Каліфарнійскі трыпс – яшчэ адну поскудзь выявілі ў экспартных саджанцах

Адзін з самых небяспечных кветкавых шкоднікаў трапляе ва Усходнюю Еўропу разам з замежным пасадачным матэрыялам – ён смокча сокі раслін і пераносіць вірусныя хваробы.

Заходні (каліфарнійскі) кветкавы трыпс, радзімай якога з’яўляецца заходняе ўзбярэжжа Паўночнай Амерыкі, зараз абмежавана распаўсюджаны і ў Еўропе. 

Гэта казурка велічынёй 1,4-2,0 мм, якая вядзе патаемны лад жыцця, наносіць шкоду кветкавым пупышкам, бутонам, кветкам, а таксама сцёблам і лістоце. Шкоду прычыняюць і лічынкі і дарослыя казуркі. Ротавым апаратам яны праколваюць скурку раслін і высмоктваюць змесціва клетак расліннай тканіны. У месцах пашкоджанні з’яўляюцца жоўтыя хлоратычныя плямы або рыскі, якія пасля зліваюцца. Пазней пашкоджаныя органы расліны вянуць, на іх з’яўляюцца некратычныя адтуліны. Потым лісце нярэдка ападае, а бутоны кветак не раскрываюцца. 

На моцна заражаных раслінах могуць з’явіцца абясколераныя “серабрыстыя” ўчасткі, асабліва прыкметныя на цёмна-зялёным лісці раслін, а таксама на цёмна афарбаваных пялёстках. Сілкаванне трыпса ў кветкавых пупышках выклікае дэфармацыю кветак і пладоў. Паглынанне пыльцы не дазваляе расліне сфарміраваць паўнавартасныя кветкі. Акрамя таго, сваімі экскрэментамі казуркі забруджваюць пялёсткі кветак, што недапушчальна для салатнай гародніны.

У цяпліцах за год шкоднік можа ўтварыць 12-15 пакаленняў. Заўважана, што заходні кветкавы трыпс у цяпліцах хутка выцясняе тытунёвага. Адна з прычын гэтага – хутчэйшае развіццё яго пры адных і тых жа тэмпературах. У летні час каліфарнійскі трыпс здольны размнажацца па-за цяпліцамі на разнастайнай культурнай і дзікай расліннасці. У беларускіх кліматычных умовах у адкрытым грунце ён не зімуе.

Паспяховая абарона раслін ад заходняга кветкавага трыпса магчымая толькі пры строгім захаванні правіл унутранага каранціну, а таксама пры выкарыстанні ўсяго комплексу прафілактычных і знішчальных мерапрыемстваў.

Паколькі трыпс распаўсюджаны вельмі шырока, то асноўнай мерай па прадухіленні пранікнення і распаўсюджванні шкодніка з’яўляецца папярэдняя праверка месца вытворчасці расліннай прадукцыі, якое павінна быць вольным ад заходняга кветкавага трыпса. Гэта пацвярджаецца праведзенымі абследаваннямі і фітасанітарным сертыфікатам – папярэджвае Наталля Фёдарава, вядучы аграном-

дзяржаўны інспектар Магілёўскай раённай дзяржаўнай інспекцыі па насенняводстве, каранціне і абароне раслін на старонках газеты “Зямля і людзі”.

Магілёў.media пісалі пра гіганцкага іспанскага смаўжа, які распаўсюджваецца па Усходняй Еўропе разам з пасадачным матэрыялам.

 

У Беларусі з’явіліся іспанскія смаўжы. Толькі не бярыце іх у рукі! Фота

Велічыня папуляцыі іспанскага смаўжа ў Беларусі мізэрная, але можна чакаць, што адсутнасць натуральных ворагаў і камфортныя ўмовы надвор’я паспрыяюць яго пашырэнню ў нашых краях.

Нават зімняе надвор’е нашых шырот дастаткова камфортнае для гіганцкага малюска. І на стадыі лічынкі, і на стадыі дарослай жывёлы ён спакойна трывае мінусавыя тэмпературы.

З 2010-х гадоў гэтага смаўжа пачалі сустракаць у Падмаскоўі, затым і ў больш паўночных рэгіёнах Расіі. Нядаўна іспанскі атрутны малюск быў заўважаны пад Мінскам – пра гэта паведамілі ў тэлеграм-канале «Мінск-Навіны».

Спецыялісты раяць не дакранацца да гіганцкага малюска рукамі, паколькі яны могуць быць пераносчыкамі вялікай колькасці захворванняў.

Гіганцкі смоўж яркага аранжавага, альбо карычневага колеру насамрэч родам з Партугаліі. У пачатку ХХ стагоддзя з пацяпленнем клімату ён стаў распаўсюджвацца на поўнач па Еўропе. Рассяленне іспанскага – яго яшчэ называюць партугальскім, лузітанскім – смаўжа на нашых землях спецыялісты звязваюць з масавай закупам пасадачнага матэрыялу ў Еўропе. Яго выкарыстоўваюць падчас добраўпарадкавання тэрыторый. З пасадачным матэрыялам сюды трапілі лічынкі смаўжоў, якія адаптаваліся да кліматычных умоваў Усходняй Еўропы.

Смаўжы вырастаюць да вялікіх памераў, аж да 15 сантыметраў. Памер і агрэсіўны колер палохаюць птушак, таму гэты інвазійны шкоднік не мае натуральных ворагаў у экасістэме і бесперашкодна распаўсюджваецца ў новай для сябе прыродзе. Галоўным чынам ён паражае культурным раслінам, якімі харчуецца.