У Магілеўскім абласным мастацкім музеі П.В. Масленнікава 11 снежня пройдзе майстр-клас па стварэнні ялінкавай цацкі “Елачны зайчык” – паведамляе БелТА.
Музейная майстэрня ў перадкалядны час дапаможа вялікім і маленькім наведвальнікам уласнымі рукамі стварыць арыгінальныя святочныя ўпрыгажэнні, якімі затым можна ўпрыгожыць любы інтэр’ер або нават падараваць сябрам ці блізкім.
Натуральна, у крамах на сённяшні дзень прапаноўваецца шырокі выбар гатовых навагодніх цацак, аднак аўтарскія рэчы заўсёды больш каштоўныя, бо зробленыя рукамі чалавека.
Наведваць майстар-клас мастацкага музея можна цэлымі сем’ямі, а праведзены час разам стане часткай прыемных святочных падзей.
З чатырох крычаўскіх помнікаў савецкаму лідару толькі два засталіся на ранейшым месцы. З адкрыццём сквера гістарычнай памяці ў старой частцы горада галоўны помнік Леніна заняў другаснае месца ў архітэктурна-гістарычным ансамблі, хоць і не знік канчаткова – яго схавалі падалей ад цэнтра плошчы.
Абазначэнне бліжліжэйшага прыпынку “плошча Леніна” знікла і застаўся толькі знак, які пазначае прыпыначны пункт.
У дзіцячым парку ў старой частцы Крычава колісь працавалі каруселі, быў дом піянераў, а побач з ім знаходзіўся помнік Леніну. Хоць дом піянераў адносна даўно знік, аднак помнік Леніну яшчэ доўга стаяў. Сёлета ўвосень помнік правадыра пралетарыята быў прыбраны наогул, а колішні дом піянераў трансфармаваўся ў філіял Крычаўскага раённага цэнтра дадатковай адукацыі дзяцей і моладзі “Крэчут”.
Mogilev.media продолжает знакомить вас с воспоминаниями одного из организаторов, творческих вдохновителей блистательного театрального действия “M@rt-контакт”. От которого могилевчанам, похоже, только и остались – воспоминания. Субъективные заметки бывшего главного режиссера Могилевского областного драмтеатра Владимира Петровича мы нашли в его небольшом и уютном блоге, и с любезного разрешения автора решили опубликовать без изменений и с сохранением авторского стиля для наших уважаемых читателей. Предыдущий выпуск Субъективных заметок вы можете найти здесь. https://mogilev.news/mezhdunarodnyj-teatralnyj-forum-m-rt-kontakt-v-mogiljove-prodolzhenie-vospominanij/
Часть 5.
“M.@rt-контакт”. Субъективные заметки.
То, что изложено ниже, моё видение ситуации и моя правда.
Интересными и спорными составляющими Молодёжного театрального форума “M.@rt-контакт”, были мастер-классы с ведущими театральными педагогами, режиссёрами, театроведами. Почему это было спорно я объясню чуть ниже.
С чего всё начиналось? Конечно же с наших внутритеатральных потребностей.
Одним из первых у нас появился Юрий Васильев, педагог, актёр, театральный режиссёр. Профессор кафедры сценической речи ЛГИТМиКа, он вел тренинги по актерскому мастерству и сценической речи в театральных школах и драматических театрах Российской Федерации, Австрии, Чехии, Финляндии, Швейцарии, Германии, Словении, Китая, Южной Кореи, также проводил мастер-классы в театральных школах Берлина, Гамбурга, Штутгарта, Мюнхена, Бонна, Цюриха, Праги.
И вот этого человека мы с Новиковым заполучили к нам на форум, для проведения тренингов с нашими актёрами. Вот тут я попытаюсь объяснить, по моему мнению, спорность этой задумки.
Он провёл с нами два, или три тренинга. Конечно это было хорошо, высокопрофессионально, выверено до мельчайших деталей. Тем более, что это была им самим разработанная метода преподавания. И если этим заниматься ежедневно, хотя бы на протяжении нескольких месяцев, и под его личным руководством, то может из этого был какой-нибудь толк, а так…
Представьте, если бы Кастанеда один раз послушав Дона Хуана, стал бы осваивать его практики самостоятельно? Бред, нонсенс.
Эти тренинги давали одно – они расширяли кругозор и возможности нашей профессии. Это можно было принять к сведению, но применить – никак.
Так же прошли с переменным успехом тренинги по биомеханике Мейерхольда и сценической пластике.
