48-летняя женщина и 22-летний сын приехали в Глусский район из Бобруйска с целью протопить печь в деревенском доме, сообщает телеграмм-канал Следственного комитета Беларуси.
Когда супруга сына не смогла дозвониться, то приехала в деревню и увидела, что дом полностью сгорел.
Обстоятельства гибели бобруйчан устанавливаются.
Слагаемых успеха много, пишет газета Родина. Каждый соцработник за счет заработанных центром внебюджетных средств действительно обеспечен велосипедом. Но самое главное, как считают глусские соцработники, у них есть команда, где каждый работник – неслучайный человек.
Сегодня в штате Глусского районного центра социального обслуживания населения 132 человека, половина – это социальные работники, которые осуществляют уход за пожилыми людьми на дому. У каждого соцработника в среднем по девять человек на обслуживании.
Удивительно, но две трети сотрудников работают в центре более 15 лет и такой проблемы, как текучесть кадров, здесь нет. Соцработник, который выдержал больше месяца, остается на долгие годы.
Приблизительный портрет глусского соцработника – это сельская женщина 50 лет, без специального образования, добрая, трудолюбивая и на служебном велосипеде. Мужчины среди социальных работников тоже есть, хоть их и немного.
Как расказывает директор Глусского цэнтра социальной защиты Анжела Полупанкова, в районе услугами соцработников пользуется почти полтысячи граждан. Это и совершенно одинокие люди, и те, у кого дети есть, но живут далеко и каждый день не могут помочь. Для пенсионера услуги соцработника обойдутся от 15 до 20 рублей в месяц, в зависимости, от количества необходимых пожилому человеку услуг.
Некоторые соцработники – человек 17 – и выходные проводят со своими подопечными. Есть такая форма работы, как «гостевая семья». Это когда соцработники приглашают стариков к себе в выходной день домой. Для одинокого человека это важно – побыть в кругу семьи, где с ним общаются, угощают чем-то вкусным. Кстати, «гостевая семья» – это бесплатная опция.
На такой же инициативе существуют «патронатные семьи», это когда за человеком не только ухаживают, но, если надо, свозят его в больницу, например, еще где-то сопроводят, помогут в каких-то делах.
А вот «приемная семья» – это уже работа, но тут и совсем другие истории. Например, есть семья, которая забрала и досматривает чужую одинокую женщину, бывшую когда-то лучшей подругой матери. Мама попросила дочь не оставлять подругу, и дочь выполняет мамину просьбу.
В Заелице работает отделение круглосуточного пребывания, которое рассчитано на 40 мест. Сейчас в отделении в Заелице живет 37 человек, средний возраст которых 80 лет. Есть люди, которые живут там с самого открытия, по 15 лет. Живут одной большой общей семьей.
Анжела Полупанкова рассказывает, что по закону трудоспособные дети должны досматривать своих родителей, но если по какой-то причине они этого не делают, а старики попадают к ним в отделение, тогда дети должны оплачивать проживание родителей, в месяц это в среднем 730 рублей, или 24 рубля 40 копеек в сутки.
Работает и отделение, которое находится в “ирландском” доме. Там обеспечен и досуг, и уход, и обучение, и общение. Туда приходят не только люди с инвалидностью, но и, как их любя называют работники центра, “люди серебряного возраста”.
– У наших работников с годами сердца не черствеют. Они понимают человеческую боль. – дает короткую, но ёмкую характеристику своим подчиненным директор центра.
Фото: газета “Родина”.
Ураджэнка Глуска ўжо чатыры гады жыве ў турэцкім Газіянтэпе. Любоў Шапавалава апынулася ў ліку трох беларусак, якіх першымі эвакуявалі на радзіму пасля землятрусу. Цяпер яна з дачкой знаходзіцца ў Глуску, а яе муж застаўся ў Турцыі дапамагаць землякам – піша газета “Радзіма”.
– Са сваякоў мужа ў першую ж гадзіну загінула сем чалавек. Вядома, вельмі страшна было тым, хто апынуўся пад заваламі, але страшна і перажыць вось гэта ўсё, што адбывалася. – распавядае Любоў – У нас і раней бывала, што трасе, але злёгку, нядоўга, секунд пяць… А тут усё доўжылася паўтары хвіліны. Тым больш пачалося ўсё, калі людзі спалі, у чатыры раніцы, 15-17 хвілін пятага. Ложак кідае, усё ўсюды стукае, люстры, шкло звіняць, паніка, цябе ўсяго трасе, ты не ведаеш, бегчы ці не бегчы, што наогул рабіць… Мы спрабуем уключыць святло, але не можам, таму што нас шпурляе направа-налева, наперад-назад… Мы схапілі дзіцяці, я думаю: ну вось-вось спыніцца, але ўсё горш і горш… Слава богу, мы ў рэшце рэшт спусціліся, я прыхапіла коўдру і падушку для дачкі, селі ў машыну. Але на самай справе і ў машыне не адчувалі сябе ў бяспецы: вакол вышынныя дамы, і яны маглі ў любую секунду абрынуцца.
