Эта выставка создана в необычном формате. Во-первых, посвящена одной скульптуре «Вяршыня», от неё и название выставки. Во-вторых, в маленьком камерном зале вывешены рисунки с необычной судьбой. В-третьих, были приглашены только самые близкие друзья и коллеги.
По словам коллеги и друга Андрея Воробьёва:
– Скульптура – гэта такі від мастацтва, які доўга выношваецца, потым доўга ствараецца, а потым аўтар доўга спрабуе зразумець яе…
Сама скульптура посвящена дочери Владимира Кононова Анне и выставлена в день её рождения, как сказал автор:
– Со временем определяешь, что жизнь – это покорение вершины, это преодоление трудностей…
Рисунки представленные в галерее созданы в сложный момент жизни автора и Владимир заметил, что всегда что-нибудь рисует и каждая работа воспринимается своеобразным посланием:
– В этих рисунках я прорабатываю идеи, которые потом могу в камне воплотить и благодаря галерее (А. Воробьёва) можно поработать и не чувствовать гнетущей зависти, которую приходилось чувствовать в других местах, где работаешь. Здесь же полная свобода и взаимопонимание…
Скульптуры своеобразные, рисунки хороши,
Они такие разные, но от одной души.
Володя, ты истинный творец!
Достойно носишь свой венец!
Автор стихов Леонид Молчанов
Хотя Владимир часто организовывает и участвует в выставках, поражает его универсальность и трудолюбие. И вновь нам остаётся ждать его следующих удивительных работ.
“Пэся і Янко” прыехалі з Бабруйска ў Магілёў і мелі вялікі поспех у публікі. Падзеі 80-гадой даўніны аказаліся надзвычай актуальнымі.
У рамках VIII Рэспубліканскага фестывалю нацыянальнай драматургіі імя В. Дуніна-Марцінкевіча, які завяршаецца сёння, Бабруйск і Магілёў абмяняліся спектаклямі. Бабруйскія артысты ўчора паказалі ў Магілёве лірычную драму “Пэся і Янко”, якую паставіла Таццяна Дарагабед па п’есе Аркадзія Шульмана і Яна Карпінскага.
Спектакль пра вайну і каханне. У аснове сюжэта лёс яўрэйскай дзяўчыны, якая цудам не загінула ў расстрэльнай яме. Яе выратаваў цыган Янко, які таксама цудам выратаваўся. Нацысты знішчылі іх сем’і, і надалей паказаны шлях жанчыны і мужчыны праз усе выпрабаванні вайны. Каханне не стала шчаслівым шлюбам, але яно асвятліла ўсё жыццё герояў.
П’еса пастаўлена ў традыцыйнай класічнай манеры драматычнай пастаноўкі. Галоўная гераіня распавядае пра свой пракручаны лёс, а іншыя акторы паказваюць яго. Як падалося, тут амаль усё традыцыйна: ігра актораў, мізансцэны, дыялогі, няма новамодных вывертаў. Вось толькі мастацкая афармленне сцэны сучаснае і ўдалае. Няма арыгінальнічання, а п’еса трымае ў напрузе ўвесь час, і ніводны глядач не сышоў з залы раней за артыстаў.
У чым жа сакрэт безумоўнага поспеху?
Найперш трэба адзначыць удалы выбар п’есы. Сюжэт яе ідзе ад адной драматычнай сітуацыі да наступнай, і нават калі падаецца, што героям ужо наканаваны надалей шчаслівы лёс, зноўку ўзнікаюць самыя нечаканыя перашкоды…
Традыцыйнасць пастаноўкі стала плюсам, а не мінусам. Ніякія спецэфекты не адцягвалі ўвагу ад галоўнага – лёсу герояў.
Усе артысты сыгралі арганічна. Гледачы паверылі маладой і старой Пэсе, Янку і Самуілу, жорсткаму партызану Кандрату, кухарцы і нават маладому журналісту. Іх характары былі мнагапланавыя і жыццёвыя, за што рэспект усім артыстам і рэжысёру. Падалося, што ніводнага абыякавага гледача ў зале не было. Усіх кранула сапраўднае мастацтва, якое выклікала моцнае, да слёз, суперажыванне.
