі і шведскімі войскамі на левабярэжжы Сожа (дзе знаходзіцца райцэнтр Краснаполле).
Насамрэч Краснаполле было заснавана ў 10–20-х гадах XVIII стагоддзя і звязана не з падзеямі Паўночнай вайны на тэрыторыі ўсходняй Беларусі, а з магутным працэсам асваення памежжа Рэчы Паспалітай і Расійскай дзяржавы, які распачаўся на пачатку XVIII стагоддзя.
“Пасля такога матча хочацца закрыцца ў нумары і проста пасядзець” – выказаўся пра пераможную гульню форвард магілёўскай каманды.
Футбольны клуб “Днепр” перамог “Асіповічы” ў заключным, 34-м туры Першай лігі Чэмпіяната Беларусі па футболе і заваяваў месца ў Вышэйшай лізе на наступны сезон – паведамляе прэс-служба каманды. “Днепр” заняў выніковае другое месца ў розыгрышы, саступіўшы дзяржынскаму “Арсеналу” восем балаў, і атрымаў прамую пуцёўку ў элітны дывізіён.
У спіну магілёўскай каманды “дыхаў” Віцебск, з якім “Днепр” набраў аднолькавую колькасць балаў. Адзіны гол у пераможнай, фінальнай гульні з “Асіповічамі” забіў форвард Юрый Клачкоў (на фота). Вось як ён пракаментаваў гульню і фінал Першай лігі.
“Шчыра кажучы, пасля такога матчу хочацца закрыцца ў нумары і проста пасядзець. Бо мы агідна правялі матч. Гэта змазала агульныя ўражанні і эмоцыі наконт выхаду ў Вышэйшую лігу. У прынцыпе, я ўпершыню ў жыцці з камандай выконваю задачу. Да гэтага ў мяне такога не было. Таму ў мяне змешаныя эмоцыі. Я быццам і нічога не адчуваю, бо я ніколі раней не перажываў такога.
На нас ляжаў вялікі цяжар адказнасці, бо «Віцебск» дыхаў нам у спіну. Таму ў апошніх матчах прысутнічала нервовасць. Гэта нас скоўвала, усё ж у нас вельмі маладая каманда. У нас па сутнасці на полі было тры футбалісты старэйшыя за 2000 год нараджэння. Таму апошнія гульні нам і даліся цяжка. Самае галоўнае, што мы выйшлі і выйгралі. Так – на жылах, так – сціснуўшы зубы, але гэта матч за выхад у Вышэйшую лігу. Я лічу, што мы заслужана выйшлі ў Вышэйшую лігу! А «Віцебску» я пажадаю поспехаў у стыкавых матчах, мы чакаем іх у Вышэйшай лізе.”
Белстат выдал статистику по номинальной начисленной средней заработной платеПо старой доброй традиции, Могилевская область оказалась в аутсайдерах.
И хотя наш регион отстал от Витебщины всего на восемь рублей, особого оптимизма цифры не вселяют: скорее уж “просела” Витебская область, чем “поднялась” Могилевщина.
Лидером по размерам зарплаты остается Минская область.
Как всегда неплохо идут дела в Гродненской, Гомельской и Брестской областях.
Злые языки продолжают утверждать, что проблемы экономики Могилевщины кроются в том, что пресловутую зарплату у нас выдают только лишь за присутствие сотрудника на рабочем месте, в то время как в благополучных регионах от работника требуют не стабильное протирание штанов, а реальную отдачу.
Дзяржаўная крама ў Крычаве, дзе барыжаць алкаголем, называецца вельмі паказальна — “Родны хмель”. Знаходзіцца яна недалёка ад аўтастанцыі і мясцовага рынку ў раёне так званай “Маскоўскай”, на досыць бойкім месцу.
На мясцовым узроўні не проста не робяць з тым, каб людзі сталі менш піць, а наадварот — каб піткоў пабольшала. Хмель мусіць стаць родным, каб такую “цёплую” назву ўспрынялі крычаўляне і пачалі актыўна набываць розныя алкагольныя напоі, папаўняючы мясцовы бюджэт.
Але для паказухі варта правесці два-тры дні ў год “дзень цвярозасці”, пагэтаму паведамленне пра гэтыя мерапрыемствы вешаецца на дзверы і пішацца вялікімі літарамі, каб бачылі як мясцовае чынавенства нібыта турбуецца за людзей.
