Толькі два дні давялося пабыць дэканам гісторыка-філалагічнага факультэта Магілёўскага дзяржаўнага універсітэта імя А. Куляшова кандыдату сельскагаспадарчых навук Аляксандру Кісялёву. Яго імя і фотаздымак у якасці дэкана з’явіліся на афіцыйным сайце факультэта 4 ліпеня – пісалі mogilev.media. А ўжо 5 ліпеня рэктар МДУ Дзяніс Дук выдаў загад аб прызначэнні на пасаду дэкана гістфака – пачынаючы з 6 ліпеня – кандыдата гістарычных навук Марыі Мацюшэўскай.
Крыніцы mogilev.media адзначаюць, што тэрміновае пераабранне дэкана гістфака адбылося пасля розгаласу, які выклікала наша публікацыя.
Мацюшэўская Марыя Іосіфаўна – кандыдат гістарычных навук, дацэнт. Раней працавала на кафедры археалогіі і спецыяльных гістарычных дысцыплін. Нарадзілася ў Воршы ў 1970 годзе, навучалася і ўсё жыццё працавала ў МДУ імя А. Куляшова.
Новым дэканам гісторыка-філалагічнага факультэта Магілёўскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя А. Куляшова стаў Аляксандр Кісялёў, кандыдат сельскагаспадарчых навук і дацэнт. Перад прызначэннем ён працаваў начальнікам аддзела рэалізацыі праграм давузаўскай адукацыі і прафарыентацыі гэтага ж універсітэта.
На пасадзе дэкана ён замяніў кандыдата гістарычных навук Віктара Буракова.
1441 год. Мітрапаліт Кіеўскі і ўсяе Русі, Папскі легат для Польшчы, ВКЛ і Інфлянтаў грэк Ісідар (1380-1463) прыбыў у Маскву.
Праз тры дні быў узяты пад варту і зняволены ў Чудаў манастыр. Уцёк з Масквы і прыбыў у Літву ў 1442 годзе. Падарожнічаў па Беларусі.
Удзельнік Ферара-Фларэнційскага сабора, актыўны прыхільнік уніі з Рымскай каталіцкай царквой. Кардынал Рымскай царквы, арцыбіскуп Нікасіі (1456-1463), тытулярны патрыярх Канстанцінопальскі (1458-1463), дэкан Свяшчэннай калегіі кардыналаў.
У маі 1453 года ўдзельнічаў у абароне Канстанцінопаля, быў узяты ў палон асманамі, але пазбег смерці, збег у Рым. У 1458 годзе перадаў уладу над мітраполіяй Кіеўскай і ўсяе Русі свайму вучню Рыгору (Балгарыну).
1612 год. Памерла Соф’я Слуцкая (1585-1612).
Княгіня, праваслаўны дзеяч з роду Алелькавічаў, апошні яго прадстаўнік.
У 1592 годзе да Соф’і адышло ўсё Слуцкае княства з гарадамі Слуцк і Капыль.
У 11 гадоў сасватана, у 15 гадоў выйшла замуж за нясвіжскага князя Януша Радзівіла.
Апекавала праваслаўе ў ВКЛ, фундавала сродкі для пабудовы храмаў і шпіталёў для бедных, рабіла паломніцтвы ў святыя мясціны. Соф’і ўдалося пры дапамозе мужа атрымаць каралеўскую грамату, якая забараняла далучэнне праваслаўных вернікаў да Уніі ў яе ўладаннях.
Памерла ў час родаў, пахаваная ў Слуцкім Траецкім манастыры. Хутка сярод гараджан пайшлі чуткі пра цуды, якія адбываліся каля яе труны. Менавіта тады Соф’ю пачалі ўшаноўваць як святую, але кананізавалі толькі ў 1984 годзе. Цяпер мошчы Соф’і Слуцкай захоўваюцца ў Свята-Духавым кафедральным саборы ў Мінску. Дзень яе памяці адзначаецца 1 красавіка.
Персанаж рамана Ю. Крашэўскага «Апошняя са слуцкіх князёў» і гістарычнай драмы У. Сыракомлі «Магнаты і сірата».
1633 год. Каралеўскім Прывелеем Уладзіслава IV Магілёўскаму праваслаўнаму брацтву дадзена права на адкрыццё друкарні і друкаванне кніг на беларускай, польскай, лацінскай і грэчаскай мовах.
Фота. Богаяўленская царква і званіца манастыра. Магілёў, 1909 год.
1814 год. Рускія войскі ўвайшлі ў Парыж.
Сярод іх і 26 Магілёўскі пяхотны полк. Салдаты і афіцэры былі ўзнагароджаны медалём “За ўзяцце Парыжа 9 сакавіка 1814 года” (9 – па старым стылі).