“Трэба жыць” – асноўны лейтматыў спектаклю. Гуманізм дзеяння асобліва востра адчуваецца ў сучасных умовах ваенных дзеянняў расійскіх войскаў ва Ўкраіне. Актуальнасць, злабадзённасць спектакля абвастрыла ўспрыняцце пасылу, які заклалі ў яго аўтары і артысты.
Адна з глядачак ацаніла пастаноўку так:
– Гэта ж спектакль пра нас. Пра сучаснасць. А ад таго, што побач ідзе вайна, становіцца асабліва страшна.
Раней Магілёў.media пісалі пра сёлетні шматпакутны фестываль нацыянальнай драматургіі.
Если играть с цифрами, то Анатолий в эти дни празднует свой юбилей – 75 лет и вот уже 57 из них, как впервые в руках появился фотоаппарат.
Сам юбиляр, коренной могилевчанин, в фотографию пришёл случайно, когда учился в профессионально-техническом училище. Физрук задумал печатать фотографии и пригласил Анатолия, который ему помогал. Первый фотоаппарат был марки «Смена-3М». В те времена материалы и аппаратура стоили недорого и были доступны людям.
Персональная выставка «По волнам памяти» проходит в выставочном зале музея истории Могилёва на улице Болдина. Выставка посвящена юбилею мастера. Помощь и поддержку оказывает старейший народный фотоклуб Могилёвщины «Радуга», который отметил в начале года свое 50-ти летие.
Анатолий делится своими впечатлениями:
– Через объектив фотоаппарата стало заметно как город изменялся и хорошел. В книге «Магілёў – горад, які быў», вышедшей при участии фотоклуба, есть фотография где дети играют в хоккей на проезжей части на улице Ленинской, ну а теперь этого представить невозможно.
Выставку посетили фотоклуб из Осиповичей «Раніца», виднейший фотомастер Беларуси Виктор Бутра, студия «Цифровая фотография» города Кричева под руководством Владимира Прокудина, коллеги и друзья. Александр Рожин показал фильм, посвященный Анатолию Толкачеву.
На ўрачыстасці ў Магілёў прыяжджала ўнучка Якуба Коласа.
Урачыстая цырымонія ўзнагароджання пераможцаў Міжнароднага творчага інтэрнэт-конкурсу “#Моипесняры” прайшла ў бібліятэцы-філіяле № 6 Магілёва.
Арганізатарам конкурсу выступіла Цэнтралізаваная сістэма дзяржаўных публічных бібліятэк Магілёва разам з бібліятэчнай сістэмай расійскага Ліпецка і “Усходне-Казахстанскай абласной дзіцяча-юнацкай бібліятэкай”.
Як распавялі ў Цэнтральнай гарадской бібліятэцы імя К.Маркса, “сапраўдным падарункам для ўдзельнікаў свята стаў прыезд унучкі Якуба Коласа – Веры Данілаўны Міцкевіч, якая расказала пра жыццё і творчасць сваяка, паказала ўнікальныя здымкі з сямейнага фотаальбома Якуба Коласа і прэзентавала новую кнігу – “Табой я жыў, табой жыву…”, прысвечаную Марыі Дзмітрыеўне, жонцы народнага паэта Беларусі.
На працягу ўсяго года рабяты трох краін дасылалі працы, у якіх па-свойму павіншавалі народных пісьменнікаў Беларусі. Лепшыя з лепшых у чатырох намінацыях конкурсу былі ўзнагароджаны напярэдадні дня нараджэння Якуба Коласа.
У Магілёўскай вобласці 11-16 лістапада нарэшце пройдзе VIII Рэспубліканскі фестываль нацыянальнай драматургіі імя В. Дуніна-Марцінкевіча, час правядзення якога некалькі разоў пераносіўся.
Гэтым разам 11 тэатраў з сямі гарадоў Беларусі пакажуць свае новыя пастаноўкі. У конкурсе ўдзельнічаюць тэатры з Брэста, Віцебска, Гомеля, Маладзечна, Бабруйска, Магілёва і Мінска.
Спектаклі пройдуць на некалькі пляцоўках. У Бабруйску іх пакажуць на вялікай і малой сцэнах Магілёўскага абласнога тэатра драмы і камедыі імя В.І.Дуніна-Марцінкевіча і ў Палацы мастацтваў. Упершыню ў гісторыі фестывалю адзін са спектакляў будзе паказаны на сцэне драматычнага тэатра ў Магілёве. Запланаваны дзве конкурсныя праграмы: “Спектакль тэатра драмы” і “Эксперымент”.
Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч – беларускі паэт, драматург і тэатральны крытык. Нарадзіўся ў 1808 годзе ў фальварку Панюшкавічы Бабруйскага павета. Заснавальнік нацыянальнай драматургіі, тэатра, першы класік новай беларускай літаратуры.
Адбор пастановак на фестываль праходзіў яшчэ ў 2021 годзе. Мясцовыя рэсурсы ўжо смакавалі падзею. Была выраблена нават афіша фестывалю з канкрэтнымі датамі. Але ў апошні момант яго перанеслі. Афіцыйнай прычынай была названа складаная эпідэміялагічная сітуацыя.
Сёлета начальнік галоўнага ўпраўлення Міністэрства культуры Ірына Дрыга пракаментавала леташні перанос крыху інакш:
– Па розных прычынах, у тым ліку звязаных з эпідэміялагічнай сітуацыяй, зменамі складу труп некаторых нашых тэатраў, фестываль быў перанесены на 2022 год. Адабраныя ў 2021 годзе спектаклі захаваліся ў праграме. Да іх дадалі два новыя спектаклі: гэта пастаноўкі Беларускага дзяржаўнага акадэмічнага тэатра юнага гледача і Магілёўскага абласнога тэатра драмы і камедыі імя У.І. Дуніна-Марцінкевіча.
Дазволім сабе нагадаць, што ў 2020-2021 гадах са многіх тэатральных калектываў краіны сышло па розных прычынах шмат вядомых артыстаў.
Магілёўскі абласны драматычны тэатр 15 лістапада прывязе ў Бабруйск спектакль рэжысёра-пастаноўшчыка Таццяны Пацай “Прымакі” паводле аднайменнай п’есы Янкі Купалы. Гэта “сцэнічная шутка ў адной дзеі”, у аснове якой – народны анекдот. Прэм’ера адбылася 10 чэрвеня 2022 года напярэдадні 140-годдзя з дня нараджэння класіка беларускай літаратуры.
А ў Магілёве ў гэты ж дзень на вялікай сцэне адбудзецца паказ спектакля “Песя і Янка” тэатра драмы і камедыі імя В.І. Дуніна-Марцінкевіча з Бабруйска. Пастаўлены ён
паводле аднайменнай п’есы Аркадзя Шульмана і Яна Карпінскага. Рэжысёр-пастаноўшчык Таццяна Дарагабед. Гэта гісторыя пра вайну і каханне маладой яўрэйскай дзяўчыны Песі і цыгана Янка, якія цудам выратаваліся ад фашыстаў.
Жыхары вобласці маюць магчымасць стаць удзельнікамі VIII Рэспубліканскага фестывалю нацыянальнай драматургіі імя В.І. Дуніна-Марцінкевіча.
Фотаздымкі ўзяты з адкрытых крыніц і носяць ілюстрацыйны характар
Прэм’ера спектакля “Бешенные деньги” адбылася ў Магілёўскім драматычным тэатры і мела станоўчую прэсу. Апладысменты артысты сапраўды заслужылі, але штосьці пайшло не так, як было заяўлена.
Заўзятары чакалі прэм’еры з нецярплівасцю і насцярогай. Пасля 2020 года з трупы тэатру былі звольнены або сышлі самі многія артысты. З гэтай прычыны частка былых тэатралаў дагэтуль байкатуе спектаклі тэатра. Ці ўдасца новаму пакаленню артыстаў і рэжысёраў трымаць даволі высокую планку былога складу калектыву – пытанне, на якое прэм’ера не дала пэўнага адказу.
П’еса Аляксандра Астроўскага (1870 года) пастаўлена галоўным рэжысёрам тэатра Каміліяй Хусаінавай праз 150 гадоў пасля напісання. Спектакль паказаў, што п’еса не страціла сваёй актуальнасці і сёння. Пра тое, што ў сучасным яе прачытанні, яна набыла да болю вядомае гучанне, у якім на раз счытваюцца прыкметы нашага часу, ужо паведамлялі Магілёў.media. Сапраўды, атрымаўся займальны мікс 19 і 21 стагоддзяў.