Але да такога наймення крамы мала дзе дадумаліся, але ў Крычаве яна мала ў каго выклікае дысананс, а тым больш у “клапатлівых” дзяржаўных служачых мясцовага райвыканкама. Атрымліваецца, што родны кут ніяк не можа абыйсціся без роднага хмеля, бо іначай і не пражывеш у цяперашняй суворай беларускай рэчаіснасці.
Антысавецкае паўстанне, якое адбывалася на тэрыторыі сённяшняга Слаўгарадскага раёна, дзейнічала не адзін год і нават мела свой штаб. А кіраўніцтва выступленнем, асноўнай сілай якога былі мясцовыя сяляне, прыпісваюць прапойскаму творцу і грамадска-палітычнаму дзеячу Аляксандру Вазілу.
Не толькі кулакі, але і сераднякі ва Усходняй Беларусі (уключанай у склад РСФСР) добра зведалі палітыку “ваеннага камунізму” і асабліва “харчразвёрстку”, калі ў сялянаў адбіралі ўвесь хлеб, бульбу і іншыя прадукты. Гэта апустошвала вёску, выклікала голад. Эканамічны авантурызм бальшавікоў, гвалтоўнае стварэнне камун і саўгасаў, рабаўніцтва – гэтыя і іншыя прычыны прымушалі глядзець сялян у бок лесу, уздымаць хвалю паўстанняў. Іх саюзнікамі ў барацьбе з савецкай уладай былі 4 тысячы дэзэрціраў, якія былі ў аддзелах зялёных ва ўсходняй частцы Беларусі і не жадалі ваяваць за бальшавіцкі ўрад.
Адкуль звесткі пра паўстанне і яго прычыны
У савецкай гістарыяграфіі антыбальшавіцкі рух меў назву “бандытызм”, “банды”, “нацыяналісты” і г.д. Аднак гэта звычайная вёска, з дапамогай партызан (так званых “зялёных”) імкнулася адстойваць свае інтарэсы. У 1918-1919 гг. адбыўся цэлы шэраг антысавецкіх выступленняў на тэрыторыі Усходняй Беларусі. Сярод антысавецкіх паўстанняў на золку з’яўлення дзяржавы сялянаў і пралетарыяў належнае месца некалі зойме Прапойскае паўстанне, якое ахапіла тры чвэрці цяперашняга Слаўгарадскага раёна Магілеўскай вобласці. Звесткі пра Прапойскае паўстанне ўтрымліваюцца ў матэрыялах Прапойскага РК КПБ(б) за 1930 год, якія знаходзяцца ў дзяржаўным архіве Магілёўскай вобласці. Гэта старонка машынадрукаванага тэксту, якая з’яўляецца данясеннем мясцовага райаддзелу міліцыі ў райкам ад мая 1930 года аб “Палітстановішчы раёну”. Звязваючы тагачасны стан сялян (на 1930 год) з калектывізацыяй, у данясенні шмат кажыцца аб падзеях 1919-1920 гг. Прычым сама міліцыя ўжывае тэрмін “паўстанне”. У гэтым данясенні адзначаецца вёска Жалезінка Іванішчавіцкага сельсавету, у якой знаходзіўся штаб паўстання, што можа сведчыць аб добрай арганізацыі. Як было адзначана ў дакуменце яна была ўтворана за царскім часам. На думку органаў на 1930 год палову жыхароў вёскі складалі “кулакі” і моцныя сярэднякі, а другую палову – сярэднякі і беднякі.
Будынак дзяржаўнага архіва ў Магілёве, дзе захоўваюцца звесткі пра паўстанне.
Што цікава, то гэту вёску ў Прапойскім (сёння Слаўгарадскім) раёне заснавалі перасяленцы з Заходняй Беларусі і самі выкарчвалі лес, асушылі балоты і распрацавалі глебу. Пагэтаму невыпадкова, што менавіта ў Жалезінцы знаходзіўся штаб паўстання, бо жыхары катэгарычна не прымалі бальшавіцкіх рабункаў. Вось прозвішчы заснавальнікаў вёскі: Гоевы, Грамыкі, Грахоўскія, Іваноўскія, Пухоўскія. У большасці яны былі раскулачаны і высланы за межы Беларусі. На вялікі жаль гэта вёска сёння практычна знікла, бо ў ёй стала цяпер ніхто не жыве, хоць захавалася частка вёскі з хатамі і мясцовыя могілкі.