Для ўвекавечання памяці аб вайне, у пабудаваным маскоўскім Храме Хрыста Збавіцеля, на сцяну было занесена імя Магілёўскага пяхотнага палка з абазначэннем забітых і параненых афіцэраў.
Полк сфарміраваны 5 жніўня 1805 года ў Навагрудку як мушкецёрскі, складаўся з грэнадзёрскага батальёна і 2 мушкецёрскіх батальёнаў 4-ротнага складу. З 1806 года ўвашоў у 5-ю дывізію.
Як пехотны полк ўдзельнічаў у Айчыннай вайне 1812 года, Замежных кампаніях 1813 і 1814 гадоў, у кампаніі 1828-1829 гадоў супраць туркаў, у падаўленні паўстання 1830-1831, у прыватнасці ў аблозе Замосця. У кампаніі 1849 супраць венграў і ў Крымскай вайне, у Першай Сусветнай вайне, у тым ліку ў Нарачскай аперацыі 1916 года. Расфарміраваны ў 1918 годзе.
1887 год. У Жэневе памёр Юзаф Крашэўскі (1812-1887).
Беларускі і польскі пісьменнік, гісторык і фалькларыст. “Польскі Дзюма”.
Лічыцца адным з найвялікшых польскіх пісьменнікаў. Пачынальнік польскай рэалістычнай прозы. Член Польскай Акадэміі навук у Кракаве, Ганаровы член Чэшскай акадэміі. У Польшчы яго творы ўваходзяць у канон школьнай праграмы. Брат Люцыяна і Каятана Крашэўскіх.
Удзельнік паўстання 1830 – 1831 гадоў.
Аўтар больш за 600 тамоў твораў: 223 раманы і аповесці, навуковыя працы па розных галінах ведаў, падарожныя нарысы «Пінск і Піншчына», «Успаміны пра Палессе, Валынь і Літву», «Карціны з жыцця і падарожжаў», «Друскенікі», этнаграфічны нарыс «Адзенне сялян і мяшчан з ваколіц Брэста, Кобрына, Пружан», гістарычныя працы «Вільня ад яе пачатку да 1750 г.», «Старажытная Літва. Яе гісторыя, законы, мова, вера, звычаі, песні…», «Барысаў», «Польшча ў час трох падзелаў».
Быў прафесійным мастаком, музыкантам.
Паўплываў на творчасць Э. Ажэшкі, Б. Пруса, Г. Сянкевіча, Я. Купалы. Два вершы Юзафа Крашэўскага пераклаў на беларускую мову Янка Купала. На беларускую мову яго творы таксама перакладалі П. Бітэль, В. Сёмуха, М. Кенька, Л. Казлоў, М. Папека.
1895 год. Нарадзіўся Тамаш Грыб.
Беларускі грамадска-палітычны і культурны дзеяч.
У Пецярбургу ўваходзіў у беларускі навукова-літаратурны гурток Б. Эпімах-Шыпілы.
Дэлегат І Усебеларускага з’езда (1917), адзін з аўтараў Устаўных грамат БНР, сябра Рады БНР.
Арыштоўваўся ДПУ, польскімі ўладамі за беларускую незалежніцкую дзейнасць.
Дзеяч беларускага руху ў Празе, стваральнік Беларускага (Крывіцкага) культурнага таварыства імя Ф. Скарыны.
Прататып аднаго з галоўных герояў дакументальна-аўтабіяграфічнага рамана В. Вальтара «Роджаныя пад Сатурнам». Выведзены ў рамане Г. Далідовіча «Свой дом» пад імем Баравік.
Аўтар прац па гісторыі, нацыянальна-палітычнаму жыццю Беларусі.
Перакладаў публіцыстыку з рускай і чэшскай моў. Складаў бібліяграфію беларусазнаўства.
Памёр 25 студзеня 1938 года.
1900 год. Нарадзіўся Севярын Віславух.
Польскі гісторык, даследчык гісторыі Беларусі. Доктар габілітаваны, прафесар.
Служыў у Літоўска-Беларускай дывізіі генерала Л. Жалігоўскага, удзельнічаў у баях за Гродна, у польскай арміі.
Скончыў Віленскі ўніверсітэт, выкладаў у ім і ў Віленскай беларускай гімназіі. Загадваў кафедрамі ў Лодзінскім, Уроцлаўскім універсітэтах, быў прарэктарам, дэканам факультэта ўніверсітэта Уроцлава.
Заснавальнік і дырэктар Уроцлаўскага філіяла Заходняга інстытута, адзін з заснавальнікаў Сілезскага інстытута ў Аполе.
Вывучаў гісторыю ВКЛ, рэлігійныя адносіны, працэсы русіфікацыі і паланізацыі ў Заходняй Беларусі. Крытыкаваў урадавую палітыку асіміляцыі, выступаў у друку ў абарону беларускай культуры, выкладаў гісторыю ў беларускіх школах.