Спектакль найперш пра прагнасць, карысць, бяздзейнае баўленне часу, пра здрады і неабавязковасць у адносінах. Менавіта гэтым жыве большасць персанажаў п’есы. Ці можна супрацьстаяць іх свету, ці можна застацца чалавекам і не ператварыцца ў іх падабенства? – пытанні актуальныя як тады, так і сёння. Нездарма цудоўны спектакль “Беда от нежного сердца” на падобную тэматыку быў пастаўлены некалькі гадоў таму і дагэтуль у рэпертуары.
Са станоўчага найперш адзначым, што ў спектаклі маецца шмат цікавых мікразнаходак, алегорый якія спалучаюць такія далёкія эпохі. Экстравагантным і цікавым выглядае рашэнне прасторы мастаком-пастаноўшчыкам Міхаілам Лашыцкім. Добра ўпісаны ў дзеянне кардэбалет. Што ні кажы, але прысутнасць танцавальнай і адначасова ігравой групы зрабіла спектакль дынамічным і больш яркім. Маладыя артысты з задавальненнем дэманстравалі свае злёгку прыкрытыя адзеннем хударлявыя фігуры. Менавіта танцавальныя мініяцюры дазволілі спектаклю 2,5 гадзіны з 2 антрактамі трымаць гледачоў у зале. І ўсё было б выдатна, ды недзе ў другім акце выхад танцораў ужо не здзіўляў, а ў трэцім – папросту прыеўся.
П’еса заяўлена ў стылі prank comedy (16+) (жартоўная камедыя). Нібыта ўсё верна, але чамусьці смеху ў залі было няшмат. Па шчырасці, смяяліся гледачы зрэдку. Малая колькасць смеху прымушала думаць, што іграецца не камедыя, а драма з некаторымі гумарыстычнымі рэплікамі і сітуацыямі. Магчыма, не дайгралі артысты?
Ігра артыстаў, па шчырасці, не ўразіла. Не расчаравала, але і не ўразіла. З аднаго боку, усе старанна гралі, ролі вывучылі, самі артысты або каларытныя, або сімпатычныя. Асобныя затрымкі з прамаўленнем дыялогавых фраз можна спісаць на хваляванне і дараваць фактам першых прагонаў спектаклю. Але з іншага боку, і гэта галоўнае, асалоды ад артыстызму, захаплення ад майстэрства пераўвасаблення чамусьці не ўзнікала.
Да ўсяго падалося, што тыпажы, якія стварылі артысты, нейкія “плоскія” – вельмі аднастайныя. А ў жыцці аднамернасці небагата, характары людзей супярэчлівыя. Нават у злых геніяў ці злачынцаў ёсць і станоўчыя рысы.
Так, галоўная гераіня Лідачка Чабаксаравапа свайму характару цынічная беспрынцыповая маладая жанчына, якая хоча жыць за кошт свайго мужа. Але размаўляць, як яна, магла б саракагадовая кабета з трыма няўдалымі шлюбамі і безліччу карацейшых сувязяў, якая ўжо шмат грашыла і гатовая на ўсё дзеля грошаў. Як уяўляецца, маладая, хай сабе і спешчаная, дзяўчына, якая шукае грошай, а не кахання, усё ж павінна паводзіць сябе крыху інакш. Яна хутчэй бяздумна паўтарала б цынічныя фразы дарослага акружэння, але была б пры гэтым яшчэ і ахвярай выхавання ў багемным асяроддзі. Ёй, распешчанай “залатым пылам”, даводзіцца ж таксама несалодка з мужам-”эканомкай”. Бадай што, вобраз Лідачкі празмерна прагматычны і нацэлены на багатага мужа. Яе граюць па чарзе артысткі Марыя Рудакова і Ангеліна Цімаховіч.
Адзін з самых сімпатычных і смешных вобразаў – легкадумны і спяваючы песенькі маскоўскі барын, якога добра сыграў Аляксей Цыбін. Ён лёгка ідзе па жыцці не маючы грошай і не задумваючыся пра абавязкі перад іншымі людзьмі. Артыст скапіраваў многімі любімага спевака Ільва Лешчанку. Манеры, вонкавы выгляд, убранне, спевы – ўсё ад яго. Гледачы цёпла ўспрымалі яго выхады, але вобраз барына ізноў абсалютна “плоскі”.
Маці Чабаксаравайсыграла артыстка Наталля Калакустава. Вось яна іграла натуральна, верылася, што ведае каго грае, што адчувае жанчына ў становішчы безграшовай арыстакраткі. Але артыстка за прыклад узяла Рэнату Ліцвінаву, скапіравала яе манеры і не замарочвалася далей развіццём вобраза.
