Невясёлы фельетон з жыцця. Як імкліва даражэюць паслугі цырульні і як рэагуюць на іронію цырульніцы

Мужчынскія стрыжкі за апошнія 30 гадоў падаражэлі ў Магілёве, параўноўваючы з прадуктамі харчавання і гарэлкай у 5-30 разоў, а жаночыя ў 8-50 разоў.

Пад пытаннем «чаму няма зніжак для лысых», разважае адзін з наведнікаў цырульні.

Ён піша, што на Магілёўшчыне з пачаткам вайны ва Ўкраіне падаражэлі паслугі цырульнікаў. Паводле яго ў Магілёве цяпер простая стрыжка роўная кошту двум бутэлькам гарэлкі ці пяці дзясяткам яек.

У савецкі час звычайныя стрыжкі абыходзіліся ў 30 і 50 капеек. Бутэльку гарэлкі тады прадавалі за 4 рублі 12 капеек.

Мой адносна немалады ўзрост і юнацкая звычка стрыгчыся па крайняй неабходнасці, прывяла да таго, што я апошні раз пастрыгаў свае ўжо негустыя валасы яшчэ «да вайны». Але космы на патыліцы і чароўны выспятак ад жонкі прымусілі мяне наведаць цырульню.

Установа сустрэла пустэчай і маладой цырульніцай, якая з радасцю прапанавала свае прафесійныя паслугі. Кошт самай простай стрыжкі пад насадку мяне збянтэжыў – 13 рублёў, а з пенсіянераў у спецыяльны дзень – 8 рублёў.

«А мо так і трэба», – падумаў быў я і не паспеўшы асэнсаваць значнасць сумы сеў у крэсла.

Ужо седзячы пачаў падлічваць і разважаць. У савецкі час былі звычайныя стрыжкі за 30 і 50 капеек. А мадэльная стрыжка ў салоне каштавала рубель. Бутэлька гарэлкі тады прадавалася за 4 рублі 12 капеек.

Выходзіць, што за бутэльку мужчына мог 4 разы пастрыгчыся ў салоне прыгажосці і 10 разоў у звычайнай цырульні! Гэта не дзіўна, бо ў СССР усе паслугі абыходзіліся нядорага, бо за працу людзям савецкая ўлада плаціла няшмат.

З надыходам рынкавых адносін паслугі падаражэлі, і кошт гарэлкі і мадэльнай стрыжкі зраўняўся: 1 бутэлька = 1 стрыжка. Такія суадносіны і захоўваліся шмат гадоў. Сёлета, аднак, нешта змянілася. Цяпер я змог пастрыгчыся рэальна за 2 бутэлькі.

«Лысая ж галава менш па плошчы. Яе лягчэй стрыгчы…»

«Паслухайце, – вырашыў пагутарыць з цырульніцай, – дзясятак яек у СССР каштаваў каля рубля. За мадэльную стрыжку таксама плацілі рубель. Стрыжка была роўнай дзясятку яек. Чаму ж цяпер стрыжка падаражэла і за яе кошт я мог бы набыць 5 дзясяткаў?»

«Не ведаю», – адказала цырульніца.

«Можа вам цяпер добры заробак плацяць, таму так дорага? Ну, тысячу ж вы зарабляеце?», – працягнуў я.

«Ды, што вы? Менш!» – адрэагавала маладзіца, але не стала выдаваць службовую таямніцу пра заробак.

«Чаму ж кошт стрыжкі так вырас?» – не сунімаўся я.

«Я не ведаю. Гаспадыня арыентуецца на кошты ў іншых цырульнях», – адзначыла суразмоўніца.

«А ці ёсць у вас зніжкі для лысых?» – вырашыў пажартаваць я, каб неяк пераключыцца.

«Не! Гаспадыня не прадугледзела», – сур’ёзна заўважыла цырульніца.

«Так, у нас не Адэса», – канстатаваў сам сабе.

«Што вы кажаце?», – незразумела майстрыца.

«Лысая ж галава менш па плошчы. Яе лягчэй стрыгчы. Значыць трэба і менш браць з кліентаў», – удакладніў я.

«Не знаю…», – сумелася суразмоўніца.

«Вы ж рэкламай «Для лысых – зніжкі!» прыцягнулі б кліентаў», – не сунімаўся іранізаваць я.