Памёр 28 лютага 1968 года ва Уроцлаве.
1921 год. Нарадзіўся Язэп Юхо.
Беларускі правазнаўца, гісторык права, заснавальнік беларускай навуковай школы дзяржавы і права. Доктар юрыдычных навук, прафесар. Сябар Рады Згуртавання беларусаў свету «Бацькаўшчына».
Удзельнічаў у падрыхтоўцы праекту Канстытуцыі1994 года. Адзін з ініцыятараў перавыдання Статута ВКЛ 1588 года.
Памёр 29 ліпеня 2004 года.
1931 год. Нарадзіўся Генадзь Кісялёў
Беларускі літаратуразнавец, архівіст, пісьменнік, гісторык, археограф. Доктар філалагічных, кандыдат гістарычных навук.
Працаваў у архіўных установах Літоўскай ССР, у Інстытуце літаратуры імя Янкі Купалы Акадэміі навук БССР.
Аўтар зборнікаў гісторыка-літаратурных нарысаў, гісторыка-літаратурных матэрыялаў, літаратуразнаўчых даследаванняў, гістарычных нарысаў.
Даследаваў беларускую літаратуру, гісторыю грамадскай думкі і нацыянальна-вызваленчага руху ў Беларусі XIX стагоддзя, жыццё і дзейнасць К. Каліноўскага, В. Дунін-Марцінкевіча, Ф. Багушэвіча, А. Вярыгі-Дарэўскага, П. Шпілеўскага, Я. Коласа і Я. Купалы.
Атрыбутаваў аўтарства «Энэіды навыварат» і «Тараса на Парнасе».
Працаваў і над скарыназнаўчымі тэмамі.
Памёр 14 лістапада 2008 года.
1954 год. Заснавана Беларускае геаграфічнае таварыства (1954-1991 – Геаграфічнае таварыства БССР). Дзень геаграфічнага таварыства.
Геаграфічнае таварыства вядзе сваю гісторыю ад 18 жніўня 1845 года, калі было створана Імператарскае Рускае геаграфічнае таварыства. Адным з 17 чальцоў-заснавальнікаў быў ураджэнец Беларусі, выпускнік Магілёўскай гімназіі Міхал Урончанка (1801–1855).
У 1867–1876 і ў 1910–1917 гадах дзейнічаў Паўночна-Заходні аддзел геаграфічнага таварыства (г. Вільня) з якім супрацоўнічалі магілёўцы Я. Раманаў, І. Насовіч, П. Шэйн, М. Азбукін, К. Анікіевіч, Г. Аненкаў, Н. Арнольд, А. Казлоўскі, П. Мурамцаў, І. Сілініч, А. Смоліч, К. Чалоўскі і многія іншыя даследчыкі.
19 студзеня 1959 года быў заснаваны першы рэгіянальны аддзел – Магілёўскі. Найбуйнейшы па колькасці членаў – Гомельскі. Працуюць таксама аддзелы ў Брэсце, Віцебску, Мінску.
Усяго ў Таварыстве каля 600 географаў, эканамістаў, прыродазнаўцаў, краязнаўцаў, гісторыкаў.
1990 год. Нарадзіўся Сяргей Астапчук.
Беларускі хакеіст, левы нападнік.
Выхаванец наваполацкага «Хіміка», гуляў у «Дынама Масква», «Спартак», «Лакаматыў», «Rouyn-Noranda Huskies», «Лока».
Загінуў 7 верасня 2011 года ў катастрофе Як-42 пад Яраслаўлем пры ўзлёце з аэрапорта «Тунашна» разам з камандаю «Лакаматыў Яраслаўль».
2001 год. Зацверджаны Том 1 выпуск 1 новага рэгіянальнага геаграфічнага часопіса “Магілёўскі мерыдыян” Магілёўскага аддзела Беларускага геаграфічнага таварыства.
Найбольш вядомае беларускае геаграфічнае выданне ў свеце. За 20 гадоў выдадзена 20 тамоў і 52 выпускі часопіса.
2004 год. У Магілёўскім музеі этнаграфіі адкрыта экспазіцыя “Магілёў губернскі”, прысвечаная жыццю гарадскіх саслоўяў.
Музей этнаграфіі – філіял абласнога гісторыка-краязнаўчага музея. Адкрыты ў 1981 годзе.
Мае плошчу экспазіцыі 760 м², 5 000 прадметаў асноўнага фонду. Матэрыялы музея знаёмяць са станам матэрыяльнай і духоўнай культуры сялян Магілёўскага Падняпроўя гарадскога побыту магілёўцаў канца XIX – пачатку XX стагоддзяў. Сярод экспанатаў – прылады працы, прадметы побыту, нацыянальнае адзенне магілёўскіх і краснапольскіх касцюмаў, калекцыя сапраўдных магілёўскіх ручнікоў, абразы, кафля і драўляная скульптура XVII – XIX стагоддзяў, царкоўныя кнігі, часопісы XIX – пачатку XX стагоддзяў.