Не блага сыграны хлопцы з акружэння Чабаксаравай. Маладыя прахвосты былі натуральнымі, гэткія сучасныя бэйбусы ва ўмовах 19 стагоддзя. Як не дзіўна, але ў іх характарах было больш разнастайнасці, натуральнасці, чым у іншых герояў. Артысты мабыць падобных тыпаў ужо пабачылі ў жыцці. Рэспект Аляксандру Куляшову, а Алене Крыванос за пераўвасабленне ў мужчыну – двайны рэспект. Яе ў вобразе маладога хлопца выдаваў толькі жаночы голас. Да і то, колькі цяпер развялося хлапцоў з жаночымі манерамі. Таму пазналі пані Алену найхутчэй толькі сапраўдныя тэатралы.
І нарэшце галоўны герой – дзелавы лох-правінцыял Васількоў (Дзмітрый Дудкевіч), які ведае цану кожнаму рублю і ў якога падлічана кожная капейчына. Ён закахаўся ў маладую сталічную прыгажуню на выданне. Яго характар наадварот дваісты. То ён дурнавата-тупаваты закаханы мужчына, які паўтарае маральныя сентэнцыі, то ў канцы хваткі сучасны круты бізнесмен, які аказваецца не толькі багаты, але і ўсю інтрыгу з жаніцьбай прадумаў загадзя. Тут нібыта сабраны два вобразы ў адным персанажы, а які герой насамрэч, так і засталося за кадрам.
Апладысменты – простая падзяка за працу і ветлівасць, ці прызнанне і захапленне?
Водгукі на спектакль у антрактах чуліся пераважна станоўчыя:
Тэатрал Уладзімір: “Не дрэнны атрымаўся спектакль. Востры, актуальны, сучасны… Я бы параіў яго паглядзець.”
Таццяна: “Неблага сыгралі. Толькі мне гэтыя танцоры – сапраўдныя чарцяняты, якія спакушаюць герояў пьесы, напрыканцы ўжо надакучылі.”
У супрацьвагу хвалебным рэцэнзіям падаецца, намі напісана зашмат крытыкі. Але што маем у сухім астатку? Тэма ўзнята вечная, актуальная і сёння. Спектакль дынамічны. Ігралі артысты добра. Фурору, па праўдзе (хацелася б перабольшыць, але ісціна даражэй), не атрымалася, але свае апладысменты рэжысёр і артысты шчыра зарабілі. Зразумець, дзе апладысменты былі простай ветлівасцю і падзякай за працу, а дзе прызнаннем і захапленнем, нялёгка. Толькі наступныя паказы пакажуць, чаго ж было болей.
Таму віншуем са святам прэм’еры калектыў драмтэатру. Ёсць пра што пагаварыць і што абмеркаваць гледачам пасля спектаклю. Паболей бы падобных прэм’ер.
І застаемся пры сваёй ужо выказанай у ранейшых публікацыях думцы: у тэатр трэба хадзіць.
Спросили у зрителей, надо ли идти в театр? Ответ однозначен – надо.
29 ноября состоялась премьера по пьесе Александа Островского “Бешеные деньги” в постановке главного режиссёра театра, Камили Хусаиновой.
Пьеса, написанная полтора века назад, не потеряла своей актуальности, а в современном прочтении её театром, приобрела до боли узнаваемое звучание, в котором на раз считываются приметы нашего времени.
Алчность, корысть, праздное времяпрепровождение, предательство, необязательность в отношениях, вот чем живёт большинство персонажей пьесы. Можно ли противостоять их миру, можно ли остаться человеком и не превратиться в их подобие?
На сцене много молодых артистов, что привносит в спектакль особую атмосферу и энергетику. А классика – это тот материал, на котором можно и нужно учиться.
Юбілейны XXV Міжнародны фестываль анімацыйных фільмаў “Анімаёўка-2022” пачаў сёння працу ў Магілёўскім кінатэатры “Радзіма”.
Сёння ў кінатэатры адбылося таксама адкрыццё выставы работ конкурсу дзіцячай выяўленчай і дэкаратыўна-прыкладной творчасці фестывалю. На выставе, якая будзе радаваць наведвальнікаў на працягу фестывальных дзён, прадстаўлены работы, якія занялі прызавыя месцы і ўдастоены заахвочвальнага дыплома фестывалю, са 105 заяўленых.