Довольно подробно и доходчиво провели тренинг по актёрскому мастерству супруги Кокорины. Вячеслав Кокорин, главный режиссёр Екатеринбургского ТЮЗа, дважды привозивший к нам великолепные спектакли “Каштанка” и “Человек-подушка” провёл с нами, наверное, самый плодотворный мастер-класс. Все упражнения были просты, понятны и результативны. Каждый мог взять нужное для себя на вооружение.
Совсем другой по энергетике и по накалу был мастер-класс Сергея Федотова, главного режиссёра Пермского театра “У моста”. Там довольно агрессивным способом всех участников вывели на эмоцию, на её пик… и на этом тренинг закончился.
Кто-то плакал, кто-то был крайне перевозбуждён, и все были благодарны за испытанный эмоциональный опыт. Как разовая акция это, наверное, имело право быть, но вводить её в повседневный обиход, могло стать чревато для психики.
Для меня лично много дал мастер-класс польского режиссёра Петра Боровского, педагога, ученика Ежи Гротовского. В основе его тренинга были заложены опыты и техники театральной школы Гротовского.
Петр Боровский
Упражнения, которые он нам давал, вроде были знакомые, но они приобретали новое звучание, какая-то новая в них была смысловая загруженность. Одно из предложенных им упражнений заставило каждого заглянуть в себя, и вытянуть на свет глубоко спрятанное, потаённое…
Я думаю, что все кто там был будут помнить этот мастер-класс. Конечно, если выполняли предложенные задания предельно честно)
Большие имена на Театре: Григорий Козлов, Анатолий Праудин, Геннадий Тростянецкий, Лев Эренбург, Николай Коляда, если не проводили мастер-класс, то в открытой, непринужденной беседе делились своим творческим опытом, планами, и это было интересно и занимательно.
Беларускае саломапляценне падкрэслівае духоўную каштоўнасць і сімвалічнасць матэрыялу і вырабаў – падкрэсліваецца ў заяве арганізацыі.
З саломы робяць рознае начынне (напрыклад, скрыні і кошыкі), галаўныя ўборы, цацкі і аксэсуары. Некаторыя вырабы маюць асаблівае значэнне, напрыклад, вянкі ўраджаю або павукі, складаныя ромбападобныя канструкцыі, якія, як лічыцца, абараняюць дом ад зла і хвароб.
Сучаснае мастацтва саломапляцення ў Беларусі заснавана на народных традыцыях і пастаянна ўзбагачаецца творчымі дасягненнямі асобных майстроў, якія перадаюць свае веды і ўменні анлайн і праз адукацыйныя ўстановы, мастацкія студыі, рамесныя цэнтры і фестывалі.
Многія спецыялісты атрымалі ў спадчыну веды і навыкі ад сваіх бацькоў, бабуль і дзядуляў. Некаторыя працуюць у якасці індывідуальных рамеснікаў, прадаючы свае вырабы з саломы на кірмашах, фестывалях, выставах або ў магазінах традыцыйных рамёстваў. у той час як іншыя займаюцца пляценнем з саломы ў якасці хобі.
Эксперты – у асноўным жанчыны, хоць мужчыны таксама ўдзельнічаюць, звычайна ствараючы традыцыйныя вырабы (такія як посуд, капелюшы, рытуальныя маскі і скульптуры) у старажытнай тэхніцы спіральнага пляцення.
Конкурс творчасці людзей з інваліднасцю “Мы шукаем таленты” пройдзе ў Палацы мастацтваў Бабруйска 13 снежня.
Спаборніцтвы будуць праводзіцца па некалькіх намінацыях – сольны вакал, вакальны ансамбль, харэаграфія, мастацкае чытанне, дэкаратыўна-прыкладная творчасць.
Удзельнічаць у конкурсе талентаў можна як індывідуальна, так і калектыўна. Пераможцы атрымаюць дыпломы і каштоўныя падарункі.
Арганізатарамі конкурсу выступілі Палац мастацтваў Бабруйска сумесна з Бабруйскай гарадской арганізацыяй грамадскага аб’яднання “Беларускае таварыства інвалідаў”. Гэта ўжо будзе другі падобны конкурс у Бабруйску.
Інклюзія (ад inclusion – уключэнне) уяўляе сабой працэс уключэння людзей з фізічнай і ментальнай інваліднасцю ў паўнавартаснае грамадскае жыццё, а таксама распрацоўку і прыняцце канкрэтных рашэнняў для гэтага.