Будынак музея стаіць на падмурку Магілёўскага езуіцкага калегіума. Унутраная сцяна, якая выходзіць у двор музея, з’яўляецца аўтэнтычнай сцяной XVIII стагоддзя, былой часткай калегіума.
2006 год. Адбыліся трэція Прэзідэнцкія выбары ў Беларусі.
Уладу захаваў А. Лукашэнка (афіцыйна нібыта 83% галасоў).
Заявы аб рэгістрацыі ініцыятыўных груп падавалі А. Вайтовіч, С. Гайдукевіч, А. Казулін, А. Лукашэнка, А. Мілінкевіч, З. Пазняк, С. Скрабец, В. Фралоў. Мелі намер балатавацца, але адмовіліся ад удзелу П. Краўчанка і Н. Машэрава (дачка П. Машэрава).
У бюлетэні для галасавання патрапілі 4 прозвішчы: С. Гайдукевіча, А. Лукашэнкі, А, Казуліна і А. Мілінкевіча.
Уладныя структуры арганізавалі ціск на сваіх супернікаў. Перад выбарамі былі зачыненыя многія незалежныя газеты, арганізавана інфармацыйная вайна супраць апазіцыі.
А. Мілінкевіч і А. Казулін адмовіліся прызнаваць вынікі галасавання. Увечары каля Палаца Рэспублікі на Кастрычніцкай плошчы ў цэнтры Мінска пачалі збірацца іх прыхільнікі. У мітынгу ўзялі ўдзел ад 5-8 да 30 тысяч удзельнікаў.
Свята ініцыявана з падачы міжнародных міратворчых супольнасцяў. Словы ўдзячнасці, якія сказаны з добрымі намерамі, валодаюць магутнай энергетыкай і здольныя матэрыялізавацца ў добрае самаадчуванне, здымаюць дэпрэсіўнае пачуццё і прымушаюць зноў і зноў здзяйсняць добрыя ўчынкі.
Слова “дзякуй” сугучнае ў літоўскай, заходнеславянскіх, украінскай, беларускай, германскіх (ангельскае “thank”, нямецкае “danke”) мовах і звязана са словам з санскрыту “daihya” – “тое, што знаходзіцца ў целе”, “душа”.
Дзякаваць – аддаваць частку душы: “дзякаваць ад усёй душы”, “вельмi дзякаваць”.
Слова “дзякаваць” у помніках нашай мовы сустракаецца з XV стагоддзя.
Псіхолагі лічаць, што словы падзякі – гэта “вусныя пагладжванні”, якія здольныя супакоіць і сагрэць сваёй цеплынёй. Галоўнае, каб словы падзякі вымаўляліся ад чыстага сэрца.
Невыпадкова здаўна ў народзе існавала вельмі мудрае павер’е – не вымаўляй словы падзякі ў стане раздражнення, у такім выпадку, магічныя словы не дасягнуць мэты і не прынясуць радасці ні вам, ні таму, каму кажаце. Цікава, што і карані таксама сыходзяць значна глыбей простай падзякі.
1386 год. Прадстаўнікі Польшчы ў Ваўкавыску перадалі вялікаму князю Ягайлу акт аб перавыбранні яго каралём польскім і аддачы яму ў жонкі малалетняй польскай каралевы Ядвігі.
Ядвіга(1374-1399) – дачка караля венгерскага і польскага Людовіка Венгерскага і Лізаветы Босніяцкай. На каралеўскі сталец абрана пасля смерці бацькі — у 1384 годзе.
У 1385 годзе заключыла Крэўскую унію. Пасля заключэння шлюбу з Ягайлам, той падарыў Ядвізе ў якасці вясельнага падарунка Магілёў.
Памерла падчас родаў. Доўгі час неафіцыйна ўшаноўвалася ў Польшчы як святая. Беатыфікавана Каталіцкім Касцёлам ў 1986, кананізавана ў 1997 годзе. Дзень успаміну 17 ліпеня.
1395 (1397) год. Памёр Скіргайла Альгердавіч.
Князь полацкі, троцкі і, магчыма, кіеўскі.
Удзельнік паходаў супраць крыжакоў (1374-1375).
Пасля выгнання Андрэя Альгердавіча, княжыў у Полацку (1377-1381). У час перагавораў з Кейстутам захапіў яго ў палон і адвёз у Крэўскі замак, дзе той быў забіты. Стаў князем Троцкім і другой уплывовай асобай у дзяржаве.