Сям’я Любові Шапавалавай жыве ў ахоўваемым жылым комплексе (прыкладна 20 шматпавярховак, 20 віл, возера, кафэ, цырульня, трэнажорная зала і г. д.), які акружаны плотам. Комплекс размешчаны на ўскраіне горада, і з аднаго боку ад яго – вялікае поле. Менавіта туды вырашылі ехаць, каб схавацца ад стыхіі. Праўда, сітуацыя пагоршылася тым, што ў пачатку лютага ў Газіянтэпе выпаў снег. Падчас асноўных штуршкоў была моцная бура, з-за якой адключылася электрычнасць, і горад трэсла ў поўнай цемры.
– Два дні, груба кажучы, мы жылі ў машыне. – працягвае аповед Любоў Шапавалава – Але ў нас заканчваўся бензін і няма чым было грэцца, прытым што на вуліцы дзесьці -5, яшчэ пачаліся мокры снег і залева. Добра, мы паспелі заправіць машыну, хоць і адстаялі дзве гадзіны ў чарзе, а потым бензін некалькі сутак наогул не прадавалі. Слава богу, адкрылася мячэць, і мы пайшлі туды. У мячэці нас заспеў другі землятрус, і зноў было страшна. Праўда, там мы яго не адчулі, як у сябе ў кватэры на шостым паверсе, але кажуць, што гэты землятрус было яшчэ мацней, чым першы. Яшчэ суткі мы прабылі ў сяброў, у іх таксама шматпавярховы дом, але кватэра хаця б на першым паверсе.
Люба кажа, што іх жылы комплекс практычна не пацярпеў, так як знаходзіцца ў камяністым раёне, не на пяску: раней на гэтым месцы была скала, яе знеслі і пабудавалі дамы. Адразу пасля землятрусу ў Газіянтэпе і некаторых іншых правінцыях Турцыі з-за пагрозы выбухаў прыпынялі падачу прыроднага газу, былі перабоі з вадой. Цяпер усё наладжваецца.
Адышоўшы ад першага шоку, усе дні да ад’езду на радзіму Люба развозіла гуманітарную дапамогу пацярпелым. У такой сітуацыі шмат машын і валанцёраў не бывае, тлумачыць яна. Яе муж застаўся ў Турцыі, каб дапамагаць людзям.
З першага ж дня Любоў трымала сувязь з консульствам. Яе, як і іншых грамадзян Беларусі, эвакуявалі бортам Мінабароны. Без перажыванняў, вядома, не абышлося. Вылет прызначылі на поўнач, але напачатку самалёт не атрымаў дазволу на пасадку (аэрапорт у Газіянтэпе быў зачынены, усе рэйсы адменены) і прызямліўся ў 300 кіламетрах.
– Мы ўжо страцілі надзею, што нас забяруць. – успамінае Любоў – Добра, што я магла нешта спытаць, высветліць у супрацоўнікаў, так як больш-менш ведаю турэцкую, а дзве іншыя жанчыны, якія ляцелі са мной, увогуле мовы не ведалі.
Апынуўшыся нарэшце з дачкой унутры самалёта, яна не магла стрымаць слёз. Чатырохгадовая Зара цяпер ужо смяецца і спявае песенькі, але, калі здарыўся землятрус, вельмі спалохалася.
– Слава богу, яна не плакала, істэрыкі ў яе не было, але яна ўвесь час пыталася: “Мама, што гэта? Што гэта? Што гэта адбываецца?” – прыгадвае жанчына – Зара энергічнае дзіця, а тут суткі проста сядзела: усе сядзяць, і яна сядзіць.
Цяпер, калі дома ў Глуску і Люба, і яе сястра Вера, якая таксама жыве ў Турцыі, сям’я спакойная. Сёстры вернуцца ў Турцыю, калі ўсё супакоіцца.
Фота з архіву Любові Шапавалавай.