Глускі майстар лесу і сцэны будзе спяваць у галоўным навагоднім шоу на дзяржаўным тэлебачанні
Сваю любоў, як сведчыць газета “Радзіма”, да творчасці Зміцер тлумачыць проста – уся яго сям’я таленавітая, добра спявае бабуля, мама стварае сапраўды шэдэўры з пацерак, нітак, іншых матэрыялаў, бацька піша карціны, малодшы брат іграе на фартэпіяна, піша музыку, спявае.
Пераканацца ў творчым патэнцыяле Гулевічаў можна было падчас рэгіянальнага фестывалю сямейнай творчасці «Сузор’е талентаў», які прайшоў гэтым летам у Глуску. Гулевічы сталі прызёрамі адразу двух конкурсаў, музычна-песеннага і выяўленчага мастацтва.
Не дзіва, што да музыкі Зміцера цягнула з дзяцінства. Ён скончыў глускую школу мастацтваў па класе цымбал, паралельна граў на гітары, фартэпіяна, выступаў на школьных канцэртах. На першым курсе Беларускага дзяржаўнага тэхналагічнага ўніверсітэта хлапец патрапіў у народны студэнцкі тэатр «Зван».
Як майстар лесу ў Гарадоцкім лясніцтве Глускага лясгасу Зміцер адводзіць пасекі, гэта значыць вылучае ўчасткі пад суцэльную або выбарачную высечку, адпускае драўніну, адказвае за лясныя культуры, вядзе справаздачы…
А ў вольны ад працы час Зміцер, як і раней, спявае. Вакальныя дадзеныя майстра лесу хутка заўважылі калегі. Яго сталі запрашаць выступіць на раённых, абласных святочных мерапрыемствах. Ён вельмі арганічны і завадны на сцэне, “кайфуе ад свайго выступу, ад музыкі” – кажуць калегі.
У верасні Зміцер Гулевіч прыняў удзел у кастынгу праекту «Зорны шлях» на АНТ. На адборачным этапе, які праходзіў у кожным рэгіёне, вядомыя беларускія прадзюсары выбіралі 30 таленавітых людзей (па пяць з кожнай вобласці). Галоўнае патрабаванне да іх – адсутнасць музычнай адукацыі, пры гэтым важныя добрыя вакальныя дадзеныя, артыстычнасць і жаданне выступаць на вялікай сцэне.
У ліку пяці вакалістаў наш зямляк прадстаўляў Магілёўскую вобласць у чвэрцьфінале “Зорнага шляху”. Разам з майстрам лесу з Глуска за выхад у паўфінал (аднаго пераможцу выбіралі прадзюсары, другога – гледачы) змагаліся трэнер па валейболе, грузчык, апаратчык фармавання і работнік дзіцячага сада. Зміцер выканаў кампазіцыю «Чорны бумер». Прадзюсары паставілі Дзмітрыю 13 зорак з 15 магчымых.
На жаль, кропельку не хапіла нашаму земляку, каб прайсці ў наступны этап. Затое Зміцера з яго музычным нумарам заўважылі і запрасілі прыняць удзел у запісе навагодняга шоу на АНТ.
Прэм’ерныя паказы спектакля па матывах народнага падання і паэмы Янкі Купалы “Магіла льва” распачаліся ў магілёўскім лялечным тэатры.
У першы дзень прэм’еры новага сезона зала авацыяй сустрэла творчыя пошукі магілёўскіх артыстаў. Незадаволеных твараў не было заўважана.
Трэба адзначыць, што “магілу льва” шукае ці не кожнае пакаленне магілёўскіх артыстаў. І гэтым разам атрымалася зноўку нечакана. Спалучэнне лялек з жывымі артыстамі заўжды дадае глыбіні пастаноўцы. Да таго ж некаторыя сцэны былі досыць адкрытыя і эратычныя нягледзячы на ўсю іх алегарычнасць.
Сам спектакль, на думку пастаноўшчыкаў , адказвае на пытанні: Хто мы і куды зараз ідзем? Ці ведаем, ці памятаем гісторыю сваёй зямлі?
Каб адказаць на гэтыя пытанні, як лічаць пастаноўшчыкі, трэба вярнуцца да сваіх каранёў, звярнуцца да гісторый з жыцця нашых продкаў: “іх кемлівасць захавала дзеля нас шмат дзіўных весцяў.” Адна з іх – паданне пра легендарнага асілка Машэку, якога здрада ператварыла ў раз’юшанага ў адносінах да несправядлівасці льва. Пасля смерці Машэкі, яго высокую магілу ў народзе назвалі “Магілай льва”. А потым на гэтым месцы вырас горад, які зараз носіць назву Магілёў.