У час заключэння Крэўскай уніі (1385) забяспечыў сабе права застацца праваслаўным. У Мсціслаўскай бітве (1386) перамог смаленскага князя Святаслава Іванавіча і падпарадкаваў Смаленскае княства, на наступны год авалодаў Полацкам і захапіў свайго брата Андрэя Альгердавіча.
Валодаў Троцкім, Полацкім княствамі, Менскам, Свіслаччу, Бабруйскам, Прапошаскам і іншымі гарадамі, захапіў Віцебск, авалодаў Кіевам. Атручаны ў Кіеве. Пахаваны ў Кіева-Пячэрскай лаўры.
1864 год. У Вільні расстраляны Цітус Далеўскі.
Адзін з кіраўнікоў паўстання 1863-1864 гадоў.
Вучыўся ў Віленскай гімназіі, дзе сябраваў з Ф. Багушэвічам.
Удзельнічаў у рэвалюцыйным студэнцкім руху ў Маскве і Пецярбургу.
Паплечнік К. Каліноўскага. Паўстанцкі начальнік Вільні. Арыштаваны ў снежні 1863 года.
Пакараны смерцю на Лукішскай плошчы.
1867 год. У в. Карытнае (зараз Асіповіцкі раён) нарадзіўся Сцяпан Рункевіч.
Беларускі гісторык царквы, архівіст, дзеяч Рускай Праваслаўнай Царквы, грамадскі дзеяч.
Выхаванец і выкладчык Пецярбургскай духоўнай акадэміі, сакратар Сіноду.
Выдаў 5 выпускаў «Матэрыялаў для гісторыі Мінскай епархіі», «Кароткі гістарычны нарыс стагоддзя Мінскай епархіі…», «Гісторыю Мінскай архіепіскапіі (1793-1832)».
Даследчык гісторыі ўніяцкай царквы і Мінскай епархіі праваслаўнай царквы, гісторыі Рэчы Паспалітай напярэдадні яе падзелу.
Памёр 12 сакавіка 1924 года.
1907 год. Пастановаю Віленскай судовай палаты забаронена газета «Наша доля».
Рэдактар-выдавец І. Туркенес засуджаны на 1 год крэпасці.
Поўная назва газеты «Наша Доля. Першая белоруская газэта для вёсковаго і местоваго рабочаго народу. Выходзіць раз у тыдзень рускімі і польскімі літэрамі» – штотыднёвая легальная газета рэвалюцыйна-дэмакратычнага кірунку, першая легальная газета на беларускай мове.
Выдавалася ў Вільні з 1(14) верасня да 1(14) снежня 1906 года. Разам выйшла 6 нумароў, з іх 4 былі канфіскаваны. Палова тыражу друкаваласякірыліцай, палова – лацінкай. Разавы тыраж 1-га нумару склаў 10 000 асобнікаў.
У склад рэдакцыі ўваходзілі браты Луцкевічы, А. Пашкевіч (Цётка) і іншыя.
Газета мела рубрыкі: “Дзеянні ўрада”, “Палітычны агляд”, “Жыццё вёскі”, “Жыццё горада”, “Найноўшыя творы беларускай літаратуры”, “Што чуваць на Белай Русі”, “Новыя кнігі”, “З мінулага Беларус” і іншыя.
1908 год. Нарадзіўся Віктар Заўрыеў.
Беларускі географ, падарожнік, педагог, прафесар, доктар геаграфічных навук, стваральнік і загадчык кафедры фізічнай геаграфіі замежных краін БДУ.
Вывучаў Урал, Сібір, Каўказ, Іран, В’етнам, Беларусь.
Даследчык праблем Палесся, дынамікі палескіх азёр. З яго імем звязана станаўленне лабараторыі возеразнаўства, кафедраў агульнага землязнаўства, геадэзіі і картаграфіі. Чытаў лекцыі ў розных універсітэтах СССР, Сафійскім, Белградскім, Кракаўскім.
Пад яго кіраўніцтвам абаронена больш за 20 кандыдацкіх дысертацый.
Памёр 14 сакавіка 1976 года.
1937 год. Нарадзіўся Віктар Кухта.
Беларускі біяхімік. Доктар медыцынскіх навук. Прафесар. Заслужаны дзеяч навукі.
Працаваў прафесарам, загадчыкам кафедры біялагічнай хіміі Беларускага медуніверсітэта.
Аўтар і суаўтар манаграфій, падручнікаў для студэнтаў-медыкаў, 215 навуковых прац. Падрыхтаваў 3 дактароў і 18 кандыдатаў навук.
1947 год. Нарадзіўся Валянцін Яцухна.
Беларускі географ, ландшафтны эколаг, глебазнавец.
Працаваў у інстытуце “Белгіпразем”, факультэце геаграфіі і геаінфарматыкі БДУ дацэнтам, загадчыкам лабараторыі экалогіі ландшафтаў.