«Мы не падумалі…», – падсумавала яна.

У савецкі час жанчыны маглі пастрыгчыся за 1 рубель, а цяпер ім трэба выкласці 8 рублёў.

Пасля аплаты 13 рублёў я адчуў сябе падманутым і, каб супакоіцца, пайшоў у салон прыгажосці. Там мяне радасна сустрэлі дзве работніцы на прыёме з яшчэ больш бліскучымі нацягнутымі на твары доўгімі практыкаваннямі ўсмешкамі.

Ацаніўшы мой знешні выгляд адразу замест доўгіх размоў назвалі верхнюю столь стрыжкі – 27 рублёў. Мне палягчала, бо я ж пастрыгчыся за 13.

Пазней аказалася, што пад насадку ў салоне можна пастрыгчыся і за 21 рубель. Сярэднім заробкам цырульніцы ў 1000 рублёў у салоне прыгажосці пахваліліся, а жарт пра зніжкі для лысых чамусьці не ацанілі і тутака.

Знайсці больш менш прыемныя кошты мне ўсё ж удалося. У цырульні, якая займала тое ж памяшканне яшчэ ў савецкі час, прапанавалі стрыжку «пад нуль» за 5 руб, пад насадку – за 8, а пад нажніцы – за 11-12.

Пазней жонка падказала яшчэ і цырульню на Ленінскай каля гандлёвага цэнтру «Алісы», дзе можна пастрыгчыся за 8 рублёў у дзень пенсіянера.

Яшчэ даражэй абыходзіцца стрыжка жанчынам. У савецкі час яны маглі пастрыгчыся за 1 рубель, а цяпер ім трэба заплаціць ад 8 рублёў. Для пенсіянерак у асобных цырульнях да 50 рублёў і нават яшчэ больш у салонах.

Падсумоўваючы атрымоўваецца, што мужчынскія стрыжкі рэтраспектыўна падаражэлі за апошнія 30 гадоў у Магілёве, параўноўваючы з прадуктамі харчавання і гарэлкай у 5-30 разоў, а жаночыя ў 8-50 разоў.

А за лысых крыўдна. З іх рэальна бяруць зашмат. У іх жа валасоў значна менш.

 

Тайны быховских памятников. Почему им тесно в райценте?

За парадными фасадами новых памятников скрывают от приезжего начальства жалкие остатки нашего культурного наследия, которое им сберечь не удалось, пишет турист о Быхове, в котором на его взгляд множество новых памятников и забытые старыя. 

Недавно довелось побывать в Быхове. Симпатичный, маленький городок, ведущий свою историю с  ХIV века.

Что касается дел давно минувших дней, то к памятникам национальной архитектуры здесь относятся, мягко говоря, наплевательски. Руины Быховского замка и синагога без крыши – тому свидетельство.

 А вот количество памятников новейшей истории, на квадратный метр, просто зашкаливает.

Особенно много их в районе центральной, Октябрьской площади Быхова, а периодичность установки памятников напоминает истерию. 

В 2013-м к Дню письменности здесь был установлен памятник знаменитой Барколабовской летописи. 

Красиво и к месту, но потом, что называется, пошло-поехало.

Появилась пушка на постаменте. И уже тогда памятникам стало тесновато. 

Местные жители заметили, что ствол гаубицы нацелен в другой памятник, расположенный метрах в пятидесяти. Это – мемориал воинам-освободителям, а заодно и место последнего пристанища первого чекиста района.

На пушке быховские власти не остановились: в прошлом году неподалеку от нее был установлен памятник чернобыльцам-ликвидаторам, а в июне этого года, уже в сотне метров от пресловутой пушки, торжественно открыли памятный знак пограничникам.

Не поспоришь: люди, принимавшие участие в ликвидации аварии на ЧАЭС достойны глубокого уважения, наши пограничники, безусловно, славные парни, но… 

Возникает ряд вопросов к начальникам, отвечающим за установку мемориалов в Быхове.

Во-первых, почему их так тянет к Октябрьской площади, где из-за памятников уже негде яблоку упасть?

Во-вторых, почему чести установки памятника удостоились именно пограничники, а не, скажем, десантники? 

Быховчане могут мне возразить: не забыты и другие рода войск. Например, памятник морякам в городе уже имеется.  И установлен он не у многострадальной Октябрьской площади, а чуть дальше – у здания местного краеведческого музея.

