У Магілёве падлетак ледзь не загінуў ад удару токам у закінутым будынку. Ён ухапіўся за аголены кабель, і толькі цуд уратаваў яго ад смерці. Але ў гэтай гісторыі страшнейшае не электрычнасць, а тое, як мы прывыклі да падобных навін.
Калі я быў дзіцем, закінутыя будынкі здаваліся мне брамамі ў іншыя cусветы. Мы з сябрамі вывучалі старыя фабрыкі, лазілі па гарышчах і падвалах, не думаючы, што гэта можа быць небяспечна. Сёння я разумею, што нам проста шанцавала. Але чаму праз дзесяцігоддзі дзеці ўсё яшчэ гуляюць у тых жа руінах, рызыкуючы жыццём?
Нядаўні выпадак у Магілёве, калі падлетак атрымаў удар токам у закінутым будынку — гэта не выпадковасць, а тэндэнцыя. Такія здарэнні здараюцца рэгулярна, і кожны раз мы дзівімся, быццам упершыню. Але ж хіба не відавочна, што закінутыя і безнаглядныя аб’екты становяцца пасткамі для дзяцей?
Улады часта закрываюць вочы на такія месцы, мяркуючы: калі будынак не выкарыстоўваецца, значыць, пра яго можна забыць. Але дзеці не ведаюць пра бюракратычныя дэталі. Яны бачаць у закінутых будынках месца для прыгод, не ўсведамляючы рызыкі.
Бацькі таксама не заўсёды могуць сачыць за сваімі дзецьмі. У рэальнасці, калі шмат хто вымушаны працаваць на двух, а то і трох працах, каб пракарміць сям’ю, кантроль за дзецьмі аслабляецца. А грамадства ў сваю чаргу хутчэй асуджае бацькоў, чым узгадвае пра ўласную адказнасць.
Замест таго, каб шукаць вінаватых, варта падумаць пра сістэмныя рашэнні. Чаму б не распрацаваць праграмы па рэкультывацыі альбо перабудове закінутых будынкаў? Чаму б не арганізаваць для дзяцей бяспечны вольны час, каб ім не даводзілася шукаць прыгоды ў разбураных сценах?
Кожны раз, калі я чую пра падобныя выпадкі, я ўспамінаю сваё дзяцінства і ўсведамляю, як моцна нам пашанцавала. Але шанцаванне — гэта не план. Можа, пара перастаць спадзявацца на «авось» і пачаць дзейнічаць? Бо бяспека нашых дзяцей — гэта не латарэя, а нашая агульная адказнасць.
Якуб Ясінскі
Фота ілюстрацыйнае