Спецыяліст у галіне рацыянальнага выкарыстання, экалагічнай ацэнкі і тэрытарыяльнай арганізацыі аграландшафтаў, прыкладных геаграфічных даследаванняў, планавання землекарыстання, экасістэмных паслуг.
Аўтар больш за 550 навуковых прац. Навуковы эксперт Канвенцыі ААН па барацьбе з апустыньваннем / дэградацыяй зямель.
1955 год. Нарадзіўся Аляксандр Ісачоў.
Беларускі жывапісец, графік.
Прымаў удзел у двух выстаўках ленінградскіх мастакоў авангардных кірункаў (1974, 1975).
З 1975 года працаваў у класічнай манеры пісьма. Асноўнымі сюжэтамі яго карцін былі міфалагічныя і біблейскія сюжэты. У стылявым кірунку мастак пачаў арыентавацца на традыцыі еўрапейскага акадэмічнага жывапісу сярэдзіны XIX – пачатку XX стагоддзяў. Пісаў іконы для Рэчыцкай царквы, выканаў роспіс сцен храма ў г. Мазыры.
У лістападзе 1987 года ў Рэчыцы адбылася персанальная выстаўка мастака, якую паглядзела каля 20 000 чалавек. Праз тры дні пасля заканчэння выстаўкі мастак памёр ад сардэчнага прыступу.
Аўтар каля 500 карцін, большасць з якіх былі вывезены за мяжу ў Швецыю, Германію, Францыю, Ізраіль і ЗША.
Памёр 5 снежня 1987 года.
1983 год. Памёр Ціхан Кісялёў.
Беларускі дзяржаўны і партыйны дзеяч. Герой Сацыялістычнай Працы.
Працаваў настаўнікам, дырэктарам школы, у партыйных органах, першым сакратаром Брэсцкага абкама, старшынёй Савета Міністраў БССР (1959-1978), намеснікам Старшыні Савета Міністраў СССР (1978-1980), пасля смерці П. Машэрава стаў першым сакратаром ЦК КПБ.
Пад час яго дзейнасці ажыццяўляліся працэсы аднаўлення пасляваеннай эканомікі, будаўніцтва сучасных гігантаў прамысловасці.
Яго імём названы вуліцы ў Мінску, Гомелі. У Мінску ўстаноўлена мемарыяльная дошка.
2001 год. Памерла Аляксандра Данілава.
Заслужаны архітэктар БССР.
Жыла і працавала ў Віцебску. Сярод асноўных работ у Віцебску: забудова вуліцы Кірава, плошчы Перамогі, цэнтральных і паўднёвых раёнаў, плошчы Тысячагоддзя Віцебска.
Прымала ўдзел у забудове жылых мікрараёнаў у Наваполацку, Оршы. Адзін з аўтараў генпланаў Полацка, Наваполацка, Віцебска, Оршы.
Сусветны дзень барацьбы з дыябетам (World Diabetes Day, з 1991 года)праводзіцца ў дзень нараджэння канадскага лекара і фізіёлага Фрэдэрыка Банцінга, які разам з лекарам Чарльзам Бестам адыграў вырашальную ролю ў адкрыцці ў 1922 году інсуліну – лекаў, што ратуе жыццё людзям, хворым на дыябет.
Мэтай Сусветнага дня дыябету з’яўляецца павышэнне дасведчанасці аб дыябеце, акцэнтаванні ўвагі на лад жыцця пры цукровым дыябеце, а таксама на тое, як можна прадухіліць развіццё гэтай хваробы. У гэты дзень дзяржаўныя і грамадскія арганізацыі, лекары нагадваюць людзям пра праблему цукровага дыябету і неабходнасць аб’яднання намаганняў каб змяніць сітуацыю да лепшага.
Некалькі апошніх дзесяцігоддзяў цукровы дыабет знаходзіцца на вяршыні ў спісе захворванняў, якія прыводзяць да інвалідызацыі і смяротнасці насельніцтва.
На жаль, з кожным годам тэндэнцыя толькі пагаршаецца. Цукровы дыябет стаў глабальнай праблемай.
Сёння на дыябет пакутуе каля 425 мільёнаў чалавек – 6% насельніцтва планеты. Статыстыка несуцяшальная і прагназуецца, што ў 2025 годзе колькасць пацыентаў з дыябетам павялічыцца ў 2 разы. Да 2030 года цукровы дыябет стане 7-й прычынай смерці ва ўсім свеце.
За 20 гадоў у Беларусі ў 3 разы вырасла колькасць хворых з цукровым дыябетам. У краіне хварэюць каля 340 тысяч чалавек, з іх амаль 20 тысяч цукровым дыябетам першага тыпу (інсуліназалежныя), каля 320 тысяч другога тыпу.
Беларускі кліматолаг і геафізік. Доктар фізіка-матэматычных навук, прафесар. Акадэмік акадэміі навук БССР.