Пашкоджаны асфальт стрыжнёвай глускай вуліцы, вакол якой і сфарміраваўся гарадскі пасёлак, часткова адрамантаваны ў зімніх умовах – паведамляе газета “Радзiма”. Улады абяцаюць у бліжэйшы час цалкам ліквідаваць ямы на дарозе. Рамонт цэнтральнай глускай вуліцы стаў магчымым толькі пасля крытычнай публікацыі ў мясцовай газеце.
Гэта надзвычай добрая навіна для аўтамабілістаў, якія праязджаюць па вуліцы Кірава. Справа ў тым, што ўздоўж галоўнай вуліцы ў раёне дома № 46 асфальт быў так сапсаваны, мясцовая газета напісала ў адказ на звароты і абурэнне чытачоў матэрыял пад назвай: “Машыну ў гэтым месцы на руках перанесці хочацца”.
Адказ выканкама на крытычны матэрыял віну за пашкоджанне дарогі па традыцыі ўсклаў на саміх глушчан і на надвор’е. З атрыманага адказу вынікае, што асфальт быў пашкоджаны з-за таго, што ў 2022 годзе гаспадар аднаго з домаўладанняў па вуліцы Кірава выконваў працы «па падключэнні да цэнтральнай каналізацыі і водаправода». Пасля работ на дарозе ўтварыліся яміны.
Хаця з далейшага тэсту адказу вынікае, што грамадзянін для аднаўлення асфальтабетоннага пакрыцця праезнай часткі заключыў дагавор з ДРБУ № 213, аднак дарожнікам не ўдалося своечасова зрабіць рамонт дарогі “з-за неспрыяльнага надвор’я”. Бо летась халоднае надвор’е з маразамі і снегам, як заўжды нечакана, прыйшло ў Глуск у лістападзе.
У цяперашні час работы па аднаўленню асфальтабетоннага пакрыцця праязной часткі вуліцы Кірава часткова выкананы. Завяршыць работы плануецца да 15 лютага 2023 г., – запэўніваюць дарожнікі.
Самая характэрная гісторыя адбылася ў адным з сельскіх населеных пунктаў Глускага раёна. На прыкладзе гэтай гісторыі добра бачна, як дзейнічаюць махляры.
На гэтым этапе вядуцца размовы і тонкая псіхалагічная гульня. Злачынцы спекулююць як на самых лепшых чалавечых якасцях – сумленнасці, спачувальнасці, так і на некаторых пароках, напрыклад на ганарлівасці.
У снежні 2022 года нашай гераіне патэлефанавалі з Telegram. Хтосьці назваў сябе прадстаўніком асацыяцыі беларускіх банкаў і пераканаў суразмоўцу стаць удзельнікам спецыяльнай аперацыі па выяўленні ашуканцаў сярод банкаўскіх работнікаў. Жанчына засумнявалася, але суразмоўцам удалося ўвайсці ў давер. Пра аперацыю ніхто не павінен быў ведаць, у тым ліку блізкія сваякі.
Як бачна, у глускім выпадку ашуканцы абапіраліся на сумленнасць і жаданне справядлівасці вясковай жанчыны. Але важную ролю сыграла і акцэнт на тым, што ёй даверылі выкананне важнай ролі выкрывальніцы злачынцаў. Такая роля дазваляе чалавеку лічыць сябе абраным, выключным, далучаным да сакрэтнай аперацыі, робіць ягонае жыццё напоўненым нейкім важным сэнсам.
Жанчыне патлумачылі, што для выкрыцця банкаўскіх ашуканцаў, неабходна падаць заяўку на крэдыты. Выконваючы загады ілжывых супрацоўнікаў асацыяцыі, яна ўзяла крэдыт на 6400 рублёў у банку, а потым у іншым банку яшчэ на 3000.
Жанчыну пераканалі ўсталяваць прылажэнне з функцыяй аддаленага доступу (пра што яна не ведала). З дапамогай яго злачынцы змаглі перавесці ўсе 9400 рублёў на ўласны рахунак. Сваёй добраахвотнай памочніцы яны патлумачылі, што ён бяспечны.
Калі ахвяра аказалася занадта даверлівай, і ўсё для ашуканцаў прайшло па іх злачыннай схеме, то яны спрабуюць паўторна развесці сваю ахвяру на грошы.
Вось і наша глуская жанчына праз некалькі тыдняў, па ўказанні “спецыялістаў па асацыяцыі”, ізноў узяла крэдыт, ужо ў трэцім банку на 4000 рублёў, якія сама перавяла сваім суразмоўцам.