У вялікай зале кінатэатра “Радзіма” адбылося ўрачыстае адкрыццё “Анімаёўкі”, прайшлі два праграмных майстар-класа.
Як і агучвалася ў анонсе, гледачам падрыхтавалі сапраўдны трохдзённы мультыплікацыйны марафон: паказы конкурсных і фестывальных праграм анімацыйных фільмаў, кінапраграм “Залатая калекцыя “Анімаёўкі”, “Рэха “Анімаёўкі”, фільмаў – пераможцаў фестывалю, таксама запланаваны творчыя сустрэчы і майстар-класы.
А пазаўчора сталі вядомы пераможцы і ўладальнік Гран-пры “Анімаёўка-2022”.
У якасці суддзяў конкурсу ў рэжыме відэаканферэнцыі засядалі рэжысёры з Расіі – Леанід Носыраў, Іна Яўланікава; Беларусі – Алена Турава; Кітая – Чэнь Сі. Па выніках пасяджэння экспертнай камісіі для ўдзелу ў конкурсе анімацыйных фільмаў адабрана 48 фільмаў з 20 краін, у конкурс дзіцячай анімацыйнай творчасці – 32 фільмы з 8 краін.
У выніку нялёгкіх абмеркаванняў і спрэчак вызначаны пераможцы ў 12 намінацыях і ўладальнік Гран-пры. Іх імёны вядомыя пакуль толькі членам журы, паведамляюць у «Кінавідэапракаце». Канкурсанты, якія атрымалі перамогу, будуць аб’яўлены ў Міжнародны дзень анімацыі – 28 кастрычніка на закрыцці фестывалю (кінатэатр “Радзіма”, 14:00). Дыпломамі і крыштальнымі алоўкамі ўзнагародзяць лепшых з лепшых.
Фестываль праводзіцца з 1998 года. Калі 24 гады таму на “Анімаёўку-1998” было заяўлена 12 работ беларускіх рэжысёраў-аніматараў, то сёлета 44 краіны свету заявілі 174 фільмы, у тым ліку 134 – у конкурс анімацыйных фільмаў, 40 – у конкурс дзіцячай анімацыйнай творчасці. “Беларусьфільм” заявіў 4 фільмы.
Упершыню да фестывалю сёлета далучыліся Алжыр, Гана, Малайзія, Нігерыя, Новая Зеландыя, Саудаўская Аравія і Ямайка.
«Рэха «Анімаёўкі-2022».
Фільмы, заяўленыя для ўдзелу ў конкурсах “Анімаёўка-2022”, пасля правядзення фестывалю будуць дэманстравацца ў рамках кінапаказаў праграм “Рэха “Анімаёўкі-2022” з 29 кастрычніка 2022 па 28 кастрычніка 2023 г. у кінатэатрах Беларусі і ў іншых краінах.
Гісторыя фестывалю.
Ідэя правядзення Міжнароднага фестываля анімацыйных фільмаў “Анімаёўка” належыць рэжысёру-аніматару кінастудыі “Беларусьфільм” Ігару Волчаку.
Першы фестываль быў праведзены ў маі 1998 г. у Мінску. У верасні таго ж года па ініцыятыве генеральнага дырэктара КУП “Магілёўаблкінавідэапракат” Андрэя Бычкова правядзенне фестывалю “Анімаёўка” было арганізавана ў горадзе Магілёве.
З таго часу Магілёў штогод прымае гасцей і ўдзельнікаў фестывалю анімацыйных фільмаў.
Абменныя гастролі Магілёўскага і Смаленскага абласных тэатраў лялек адбудуцца 22-23 кастрычніка.
Як паведамілі ў магілёўскім лялечным тэатры, смаленскія лялечнікі пакажуць на нашай сцэне два спектаклі для дзіцячай аўдыторыі – “Сястрыца Алёнушка і братка Іванушка” і “Мыйдадзір”.
“Сястрыца Алёнушка і братка Іванушка”
У аснову гісторыі лягла руская народная казка, добра знаёмая найперш людзям старэйшага пакалення, але і многім дзецям. У казцы неслух Іванушка не слухаецца сястрыцу, але яна ратуе яго. “Дабро ўсё роўна перамагае зло, а таемнае становіцца відавочным – мабыць, у гэтым і заключаецца галоўная думка гэтай народнай гісторыі. А яшчэ тут ёсць наказ – слухайся старэйшых, калі свайго жыццёвага вопыту яшчэ замала” – адзначылі ў тэатры.