Что же получается? По такой логике в городе скоро могут появиться монументы танкистам, артиллеристам и, кто знает, может и космонавтам.

Не случайно в интернете уже промелькнуло шуточное предложение поставить в Быхове памятник аквалангистам. 

А если серьезно, то памятники – дело нужное. Они о многом напоминают быховской молодежи, они украшают город.  

Дело в другом: надо чуточку внимательнее относиться к определению места установки очередного памятника. Ну и, наверное, сбавить темпы.

Не следует забывать о том, что от перечисленных памятников, если всмотреться, виден и разрушенный замок, и забытая Богом и людьми синагога.

В этом плане быховские власти следуют и своей логике, и своему здравому смыслу:  за парадными фасадами новых памятников скрывают от приезжего начальства жалкие остатки нашего культурного наследия, которое им сберечь не удалось.

Ну, а в остальном Быхов ничем не отличается от других районных центров Беларуси. 

Стоит свернуть с центральной улицы, оставить позади помпезные памятники и монументальное здание райисполкома, как сразу оказываешься на улочках, где основными достопримечательностями становятся ямы на дорогах, а унылые пейзажи наводят на мысль о «потемкинских» деревнях.

 

Сваякі палітвязняў пра магілёўскую турму. Зацесна, строга, але можна бачыць сонца

Ліст чытача пра ўмовы ўтрымання ў турме №4.

 У камерах на чатыры чалавекі могуць знаходзіцца да чатырнаццаці чалавек

Чытач mogilev.media, які дапамагае сваякам некаторых палітвязняў, падзяліўся ўражаннямі ад пачутага аб магілёўскай вязніцы. У лісце ён параўноўвае ўмовы зняволення ў тутэйшай турме з парадкамі ў іншых папраўчых установах.

Дзеля бяспекі зняволеных, ён папрасіў не называць іх імёны. Вядомыя выпадкі, піша чытач, што пасля з’яўлення публікацыяў аб вязнях іх выклікалі на размовы.

Частку сваіх тэрмінаў некаторым асуджаным давялося адсядзець у іншых пенітэнцыярных установах.

Паводле чытача, першае, што адзначаюць сваякі палітвязняў – надзвычайная загружанасць турмы. У камерах на чатыры чалавекі могуць знаходзіцца адначасова да чатырнаццаці чалавек. Але нават у такіх умовах вязні знаходзяць магчымасць займацца фізкультурай. Адціскаюцца ад нараў і падымаюць торбы з цяжкімі рэчамі, нібы гантэлі.

Прагулкі адбываюцца на свежым паветры

Значная частка сукамернікаў палітвязняў асуджаныя за незаконны зварот наркатычных сродкаў.

Чытач адзначае, што турма №4 адрозніваецца строгасцю ўнутраных правілаў распарадку.

Гэтую акалічнасць, звяртае ўвагу аўтар допісу, адзначаў яшчэ вядомы магілёўскі сядзелец, палітвязень Валерый Леванеўскі. Ён характарызаваў тутэйшы рэжым утрымання, як жорсткі. Самым злосным парушэннем правілаў унутранага распарадку было ляжанне на сваіх нарах у дзённы час. Сядзець жа дазвалялася і не было абмежаванняў у курэнні.

Сярод плюсаў, піша далей чытач, сваякі палітвязняў адзначаюць «пэўную ліберальнасць што да турэмных перадач»

Напрыклад, адміністрацыя не забараняе перадаваць прадукты, забароненыя для зняволеных на Валадарцы: булачкі з макам і ізюмам. А ў вітамінную перадачу можна класці амаль любы набор садавіны і гародніны і не абмяжоўваць яго пяццю найменнямі. Прагулкі адбываюцца на свежым паветры, таму  зрэдчас нявольнікі могуць убачыць сонца.

Спявачка Дарафеева пра ўмовы ўтрымання ў турме: “Дужа добрае”

Спраўдзіць аповед чытача аб умовах утрымання зняволеных у прадстаўнікоў турмы № 4 пакуль не ўдалося. Адшукаць у адкрытых крыніцах звесткі на гэты конт таксама.

Інтэрнэт-прастора захавала матэрыял на YouTube шасцігадовай даўніны аб наведванні вязніцы чальцамі грамадскага савету пры Міністэрстве ўнутраных спраў. Сярод іх была заслужаная артыстка Беларусі Ірына Дарафеева.