Мітынг у Прапойску з нагоды гадавіны Кастрычніцкай рэвалюцыі, 1918 год.
Паводле архіўнага дакумента паўстанне ахапіла тэрыторыю Прапойскага местачковага, Ржаўскага, Кульшыцкага, Іванішчавіцкага, Чэрнякоўскага, Васькавіцкага, Гайшынскага, Гіжэнскага сельсаветаў. Насельніцтва гэтых сельсаветаў падчас паўстання 1919-1920 гг. згодна з данясеннем “убівалі чырвонаармейцаў, адбіралі абмундзіраванне і снараджэнне”, але пры гэтым не наносілі ніякай шкоды мірнаму насельніцтву. Найбольш актыўнымі былі жыхары Кульшыцкага і Іванішчавіцкага сельсаветаў. Выступленні працягваліся да 1921 года, а ў Чэрняхоўскім, Іванішчавіцкім і Гайшынскім сельсаветах ажно да 1929 год.
Асноўнай прычынай паўстання быў пратэст супраць палітыкі “ваеннага камунізму” і гвалтоўных рэквізіцый харчавання, а таксама нацыянальны ўціск. У пачатку 1919 года рашэннем маскоўскіх бальшавіцкіх уладаў Віцебская, Смаленская, Магілёўская губерні былі вылучаныя з БССР і далучаныя да РСФСР. На гэтай тэрыторыі з боку мясцовага партыйнага і савецкага кіраўніцтва панавалі антыбеларускія настроі, непрыняцце беларушчыны.
Ці мог быць Аляксандр Вазіла ў авангардзе паўстанцаў?
На вялікі жаль пра Прапойскае паўстанне мала звестак і дагэтуль невядома хто кіраваў сялянскім выступленнем на тэрыторыі цэлага раёна. Паводле адной з версій краўніком паўстання мог быць, ураджэнец Прапойска, удзельнік рэвалюцыйнага руху, публіцыст і паэт Аляксандар Вазіла, але гэта вельмі спрэчна, тым больш што ніякіх прамых сведчанняў няма. Адметна, што Вазіла ўдзельнічаў на Першым Усебеларускім з’ездзе ў 1917 годзе, але выступіў супраць намеру абвясціць беларускую дзяржаўнасць. Ён адносіўся да так званых “абласнікоў”, якія анічога не мелі супраць нацыянальнага самавызначэння беларусаў, але толькі ў складзе Расійскай Фэдэрацыі. Менавіта Вазіла на Усебеларускім з’ездзе выступіў з палкай прамовай, у якой абгрунтоўваў сваю грамадска-палітычную пазіцыю наконт будучыні Беларусі. Вось яе фрагмент:
“Наш беларускі лёс занадта шчыльна пераплецены з лёсам усяе Расіі. Цэлыя стагоддзі мы жылі разам з усім рускім народам. Нашыя багацці, нашая праца і сіла блізка, вельмі блізка, спаяныя з усім рускім. І цяпер, калі непазбежная неабходнасць ставіць Беларусь у стан самавызначыцца, мы павінны ведаць – як і на якіх пачатках…
Выкарыстаўшы сапраўдную магчымасць, якая здараецца рэдка, Беларускі край мусіць самавызначыцца на пачатках шырокай аўтаноміі ў палітыка-адміністратыўных, эканамічных і культурна-нацыянальных адносінах – г.зн. стаць цэльнай вобласцю – з поўнымі правамі ў кіраванні сабою, у гаспадарчым жыцці і ў будаўніцтве сваёй беларускай культуры. І, будучы шырока аўтаномным народам, Беларусь павінна ўвайсці ў Вялікі Рускі Саюз, такімі чынам утварыўшы Фэдэратыўную Расійскую Рэспубліку…”.
Першы Усебеларускі з’езд каля будынку Мінскага гарадскога тэатра.
З прадмовы бачна, што Аляксандр Вазіла не верыў да канца ў самастойнае існаванне беларускага народа, бо знаходзіўся пад уплывам “заходнерускай” ідэалогіі і Беларусь уяўляў як частку Расіі, але з пашыранай аўтаноміяй. Пры гэтым ён не адмаўляў праву беларусаў на самавызначэнне, бо сам быў часткай народа. Вазіла па-свойму таленавіты, бо паходзіў з простага народу, але змог атрымаць адукацыю і браў удзел у агульнарасійскім рэвалюцыйным руху, за што быў на некаторы час нават сасланы ў Сібір, маючы пры гэтым усяго крыху больш за 20 год.
