Узровень кішачнай палачкі на магілёўскім пляжы ў 24 разы перавысіў норму

У Магілёве і Бабруйску ўводзяць новыя абмежаванні на купанне, а ў Кадзіне, Клімавічах і Леніно наадварот, адкрываюць пляжы для ўсіх ахвотных.

Магілёўскі занальны цэнтр гігіены і эпідэміялогіі расказаў аб выніках лабараторных даследаванняў проб вады з зон рэкрэацый Магілёва і Магілёўскага раёна – піша выданне Mogilev.in.

Дапушчальны індыкатар паказчыка кішачнай палачкі Е.соli складае не больш за 100 СЁЕ/100 см³. На Дняпры ў раёне гарадскога пляжу абласнога цэнтра ён перавышае норму ў 24 разы, а ў заліве ракі на Фаціна – у 6,2 разы.

На сённяшні дзень у Магілёве закрытыя тры афіцыйныя пляжы на Дняпры – гарадскі, на Фаціна і ў Палыкавічах. Аднак, купацца можна ў Пячэрскім водасховішчы (тут, дарэчы, самая чыстая вада ў горадзе) і на Святым возеры. На Святым возеры, праўда, рэкамендуецца не пускаць у ваду дзяцей.

Магілёўскі абласны цэнтр гігіены і эпідэміялогіі паведамляе, што ўсяго па вобласці было ўзята 68 проб вады на 14 жніўня 2024 года. У 17 выпадках нарматывы былі перавышаныя. У выніку цэнтр рэкамендаваў абмежаваць купанне на гарадскіх пляжах №1 і №2 у Бабруйску.

Адначасова, абласныя гігіеністы рэкамендавалі зняць абмежаванні з пляжаў:

  • каля аграгарадка Кадзіна на возеры Гусіным;
  • на рацэ Асцёр у Клімавічах;
  • на сажалцы ў пасёлку Леніно Горацкага раёна.

Поўную інтэрактыўную мапу забарон на купанне па Магілёўскай вобласці можна знайсці тут.

Фота: mogilev.media

Старадаўні калядны абрад Шчадрыца адрадзілі ў Магілёўскім раёне

Старадаўні калядны абрад “Шчодрыца” – Шчодры вечар, або Шчадрэц – адрадзілі ў аграгарадку Кадзіна Магілёўскага раёна.

Удзельнікамі абраду сталі выхаванцы тэатральнага гуртка, школьнікі мясцовай школы і работнікі Кадзінскага дома культуры.

Калядныя абрады праводзяцца па ўсёй Беларусі, але ў кожным рэгіёне ёсць свае асаблівасці. Па традыцыі на стары Новы год калядоўшчыкі вялікім і вясёлым гуртом ходзяць па хатах суседзяў, водзяць Казу і Мядзведзя, танчаць і спяваюць шчадроўкі – хвалу гасцінным гаспадарам, варожаць.

Асаблівасцю Шчадраца ў Магілёўскім раёне стала забытая традыцыя перадачы дзяўчатамі адна адной свечкі-шчодрыцы – абярэга ад адзіноты.

Гісторыю абраду захавала жыхарка Кадзіна Ніна Пятрэня.

– Свечку прыносілі ў хату той прыгажуні, якая хацела выйсці замуж. – тлумачыць хармейстар раённага цэнтра культуры Ірына Якаўлева – Лічылася, што шчодрыца дапамагала ва ўладкаванні асабістага шчасця. Свечка перадавалася з хаты ў хату толькі ў Шчодры вечар і заставалася ў незамужняй дзяўчыны на цэлы год – да наступнага свята. Лічылася, што за гэты перыяд яна абавязкова павінна сустрэць наканаванага. Дарэчы, кожная дзяўчына ўпрыгожвала свечку самастойна – рабіла для яе своеасаблівую карункавую або атласную спаднічку”.

Традыцыйна Каляды былі самым спрыяльным часам для варажбы – усе вечары са Шчодрай Каляды да Вадохрышча дзяўчыны толькі гэтым і бавілі час. Аднак свечка-абярэг у варожбах не ўдзельнічала, з ёй было прынята мець зносіны сам-насам: прасіць дапамогі праз малітву аб любым і вырашэнні сардэчных спраў.

Самае галоўнае вясёлае музычнае дзейства ў Кадзіна па традыцыі разгарнулася на сельскіх вуліцах. Вялікі і шумны гурт на чале з Калядай, Казой і гарманістам спявалі песні-калядкі і зазіралі ў кожны дом. У стракатым натоўпе пераапранутых былі заўважаны Мядзведзь, цыганы, Механоша, пераапранутыя неслі ўпрыгожаную рознакаляровымі стужкамі “калядную зорку”.

Калядоўшчыкі ўваходзілі ў хаты са словамі: “Мы – людзі не простыя, з далёкага краю, ідзём вакол святла ажно ад пана Лета. Не адны ідзём, свечку-шчодрыцу з сабой нясем!” Дзяўчына, якая жыве ў гэтым доме прымала свечку, прыбірала і несла да бажніцы. З малітвай яе ставілі пад выявы: “Свяці-свяці, Шчодрыца, шчасце хай памножыцца!”

Як толькі вясёлая гурма трапляе ў хату, пачынаецца жартоўнае паданне па класічных канонах.

Ніводнае беларускае народнае свята не абыходзіцца без музыкаў. На свяце ў Кадзіна сярод усіх музычных інструментаў вылучаўся незвычайны самаробны “бусел”. 

 

Яго прыдумаў і зрабіў акампаніятар Падгорскага клуба Магілёўскага раёна Віктар Пастухоў. Гэта шумавы інструмент, якога больш няма ў Беларусі. Каб ён загучаў, варта ўсяго толькі стукнуць ім аб зямлю, як кіем. Яго асновай стаў раздвоены сук, паміж галінамі якога нацягнута струна з маленькімі талерачкі. Унізе на ножцы прылады прадугледжана гумка, каб стук быў мякчэйшым. Уверсе прымайстравана “бусліная” галава з доўгім носам.

У наступным годзе Віктар Пастухоў хоча зрабіць “саву” са званочкамі і бразготкамі – яшчэ адну музычную навінку.