Ці ўдалося артыстам рэалізаваць свае намеры? Пытанне адкрытае і спрэчнае. Размовы гледачоў пасля спектаклю паказалі, што ўсе задаволеныя паходам у тэатр, а вось сама пастаноўка выклікала пытанні.
У пастаноўцы прынялі ўдзел пяць “жывых” артыстаў і шматлікія маленькія лялечкі, якія дапамагалі паскорыць сюжэт і абысці неабходнасць паказу жорсткіх забойстваў. А самай вялікай, а лепш сказаць вялізнай, аказалася лялька Машэкі, якая дамінавала над сцэнай і нібыта наглядала за ўсімі з вышыні.
Што тычыцца характару герояў, то рэжысёр Марына Гуцава выбрала драматычную версію магутнага дабрака Машэкі, якога толькі здрада каханай пераўтварыла ў рабаўніка і забойцу, і разбэшчанай Наталкі, якая абрала багацце і сама пайшла ў двор пана…
Дзяўчаты на сцэне паводзілі сябе ў манеры паганскай эратычнай дахрысціянскай культуры. А мужчыны – яны ж заўсёды мужчыны – рэалізоўвалі сваю прагу да жанчын і ўлады.
Абыгрывалі сюжэт артысты на беларускай мове п’есы класіка. І гэта не толькі не замінала гледачам пранікаць у глыбіню зместу апавядання, але і дапамагала, стварала той непаўторны каларыт беларускай даўніны, які быў так неабходны. Можа быць пару спеваў у традыцыйнай аранжыроўцы і можна было б прыбраць. А можа быць і не. Тут справа густу.
Прэм’ерныя паказы спектакля пройдуць яшчэ і сёння – 30 лістапада, а таксама 1 снежня. Узроставае абмежаванне: “14+”. Кошт білета: 12 руб.
Mogilev.media продолжает знакомить вас с воспоминаниями одного из организаторов, творческих вдохновителей блистательного театрального действия “M@rt-контакт”. От которого могилевчанам, похоже, только и остались – воспоминания. Субъективные заметки бывшего главного режиссера Могилевского областного драмтеатра Владимира Петровича мы нашли в его небольшом и уютном блоге, и с любезного разрешения автора решили опубликовать без изменений и с сохранением авторского стиля для наших уважаемых читателей. Выпуски Субъективных заметок мы запланировали на выходные дни, первую часть можно найти здесь, вторую здесь а третью здесь.
Часть 4.
M.@rt-контакт”. Субъективные заметки.
То, что изложено ниже, моё видение ситуации и моя правда.
“Молодая режиссура”
Одним из составляющих Молодёжного театрального форума был показ отрывков в рамках программы “Молодая режиссура”. Выстраивалась программа каждый раз по разному, и потому результат на выходе был непредсказуем.
Первые годы мы сами искали и предлагали драматургический материал. В основном это были пьесы молодых, но уже заявивших о себе белорусских драматургов – Константина Стешика, Дмитрия Богославского, Павла Пряжко, Николая Рудковского…
Академия искусств, со своей стороны, предоставляла четырёх выпускников режиссёрского факультета для участия в программе. Рамки для подготовки и показа были архисложные. Мало того, что на всё про всё давалось четыре дня, неопытным молодым режиссёрам предстояло “присвоить” не ими выбранный материал, разработать его, срепетировать с незнакомыми до этого момента артистами нашего театра, параллельно найти музыку, успеть её свести, подобрать реквизит, костюмы, а главное, “заразить” материалом себя и работающих в отрывке актёров. Я думаю, что первые седые волосы появились у некоторых именно в этот момент)
Проходило четыре дня, назначалось время показов, готовилась малая сцена, собиралась публика, критики, театроведы, журналисты, коллеги по профессии…
После просмотра отрывков проходили разборы увиденного. Было всё: и жёсткая критика, и профессиональные советы, напутствия, и радость, и разочарование, и слёзы обиды от непонимания, и мужественное отстаивание своей позиции, своего видения материала… Это у режиссёров.