Ён таксама далучыўся да літаратурнай працы і нават выдаў у 1914 годзе ў зборнік паэзіі «Хвалі» («Волны»), які быў канфіскаваны цэнзурай (у кнізе была і аўтабіяграфічная частка пра жыццё ссыльных у Сібіры), а супраць супраць аўтара распачата судовая справа. Аляксандр Вазіла вядомы таксама і як публіцыст, што публікаваў свае матэрыялы ў перыядычных выданнях “Белорусская криница” і “Белорусский вестник”. Публіцыстычныя матэрыялы, як і паэзію пісаў выключна на рускай мове і друкаваўся пад рознымі псеўданімамі і крыптанімамі: Алек де Вазиллини; Клим Злобич; Правдолюб; Антон Хатыня; Саша Косматый; Аль-Вэ.
Нягледзячы на тое, што Аляксандр Вазіла нарадзіўся ва Усходняй Беларусі ён хутчэй за ўсё быў чалавекам рускай культуры і выхавання. Ён пабадзяўся па Расіі, сядзеў у царскіх турмах, мроіў пра сусветную рэвалюцыю, і пры гэтым забываўся на Беларусь. Але Беларусь усё роўна яго клікала і ён зрабіў свой унёсак у лес свайго роднага краю. Драма гэтага беларускага дзеяча ў тым, што з аднаго боку, Вазіла ўсведамляў сябе этнічна, а з другога быў носьбітам чужой свядомасці. Пры гэтым варта падкрэсліць, што ў яго пакрысе адбываўся прагрэс развіцця нацыянальнай свядомасці ў далейшым. Нездарма ў 1918 годзе Вазіла становіцца загадчыкам агітацыйна-выдавецкага пададдзела Беларускага нацыянальнага камітэту (Белнацкаму) і паралельна рэдактарам беларускамоўнага перыядычнага выдання «Чырвоны шлях», з якім супрацоўнічалі Янка Купала, Якуб Колас, Цішка Гартны і нават этноглаф Аляксандр Сержпутоўскі. Дарэчы, менавіта Белнацкам вёў агітацыйную, культурна-асветніцкую, выдавецкую працу, прапагандуючы ідэю стварэння беларускай савецкай дзяржавы і таксама непасрэдна ўдзельнічаў у абвяшчэнні ССРБ. З 1919 года Аляксандр Вазіла адыходзіць ад палітычнай дзейнасці, вяртаецца ў родны Прапойск (сённяшні Слаўгарад). І менавіта ў 1919 годзе выбухнула антыбальшавіцкае паўстанне на Прапойшчыне.
Ці мог чалавек з прасавецкімі поглядамі ўзначальваць сялянскае антыбальшавіцкае выступленне? Пытанне застаецца адкрытым, але хутчэй адказ будзе адмоўным чымся станоўчым. Беларускі дзеяч, які марыў пра сацыялістычную рэвалюцыі і пабудаванне новага дзяржаўнага ладу, наўрадці мог пайсці супраць сваіх жа перакананняў. Хоць момант глыбокага расчаравання ў працэсах, што пачалі адбывацца ў маладой савецкай дзяржаве адкідаць нельга.
У 1932 годзе Вазілу арыштоўваюць у Маскве, пасля прывозяць у Беларусь і абвінавачваюць у арганізацыі контррэвалюцыйнай арганізацыі ў Прапойскім раёне. Пасля яго ссылаюць у Казахстан, дзе ў 1937 годзе ён зноў быў арыштаваны, абвінавачваны ў антысавецкай дзейнасці і прывезены ва Уладзімірскі палітычны ізаятар, дзе паўторна абвінавачаны ў стварэнні падпольнай антысавецкай арганізацыі ўжо ў ізалятары. Урэшце яго растралялі 4 снежня 1937 года. Нельга выключаць што Вазілу падчас абвінаваўчага працэсу проста неапраўдана прыпісалі дзейнасць у Прапойскім выступленні, каб арыштаваць як небяспечнага элемента. Таксама можна дапускаць, што ён пад маральнымі і фізічнымі здзекамі рэпрэсіўнай савецкай машыны вымушаны быў прызнацца ў тым, чаго ніколі не рабіў. Пагэтаму вельмі сумнеўна, каб Аляксандр Вазіла сапраўды знаходзіўся ў авангардзе падзеяў 1919-1920-х гг. на Прапойшчыне, хоць да канца выключаць гэтую магчымасць нельга. Але каб з дакладнасцю адказаць на гэта пытанне трэба дадатковыя дакументы і глубокае вывучэнне жыццяпісу беларускага дзеяча з Прапойску.