“Мыйдадзір”
Карагод з любімых вершаў Карнея Чукоўскага стварыў вясёлы і яркі спектакль у двух дзеяннях. Ён напоўнены музыкай і вельмі дынамічны. У казцы жудасны вонкава, але насамрэч клапатлівы персанаж навучае маленькіх гледачоў элементарным правілам гігіены. А іншыя героі расказваюць аб каштоўнасці дружбы і важнасці паслухмянасці.
У сваю чаргу, Магілёўскі абласны тэатр лялек пакажа на смаленскай сцэне танцавальную казку “Муха-Цакатуха” і пірацкую гісторыю “Прыгоды Джэка Вераб’я”.
Квіткі ў касах лялечнага тэатру. Спяшайцеся набыць.
Юбілейны XXV Міжнародны фестываль анімацыйных фільмаў “Анімаёўка-2022” пройдзе ў Магілёве 26–28 кастрычніка. Праграма фестывалю выкладзена на сайце “Кінавідэапраката“.
У рамках фестывалю тры конкурсы: анімацыйных фільмаў, дзіцячай анімацыйнай творчасці, дзіцячай выяўленчай і дэкаратыўна-прыкладной творчасці.
Фестываль праводзіцца з 1998 года. Калі 24 гады таму на “Анімаёўку-1998” было заяўлена 12 работ беларускіх рэжысёраў-аніматараў, то сёлета 44 краіны свету заявілі 174 фільмы, у тым ліку 134 – у конкурс анімацыйных фільмаў, 40 – у конкурс дзіцячай анімацыйнай творчасці. “Беларусьфільм” заявіў 4 фільмы.
Упершыню да фестывалю сёлета далучыліся Алжыр, Гана, Малайзія, Нігерыя, Новая Зеландыя, Саудаўская Аравія, Ямайка.
У фестывальныя дні запланаваны паказы конкурсных і фестывальных праграм анімацыйных фільмаў, кінапраграм “Залатая калекцыя “Анімаёўкі”, “Рэха “Анімаёўкі”, фільмаў-пераможцаў фестывалю, творчыя сустрэчы, майстар-класы, Урачыстае адкрыццё фестывалю і Урачыстае закрыццё фестывалю.
У конкурс дзіцячай выяўленчай і дэкаратыўна-прыкладной творчасці заяўлена 105 работ з Беларусі.
Па выніках пасяджэння экспертнай камісіі для ўдзелу ў конкурсе анімацыйных фільмаў адабрана 48 фільмаў з 20 краін, у конкурс дзіцячай анімацыйнай творчасці – 32 фільмы з 8 краін.
Арганізатары фестывалю – Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь і Магілёўскі абласны выканаўчы камітэт.
«Рэха «Анімаёўкі-2022».
Фільмы, заяўленыя для ўдзелу ў конкурсах “Анімаёўка-2022”, пасля правядзення фестывалю будуць дэманстравацца ў рамках кінапаказаў праграм “Рэха “Анімаёўкі-2022” з 29 кастрычніка 2022 па 28 кастрычніка 2023 г. у кінатэатрах Беларусі і ў іншых краінах.
Гісторыя фестывалю.
Ідэя правядзення Міжнароднага фестываля анімацыйных фільмаў “Анімаёўка” належыць рэжысёру-аніматару кінастудыі “Беларусьфільм” Ігару Волчаку.
Першы фестываль быў праведзены ў маі 1998 г. у Мінску. У верасні таго ж года па ініцыятыве генеральнага дырэктара КУП “Магілёўаблкінавідэапракат” Андрэя Бычкова правядзенне фестывалю “Анімаёўка” было арганізавана ў горадзе Магілёве.
З таго часу Магілёў штогод прымае гасцей і ўдзельнікаў фестывалю анімацыйных фільмаў.
У розныя гады гасцямі “Анімаёўкі” былі вядомыя артысты: заслужаныя артысты Расіі Наталля Крачкоўская, Аксана Сташэнка, Рыгор Гладкоў, народны артыст СССР Леў Дураў, народны артыст Расіі Леанід Якубовіч і многія іншыя.