А меня лично, восхищали актёры. За четыре дня, освоить немалый кусок текста, оправдать и выполнить поставленные перед ними (не всегда грамотно) задачи, это было выше моего понимания и дорогого стоило. Я в этих показах по-новому открыл для себя многих актёров, что в дальнейшем дало мне повод занимать их в той или иной роли.
Потом мы поменяли правила игры. Стали приглашать режиссёров из других стран. В итоге некоторые из них осуществили постановки в театрах Беларуси, “наведя мосты” после показа с руководством театров. Это входило в концепт “Молодой режиссуры”.
Ярким событием оказался набросок спектакля “Интервью с ведьмами”. Режиссёр Евгений Корняг создал с нашими актрисами Еленой Кривонос, Натальей Колокустовой и Александрой Винниченко уникальный мистический мир колдовства, узнаваемых человеческих отношений, импровизации и блестящей актёрской игры. 40 минут на сцене царил Театр.
Прошли годы, а я с таким же удовольствием смотрю эту уникальную зарисовку, которая через год воплотилась в полноценный спектакль “Интервью с ведьмами” в Белорусском государственном театре кукол. Хотя обещали постановку у нас, и все предпосылки для этого были… Что-то не срослось(
Думается мне, что спустя годы, кто с трепетом, кто с улыбкой, вспоминают “М.@rt-контакт”, как неделю ярких впечатлений, драйва, знакомств, неожиданных встреч, удивления, разочарования, восхищения, недосыпания, творческого возбуждения…
На вялікай сцэне Бабруйскага тэатра завяршыўся Рэспубліканскі фестываль нацыянальнай драматургіі імя В. I. Дуніна-Марцінкевіча. Журы адзначыла талент артыстаў з Магілёўшчыны.
Фінальны дзень фестывалю адкрыла «Альпійская балада» заслужанага калектыву РБ «Рэспубліканскі тэатр беларускай драматургіі». Пасля паказу адбылася ўрачыстая цырымонія ўзнагароджання і закрыцця тэатральнага свята. З поўным спісам лаўрэатаў фестывалю можна пазнаёміцца ў гэтай публікацыі на bobr.by.
Прыемна, што эксперты высока адзначылі працу магілёўскіх артыстаў. Дыпломамі лаўрэатаў у конкурснай праграме «Спектакль тэатра драмы» былі ўзнагароджаны:
«Лепшая п’еса сучаснага беларускага аўтара» – п’еса «Песя і Янко», аўтары Аркадзь Шульман і Ян Карпінскі (Магілёўскі абласны тэатр драмы і камедыі ім. В. І. Дуніна-Марцінкевіча).
«Лепшая жаночая роля другога плана» – Амалія Старавойтава за ролю Кацярынкі ў спектаклі «Прымакі» (заслужаны калектыў РБ Магілёўскі абласны драматычны тэатр);
«Лепшая жаночая роля» – Юлія Еўтушэнка за ролю Песі ў маладосці ў спектаклі «Песя і Янко» (Магілёўскі абласны тэатр драмы і камедыі ім. В. І. Дуніна-Марцінкевіча).
А «Лепшым спектаклем» прызнаны «Не пакідай мяне…», Аўтар – Аляксей Дудараў, рэжысёр-пастаноўшчык – Аляксандр Козак (заслужаны калектыў РБ Брэсцкі акадэмічны тэатр драмы ім. Ленінскага камсамола Беларусі).
Мастак Марына Несцярук прэзентавала сваю выставу, на якой амаль адны кветкі, і яшчэ Магілёў. Прафесійны мастак і супрацоўніца “Музея гісторыі Маглёва”, Марына Несцярук праяўляе сябе ў розных відах творчасці: манументальна-дэкаратыўны роспіс, жывапіс, ткацтва. Яна аўтар габеленаў, размешчаных у экспазіцыі магілёўскай ратушы, якія выкананы ў тэхніцы ручнога ткацтва, касцюмаў эпохі Магдэбурскага права. Асноўныя і, па словах мастака, любімыя жанры ў жывапісе – нацюрморт і пейзаж.
На выставе прадстаўлены 58 жывапісных палотнаў аўтара. Яе карціны напоўнены энергіяй, захапленнем свету і радасцю жыцця. Творы Марыны Несцярук даюць магчымасць убачыць і адчуць дасканаласць прыроды. Кожная праца мастака – гэта гімн прыгажосці навакольнага свету – паведамляецца на афіцыйным сайце Музея гісторыі Магілёва.
Выстава будзе праходзіць да 18 снежня ў гарадской Выставачнай зале па вуліцы Болдзіна.