Гэта быў не адзіны выпадак, а антысавецкая барацьба працягвалася да сярэдзіны 1930-х
Прапойскае антыбальшавіцкае выступленне было ва Усходняй Беларусі неадзіным. На Магілёўшчыне вядомыя таксама паўстанні 1919 года ў Чавусах, Горках і іншых месцах. Паводле інфармацыі з архіваў, антысавецкая партызанская барацьба на Магілёўшчыне працягвалася да сярэдзіны 1930-х гг. У пэрыяд 1921-1928 гг. дзейнічалі ўзброеныя атрады Пруднікава, Новікава, Казановіча, Рыжыкава-Бестужава, Ступакова, Агароднікава на тэрыторыях Гарадзішчанскага, Дасовіцкага, Махаўскага, Амхоўскага, Шчажэрскага, Таранаўскага, Мастоцкага, Машанацкага, Гаранскага, Бракаўскага, Пашкаўскага сельсаветаў Магілёўскага раёна. У савецкіх дакументах адзначана, што супраціў працягваўся да 1935 года на абшарах Гаранскага, Пашкаўскага, Мастоцкага, Таранаўскага і Махаўскага сельсаветаў.
Досыць цікавы выпадак адбыўся з сялянскім выступленнем пад Воршай. Савецкія вайсковыя ўлады ў Смаленску атрымалі загад выслаць у Воршу полк пяхоты, які дыслакаваўся ў Смаленску. Мэтай быў удзел у падаўленні сялянскага паўстання, якое выбухла ў ваколіцах Воршы. Калі жаўнеры даведаліся, што павінны вырушыць супраць паўстанцаў, то адмовіліся падпарадкоўвацца і зладзілі мітынг, на якім выказвалі антысавецкія прамовы. Прыбыўшы ў казармы палітычны камісар палка Голдман быў забіты. Аддзел ДПУ раззброіў збунтаваных жаўнераў. Аднак, улады адмовіліся ад масавых рэпрэсій супраць бунтаўнікоў і абмежаваліся ліквідацыяй палка”.
Зацемка ў польскамоўнай газеце пра паўстанне ў ваколіцах Воршы.
Гэты выпадак стаў настолькі гучны, што пра яго нават напісала польская прэса. У верасні 1925 года ў адной з польскіх газет з’явілася інфармацыя пра антысавецкае паўстанне ў ваколіцах Воршы і бунт бальшавіцкіх вайскоўцаў, якія былі высланыя на яго падаўленне.
Між іншым звесткі пра антыбальшавіцкія выступленні яскрава абвяргаюць тэзу савецкай гістарыяграфіі аб усеагульнай падтрымцы беларускім народам камуністычнай партыі бальшавікоў і савецкай улады наогул. Шэраг беларускіх савецкіх гісторыкаў раней сцвярджалі, што ў цэлым з палітычным супрацівам было скончана да 1922 года, а цалкам да сярэдзіны 1926 года. Аднак прыведзеныя факты паказваюць, што гэта хлусня і супраціў простых беларускіх сялянаў савецкім парадкам трываў доўга, бо настолькі непрымальнымі яны былі для тутэйшых беларусаў.
Заведомо ложное сообщение о готовящемся взрыве по достоинству оценено могилевским транспортным прокурором: он санкционировал заключение под стражу 26-летнего, ранее судимого минчанина.
Женщина работала на шинном комбинате, выезжала на заработки в ближнее и дальнее зарубежье, занималась ремесленничеством.
Последнее занятие перестало приносить доходы и теперь своим поделки бобруйчанка только дарит родным, знакомым и соседке, которая делится с ней овощами.
Пенсия женщины – 600 рублей. В эту сумму входит доплата за вторую группу инвалидности.
“Живу и радуюсь жизни”, – утверждает пенсионерка-оптимистка.
В ходе областного семинара-совещания его участники полюбовались, караваями, курами в клетках и домашним консервами.
Судя по фотографиям, размещенным на сайте быховской районной газеты, нешуточный толчок к развитию личных подсобных хозяйств жителей Могилевщины, наконец-то сделан.