З сям’і знакамітых генералаў Кайгародавых, пляменнік прафесара, заснавальніка сучаснай феналогіі, аўтара тэрміна “прыродазнаўства” Дз. Кайгародава.
Працаваў у Галоўнай геафізічнай абсерваторыі ў Пецярбурзе, дырэктарам Геафізічнай абсерваторыі ў Мінску, супрацоўнікам фізіка-тэхнічнага інстытута АН БССР, у Галоўным упраўленні гідраметэаслужбы СССР, Маскоўскім гідраметэаралагічным інстытуце.
Аўтар натуральнай занальнай класіфікацыі кліматаў зямнога шару, прац пра клімат Беларусі, у тым ліку “Кліматычны атляс Беларусі”, “Клімат БССР, Заходняй Беларусі і сумежных краін”, “Нарыс сельскагаспадарчых кліматычных умоў БССР”.
Памёр 27 верасня 1951 года.
csl.bas-net.by
1889 год. Журналістка Нэлі Блай адправілася ў кругасветнае падарожжа, спаборнічаючы з героем Жуля Верна.
Раман Жуля Верна “Вакол света за 80 дзён” на той момант чыталі ўжо 17 гадоў.
Адной лістападаўскай раніцай 1889 года Жуль Верн атрымаў тэлеграму, падпісаную “Блай”. У ёй паведамлялася, што парыжскім цягніком у Ам’ен прыбудзе амерыканскі кругасветны падарожнік, які вырашыў пабіць рэкорд Філеаса Фога і ахвяраваў сваім каштоўным часам, каб зрабіць крук і наведаць вялікага летуценніка і фантаста.
Пісьменнік паспяшаўся на вакзал. Ён чакаў сустрэць прапаленага шукальніка прыгод, а з вагона выйшла маладая дзяўчына.
Паўтарыць фантастычнае па тых часах дасягненне здавалася нечуванай дзёрзкасцю, але Блай перавысіла яго, аб’ехаўшы Зямлю вакол за 72 дні 6 гадзін 10 хвілін 11 секунд па маршруце: Нью-Ёрк – Лондан – Парыж – Брындызі – Суэц – Цэйлон – Сінгапур – Ганконг – Ёкагама – Сан-Францыска – Нью-Ёрк.
Спансаваў ваяж выдавец Джозэф Пулітцэр. Усе газеты свету стракацелі загалоўкамі: “Ці здзейсніцца мара Жуля Верна?”, “Ці паб’е Нэлі Блай рэкорд Філеаса Фога?”
За час падарожжа журналісткі раман Жуля Верна “Вакол святла ў 80 дзён” быў перавыдадзены 10 разоў.
Па прыбыцці ў Нью-Ёрк Блай салютавалі дзесяццю артылерыйскімі залпамі.
Манархіст, мысляр, журналіст. Працаваў журналістам, ваяваў у Белай арміі.
Прафесійна займаўся цяжкай атлетыкай. На Усерасійскім чэмпіянаце 1914 года заняў другое месца ў цяжкай вазе.
У 1933 года пры спробе ўцёкаў з СССР арыштаваны разам з братам-спартсменам і сынам. Усе трое былі вязнамі ГУЛАГа, адкуль здолелі збегчы ў Фінляндыю.
У Балгарыі выдаваў газету «Голос России» (1936-1938). Аўтар кнігі «Расія ў канцлагеры» (1936), якая была адразу перавыдадзена на шэрагу еўрапейскіх моў.
Пасля замаху на яго жыццё, пераехаў у Германію, дзе пісаў кнігі «Дыктатура сволачы», «Дыктатура імпатэнтаў», «Вялікая фальшыўка Лютага», «Дыктатура пласта», «Белая імперыя», выдаваў газеты «Наша газета», «Радзіма».
За адмову падтрымаць Гітлера некалькі разоў арыштоўваўся.
З 1948 года жыў у Аргенцінуе. Стварыў газету «Наша страна», Народна-Манархічны рух (дзейнічаюць дасюль). Выдаў кнігі «Народная Манархія», «Раман у Палацы Працы» і іншыя.
Памёр 27 красавіка 1953 года ў сталіцы Уругвая – Мантэвідэа.
Традыцыйна ў лінгвістычных працах лічыцца, што прычынамі склікання канферэнцыі былі недахопы арфаграфіі Б. Тарашкевіча.
Згодна з іншым поглядам, канферэнцыя была склікана з-за палітычных меркаванняў і, увогуле, гэты форум меў пераважна палітычны характар. Што ўлады трактавалі канферэнцыю не столькі як навуковае мерапрыемства, колькі як палітычна-прапагандысцкую акцыю, замацаваць пазіцыі партыі сярод розных груп інтэлігенцыі рэспублікі.
