Група жыхароў Бялыніч наведала Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы і пабачыла спектакль «Час жыцця». Пра іхныя ўражанні і саму пастаноўку апавядае Магілёў.media.
Запрашальныя квіткі бялынічам дасталіся ад актораў тэатру Уладзіміра Рагаўцова і Генадзя Аўсянікава, якія родам з Бялыніччыны. Абодва ўсё жыццё аддалі Купалаўскаму тэатру. Генадзю Аўсяннікаву 87 гадоў, а ягонаму калегу Ўладзіміру Рагаўцову – 79. Сваю акторскую кар’еру першы пачаў у далёкім 1957-ым, а другі першы раз выйшаў на сцэну ў 1964-ым.
У спектаклі «Час жыцця» Генадзь Аўсяннікаў іграе галоўную ролю – пажылога ліфцёра, які збірае ў пятніцы сяброў. На сустрэчах яны ўспамінаюць прамінулае жыццё і выказваюцца пра рэаліі цяперашняга. Жылплошчу ліфцёр дзеліць са сваім унукам. Сюжэтныя жарсці разгортваюцца вакол кватэры, дзедаўскіх грошаў і іншых жыццёвых акалічнасцяў. Урэшце ўнук са сваёй дзяўчынай разумеюць, што не толькі іхнае жыццё наперадзе, але і ў «старых» – кожная хвіліна важная і каштоўная.
Жыхарам глыбінкі, якія зрэдку бываюць на імпрэзах сталічнага ўзроўню, а ў мясцовым Доме культуры ладзяцца пафасныя мерапрыемствы, прымеркаваныя да шанавання перадавікоў сельскай гаспадаркі, прафесійных святаў, юбілеяў ды сустрэч з праезджымі кіраўнікамі, спектакль спадабаўся. Уразіліся яны ігрой актораў ды нескладаным і гэтым прывабным сюжэтам, падобным на рэальныя праблемы з жыцця звычайных людзей.
Па словах бялынічан, у актораў усё атрымалася – гледачы паплакалі, пасмяяліся з простай жыццёвай гісторыі звычайнага пажылога ліфцёра.
Паказаць спектакль беларусам дазволіла Міністэрства культуры. Яго прадстаўнікі першымі пабачылі яго і вырашылі, што пастаноўка не мае крамолы.
Між тым гісторыя ў спектаклю даўняя. Яго першым паставіў славацкі драматург Освальд Заграднік у 1972 годзе ў Славацкім нацыянальным тэатры паводле п’есы «Сола для гадзінніка з боем». Потым сваю версію спектаклю прапанавалі акторы маскоўскага МХАТу. У 1974 годзе была запісана тэлеверсія спектаклю.
zviazda.by
Спектакль у купалаўскім паставіў рэжысёр Ігар Малоў. Пастаноўка пазіцыянуецца як «ува ўсіх сэнсах традыцыйная, зробленая ў манеры камерных псіхалагічных драм аб канфліктах пакаленняў».
«Нам хацелася б пазбегнуць штампаў, архаікі, паўтораў, банальнага прачытання матэрыялу. Мы вырашылі пайсці ў гэтай гісторыі ад сябе, ад уласнага ўнутранага свету. У кожнага з актораў ёсць уласны досвед узаемаадносінаў з дзецьмі і ўнукамі, на які можна абапірацца і сказаць аб чымсьці сваім глыбока асабістым…», казаў напярэдадні прэм’еры Уладзімір Рагаўцоў.
Пасля паездкі ў сталіцу бялынінчане адзначылі, што іх засмуціла не запоўненая гледачамі зала. І гэта, паводле іх, выглядала дзіўным на фоне колішніх заўсёдных аншлагаў.