Увесь гэты час жанчына нікому не расказала пра “спецыяльную аперацыю”, нават супрацоўнікам рэальнага банка, якія былі заклапочаны тым, што грамадзянка афармляе трэці крэдыт за месяц.
Натуральна, што пасля пераводу ўсіх грошай жанчыны на свае рахункі махляры зніклі і на званкі не адказвалі. Яна засталася сам насам са сваімі крэдытамі, а потым звярнулася ў міліцыю.
Кіраўнік аддзелу ўнутраных спраў Глускага раёна Сяргей Красавін пацвердзіў, што новы год сапраўды адзначаны рэзкім павелічэннем кіберзлачынстваў. Калі ў 2022 годзе іх у раёне было зарэгістравана 13, то толькі за 1 месяц гэтага года – 7 (па 5 з іх ужо распачаты крымінальныя справы, а па двух праводзіцца расследаванне).
Адных ахвяр ашуканцы ўгаварылі ўзяць крэдыты а потым авалодалі гэтымі грошамі, кагосьці пераканалі ўсталяваць прылажэнне і “спісалі” сабе грошы, хтосьці стаў удзельнікам “рэкламнай гульні” і таксама страціў свае зберажэнні на карце.
Фота з адкрытых крыніц.
У апошні дзень студзеня ў Магілёве былі падведзены вынікі работы медыцынскай галіны вобласці. Як звычайна, былі вызначаны лідары. Самую высокую ацэнку на абласным узроўні атрымала праца глускіх медыкаў. Па выніках конкурсу медыцынскіх устаноў рэгіёна першае месца заняла бальніца раёна.
Ацэньваліся разнастайныя аспекты якасці і культуры медычнага абслугоўвання насельніцтва. Сярод цэнтральных раённых бальніц (раёнаў з колькасцю насельніцтва да 20 тысяч чалавек) Глуская цэнтральная раённая бальніца заняла першае месца.
Дыплом за добрасумленную працу быў уручаны кіраўніку ўстановы Ірыне Пятровай.
Фота: Газета “Радзіма”.
Дакрануцца да мастацтва Глуску можна было за 5 рублёў.
Творчая прэзентацыя Глускага раёну прайшла з прымусова-добраахвотным поспехам у Магілёве 22 верасня. Так, з прадстаўлення самага паўднёвага рэгіёна Магілёўшчыны распачаўся восеньскі этап абласнога фестывалю народнай творчасці.
Фестываль народнай творчасці “Беларусь родная, музычная, народная” – творчы праект Магілёўскага абласнога метадычнага цэнтра народнай творчасці і культурна-асветнай работы. Ужо на працягу некалькіх гадоў на сваёй пляцоўцы ён знаёміць магіляўчан і гасцей горада з народнай творчасцю рэгіёнаў Магілёўскай вобласці.
У ходзе фестывалю сёлета раёны прадстаўлялі сябе каля Магілёўскага абласнога цэнтру народнай творчасці па вуліцы Першамайскай. Бязлюднае днём месца ў рабочы час не спрыяла цікавасці магілёўцаў да канцэртаў пад адкрытым небам на Тэатральнай плошчы. У выніку праходзілі гэтыя ўрачыстасці зусім не ўрачыста, без бачнай цікавасці магілёўцаў, пра што паведамляў Магілёў.media.
Памылкі летняга этапа часткова ўлічаны цяпер. Перад будынкам абласнога цэнтру праводзіліся толькі выступленні фальклорных калектываў, якія стваралі атмасферу і прываблівалі гледачоў.
Выставачныя праекты перанесены з вуліцы ў фае будынка. У ім народныя рамеснікі ва ўтульнай атмасферы паказвалі свае ўмельства і праводзілі майстар-класы.
Глускі раённы музей паказаў мінулае раёна і ягоныя дасягненні. Вось толькі ваенная форма часоў Другой сусветнай вайны на манекенах неяк выбівалася з агульнага кантэксту, стварала дысананс агульнай мірнай атмасферы свята.
Завершыў праграму канцэрт лепшых калектываў мастацкай творчасці, індывідуальных выканаўцаў, майстроў народнай творчасці Глускага краю. Зала была амаль поўнай, што тлумачылася прымусова-добраахвотным прывадам студэнтаў, у якіх распачаліся заняткі.
Уваход на прэзентацыю быў вольны, а кошт білета на канцэрт складаў 5 рублёў.