У канферэнцыі ўдзельнічалі ўсе вядучыя супрацоўнікі Інбелкульта на чале з яго старшынёй У. Ігнатоўскім, прадстаўнікі Маскоўскага, Ленінградскага, Берлінскага, Літоўскага, Латвійскага, Варшаўскага ўніверсітэтаў, са Смаленска, Харкава і іншыя.
Галоўным дасягненнем канферэнцыі было наданне ёю выразнага імпульсу разгортванню лінгвістычных даследаванняў у Беларусі.
Аўтар твораў для партрэтных галерэй Гродзенскага гарвыканкама, да 100-годдзя Гродзенскай Епархіі («Свяціцелі зямлі Гарадзенскай»), гродзенскіх губернатараў, кіраўнікоў Нацыянальнага банка Беларусі, рэктараў і прафесараў Гродзенскіх медыцынскага, аграрнага, дзяржаўнага ўніверсітэтаў і іншых.
Мастак па-свойму інтэрпрэтуе вядомыя сюжэты з сусветнай міфалогіі, мастацтва, сакральнай гісторыі.
wikimedia.org
1963 год. Падчас вывяржэння падводнага вулкана з’явіўся востраў Сюртсей у Ісландыі. Адзін з нешматлікіх астравоў, якія з’явіліся ў сучасны час, і ці ледзь не адзіны, на якім з першага моманту з’яўлення цвёрдай пароды вышэй узроўня акіяна праводзяцца навуковыя даследаванні.
За некалькі дзён да гэтага на глыбіні 130 метраў пачалося вывяржэнне падводнага вулкана на паўднёвы захад ад астравоў Вестманаэйяр.
Да чэрвеня 1967 года было каля ста вывяржэнняў, пасля чаго востраў дасягнуў плошчы 2,7 км ².
Востраў назвалі Сюртсей, што па-ісландску азначае “востраў Сурта”, у гонар уладара вогненных волатаў. Акрамя галоўнага вострава, утварыліся і некалькі маленькіх астраўкоў.
Беларускі гісторык, археограф, празаік, перакладчык, мемуарыст. Доктар гістарычных навук.
Аўтар навуковых прац па гісторыі ВКЛ, па праблемах летапісання, крыніцазнаўства і археаграфіі.
Удзельнік нацыянальна-культурнага, краязнаўчага руху 1920-х гадоў.
Чатыры разы арыштоўваўся НКУС і КДБ (1930, 1932, 1941, 1950), быў вязнем лагераў. Паміж адсідкамі працаваў выкладчыкам гісторыі і геаграфіі ў розных навучальных установах Расіі, у Маскоўскім універсітэце. Вызвалены 25 сакавіка 1955 года.
Да 1986 года працаваў навуковым супрацоўнікам Інстытута гісторыі АН СССР.
Даследаваў праблемы аграрнай гісторыі, крыніцазнаўства, археаграфіі Беларусі, айчыннага летапісання.
Асноўнымі працамі з’яўляюцца «Нарысы па археаграфіі і крыніцазнаўству гісторыі Беларусі феадальнага перыяду», «Працы па археаграфіі і крыніцазнаўству гісторыі Беларусі».
Упершыню пераклаў на рускую мову і падрыхтаваў да выдання «Хроніку Быхаўца», складальнік і рэдактар 32 і 35-га тамоў беларуска-літоўскіх летапісаў у серыі Поўны збор рускіх летапісаў. Адшукаў і апісаў спісы «Хронікі літоўскай і жамойцкай».
Навуковую значнасць маюць і яго меркаванні пра дзяржаўна-кансалідуючую ролю старажытнага Наваградка, мажлівае летапісанне ў ім, пра 15 страчаных беларускіх летапісаў, выкарыстаных у «Хроніцы» М. Стрыйкоўскага.
wikimedia.org
2008год. ПамёрГенадзь Кісялёў. Беларускі літаратуразнавец, пісьменнік, архівіст, гісторык, археограф. Доктар філалагічных, кандыдат гістарычных навук.
Працаваў у архіўных установах Літоўскай ССР (1953-1971), у Інстытуце літаратуры імя Янкі Купалы Акадэміі навук БССР.
Аўтар зборнікаў гісторыка-літаратурных нарысаў, гісторыка-літаратурных матэрыялаў, літаратуразнаўчых даследаванняў, гістарычных нарысаў.
Даследаваў беларускую літаратуру, гісторыю грамадскай думкі і нацыянальна-вызваленчага руху ў Беларусі XIX стагоддзя, жыццё і дзейнасць К. Каліноўскага, В. Дунін-Марцінкевіча, Ф. Багушэвіча, А. Вярыга-Дарэўскага, П. Шпілеўскага, Я. Коласа і Я. Купалы.
Атрыбутаваў аўтарства «Энэіды навыварат» і «Тараса на Парнасе».