Крыніца фота: скрыншот youtu.be-HLCJnVROiao

«Мне здаецца, што ўтрыманне дужа добрае. Харчаванне на вышэйшым узроўні. Як у рэстаране. Чэсна я нават пакаштавала. Дужа смачна», – падзялілася ўражаннямі спявачка.

На думку дактарант Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэту Мікалай Шчокін, які таксама наведаў турму, экскурсіі ў месцы зняволення трэба рабіць часцей, каб людзі ведалі, чым можа скончыцца супрацьпраўная дзейнасць. Ён заявіў:

«У сілу абставінаў дзяржава годна ўтрымлівае тых хто можа быць не варты такога ўтрымання».

На апублікаваным відэа заняволеныя сваё меркаванне не выказвалі.

«Так нельга аб вайне». Чытача ўразілі фотаздымкі з «партызанскага атраду»

«У Беларусі рамантызацыі вайны не мусіць быць», выказаў меркаванне нашаму выданню жыхар Магілёўскага раёну, пабачыўшы фотарэпартаж газеты «Прыдняпроўская ніва» з назвай «Партизанские тропы Приднепровского края».

“Уласнасць газэты “Прыдняпроўская ніва”

У лісце мужчына назваўся пенсіянерам і сынам ветэрана вайны. Па ягоных словах фотаздымкі, размешчаныя на адной са старонкак у Фэйсбуку яму паказалі дзеці. Як высветлілася яны належаць магілёўскай раёнцы.

«Так нельга аб вайне, – піша наш чытач. – Я не ведаю, як бы адрэагаваў на іх мой памерлы амаль 30 гадоў таму бацька. Не думаю, што фотаздымкі з бутлямі, у якіх відаць, самагон яму б спадабаліся. За п’янства ў партызанскіх атрадах сувора каралі».

“Уласнасць газэты “Прыдняпроўская ніва”

На ягоную думку дэманстравання алкаголю, нават яго імітацыі, не мусіць быць на імпрэзе, на якую прыходзяць дзеці.

Чытач прызнаецца, што свой погляд асцерагаецца агучваць у лісце непасрэдна кіраўніцтву газеты і арганізатарам імпрэзы, але «не выключае, што напіша ім».

На сайце газеты «Прыдняпроўская ніва» сапраўды апублікаваны матэрыял аб якім напісаў чытач. Імпрэзу ў лясным масіве ля вёскі «Адраджэнне», напісана ў раёнцы, арганізаваў Магілёўскі райвыканкам, Магілёўскі райсавет і Семукацкі сельсавет.

“Уласнасць газэты “Прыдняпроўская ніва”

«Вёска Адраджэнне знаходзіцца на мяжы трох рэгіёнаў, дзе ў гады Вялікай Айчынай граміў ворага партызанскі атрад Асмана Касаева», адзначана ў публікацыі газеты «Прыдняпроўская ніва»

Буча – и мы тоже виновны

Казалось бы, нас разделяют почти 500 километров. Но в этой трагедии, геноциде наших дней, виновны и мы с вами, жители уже далеко не спокойного, и не мирного Могилевского региона. Это по нашим дорогам, которыми мы так гордимся, с комфортом громыхают военные КамАЗы, увозя в своем чреве солдат с той самой войны. Это наша инфраструктура, построенная для страны с девизом “Лишь бы не было войны” – служит чужой армии, армии-оккупанту соседнего и братского нам народа.

Сегодня в 12.00, как передают телеграм-каналы, отслеживающие перемещения российских войск по территории Беларуси, из Калинкович в сторону Гомеля выехала огромная колонна техники, около 60 единиц – Тигры, Уралы, Кунги, БТР, КамАЗы.

Возможно, часть из них наверняка сегодня же вечером будет отдыхать на стоянке возле деревни Обидовичи, или Воронино по гомельской трассе. Возможно, это будут солдаты тех самых подразделений, которые оккупировали Киевскую область, и которые были названы советником Офиса Президента Украины Алексеем Арестовичем.

По крайней мере, 76-я, Псковская десантно-штурмовая дивизия как раз может проложить свой маршрут движения через нашу область, да и не только она.

Встретив этих солдат на дороге, в придорожном магазине, на заправке, на стоянке – нам следует помнить, что, возможно, это именно они представляют собой ту самую армию, которая вызвала оторопь у всего мирового сообщества своими зверствами в оккупированных районах Киевской области, квинтэссенция которых нам сейчас известно по этому короткому названию населенного пункта – Буча. Слово, которое уже стало синонимом Хатыни, Сребреницы. И дай Господь, чтобы его не затмило какое-то новое.

А сейчас – весь мир приходит к осознанию произошедшего. Генсек ООН Антониу Гутерриш выразил в соцсетях потрясение кадрами из Бучи. Он заявил о необходимости привлечь к ответственности виновных по итогам независимого расследования. Канцлер Германии Олаф Шольц заявил, что в качестве возможной меры в Германии рассматривается отказ от импорта российского газа. Дания ввела мораторий на закупку российской нефти. Европейский совет, высший политический орган ЕС, заявил, что массовые убийства в Буче будут вписаны в список зверств в Европе.

И в это же самое время, крупнейшее новостное агентство РИА Новости размещает колонку Тимофея Сергейцева, в которой говорится прямо: “Денацификация неизбежно будет являться и деукраинизацией”. Деукраинизацией – то есть в Украине должна быть уничтожена не просто украинскость, а сам украинский народ, поскольку: “Помимо верхушки, виновна и значительная часть народной массы”.

фото: Vadim Ghirda, Mikhail Palinchak/Reuters

Макей: Беларусь и Россия остались в одиночестве

МИД Беларуси опубликовал выдержки из выступления министра иностранных дел Владимира Макея на презентации книги «Единство непобедимого народа», в которой говорится о подвигах россиян, белорусов и украинцев во время второй мировой войны.

Когда шла работа над этим проектом, еще сложно было представить, что Россия нападет на Украину. С позиции сегодняшнего дня само название книги выглядит анахронизмом.

– Прошло чуть более 30 лет после распада Советского Союза, и от этого единства, к сожалению, это моя личная оценка, не осталось и следа, – подтвердил Макей.

Министр заявил, что «многие вещи оказались извращены до предела и поставлены с ног на голову». И немедленно занялся пропагандистскими манипуляциями:

– Глорифицируются нацизм, убийцы, которые уничтожали мирных людей, которые сжигали детей в Хатыни, Орадуре, Лидице, сегодня стали героями. И наоборот. Победители, те, кто освободил и наши страны, и Европу от коричневой чумы, стали преступниками в один миг.

Во-первых, Макею прекрасно известно, что никто не поёт осанну палачам, сжигавшим людей в Хатыни. Они как были, так и остаются негодяями во всем цивилизованном мире.

Во-вторых, министр пытается без всяких на то оснований приравнять нынешних руководителей Беларуси и России к победителям гитлеровских орд. Последних преступниками опять же никто не называет. А вот те, кто начал войну против Украины, действительно совершили ужасное злодейство.

– Нынешняя демонизация России и Беларуси, стремление изолировать на международной арене эти государства, задушить экономику этих государств и сменить власть, а об этом уже говорят, не стесняясь, сильные мира сего, это следствие того, что эти государства изволили говорить своим голосом и иметь свое собственное мнение, – утверждает Макей.

О нет: это следствие вторжения в Украину, как бы министр ни пытался закамуфлировать очевидное. И лишним тому свидетельством является позиция государств, которые еще вчера были партнерами Москвы и Минска.

– Сегодня, как не горько об этом говорить, еще раз подчеркиваю, я говорю просто как человек, но Беларусь и Россия остались практически наедине с теми, кто пытается навязать этим государствам свою волю. И мне лично удивительно наблюдать, как в трудную для себя минуту часть вот этого непобедимого советского народа обращается за помощью к России и Беларуси, и эти государства оказывают им эту помощь. А в трудную для наших стран минуту эта часть непобедимого советского народа заявляет, что не будет «в одной корзине» с Россией и Беларусью, – пожаловался министр.

«Дурных нема»: желающих поддержать неприкрытую агрессию против суверенной Украины в Евразийском экономическом союзе не нашлось. Даже Казахстан, на который прозрачно намекает Макей, отмежевался от какой бы то ни было поддержки российской «спецоперации», которая ведется в худших традициях «коричневой чумы» – без объявления войны.

«Единство» превратилось в одиночество. И это в высшей степени символично.

gazetaby.com